POV RILEY:

Het voelde vreemd om in de auto te zitten, de weg achter me snel voorbij te zien trekken terwijl mijn gedachten een warboel waren. Mijn hart voelde als een baksteen in mijn borst. Deed ik wel goed aan deze beslissing? Maar dan herinnerde ik me de brief, de dreiging in zijn woorden, en ik wist dat er geen andere keuze was. Ik moest ver weg zijn, uit zijn bereik.

Het duurde langer dan ik had verwacht, maar uiteindelijk zag ik het huis van Max opdoemen aan de horizon. Het was een groot, rustiek huis met een mooie tuin. Het voelde alsof de muren me konden beschermen, alsof dit de plek was waar ik echt veilig kon zijn. Mijn ademhaling kalmeerde een beetje toen ik de oprijlaan op reed en de auto stopte voor de voordeur. De laatste keer dat ik hier was, was voor een verjaardag, een paar maanden geleden. Toen voelde alles nog normaal, vrolijk zelfs. Nu voelde het anders. Alles was anders.

Ik stapte uit de auto en keek naar de voordeur, waar een klein bordje met de naam "Max Jesper" in sierlijke letters stond. Mijn broer, altijd degene die ik opzocht wanneer de wereld me te veel werd. Ik belde niet, ik klopte niet aan, ik stond gewoon daar, ademloos en onzeker, maar klaar om naar binnen te gaan.

Voordat ik echt durfde te bewegen, hoorde ik het geluid van een deur die openging. Max stond in de deuropening, zijn gezicht eerst een beetje vertwijfeld, maar zodra hij me zag, verdwenen de twijfels. Zijn ogen verzachtten en hij stak zijn hand op om me welkom te heten. "Riley," zei hij met een glimlach, maar ik zag de bezorgdheid in zijn ogen. "Wat is er gebeurd?"

De stem die ik probeerde te gebruiken, klonk schor, alsof de woorden door mijn keel schuurden. "Het is Sam... hij is weer begonnen. De dreigbrieven... hij vindt me overal."

Max's gezicht vertrok in een boze frons en hij stapte naar me toe. "Wat?! Heeft hij je weer lastiggevallen?" Zijn stem klonk scherp, beschermend.

Ik knikte, maar hield mijn blik op de grond gericht. "Ik moest weg. Ik... ik wilde niet dat hij me weer in de gaten had."

Max liet een diepe zucht ontsnappen en sloeg een arm om me heen, zijn grip stevig, maar zorgzaam. "Je bent hier veilig, Riley. Je hebt gelijk om weg te gaan van hem. Dit huis is jouw huis. Je hoeft je geen zorgen te maken. We zorgen voor je."

Een golf van opluchting overspoelde me, maar ik hield mijn emoties onder controle. Het voelde raar om eindelijk hier te zijn, maar het voelde ook goed. Max had altijd mijn rots in de branding geweest. En nu, eindelijk, was ik bij hem. Ik wist dat ik hier mijn adem kon inhouden, even kon ontspannen, en in ieder geval even geen angst hoefde te voelen voor wat er daarna zou komen.

"Kom binnen," zei Max, en hij draaide zich om, zijn hand nog altijd zachtjes op mijn schouder. "De jongens zijn er ook. Ze willen je wel zien."

Ik voelde een lichte zenuwachtigheid bij het idee om de jongens weer te ontmoeten, vooral Dex. Er was altijd iets in zijn ogen geweest, iets dat ik moeilijk kon plaatsen. Maar voor nu was het goed genoeg. Voor nu was de veiligheid van mijn broer alles wat ik nodig had.

Met een laatste blik op de donkere lucht en het gevoel van de koude wind op mijn huid, stapte ik over de drempel en naar binnen, waar een nieuwe, onzekere toekomst voor me leek te beginnen.