POV RILEY:

Langzaam werd ik wakker, mijn hoofd bonkte en mijn lichaam voelde zwaar, alsof het nog niet helemaal begreep dat het veilig was. Mijn ogen schoten open, maar de felle lichten van de kamer deden me onmiddellijk weer sluiten. Ik draaide mijn hoofd iets, probeerde mijn ogen aan de omgeving te laten wennen.

De geur van ontsmettingsmiddel en het constante piepen van apparaten vulden de kamer, maar wat me het meest opviel, was de stilte die er hing. Het voelde vreemd, als een moment tussen dromen en werkelijkheid. Maar toen zag ik hen.

Max zat naast mijn bed in een stoel, zijn gezicht ernstig, maar kalm. Zijn ogen waren gesloten, waarschijnlijk in slaap gevallen terwijl hij op me wachtte. Hij had altijd al zo'n beschermende houding gehad, en zelfs nu voelde ik me een beetje veiliger omdat hij daar was.

Naast hem zat Dex, zijn hand rustend op de leuning van mijn bed, maar zijn lichaam gebogen in een oncomfortabele positie. Het leek alsof hij al uren had zitten wachten, maar toch was er iets kalms in zijn uitdrukking. Zijn ogen waren gesloten, maar ik wist dat hij elke beweging van mij had gevolgd.

En toen was er Cole. Ik moest even lachen toen ik hem zag. Hij zat tegen de muur op de grond, zijn benen gekruist, en naast hem lag Jasper, tegen hem aangeplakt alsof ze allebei geen ruimte meer hadden in deze kamer. Het was een vreemd gezicht. Cole's hoofd was tegen de muur geleund, zijn mond een beetje open in een lichte slaap. Jasper lag met zijn hoofd tegen Cole's schouder, alsof ze allebei besloten hadden dat dit de enige plek was waar ze zouden kunnen rusten.

Het moment was zo absurd dat ik niet anders kon dan grinniken, een zachte lach die uit mijn keel kwam voordat ik het kon stoppen. Het was een beetje ongemakkelijk, maar het voelde goed. Het voelde als... alles was weer oké. Voor het eerst sinds de aanval, voelde ik me niet alleen. Het was moeilijk om te geloven dat alles zo snel weer normaal kon worden, maar deze mensen, mijn familie, de jongens, ze waren hier. En dat was alles wat ik op dit moment nodig had.

De zachte lach bracht beweging in de kamer. Max opende zijn ogen eerst, even verrast, maar toen zijn blik zacht werd toen hij me zag lachen.

"Wat is er, Riles?" vroeg hij met een slaperige stem, maar zijn ogen glommen van zorg. "Heb je pijn?"

Dex opende ook zijn ogen en draaide zijn hoofd naar me toe. Een grijns trok over zijn gezicht, en ik kon niet anders dan naar hem glimlachen. Hij was altijd zo rustig, maar er was iets in zijn ogen dat me meteen geruststelde.

En toen hoorde ik Cole, die met een dramatische zucht zijn ogen opende. "Ben je eindelijk wakker?" vroeg hij met een knik. "Jij lacht, dus alles moet goed zijn, of niet?"

Jasper schudde zijn hoofd, wat blijkbaar niet genoeg was om hem wakker te maken, want hij bleef nog even in de positie liggen. "Ja, alles is weer normaal. Riles is weer in topvorm," mompelde hij, zijn stem met een slaapdronken ondertoon.

Ik lachte zacht, het was weer een moment van gewoon... lachen. Zo simpel, maar zo waardevol. Het voelde bijna verkeerd om te lachen, gezien alles wat er was gebeurd, maar de jongens gaven me het gevoel dat het oké was. Ze waren hier voor me, en in dat moment was alles goed.

"Jullie zijn echt een stel gekken," zei ik met een grijns, maar ik voelde me rustiger. De bezorgdheid in mijn hoofd was even weggeduwd. "Maar ik ben blij dat jullie er zijn."

"Waar zouden we anders zijn, Riles?" zei Max, zijn stem vol liefde en vastberadenheid. "We zijn altijd hier voor jou."

Dex knikte, zijn hand nog steeds zacht op de leuning van mijn bed, alsof hij ervoor zorgde dat ik me nergens zorgen over hoefde te maken.