POV RILEY:

We liepen door de winkel, en ik besloot een paar van mijn favoriete snacks te pakken voor de jongens—en voor mezelf, natuurlijk. Terwijl ik de schappen afging, merkte ik hoe relaxed de sfeer was tussen Jasper en mij. We hoefden niet altijd veel te zeggen om het gezellig te hebben. Ik goot een paar zakken chips en wat groenten in de kar en stootte per ongeluk tegen een fles cola, die toen rolde en net voor de voeten van een andere klant tot stilstand kwam. Ik keek op, zag de man even naar me glimlachen, en lachte vervolgens zelf.

"Zeker zo'n onhandige middag?" vroeg hij terwijl hij de fles oppakte en het me overhandigde.

"Je hebt geen idee," antwoordde ik met een grijns. "Maar het komt goed. Bedankt."

Toen we klaar waren met de boodschappen, reden we weer terug naar huis, en bij het oprijden van de oprit zagen we Cole al druk bezig bij de barbecue. De geur van vlees dat al sissend boven de kolen hing, kwam ons tegemoet. Hij zwaaide naar ons en riep vrolijk: "Jullie zijn precies op tijd. Het vlees is bijna klaar. Hebben jullie alles wat we nodig hebben?"

"Ja, we hebben wat extra groenten meegenomen en een paar snacks en nog wat extra vlees. Denk dat we wel klaar zijn voor de avond," zei Jasper terwijl hij de boodschappen uit de auto haalde.

We liepen naar binnen, lieten de boodschappen even vallen, en trokken snel onze schoenen uit. Max kwam naar ons toe in de gang, zijn handen in zijn zakken, maar zijn gezicht straalde. "Zo, ik zie dat de barbecue al aan is. Hebben jullie alles meegenomen?"

"Alles en nog wat," zei ik met een glimlach. "En ik denk dat we zo goed als klaar zijn voor vanavond."

Toen we naar buiten gingen en rondom de barbecue gingen zitten, voelde ik een opluchting die ik niet had verwacht. Iedereen was in een goede bui—de jongens waren hun typische zelf, Cole maakte grapjes, Max gaf af en toe een beetje advies over de manier van barbecueën, en ik... ik was gewoon blij dat ik hier was. Niet tussen allemaal vreemden of opgesloten in mijn hoofd. Maar hier, met mijn broer, en met deze jongens die ik ondertussen wel echt begon te zien als mijn vrienden.

We aten samen, lachten om oude verhalen en maakten plannen voor de volgende dag. Het voelde... simpel. En het was precies wat ik nodig had. Geen drama, geen zorgen. Gewoon een groep mensen die elkaar vertrouwden en plezier hadden. De zomerse lucht vulde de ruimte met een kalme warmte, en ik voelde me voor het eerst in lange tijd echt ontspannen.

"Dit is fijn," zei ik, terwijl ik een stuk vlees van mijn bord pakte en naar de jongens keek. "Echt, ik ben blij dat ik hier ben. Dit is alles wat ik nodig had."

Max glimlachte en gaf me een knipoog. "We zijn blij dat je er bent. Het is goed om je weer zo te zien lachen."

De jongens knikten instemmend, en ik voelde een warmte in mijn hart. Dit was meer dan ik ooit had verwacht toen ik hierheen kwam. Het voelde als thuis. En dat was iets wat ik al een hele tijd niet meer had gevoeld.