"Πώς πάει η αναζήτηση βοηθού;" Ρώτησε ο Mycroft θέλοντας να ανοίξει συζήτηση μολονότι η φωνή του δε δήλωνε τίποτα μα αδιαφορία.

"Πώς ήθελες; Ο ένας είναι χειρότερος από τον άλλον. Άσε που ελάχιστοι έρχονται. Ποιος θα ήθελε να δουλεύει με εμένα;" απάντησε η Sherlock και έχωσε ένα χέρι στην τσέπη του παλτού της, αναμφίβολα ψάχνοντας τα τσιγάρα της. Γρύλισε όταν δεν βρήκε τίποτα.

Του έριξε ένα βλέμμα. Δεν χρειάστηκε να της πεις κάτι. Ήξερε εκείνος. Ωστόσο η απάντησή του την ξάφνιασε.

"Όχι."

Η Sherlock τον αγριοκοίταξε με όση πίκρα διέθετε. Ύστερα όμως ανέβασε ξανά τα μάτια της και του έριξε ένα βλέμμα περιφρόνησης.

"Ας είναι. Δεν τα θέλω τα τσιγάρα σου. Στο κάτω κάτω, το πολύ πολύ να είναι από εκείνα που δίνουν στα παιδιά."

Ο Mycroft την αγνόησε. Την κοίταξε μονάχα από πάνω ως κάτω και τότε παρατήρησε το κουμπί.

"Δεν σου έχω πει να μην κυκλοφορείς με σκισμένα κουμπιά; Φαίνεσαι σαν ζητιάνα έτσι."

"Να μην σε νοιάζει πώς φαίνομαι", τον εξέπληξε η Sherlock. "Δεν νομίζω ότι υπάρχει νόμος που απαγορεύει στους πολίτες να κυκλοφορούν με ξυλωμένο κουμπί."

"Μόνο και μόνο για να μην βλέπω αυτό το ντροπιαστικό θέαμα, την αδερφή μου να τριγυρνάει σαν αλήτισσα, ναι θα έφτιαχνα τέτοιον νόμο και θα τον ψήφιζα στο Κοινοβούλιο."
Η αυστηρή ματιά του αδερφού της θα τρομοκρατούσε και τρομοκράτη. Η μικρή όμως δεν ήταν τόσο ευαίσθητη. Ακόμα και αν ήταν, θα φρόντιζε να μην το δείχνει μπροστά του.

"Ας κάνεις ό,τι θες στο Κοινοβούλιο. Μόνο κανέναν πόλεμο μην ξεκινήσεις γιατί δεν θα βρίσκω ταξί να με πηγαίνει σπίτι." Τον ειρωνεύτηκε με όση αποδοκιμασία διέθετε.

Εισέπραξε άλλη μια δολοφονική ματιά, με το όνομά της πάνω.

"Αγαπητή μου αδερφή, ξεφεύγεις από το θέμα."

"Ποιο είναι όμως το θέμα, αγαπητέ μου αδερφέ;"

"Μα η εύρεση συνεργάτη και συγκατοίκου για σένα", αποκρίθηκε στεγνά ο Mycroft.

"Όλοι άχρηστοι είναι. Όσοι έρχονται έρχονται απλά και μόνο για να δουν από κοντά αυτή τη σύμβουλο ντετέκτιβ. Οι περισσότεροι είναι φοιτητές. Άλλοι δεν έχουν καν σπουδάσει. Άλλοι είναι άνεργοι. Δεν ξέρουν πού τους πάνε τα τέσσερα, Mycroft. Το μόνο που θέλουν είναι να μοιραστούν μια στέγη και να πληρώνουν λιγότερο νοίκι." Ομολόγησε με πικρία και απέχθεια η μικρότερη Holmes.

"Ήθελα να ήξερα τι σε έπιασε και θέλεις να βρεις συνεργάτη και συγκάτοικο", απόρησε ο Mycroft, πιο πολύ στον εαυτό του, ενώ τα μάτια του δεν άφηναν στιγμή την τρύπα στο παλτό της αδερφής του, που έπρεπε να καταλαμβάνει ένα κουμπί.

"Με έπιασε το ότι δεν θέλω πλέον να με συντηρείς εσύ. Είμαι σχεδόν τριάντα χρονών και νομίζω ότι μπορώ να συντηρώ τον εαυτό μου μόνη μου. Επειδή, όμως, προς το παρόν δεν έχω τόσα χρήματα ώστε να πληρώνω όλο μου το νοίκι, αποφάσισα να πάρω έναν συγκάτοικο ο οποίος θα με βοηθάει επί τη ευκαιρία και στις υποθέσεις μου." Απάντησε η Sherlock και άρχισε να χτυπάει νευρικά τα δάχτυλά της στην καρέκλα που καθόταν. Ο χρόνος κυλούσε κι εκείνη τον σπαταλούσε συζητώντας ανούσιες σαχλαμάρες με τον ακόμα πιο ανούσιο αδερφό της.

"Είναι ανόητο εκ μέρους σου να αρνείσαι τη βοήθειά μου και να την αποζητάς από το πρώτο χρυσόψαρο που θα βρεις μπροστά σου", προσπάθησε να την επιπλήξει ο Mycroft κι έπειτα άφησε έναν αναστεναγμό.

Σε αυτό η Sherlock χτύπησε την παλάμη της άγρια στο γραφείο.
"Δεν είσαι σε θέση να μιλάς για τους ανθρώπους. Όχι εσύ, που είδα κρυμμένος όλη μέρα σε μια λέσχη και νομίζεις ότι και κάτι κάνεις!"
Και μόνο τότε χαμήλωσε τον τόνο της φωνής της, ο οποίος τα τελευταία δευτερόλεπτα είχε ανεβεί επικίνδυνα.
"Δε διαφωνώ. Ηλίθιοι είναι όλοι τους. Όμως, αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα βρω ένα χρυσόψαρο που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο. Αυτή η δουλειά είναι δική μου και μόνο δική μου. Το μόνο που θέλω από εσένα είναι να μα αφήσεις ήσυχη."

Ο Mycroft διατήρησε το γνωστό ανέκφραστο πρόσωπό του καθόλη τη διάρκεια του ξεσπάσματος της μικρής του αδερφής. Όταν όμως εκείνη τελείωσε, τα μάτια του σκοτείνιασαν και θα έλεγε κανείς πως είχαν το χρώμα του ράμφους του κόρακα.

"Αγαπητή μου αδερφή, έχε χάρη που το γραφείο διαθέτει ηχομόνωση. Ειδάλλως θα σε είχα πετάξει έξω με τα ίδια μου τα χέρια μετά από τέτοια ανάρμοστη συμπεριφορά. Για όνομα του Θεού, ούτε όταν ήσουν τριών δεν τα έκανες αυτά."
Εκεί έκανε παύση, περιμένοντας την απάντησή της, η οποία όμως δεν ήρθε ποτέ κι έτσι συνέχισε, διατηρώντας ένα έντονο βλέμμα που -αν ήταν είκοσι χρόνια νεότερη- μπορεί και να την τρόμαζε.
"Ας είναι, πάντως", κατέληξε. "Αν θες να πάρεις κατοικίδιο με γεια σου με χαρά σου. Εγώ θα σου πρότεινα να επενδύσεις σε σκύλο και όχι σε χρυσόψαρο. Αλλά ποιος είμαι εγώ για να αλλάξω τη γνώμη σου, η οποία μοιάζει να θεριεύει μέρα με τη μέρα;"

"Βγάλε όσους λόγους θες," τον αποδοκίμασε η Sherlock. "Ό,τι θέλω θα κάνω και δεν πρόκειται να σου ζητήσω την άδεια. Αφεντικό θα το παίζεις εκεί που σε παίρνει. Στον πρωθυπουργό για παράδειγμα. Στην κυβέρνηση γενικότερα. Αλλά όχι σε εμένα."
Και αφού είπε αυτά, σηκώθηκε από τη θέση της και ίσιωσε το παλτό της.

"Όταν φας τα μούτρα σου, μην έρθεις εδώ και μου πεις πως είχα δίκιο. Σε διαβεβαιώ πως δεν θα σου αρέσει καθόλου η έκφραση απόλυτης ικανοποίησης στο πρόσωπό μου", προσπάθησε να την προειδοποιήσει για τελευταία φορά ο αδελφός της προτού πάρει ένα φύλλο χαρτί κι ένα μαύρο στύλο και ξεκινήσει να γράφει κάτι.

"Έννοια σου και δεν θα τα φάω. Εγώ ξέρω να φυλάγομαι. Εγώ θα βρω τον καλύτερο συνεργάτη που έχεις δει ποτέ σου. Η Anthea σου μπροστά του θα φαντάζει ερασιτέχνης." Αποκρίθηκε με κοροϊδευτικό τόνο η Sherlock καθώς κατευθυνόταν προς την πόρτα. Ενώ την άνοιγε, γύρισε και του έριξε μια τελευταία ματιά.

"Την Anthea να την αφήσεις ήσυχη", είπε κοφτά και απειλητικά ο Mycroft.

Το πονηρό βλέμμα της αδερφής μετά από αυτήν την αντίδραση θα ενέπνεε τον Σαίξπηρ για δεύτερο 'Ημέρωμα Της Στρίγγλας."

"Όπως επιθυμείς, αγαπητέ μου αδερφέ. Ελπίζω να μην σε ξαναδώ σύντομα. Τα χαιρετίσματά μου στη θεία Lizzie."

Η πόρτα έκλεισε πίσω της.

Ο Mycroft κούνησε το κεφάλι του απογοητευμένα και σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου του. Πληκτρολόγησε έναν απόρρητο αριθμό.

"Κάρολε, εσύ; Εδώ Mycroft... Πώς είσαι, αγαπητέ μου ξάδερφε; Και η θεία; Χαίρομαι ιδιαίτερα... Να δώσεις χαιρετισμούς στην Υψηλότητά της τη θεία Elisabeth και να της πεις πως σύντομα θα περάσω από εκεί να συζητήσουμε. Έχει και χαιρετισμούς από τη Sherlock..."

Μια γκριμάτσα ψυχαγωγίας στόλισε τα χείλη της μικρής Holmes καθώς άκουσε τον αδερφό της να μιλά με τον διάδοχο του θρόνου της Αγγλίας, ο οποίος τύχαινε να είναι και ξάδερφός τους.

Βγήκε από τη λέσχη και περπάτησε κάμποσα μέτρα μέχρι να βγει σε έναν κεντρικό δρόμο και να πάρει ταξί. Η Λέσχη Διογένης ήταν απομακρυσμένη από την υπόλοιπη πόλη. Δεν ήθελε να τραβά αδιάκριτα βλέμματα. Λίγοι γνώριζαν την ύπαρξή της και ακόμα λιγότεροι είχαν πρόσβαση σε αυτή. Οι γυναίκες συμπεριλαμβάνονταν στους απαγορευμένους πληθυσμούς. Ο Mycroft είχε σχεδιάσει ένα πέρασμα το οποίο μόνο εκείνη και η Anthea, η πιστή του συνεργάτης, γνώριζαν. Η Sherlock έβρισκε την όλη του πράξη υπερβολική και χαζή ωστόσο ο Mycroft τη θεωρούσε μεγαλοφυή.

Ο καθένας βλέπει τα πράγματα με τον δικό του τροπο.

Όταν επιτέλους μπήκε στο πρώτο ταξί που σταμάτησε μπροστά της, το κινητό της χτύπησε στον ήχο του μηνύματος.
Το άνοιξε νωχελικά και διάβασε αστραπιαία το μήνυμα.

Μόλις μου έφεραν κάτι πολύ ενδιαφέρον. Αν έρθεις τώρα μπορεί να καταφέρω να σου δώσω και μερικά δάχτυλα. Ανδρικά δάχτυλα. ;)

MH

Martin Hooper.

Πάντα τη σκεφτόταν. Πάντα ενδιαφέρονταν και ενθουσιαζόταν με τα πιο μικρά πράγματα στον κόσμο. Ένας Θεός ξέρει τι του είχαν φέρει πάλι.

Θα το μάθουμε σύντομα.

"Πού πάμε, δεσποινίς;" Ρώτησε ο ταξιτζής μπροστά της.

"Στο Νοσοκομείο του Αγίου Βαρθολομαίου", αποκρίθηκε η Sherlock Holmes με ένα αυθεντικό χαμόγελο στα χείλη της.

*************************

Πώς σας φάνηκε;;

Συγγνώμη για την καθυστέρηση αλλά δεν μπορούσα να ανεβάσω νωρίτερα.

Θα τα πούμε πολύ σύντομα!

Έως τότε σας εύχομαι ολόψυχα ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ με Υγεία και Ευτυχία!!!