POV RILEY:

De bel ging. Mijn hart begon sneller te kloppen, een gevoel van dreiging in de lucht. Max stond op, maar iets in mij wilde niet dat hij alleen naar de deur ging. Mijn lichaam reageerde voordat mijn brein het goed en wel kon verwerken.

"Riley, blijf hier," zei Max streng, maar ik schudde mijn hoofd. Ik moest het zelf zien, ik moest weten wat er zou gebeuren. Ik liep naar de deur, mijn hand trilde een beetje toen ik de deurklink vastpakte.

Toen ik de deur opende, stond Sam daar. Zijn ogen waren wild, zijn gezicht vertrokken van woede. En in zijn hand... het mes. Het glinsterde koud in het licht, de scherpe punt net als zijn dreigende aanwezigheid.

"Sam..." mijn stem was een fluistering, mijn adem stokte toen ik hem zag staan. Het was te veel, te snel. "Wat wil je nu?"

"Wat ik altijd al wilde," antwoordde hij, zijn stem schor van frustratie. "Je bent van mij, Riley, en jij weet dat." Zijn ogen gleden over mijn gezicht, zijn blik vulde zich met iets gevaarlijks. "Je kunt me niet ontlopen. Dit is niet over."

Voor ik het goed en wel besefte, was hij naar voren gestapt, zijn hand op het mes stevig vastgrijpende. Het volgende gebeurde in een flits.

Het mes schoot omhoog, en ik voelde de kou van het staal door mijn huid snijden. Het was te snel, ik was te verrast. De scherpe punt boorde zich in mijn zij, een pijnscheut die me volledig verstijfde. Mijn adem stokte, en ik voelde hoe mijn hand uit reflex naar de wond schoot.

"Riley!" hoorde ik Max schreeuwen. Dex sprong naar voren, zijn handen snel, maar ik voelde me verdwaald in de pijn, in het moment. Het leek alsof alles in slow motion ging, het geluid van Sams ademhaling zwaar in mijn oren.

Sam grijnsde, maar het was geen vreugdevolle grijns. Het was een duistere, wrede grijns die de ruimte vulde. "Je kunt me niet ontsnappen," zei hij opnieuw, zijn stem voller van woede.

Maar voordat hij iets anders kon doen, voelde ik Dex zijn armen om me heen slaan. Hij trok me snel naar zich toe, zijn handen drukten op de wond in mijn zij, zijn gezicht grimassend van bezorgdheid. "Nee, Riley, blijf bij me," fluisterde hij, zijn stem rauw van angst. "Je bent oké, je blijft oké."

Max was achter Sam gedoken, zijn handen vastgrijpend om hem bij de schouder te draaien. "Dit is klaar, Sam," zei Max, zijn stem laag en bedreigend. "Je hebt je kans gehad."

Sam keek naar de jongens, maar zijn blik was verslagen, de haat in zijn ogen langzaam veranderd in iets anders. Zijn hand trilde nog steeds om het mes, maar hij had geen energie meer om verder te vechten. De dreiging die hij altijd had gedragen, leek plotseling te vervagen.

Dex duwde me langzaam achter zich, zijn lichaam een beschermend schild. "Kom op, we krijgen je naar de bank," zei hij, zijn handen snel terwijl hij me voorzichtig meenam. "Max, bel de politie. Dit is het moment, we kunnen het niet meer alleen."

Ik voelde het bloed langzaam stromen, maar ik had moeite om alles helder te houden. De pijn was scherp, maar de aanwezigheid van Dex naast me, zijn vastberadenheid om me te beschermen, hield me bij bewustzijn.