POV RILEY:

Het was maandagmiddag en de stilte in het huis was bijna oorverdovend. Max, Cole, Jasper en Dex waren allemaal naar hun werk, en ik was alleen achtergebleven. Het voelde vreemd om hier alleen te zijn, na het drukke weekend vol lachen, chaos en de constante aanwezigheid van de jongens. Nu was het huis stil, en de muren leken de rust die ik eindelijk had gevonden, op te slokken. Maar de rust was van korte duur.

Ik stond net op om wat te gaan eten toen ik de deur open trok om wat frisse lucht naar binnen te laten. Mijn ogen viel meteen op iets dat op de voordeurmat lag: een envelop. Een donkerbruine, anonieme envelop. Mijn hart begon sneller te kloppen. Mijn handen trilden een beetje toen ik hem oppakte en de flap open trok.

Ik haalde de brief eruit en begon te lezen. Maar hoe verder ik las, hoe kouder mijn handen werden. De woorden op het papier waren nog grimmiger dan de vorige keer, en mijn adem stokte in mijn keel. Dit was geen gewone dreigbrief meer. Dit was serieus. Mijn ex had duidelijk geen grenzen meer. Zijn woorden dreigden niet alleen mij, maar het was duidelijk dat hij ook de jongens nu in het vizier had. Hij dreigde hen iets aan te doen, en het was niet iets dat ik zomaar kon negeren.

Mijn hart bonsde in mijn borst terwijl ik de brief weer in mijn handen vouwde. Ik probeerde rustig te blijven, maar het was onmogelijk. Mijn eerste gedachte was Max. Ik moest hem meteen bellen, hem waarschuwen. Maar toen ik zijn nummer invoerde, ging de telefoon meerdere keren over en nam hij niet op. De paniek steeg in mij. Wat als hij niet bereikbaar was? Wat als ik te laat was om hem te waarschuwen?

Ik keek naar de deur, die veilig dicht was, maar die brief voelde als een dreiging die over me hing. Ik voelde me weer zo kwetsbaar, zo alleen. Dex, ik moest Dex bellen misschien kon hij me helpen. Misschien zou hij beter weten wat te doen.

Mijn vingers trilden toen ik zijn nummer invoerde. De telefoon ging over. Eén keer, twee keer... en toen nam hij op.

"Riley?" zijn stem klonk direct, alsof hij direct wist dat er iets niet klopte. "Wat is er aan de hand?"

"Het is weer... het is weer mijn ex," begon ik, mijn stem trilde van spanning. "Hij heeft weer een brief achtergelaten, maar deze keer... het is veel ernstiger. Hij dreigt niet alleen met mij, maar ook met jullie. Ik weet niet wat ik moet doen, Dex."

Er was een korte stilte aan de andere kant van de lijn, en ik hoorde hem dieper inademen.

"Blijf kalm, Riley," zei hij, zijn stem nu veel serieuzer. "Ik kom naar je toe. Ik zorg ervoor dat je niet alleen bent. Je hoeft je geen zorgen te maken, oké?"

Ik knikte, ook al wist hij dat hij me niet kon zien. "Dank je, Dex. Ik... ik ben zo bang dat hij iets gaat doen."

"Je bent niet alleen, Riley," zei hij, en ik hoorde de vastberadenheid in zijn stem. "Ik ben er zo snel als ik kan."

Hij hing op en ik legde mijn handen in mijn schoot. De angst die ik voelde was niet zomaar iets dat ik kon negeren. Dex zou komen, maar de onzekerheid over wat mijn ex nu van plan was, voelde als een zware last op mijn schouders.