POV RILEY:

De zon scheen fel door het raam toen ik wakker werd. Het was alsof de hele kamer gevuld was met licht, maar mijn gedachten waren allesbehalve helder. Gisteravond voelde als een droom, iets wat ik misschien niet helemaal had verwacht, maar tegelijkertijd iets dat zo vanzelfsprekend was geworden. Dex. En ik. Het was alsof alles ineens op zijn plaats viel, maar er bleef een kleine kriebel in mijn buik. Wat als mijn broer niet blij zou zijn? Wat als hij het niet goedkeurde?

Ik probeerde mijn gedachten te ordenen, maar het was moeilijk. Dus besloot ik om het er gewoon met Max over te hebben. Als er iemand was die ik vertrouwde, dan was het mijn broer. Ik wist dat hij zich altijd om me zou geven, zelfs als hij het niet altijd begreep.

Ik liep de gang door, klopte zachtjes op zijn deur en stapte zonder wachten naar binnen. Max zat op zijn bed, zijn telefoon in zijn handen, maar keek op toen ik de kamer binnenkwam. Hij glimlachte, maar zijn ogen verraden dat hij iets anders verwachtte.

"Hey, Riles. Alles goed?" vroeg hij, zijn stem bezorgd. Maar ik zag de nieuwsgierigheid in zijn ogen. Max was altijd zo. Hij zag alles.

Ik liep naar hem toe en ging op de rand van zijn bed zitten. Ik voelde mijn hartslag versnellen, maar mijn woorden kwamen eruit als een zucht. "Max, er is iets wat ik met je moet bespreken."

Hij legde zijn telefoon neer en keek me serieus aan, wachtend op wat ik te zeggen had. "Wat is er, sis?" vroeg hij zacht, zijn blik bezorgd maar vriendelijk.

"Het gaat over Dex," begon ik, mijn stem een beetje schor van de spanning. "Wat er gisteravond is gebeurd... We hebben elkaar gekust, en ik... ik voel echt iets voor hem. Het is niet zomaar een flirt, Max. Ik houd van hem. Echt."

Er viel een korte stilte. Max leunde achterover, zijn handen in zijn zakken, en keek me een paar seconden aan, alsof hij mijn woorden verwerkte. Ik voelde mijn adem inhouden, bang voor zijn reactie. Wat als hij het niet goedkeurde? Wat als hij dacht dat ik het te snel deed?

Toen keek hij me aan, zijn blik zacht maar vastberaden. "Riley," begon hij, zijn stem rustig maar serieus. "Ik wil dat je gelukkig bent. En als Dex je gelukkig maakt, dan is dat het belangrijkste. Maar hij moet je wel goed behandelen, begrepen? Als hij je pijn doet, dan ga ik niet zitten kijken. Ik bescherm je, en dat weet je."

Ik voelde een golf van opluchting door me heen gaan. Het was niet dat ik dacht dat Max me zou verbieden om met Dex om te gaan, maar zijn goedkeuring betekende alles voor me. "Hij is echt goed voor me, Max. Ik voel het. Ik weet het," zei ik, mijn stem nu veel zekerder.

Max knikte en glimlachte zacht. "Dan is het goed. Als jij denkt dat hij je gelukkig maakt, en als hij je behandelt zoals je verdient, dan heb ik niets meer te zeggen. Maar als ik ook maar het gevoel krijg dat hij je laat vallen... dan weet hij dat ik er ben."

Ik glimlachte opgelucht, mijn ogen vochtig van dankbaarheid. "Dank je, Max. Het betekent veel voor me dat je me steunt."

Hij stak zijn hand uit en gaf me een knuffel. "Je bent mijn kleine zus. En ik wil alleen maar dat je gelukkig bent. Als Dex dat voor je kan zijn, dan steun ik jullie. Maar vergeet niet, ik ben altijd hier, of je nu mijn hulp nodig hebt of niet."

Ik knikte, de warme gloed van zijn woorden voelde als een gewicht dat van mijn schouders viel. Dit was alles wat ik nodig had – Max' goedkeuring, zijn steun. En ik wist nu dat, wat er ook zou gebeuren met Dex, ik niet alleen stond.