Een lange tijd staan we daar met z'n vieren. Niemand zegt iets. Ik probeer nog steeds mijn tranen in te houden, terwijl ik niemand probeer aan te kijken. Uiteindelijk besluit ik de stilte te verbreken, aangezien ik de grote schuldige ben hier.

'Wat doen jullie hier?' vraag ik. Luke opent zijn mond om iets te zeggen, maar Morgan is hem voor. 'Dat kan ik beter aan jou vragen. We waren je de hele tijd aan het zoeken. Iedereen was jullie aan het zoeken en uiteindelijk hebben ze mij en Luke naar het bos gestuurd om je daar te gaan zoeken.'

Ik weet dat Morgan vaak dingen dramatischer maakt dan ze eigenlijk zijn, maar toch voel ik me schuldig. Want ik weet dat het gewoon super dom is om in het donker een bos in te gaan zonder iemand erbij. Vooral als de school verantwoordelijk voor je is.

'Ik had niet eens tijd om mijn schoenen te verwisselen,' vervolgt Morgan. 'Als ik had geweten dat jij hier met mijn vriendje zat te flikflooien, dan had ik niet eens de moeite genomen om je te gaan zoeken!' Er verschijnen tranen van woede en verdriet in Morgans ogen.

Ik kijk haar verbaasd aan. Haar vriendje? Jesper kijkt ongemakkelijk naar de grond.

'Je hebt een vriendin?' Nu is het mijn beurt om boos te worden. 'Je hebt al die tijd een vriendin gehad en ik wist van niks! Wat is jouw probleem?'

'Ik dacht dat Morgan nog op uitwisseling was,' zegt Jesper zacht. 'Wat?' Ik merk hoe mijn stem overslaat. 'Ik dacht dat...' herhaalt Jesper. 'Ja, ik had je wel gehoord, idioot. Dus je gebruikte me gewoon om me vervolgens weer te dumpen als Morgan terug zou komen. Jezus, wat ben jij een klootzak!'

Al die tijd dat ik mijn gevoelens niet op een rijtje kon zetten, had meneer een vriendin. Natuurlijk. En ik heb hem gezoend. Ik heb hem verdomme gezoend.

Morgan is inmiddels ook tekeer gegaan tegen Jesper, maar ik hoor het niet meer. Ik kijk naar Luke. Hij kijkt terug. Boos, verdrietig, gebroken, gekwetst... Allemaal mijn schuld.

Ik was zo bang vanwege een fucking Iris. Hij heeft alles gedaan om mijn vertrouwen te winnen en nu ben ik degene die niet te vertrouwen is. Ik weet dat ik dit niet meer goed kan maken. 'Waarom...' fluistert Luke. Ik heb hem nog nooit zo verdrietig zien kijken. 'I-ik.. het is niet wat je denkt.'

Ik weet dat dat het slechtste is wat je kunt zeggen als je je vriendje bedrogen hebt. Maar ik kon gewoon niks zinnigs uitbrengen. Luke schudt langzaam zijn hoofd. 'Laat maar.' Hij draait zich om en loopt weg. 'Luke! Wacht!' Maar hij loopt door. Hij draait zich niet eens om.

'Ik haat je! Ik wil je nooit meer zien. Nooit meer!' Morgans stem is schor van het geschreeuw en ik krijg het opeens heel benauwd. Het geruzie tussen Morgan en Jesper, Lukes gekwetste blik, mijn gevoelens...

Het wordt me allemaal even te veel.

Ik loop weg en besluit op zoek te gaan naar Luke. Ik negeer de dreigende, donkere takken en het feit dat ik weer helemaal alleen ben in het donker. Ik moet Luke vinden. Ik heb me nog nooit zo schuldig gevoeld.

Terwijl ik wat takken aan de kant duw, zie ik hem in de verte zitten. 'Luke!' roep ik. Ik ren zijn kant op. Hij zit op een grasveld aan een ander meertje. Ik schrik ervan hoe breekbaar hij er nu uitziet. 'Wil je alsjeblieft weggaan?' fluistert hij.

Ik slik een traan weg. Waarom is hij niet boos. Ik bedoel, natuurlijk is hij boos. Maar waarom schreeuwt hij dan niet? Waarom zegt hij niet dat ik een slet ben? En dat ik het heb verpest. Het verdriet in zijn stem doet me zo veel pijn. En ik ben me er pijnlijk bewust van dat ik dat heb veroorzaakt.

'Ik...' Ja, wat wil ik eigenlijk zeggen? 'H-het spijt me.' Dat was wel het minste wat ik kon zeggen. Dat het me spijt. Wauw. En meer zinnigs kan ik niet uitbrengen.

Luke draait zich even naar mij toe en voor twee seconden zie ik weer die blik in zijn ogen. Zo kwetsbaar. Ik weet dat ik het niet meer kan fixen. Dat ik het voorgoed heb verpest en dat hij mij voorgoed haat. Maar toch, het is niet alleen dat. Het is niet alleen dat wat er net is gebeurd. Er is meer aan de hand.

Luke zucht hoorbaar en schudt zijn hoofd. 'Het is gewoon... Ik kan niet geloven dat...' Hij kijkt me even besluiteloos aan. 'Ik weet het gewoon allemaal niet meer.' Ik voel een traan over mijn wang rollen en ik haat het. Hij is degene die nu verdrietig is. Waarom moet ik nou weer zo zielig doen en die vervloekte traan over mijn wang laten rollen?

'Ik begrijp het gewoon niet,' zegt Luke. 'Ik heb alles gedaan om je vertrouwen te winnen. Alles. Je vertrouwde mij niet en dat vond ik vreselijk, want ik zou nooit iets met iemand anders doen achter jouw rug om. Ik hou van je en ik dacht dat jij ook van mij hield.'

'Luke.' Mijn stem klinkt schor en ik betwijfel het of hij het gehoord heeft. Ik hou ook van hem. Heel veel. Maar op dit moment kan ik niks uitbrengen. Het is voorbij. Het is voorgoed voorbij.

'Sorry, Emma. Het wordt me echt allemaal even te veel.' Waarom zegt hij sorry? Hij hoeft geen sorry te zeggen. Zelfs op dit moment is hij nog niet boos.

Luke gaat in het gras liggen en ik hoor hem zachtjes snikken. 'Het wordt me echt allemaal te veel. Ik kan het gewoon niet aan.' De altijd sterke Luke met de tattoo is veranderd in een kwetsbare, gebroken Luke. Ik ga naast hem liggen en pak zijn hand, terwijl ik omhoog kijk.

De lucht zit vol met ontelbaar veel heldere sterren. Terwijl ik me op de sterrenhemel concentreer, lijkt het alsof Luke en ik de enige twee op de wereld zijn. Ik voel zijn been tegen die van mij en ik voel mezelf rustig worden.

'Er is nog meer aan de hand, hè?' vraag ik na een tijdje. Hij knikt. Terwijl ik zachtjes in zijn hand knijp, wordt hij langzaam rustiger. Het doet me pijn om hem zo te zien. Heel veel pijn.

'Iris is mijn nicht,' fluistert hij. Ik voel een knoop in mijn maag. Natuurlijk. Zijn nicht. En ik moest natuurlijk weer van alles voor de geest halen. Maar waarom wilde hij er dan niet over praten?

'Iris en ik...' Luke slikt even. 'We hadden een goede band samen. Ik ben altijd enig kind geweest, maar door haar voelde ik me niet zo alleen. Zij was de enige van mijn familie met wie ik echt goed kon opschieten.'

Hij is even stil. Ik durf niks te zeggen. Bang dat hij zich bedenkt en niks meer vertelt.

'En toen kwam die jongen,' zegt Luke na een korte stilte. 'Jesse. Ze was helemaal gek van hem. Elke dag had ze het over hem en binnen een paar weken hadden ze een relatie. Ik vertrouwde het niet helemaal. De manier waarop hij liep en sprak. Het was allemaal te... perfect.'

'En na een tijdje bleek ik gelijk te hebben. Iris veranderde. Ze spijbelde vaker, ging steeds meer drinken. En ze begon drugs te gebruiken. Eerst heel soms op feestjes. Daarna steeds meer. Drie keer raden van wie ze die rotzooi gekregen heeft.'

Er gaat een rilling door mij heen. Lukes nicht had een relatie met een drugsdealer? Ik strijk met mijn duim over Lukes hand, die ik nog steeds vast heb. 'Wat verschrikkelijk,' zeg ik.

'Haar ouders kwamen erachter,' zegt Luke. Ik kijk hem even aan en zie dat er weer tranen in zijn ogen zijn verschenen. 'Ze hebben haar uit huis geplaatst, omdat ze drugs gebruikte. In plaats van haar te helpen hebben ze haar uit huis geplaatst!'

'Ze werd helemaal wanhopig en probeerde haarzelf te kalmeren met nog meer drugs. Het was vreselijk om te zien hoe ze zo snel achteruit ging. Ze was in een paar maanden tijd zo veel veranderd. Ik heb haar geprobeerd te helpen en heb haar in de zomer naar een afkickkliniek gestuurd. Ze werd woedend en is weggelopen. Na een paar dagen belde ze me om te zeggen dat alles goed was en dat het haar speet dat ze zo boos op me werd. Maar ze bleef weg. Ze zegt dat ze niet gevonden wilt worden en dat ze de hele tijd met haar zelf aan het vechten is en dat ze niemand tot last wil zijn. Ze belt me nog steeds regelmatig op om te zeggen hoe het gaat, maar ik vind het gewoon zo moeilijk om haar te helpen als ik niet eens weet waar ze is.'

Luke kijkt verdrietiger dan ik hem ooit heb gezien. En ik voel me schuldiger dan ik me ooit heb gevoeld. 'Het spijt me,' fluister ik. Er rollen tranen over mijn wangen en dit keer doe ik geen moeite om ze tegen te houden. 'Het spijt me zo erg,' fluister ik nog een keer.

Luke zucht even. 'Ik weet het niet, Emma. Ik heb nachten wakker gelegen door dit allemaal en ik heb het echt zwaar gehad. Toen ik Iris naar een kliniek had gestuurd en toen ik jou tegenkwam, dacht ik dat alles weer goed zou komen. Ik had weer hoop. Maar toen liep ze weg en ging ze me bellen. Jij verloor je vertrouwen in mij en het kostte gewoon zo veel energie om me sterk te houden en het beste te doen voor jou. En nu dit.'

Ik denk aan het moment met Jesper net. Ik zou me verschrikkelijk voelen als ik Luke met een ander meisje zou zien zoenen. En het idee dat het al slecht ging met Luke en dat hij zich al zorgen maakte over Iris, maakt mijn schuldgevoel alleen maar groter. Maar ik weet dat ik het verdiend heb.

'Luke, kun je mij dit vergeven?'

Hoewel ik het antwoord wel weet, moet ik het toch zeker weten. De waarheid zal pijn doen, maar vergeleken met de pijn die Luke voelt, is het waarschijnlijk niks. Ik ben echt een verschrikkelijk persoon.

'Ik weet het niet,' zucht Luke. 'Ik denk... ik denk het wel. Maar ik, wij bedoel ik. Ik denk niet dat ik het nu aankan. Ik heb even de tijd nodig. Ik denk dat ik liever een pauze neem. Tussen ons, bedoel ik.'

Ik knik en laat de informatie langzaam op me inwerken. Dat was het dan.

In de verte hoor ik vaag wat vogels fluiten. Het zal niet lang meer duren voordat de zon opkomt.

Ik sta op en help Luke overeind. Samen lopen we terug naar het kampterrein. We zeggen beide niets.

__________________________________________________________________________________

"Now the night is coming to an end
The sun will rise and we will try again"

- Twenty One Pilots

[Er zou hier een GIF of video moeten zijn. Update nu de app om dit te kunnen bekijken.]

Ik word altijd zo emotioneel bij het laatste stuk van dit lied :'(

En o, ja. Hier volgt een stuk tekst waarin ik even mijn mening kwijt moet, maar het is compleet nutteloos om te lezen, dus voel je vooral niet verplicht.

:)

Oké, dus vrijdag is de nieuwe single van The Script uitgekomen. Na drie fucking jaar! En ik had me er dus al héél lang op verheugd en ik was ook niet normaal blij toen het nummer uitkwam.

En ja, toen ging ik het dus luisteren. Het begin was leuk en zo, maar het refrein was dus echt niet wat ik verwacht had. Ik vind het lied niet slecht of zo, maar het is gewoon niet... The Script. En nu klink ik echt als een zeurende, conservatieve klager, I know. Want ik weet het, artiesten veranderen ook door de jaren heen en ze moeten nieuwe dingen uitproberen. En bij de één gaat dat wat beter dan bij de ander. Maar ik had gewoon gehoopt dat ze nog wel in de buurt bleven bij de oude The Script-sound. En ja, dat vind ik dus best wel jammer. Ik vind het lied wel echt leuk, maar ik had er gewoon iets meer van verwacht (en ook van de videoclip).

Voor de mensen die nooit naar The Script hebben geluisterd: hier volgt hun nieuwe single Rain en een wat ouder lied genaamd Breakeven. Dan kun je zelf kijken of ik misschien overdrijf. Want dat doe ik vaak bij dit soort dingen.

[Er zou hier een GIF of video moeten zijn. Update nu de app om dit te kunnen bekijken.]

[Er zou hier een GIF of video moeten zijn. Update nu de app om dit te kunnen bekijken.]

Ik hoop overigens niet dat de fans zich nu aangevallen voelen. Of The Script zelf (die kunnen niet eens Nederlands. Wat lul ik?). Want ik hou zielsveel van The Script en ik kan niet zonder hun muziek!

Sorry voor de mensen die toch hadden besloten dit te lezen en die nu pas beseffen dat dit tijdverspilling was.

Xxx