'Ik heb het aan mijn ouders verteld! En ze waren helemaal niet boos. Mijn moeder huilde zelfs, omdat ik het niet eerder durfde te vertellen en...' Imke ratelt maar door aan de telefoon. Ik ben echt blij voor haar, maar ik heb nog steeds hoofdpijn en over een half uurtje moet ik naar school.

Ik houd mijn telefoon tussen mijn hoofd en schouder geklemd, terwijl ik mijn wiskundeboeken in mijn overvolle tas prop. 'Wat goed!' zeg ik zo enthousiast mogelijk. Ik ben wel echt blij voor haar, natuurlijk. Maar het lukt me al drie dagen niet om ook maar iets van een glimlach op mijn gezicht te laten verschijnen. Laat staan om blij te klinken.

Het blijft even stil aan de andere kant. 'Wat is er aan de hand?' vraagt Imke. 'Je klinkt zo somber.'

Ik zucht even. Waarom kent Imke mij zo goed?

'Imke, ik moet je echt heel veel vertellen,' zeg ik uiteindelijk. Ik heb lang nagedacht of ik het moest vertellen, maar uiteindelijk is Imke degene die mij het best begrijpt als het om liefde gaat. En ze is mijn beste vriendin.

'Ik eh... ik moet jou ook wat vertellen,' zegt Imke. 'Alleen is het niet zo'n leuk nieuws. En je moet beloven dat je niet boos wordt, want het is een keuze waar ik lang over heb moeten nadenken.' Ik slik even. Ik heb zo het idee dat ik al weet waar dit over gaat.

'Ik beloof het,' zeg ik. 'Maar ik moet nu ophangen. Ik zie je straks wel op school.'

'Ja, ik moet ook gaan eten. Doei!' Ik leg mijn telefoon weg en kleed me zo snel mogelijk aan. Wanneer ik in de spiegel kijk, schrik ik van mezelf. Mijn gezicht is bleek en ik heb donkere kringen rond mijn ogen. In een kastje zoek ik naar de make-up-spullen van mijn moeder. Nooit gedacht dat ik ooit zo lang voor de spiegel zou staan.

Als ik beneden kom, zie ik dat ik nog maar weinig tijd heb. Ik pak snel een boterham terwijl ik mijn jas aan doe. Met mijn boterham in mijn hand fiets ik zo snel mogelijk naar school.

'Imke!' Imke zit alleen aan een tafel in de aula en ik ren op haar af. 'Emma!' Ze staat op en omhelst me. 'Ik heb je zo gemist,' zegt ze. Ik kijk haar even aan. 'Ik jou ook.' Ook al heb ik haar maar een paar dagen niet gezien. Het voelde als een eeuwigheid en er is zo veel gebeurd.

'Ik zag net dat wiskunde weer uitvalt,' zegt Imke. 'En wij zijn natuurlijk weer degenen die daar te laat achterkomen.' Ik kijk haar lachend aan. 'Zoals altijd,' zeg ik.

'Hier wil je een stukje?' Ik neem dankbaar een stukje van Imkes gebakje aan. Terwijl we eten, denk ik na. Moet ik het nu vertellen? Of moet ik wachten tot Imke eerst zegt wat ze wil zeggen.

Imke is een tijdje stil en ik kijk haar afwachtend aan. Wat wilde ze vertellen? Ik ben stiekem best bang dat het echt is wat ik denk. Nerveus frunnik aan het papiertje van het gebakje.

'Emma, ik moet je wat vertellen.' Ik kijk op, maar Imke kijkt me niet aan.

'Ik heb vrijdag een nieuw contract aangeboden gekregen. Bij een bekendere en betere platenlabel.' Imke kijkt me even aan. 'Wat goed!' zeg ik. 'Dat is toch geweldig?' Ik kijk Imke stralend aan. Ik dacht al dat het iets met haar beginnende carrière te maken had. Maar als het niet meer is dan dit...

'Nou, ja, inderdaad, alleen...' Nu is het Imke die aan het papiertje frunnikt. 'Het is in Amerika,' fluistert ze. Mijn stralende gezicht verandert al snel in een verbaasde gezichtsuitdrukking. Zeg alsjeblieft dat dit een grapje is. Of dat ik het verkeerd verstaan heb. Maar Imke kijkt serieus en wendt haar blik af.

'W-wanneer ga je?' weet ik uit te brengen. Imke kijkt naar haar schoenen, alsof daar het antwoord op te zien is. 'Over twee weken,' fluistert ze. Twee weken! Twee fucking weken! Dat kan ik echt niet aan. Dan laat zij me ook in de steek. Dan heb ik helemaal niemand meer!

'Dus... over twee weken ben ik helemaal alleen?' Er verschijnen tranen in mijn ogen. Imke schrikt en slaat haar armen om me heen. 'Nee, natuurlijk niet. We houden gewoon contact. En je hebt Luke nog.' Bij de naam Luke moet ik nog harder huilen en Imke kijkt me verbaasd aan.

'Wat is er aan de hand?' vraagt ze. 'Luke en ik...' snik ik. En dan vertel ik haar het hele verhaal. Vanaf het begin tot het eind. Ik sla niks over en vertel elk detail. Behalve de situatie van Iris dan. Imke luistert aandachtig en legt soms haar hand op mijn schouder.

'Wow,' zegt ze als ik klaar ben. 'Dat is best wel... fucked up.' Ik kijk haar met mijn betraande ogen aan. 'Zeg dat wel. En nu verlaat jij mij ook.' Ik weet dat dat oneerlijk is om te zeggen. Imke wist niet wat er aan de hand was en dit is een geweldige kans voor haar.

'Oh Emma, het spijt me zo. Ik wist dit helemaal niet.' Ze omhelst me stevig en ik merk dat ze nu ook aan het huilen is. 'Jij hoeft geen sorry te zeggen,' zeg ik. 'Je moet deze kans gewoon nemen. Het is alleen... het gaat zo snel. Ik ben zo moe van alles wat er is gebeurd en nu ga jij opeens weg over twee weken.'

'Ik weet het, ik heet het,' zegt Imke. 'Ik zou zo graag willen dat het anders had gekund. Dichter bij huis, of minder snel. Maar dit is wat ik al m'n hele leven wil.'

'En dat snap ik heel goed,' zeg ik. Ik maak me los uit Imkes armen en kijk haar aan. 'Als je maar weet dat je echt de beste vriendin bent die ik me ooit heb kunnen wensen. Ik ken je pas vanaf het begin van dit schooljaar, maar ik heb nog nooit zo'n goede vriendin gehad als jij. En daarom gun ik je deze kans ook.'

Er verschijnen tranen in Imkes ogen. 'Dank je. Dat waardeer ik echt heel erg. Echt waar. Dank je.' Ik probeer te glimlachen, maar ik merk dat het tegelijkertijd ook pijn doet om te weten dat je beste vriendin je over twee weken moet verlaten. Ik voel weer tranen opkomen, maar ik probeer me sterk te houden. Ik wil niet dat Imke een schuldgevoel krijgt.

'En over jou en Luke,' begint Imke. 'Ik denk dat het goed komt.' Ik kijk nerveus naar mijn half-opgegeten gebakje. Zegt ze dit om mij gerust te stellen of meent ze het echt? 'Tuurlijk, het kan een tijdje duren,' zegt Imke, 'maar ik ken Luke al best lang. En de manier waarop hij naar je keek en hoe hij over je praatte... Hij hield echt veel van je. En ik denk dat hij dat nog steeds doet. Alleen duurt het nog een tijdje om alles een plekje te geven.'

'Denk je?' Ik kijk Imke hoopvol aan. Ze lijkt vastberaden en ik wil er zo graag vanuit gaan dat ze gelijk heeft. Maar ik kan het niet.

Imke ziet waarschijnlijk dat ik twijfel, want ze pakt mijn hand vast en kijkt me recht aan. 'Je weet toch dat liefde gaat om vertrouwen?' zegt ze. Ik knik. Daar ben ik inmiddels wel achtergekomen. 'Dan moet je hier ook vertrouwen in hebben. Geloof me, het komt goed.' Imke knijpt in mijn hand en ik kijk haar dankbaar aan. Misschien heeft ze gelijk. Ik moet vertrouwen hebben. In Luke, in onze vriendschap, in dit jaar...

Ik hou van Luke. En Luke houdt van mij. Het heeft gewoon tijd nodig. Dat heeft hij zelf gezegd. En het zal niet meer hetzelfde zijn als eerst. Dat weet ik. Als iets eenmaal gebroken is, is het moeilijk om het weer helemaal hetzelfde te maken.

Ik blijf er de rest van de dag over piekeren. Tijdens Nederlands, tijdens Engels en zelfs tijdens gym. En wanneer ik na de pauze naar de les loop, kom ik Luke tegen. Hij begroet mij. Gewoon een begroeting. Hij geeft geen snelle kus zoals eerst. Natuurlijk niet. Maar hij negeert mij ook niet. Gewoon een doodgewone begroeting.

En dat was het moment van enige verlichting. Het deed nog steeds veel pijn om hem te zien, omdat ik wist dat ik hem zo verdrietig heb gemaakt. Maar het was geen verschrikkelijke, hartverscheurende pijn meer. Meer een soort pijn die lang aanhoudt, maar nog net mee te dealen is. Ik kon weer helder nadenken.

Ik besef heel goed dat ik niet meer hetzelfde plekje in zijn hart zal krijgen. Maar wel een plekje. Een plekje waar ik kan vertrouwen, waar ik heen kan als ik iets kwijt wil, een plekje waar altijd iemand is die voor mij klaarstaat.

Nee, het is niet het mooiste of het beste. Maar het is iets. En ik ben er tevreden mee. Ik heb alleen geduld nodig.

En vertrouwen.

__________________________________________________________________________________

"There's no end "It's not goodbye my only friend
There is no goodbye" Yesterday started over again"

- M83, Wait - M83, Splendor

__________________________________________________________________________________

Volgens M83 is er geen einde, maar jullie zijn nu toch echt bij het laatste hoofdstuk van dit boek gekomen.

Maar ik ben bezig met een volgend boek, dus no worries :)

En er komt nog een eepieloog, want dat vind ik wel fancy :)))))

Xxx