POV RILEY:

Na de commotie in de woonkamer draaide ik me om om weer naar mijn kamer te lopen. Mijn hoofd voelde een beetje chaotisch door alles wat er net gebeurd was, maar ik was eigenlijk wel opgelucht dat de situatie weer onder controle was. Ik liep de gang in, op zoek naar een moment van rust, maar toen ik langs Dex' kamer liep, viel mijn blik per ongeluk naar binnen.

De deur stond een klein stukje open, en ik zag Dex daar staan, in niets anders dan een korte broek. Het was alsof alles even in slow-motion gebeurde. Zijn spieren waren duidelijk zichtbaar, strak en gespierd, de manier waarop zijn armen en schouders zich aftekenden onder zijn huid. Ik had altijd geweten dat hij er goed uitzag, maar nu was het alsof ik pas echt begon te beseffen hoe... indrukwekkend hij was.

Mijn ogen dwaalden onbewust even naar de contouren van zijn buikspieren, de manier waarop zijn huid er zacht en bruin uitzag onder het gedimd licht in de kamer. Hij was bezig met iets, zijn handen stevig om een paar shirts gevouwen, maar ik kon mijn ogen niet van hem af houden.

Ik betrapte mezelf erop dat ik even stil stond, mijn ademhaling wat onregelmatiger dan normaal. Dex merkte het gelukkig niet, of in ieder geval deed hij alsof, en zonder iets te zeggen, sloot ik snel de deur van mijn kamer achter me. Mijn hart bonkte in mijn borst, en ik leunde even tegen de muur, mijn gezicht in mijn handen.

"Wat is er met jou aan de hand, Riley?" mompelde ik tegen mezelf, mijn stem fluisterend. "Kom op, je kent hem al een tijdje... Dit is gewoon... normaal."

Maar er was iets aan die blik van hem, iets dat ik niet helemaal kon plaatsen. Misschien had ik die spieren wel nooit zo goed bekeken, of misschien... misschien was er meer aan de hand dan ik wilde toegeven. Ik schudde mijn hoofd, maar de gedachten bleven zich aandringen.

Er was iets in de lucht, en het was duidelijk dat de spanning tussen ons, die al een tijdje begon op te bouwen, niet zomaar weg zou gaan.