Από το πρωί εκείνης της μέρας, η Sherlock είχε ξυπνήσει από τον δύωρο ύπνο της με μια περίεργη διάθεση και ένα παράξενο προαίσθημα. Δεν εμπιστευόταν ποτέ τη διαίσθηση, το ένστικτο και το προαίσθημα· βασιζόταν πάντα στη λογική και στα δεδομένα της. Είχε παλέψει χρόνια για να μάθει τον εγκέφαλό της να χρησιμοποιεί πάντα τον ορθολογισμό και ποτέ οτιδήποτε άλλο για να λειτουργήσει. Και το είχε καταφέρει με μεγάλη επιτυχία. Παρόλα αυτά, μια περίεργη αίσθηση την είχε κυριεύσει.

Ο Mycroft την είχε πάρει τηλέφωνο οχτώ φορές. Δεν είχε απαντήσει. Δεν του το έκλεινε ποτέ· το άφηνε απλώς να χτυπάει μέχρι να τα παρατήσει. Σιγά μην ασχολούνταν με τον αδερφό της.

Η κυρία Hudson από το πρωί είχε πάει στην αγορά και ψώνιζε κι έτσι δεν την πέτυχε πριν τις δέκα και μισή που άφησε την Οδό Baker για να πάρει ταξί ως το Bart's.

Ο Martin -για δεύτερη φορά μέσα σε τρεις μέρες- την είχε ιντριγκάρει με το μήνυμά του.

Έλα το συντομότερο στο Bart's. Έχω ένα από τα αγαπημένα σου.

Είχε σπάσει όλα τα ρεκόρ στο να της τραβήξει την προσοχή. Αν εξαιρούσε κανείς ορισμένες καταπληκτικές υποθέσεις με εφτά ή οχτώ κατά συρροή δολοφονίες φυσικά.

Περίμενε γύρω στα δυο λεπτά για να βρει ταξί. Όταν βγήκε και τον πλήρωσε -το έκανε κι αυτό μια φορά τον μήνα- ο ταξιτζής της έδωσε 'κατά λάθος' την κάρτα του με το κινητό του να λάμπει στα μαύρα bold του.

"Κάλεσέ με για ό,τι θες."

"Θα φροντίσω να μη θέλω," του είχε απαντήσει με όλη της την πικρία.

Κι εκείνος είχε γελάσει σαν ηλίθιος.

Το νεκροτομείο βρισκόταν στον τέταρτο όροφο και το ασανσέρ ήταν γεμάτο οπότε έπρεπε να πάει από τις σκάλες για να μην καθυστερήσει υπερβολικά.

Ανέβηκε εκατόν δέκα σκαλιά χωρίς καν να αναπνεύσει κι όταν είχε την ταμπέλα "Νεκροτομείο" άφησε έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Μια σταγόνα ιδρώτα έτρεξε μέχρι το φρύδι της και το ενυδάτωσε. Προσπάθησε να το φυσήξει μα στεγνώσει όπως έκανε με τος τούφες των μαλλιών της.

Άνοιξε την πόρτα απότομα και μπήκε στο θανατηφόρα ήσυχο μέρος. Έμοιαζε πολύ πιο ήσυχο από ό,τι συνήθως. Δεν έπαιζε μουσική της επιλογής του Martin, ούτε ο ίδιος ακουγόταν να δουλεύει. Συμπέρανε ότι έλειπε. Δεν την πείραξε. Ανασήκωσε τους ώμους και προχώρησε προς τα πτώματα που ήταν ταξινομημένα μέσα στις σακούλες τους και ακουμπισμένα πάνω στα ιατρικά τραπέζια.

Δεν είχε προλάβει καν να ακουμπήσει το πρώτο μπροστά της όταν άκουσε τα βήματα πίσω της κι ήταν βέβαιη ότι ανήκαν στον γνωστό της παθολόγο.

"Καλώς την," την καλωσόρισε έναντι καλημερισμού και με μια χαρωπή φωνή ο Martin. "Πώς κι από δω τόσο νωρίς;"

Τότε η Sherlock γύρισε και τον αντίκρισε.

"Έχεις μήπως κενά μνήμης; Μου έστειλες μήνυμα πριν μισή ώρα και μου έγραψες να έρθω," απάντησε με φωνή που έσταζε φαρμάκι και πικρία.

Ο Martin αν δεν ήταν συνηθισμένος στις απότομες απαντήσεις της σίγουρα θα έβαζε τα κλάματα. Έναντι αυτού, προτίμησε να πάρει μια βαθιά ανάσα και να αφήσει το ζεστό τσάι του στο τραπέζι και να δώσει κι αυτός τη δική του απάντηση στην πικρία της με παγερή ευγένεια και ιπποτισμό.

"Δόξα τω Θεώ η μνήμη μου κρατά γερά ακόμα. Απλώς είναι ότι συνήθως έρχεσαι μετά τις δώδεκα το μεσημέρι. Τι θα έλεγες να σου έδειχνα για τι σε κάλεσα εδώ;"

"Δε με νοιάζει. Αυτό εδώ θέλω να δω," αποκρίθηκε στεγνά η ντετέκτιβ, δείχνοντας το πτώμα το οποίο σκόπευε να ανοίξει πριν την είσοδό του.

Ο παθολόγος ανασήκωσε τους ώμους αδιάφορα.

"Παρακαλώ, αν θες."

Δε χρειάστηκε άλλο. Η Sherlock το πλησίασε, τράβηξε το φερμουάρ μέχρι το λαιμό και παρατήρησε για λίγο τον λαιμό και το πρόσωπο του νεκρού άνδρα που βρισκόταν μέσα.

"Πόσο φρέσκο;" Ρώτησε ανέμελα τον αέρα.

"Μόλις μου τον έφεραν," απάντησε ευγενικά ο Martin. "67 χρόνων, φυσικά αιτία. Κάποτε δούλευε εδώ. Τον ήξερα, καλός άνθρωπος."

Τελείωσε την αναφορά του με ένα χαμόγελο που τόνιζε όλα τα καλά χαρακτηριστικά του συνηθισμένου του προσώπου.

"Καλώς," αποκρίθηκε η Sherlock και έκλεισε ξανά το φερμουάρ του πτώματος. "Θα ξεκινήσουμε με το μαστίγιο."

Ο Martin αναστέναξε βαριά και αποσύρθηκε για λίγο στο ντουλάπι της για να της φέρει αυτό που ζήτησε.

"Στο έχω πει ένα εκατομμύριο φορές. Έτσι και ανακαλύψουν όλα αυτά τα 'σύνεργα' που φυλάω στο ντουλάπι μου για σένα, θα με περάσουν στην καλύτερη περίπτωση για βιαστή," της είπε με τόνο παραπόνου παρά τη σκληρή του έκφραση στο πρόσωπο. "Αν πάθω τίποτα εξαιτίας σου..."

"Θα βάλω τον αδερφό μου να μας καλύψει," τον έκοψε η Sherlock και τέντωσε το μαύρο μαστίγιο στα χέρια της. "Κάνε στην άκρη. Ξέρεις πολύ καλά ότι χρειάζομαι τον χώρο μου για αυτή τη διαδικασία."

Ο Martin χτύπησε το μέτωπό του με την παλάμη του, αγανακτισμένα, αλλά υπάκουσε και βολεύτηκε σε μια καρέκλα στην άκρη του δωματίου για να χαζεύει την Sherlock να 'εργάζεται'.

"Σε μισώ," ψιθύρισε τόσο που ο ίδιος με το ζόρι το άκουσε.

"Όχι, δε με μισείς," του απάντησε αποφασιστικά η Sherlock και σήκωσε το μαστίγιο ενώ ο Martin την κοιτούσε αποχαυνωμένος.

Μετρούσε τα χτυπήματα του μαστίγιου στο άμοιρο πτώμα.

Ένα.

Δύο.

Τρία.

Τέσσερα.

Στις δεκαπέντε φορές σταμάτησε, έκανε έναν γύρο γύρω από τον εαυτό της βαριανασαίνοντας και ο Martin παρατήρησε δυο σταγόνες ιδρώτα να γυαλίζουν στους κροτάφους της.

Πήρε το θάρρος και την πλησίασε.

"Λοιπόν, ήταν δύσκολη μέρα έτσι;"

Για αστείο το είπε. Κι είχε χαμογελάσει. Αλλά εκείνη ποτέ δεν καταλάβαινε τα αστεία του.

"Εντάξει, λοιπόν," απάντησε παγερά η νεαρή ντετέκτιβ, έβγαλε το σημειωματάριό της και σημείωσε μερικές λέξεις. "Θέλω να ξέρω τι είδους μώλωπες δημιουργούνται μέσα στα επόμενα είκοσι λεπτά. Το άλωθι ενός ανθρώπου βασίζεται σε αυτό. Στείλε τα μου με μήνυμα."

Μιλούσε τόσο γρήγορα. Κάποιες φορές τον ζάλιζε.

Χαμήλωσε το κεφάλι του, ελπίζοντας να μη δει τα κοκκινισμένα του μάγουλα. Και μετά από ένα δευτερόλεπτο την κοιτούσε ντροπαλά, προσπαθώντας να αντλήσει δύναμη για να τη ρωτήσει αυτό που τον έκαιγε εδώ και μερικά χρόνια.

"Άκου, αναρωτιόμουν, ίσως αργότερα, όταν τελειώσεις..."

Η Sherlock τον κοίταξε για λίγο εξεταστικά και τον διέκοψε αγενώς.

"Φοράς κολόνια. Δε φορούσες κολόνια πριν," του είπε, λες και επρόκειτο για υπόθεση.

Το ύφος της του άδειαζε τον εγκέφαλο.

"Εγώ... Ε.. Το ανανέωσα λίγο."

Τι ΣΚΑΤΑ θέλω και τη βάζω την κολόνια. Αυτή κάτι τέτοια τα μυρίζει από μίλια μακρυά.

Παρόλη την αγένειά της, η παρατήρησή της τον είχε κολακεύσει και χαμογέλασε ξανά.

Η Sherlock τον κοιτούσε τώρα με ένα βλέμμα που αν δεν την ήξερε καλά θα νόμιζε ότι δήλωνε δυσφορία.

"Λοιπόν, τι έλεγες;" Τον ρώτησε κι επέστρεψε στο σημειωματάριό της.

"Αναρωτιόμουν αν θα ήθελες καφέ, μετά..."

Και πάλι την έκοψε· για τα καλά αυτή τη φορά.

"Φυσικά. Παρακαλώ έναν μαύρο με δύο ζάχαρες. Θα είμαι στον πάνω όροφο."

Και χωρίς να πει τίποτα άλλο, μάζεψε το παλτό της και εξαφανίστηκε από το νεκροτομείο αφήνοντας τον Martin σοκαρισμένο, θυμωμένο κι απογοητευμένο μαζί.

"Εντάξει λοιπόν," μονολόγησε και προχώρησε προς την καφετέρια.

~~~~~~~

Δεν έγραψα παραπάνω γιατί ήδη ήταν πολύ μεγάλο... Στο επόμενο όμως... Σας έχω Meeting! Επιτέλους...

Περιμένω γνώμες για το κεφάλαιο. Θα τα πούμε πολύ σύντομα.