POV MAX:

Ik zat op het werk, al mijn aandacht gericht op de documenten voor mijn volgende vergadering, toen mijn telefoon trilde. Toen ik de naam op het scherm zag, stak er een kleine frons op mijn voorhoofd. Dex. Het was niet vaak dat hij me belde, vooral niet midden op de dag. Ik nam op, een beetje verbaasd.

"Max," begon Dex, zijn stem klonk strak, zoals altijd als er iets ernstigs aan de hand was. "We moeten praten."

Ik voelde meteen dat er iets mis was. Mijn hart sloeg even over en ik zette het document waar ik mee bezig was opzij. "Wat is er, Dex?"

"Het gaat om Riley," zei hij, en zijn stem had iets dat ik niet kon negeren. Er was geen pret, geen speelsheid. Dit was serieus. "Ze heeft weer een brief gekregen van haar ex. Maar deze keer... het is veel ernstiger. Dreigingen, Max. Hij dreigt niet alleen haar, maar nu ook jou en de anderen."

Mijn maag draaide zich om. Het was altijd een onzekerheid geweest, die man die haar achtervolgde, maar dit... dit was anders. Ik stond recht, niet langer in staat om stil te blijven zitten.

"Waar is ze nu?" vroeg ik snel. "Is ze oké? Wat doet ze?"

"Ze is thuis. Ik ben er nu bij haar," antwoordde Dex. "Ze is in paniek, Max. Ze heeft geprobeerd je te bellen, maar je was niet bereikbaar. Ze... ze heeft het gevoel dat hij iets gaat doen, en ze heeft gelijk. We moeten actie ondernemen, nu."

Mijn ademhaling versnelde. Ik had altijd geprobeerd Riley te beschermen, haar bij me te houden, maar dit voelde als iets waar ik geen controle over had. Mijn kleine zusje die zich weer kwetsbaar voelde, weer het doelwit was van iemand die haar niet met rust liet.

"Ik kom meteen naar huis," zei ik, de ernst in mijn stem duidelijk. "Blijf bij haar, Dex. Ik wil niet dat ze alleen is."

"Ik blijf bij haar," antwoordde Dex, en ik hoorde de vastberadenheid in zijn stem. "Zorg ervoor dat je snel hier bent. We hebben geen tijd te verliezen."

Het gesprek eindigde en ik stopte mijn spullen in mijn tas, haastig de kamer uit. Mijn hoofd was een chaos van zorgen en gedachten. Riley had altijd mijn bescherming gehad, altijd mijn steun. Nu voelde het alsof ik haar had verwaarloosd door niet sneller te reageren.

In de auto voelde het alsof elke seconde die ik verloor, haar meer gevaar zou kunnen brengen. Ik trapte het gaspedaal harder in, de weg was vertraagd door verkeer, maar het maakte me niet uit.