POV DEX:

Het was moeilijk om Riley te zien liggen in dat ziekenhuisbed. Haar gezicht was bleker dan normaal, en hoewel de artsen haar behandeld hadden, was de pijn die ik in haar ogen zag niet zo makkelijk te verhelpen. Ze was niet degene die om hulp vroeg, maar het was duidelijk dat ze het nodig had, hoe stoer ze zich ook probeerde te houden.

Toen ik haar hand vasthield, voelde ik haar vingers zwak om de mijne klemmen, haar ogen waren gesloten, maar haar gezicht was gespannen, alsof ze zich zorgen maakte over iets dat groter was dan alleen de fysieke pijn.

Sam was opgepakt, gelukkig, maar het voelde niet als een overwinning. We hadden hem in de boeien geslagen, de politie had hem afgevoerd, maar ik kon de gedachte niet van me afschudden dat hij alles al had gedaan wat hij wilde. De schade was aangericht, en Riley zou die niet zomaar kunnen vergeten.

Ik leunde even naar achteren in de stoel naast haar bed, mijn hand nog steeds om de hare, mijn blik vast op haar gezicht. Ze had zoveel meegemaakt, zoveel dingen die haar hadden veranderd. Maar ondanks alles wat ze had doorgemaakt, ondanks de manier waarop ze altijd zo zelfverzekerd en sterk leek, was ze nu gewoon mijn kleine Riles. En ik had geen idee hoe ik haar moest helpen om door deze pijn heen te komen.

"Je hebt het overleefd, Riles," zei ik zacht, hoewel ik wist dat ze het niet zou horen. "Hij heeft je niet verslagen."

Haar ademhaling was gelijkmatig, maar ik wist dat ze wakker was. Ze had altijd die manier om stil te blijven, zelfs als haar gedachten te veel waren. Misschien was ze bang om te praten, of misschien wilde ze gewoon dat alles zo snel mogelijk voorbij was.

Ik bleef nog een paar minuten zitten, de stilte vulde de kamer, alleen het geluid van het ziekenhuisapparatuur dat zachtjes piepte. Uiteindelijk stond ik op en ging naar de deur. Het voelde verkeerd om weg te gaan, maar ik had het gevoel dat Riley me even alleen nodig had, om haar gedachten te ordenen.

Toen ik de deur achter me sloot, trok ik mijn telefoon uit mijn zak. Sam was in de gevangenis, dat was het goede nieuws. Maar het was moeilijk te zeggen hoeveel tijd het zou duren voordat hij zich weer zou laten horen, of hoe zijn dreigementen de rest van ons zouden beïnvloeden.

"Max?" zei ik, toen hij eindelijk opnam. "Riley ligt nog steeds in het ziekenhuis, maar ze is stabiel. Sam is gepakt. Maar we moeten er voor haar zijn, man. Dit is nog niet voorbij."

Ik hoorde het zuchten aan de andere kant van de lijn. Max was altijd het rustige, bedachtzame type, maar ik kon de bezorgdheid in zijn stem horen. Hij had net zo goed van Riley gehouden als ik.

"We houden haar in de gaten, Dex," zei hij uiteindelijk. "Maar we moeten ervoor zorgen dat we niet alleen voor haar vechten, maar ook tegen alles wat er nog kan komen."

"Ja," zei ik, mijn stem strak van bezorgdheid. "Het wordt niet makkelijk. Maar we gaan haar helpen, samen. Alles komt goed."

Ik keek nog een keer naar Riley's kamer, mijn hart klopte in mijn keel. We zouden door deze nachtmerrie heen komen, hoe moeilijk het ook was. Want ik zou haar niet alleen laten. Niet nu. Niet ooit.