'Imke, het is gelukt! Morgan gaat ervoor zorgen dat er geen roddels meer zijn!' Met mijn telefoon in mijn ene hand en een blikje cola in mijn andere hand zit ik op het gras. We hebben nu vrije tijd en ik ben meteen Imke gaan bellen. 'Serieus? Wow, goed gedaan!' zegt Imke enthousiast.

'Ze probeerde Jamie te verleiden, maar dat was helemaal mislukt.' Ik moet nog steeds lachen als ik eraan terugdenk. Iedereen denkt dat Morgan elke jongen kan krijgen die ze wil. Ik snap wel dat ze schrok toen ze de foto's zag.

'Oh mijn god! Echt?' Imke schreeuwt zowat door de telefoon en ik moet lachen. Ik wil net verder vertellen als ik opeens nog een stem hoor aan de andere kant. Ik dacht dat Imke alleen was? 'Eh, Imke?'

'Ja?'

'Wie is dat? Met wie ben je?'

Imke is even stil. De stem is nu ook stil. 'Imke?'

'Eh, ja. Luister.'

'Ik luister,' zeg ik.

'Ik eh... ik heb een vriendin.'

'Wat? En dat zeg je nu pas! Imke, wat leuk! Weten je ouders het al?' De stilte aan de andere kant zegt genoeg. Ik krijg opeens heel veel medelijden met haar. Een relatie geheim houden is niet makkelijk.

'Ik ga het wel een keer vertellen, dat sowieso. Maar ik weet gewoon niet hoe en wanneer. Want zo is het ook niet eerlijk voor Floor.'

'Het komt wel goed,' zeg ik. 'Ik denk dat je ouders het wel zullen accepteren. Ze houden van je.' Imke zucht even. 'Ja, weet ik. Maar het is gewoon zo moeilijk.' Ik hoor dat Imke haar tranen probeert in te houden. 'Hé, het komt wel goed, hoor. Ik ben er voor je.'

'Dank je. Maar ik moet nu ophangen. Mijn ouders zijn over een kwartier thuis, dus ik moet afscheid nemen van Floor.'

'Ah, succes. Ik spreek je nog wel, doei!'

Ik hang op en ga liggen. De zon staat al wat lager en in de lucht zie ik een groep vogels voorbij vliegen. Het gras kriebelt onder mijn blote armen en ik sluit even mijn ogen om te genieten van de natuur hier.

Dit kamp komt dan wel in de buurt van een strafkamp, de natuur hier zal ik wel echt gaan missen. In Amsterdam is het Vondelpark de enige plek waar ik echt tot rust kan komen. Maar zelfs daar heb ik niet het lichte gevoel dat ik hier heb. De frisse, heldere lucht, geen verkeer, geen schreeuwende kinderen, geen Jesper...

Jesper. Ik heb al heel lang niet meer aan hem gedacht. Dat is maar goed ook. Ik ben weer net zo gelukkig met Luke als eerst. Maar hoe moet het als we morgen weer teruggaan. Zou hij mij vergeten zijn? Ik hoop het. Al denk ik niet dat je in vijf dagen opeens iemand vergeten bent.

Toch weet ik niet wat ik moet doen als ik hem tegen zou komen. Ik wil niet onaardig doen, maar ik wil eerlijk gezegd ook geen contact meer met hem. Dat zorgt alleen maar voor verwarring. Ik zou kunnen zeggen dat we gewoon super goede vrienden worden, maar iedereen weet dat vriendschap tussen jongens en meisjes niet bestaat. Toch?

Het trillen van mijn telefoon haalt me uit mijn gedachten. Geïrriteerd pak ik het ding uit mijn broekzak. Waarom moet mijn moeder dan ook altijd, elke dag, elke minuut vragen of alles goed gaat? Elke moeder weet toch dat een schoolkamp niet veilig is, dat minstens vijf mensen gewond naar huis gaan en één iemand opgegeten wordt door een alligator.

Maar het berichtje is niet van mijn moeder. Het is een onbekend nummer.

Vanavond 21:00 bij het meertje. Au revoir.

Er loopt een rilling over mijn rug. Welk onbekend nummer weet dat ik hier in dit bos in Frankrijk ben? Ik kijk om me heen, maar het enige wat ik zie zijn tenten, bomen en gras. Geen geluid, geen beweging...

Waar is iedereen eigenlijk? Is iedereen aan het zwemmen of zo? En waarom is Imke er nou niet? Waarom heb ik er nooit bij stilgestaan dat bossen eigenlijk super eng zijn? Ik ben dan misschien wel met een paar klassen, maar iedereen is zwemmen of eten of weet ik veel wat. Als ik vermoord word, is er niemand die me komt helpen.

Oké, nu begin ik te overdrijven. Één berichtje van een onbekend nummer betekent niet dat mijn leven over drie uur beëindigd wordt. Waarschijnlijk is het gewoon een grapje van Luke.

Bij die gedachte zucht ik van opluchting. Natuurlijk. Het is waarschijnlijk gewoon een verrassing van Luke. Wie zou er anders weten waar ik ben? En bovendien, wie sluit zijn bericht nou weer af met au revoir. Ik bedoel, dat kan niemand toch serieus nemen?

Met het vooruitzicht van Luke en mij bij het meertje, loop ik vrolijk richting de grote eettafel. Het is zes uur en de laatste avond gaan we barbecueën. Mijn maag begint al te rommelen als ik de geur van hamburgers binnenkrijg.

Best wel gek eigenlijk als je bedenkt hoeveel broeikasgassen koeien uitstoten en je hier midden in de natuur een hamburger aan het eten bent. Zei de leraar niet iets over dat we op dit kamp van de natuur en het milieu konden leren houden? Nou, goed gedaan, hoor.

Tijdens het avondeten houd ik Luke goed in de gaten. Er is niks van gezicht af te lezen. Of hij houdt het heel goed verborgen, of er wacht straks een seriemoordenaar op me. Dat eerste lijkt me wel wat waarschijnlijker. Alhoewel...

'Emma, ik hoorde dat Luke en jij helemaal niks hebben uitgespookt! Heeft Morgan gelogen?' Jamie komt met een bord naast mij zitten. Hij heeft twee hamburgers, twee worstjes en drie speklappen op zijn bord liggen. Het verbaasde mij altijd al dat Jamie zo dun is. Nu verbaast het mij nog meer.

'Nee, ik heb haar foto's laten zien en gedreigd ze te verspreiden als ze doorging met liegen.' Nu ik het zo zeg, klinkt het eigenlijk best wel badass.

Ik laat Jamie de foto's zien en ik zie hoe zijn ogen groot worden van verbazing. 'Heb je ons gezien?' vraagt hij. Ik knik en moet lachen om het verbaasde gezicht dat hij trekt. 'Ja, ik had het even helemaal gehad met Morgan. Je vindt het toch niet erg?'

'Nee, nee tuurlijk niet. Deze foto's zijn toch alleen in het nadeel van Morgan. Alleen...'

Ik kijk Jamie vragend aan. 'Alleen wat?'

'Eh, zou ik die foto's mogen laten zien aan Eline? Misschien dat ze me dan gelooft. Ik mis haar echt heel erg.' Jamie staart verdrietig voor zich uit. 'Natuurlijk!' zeg ik. 'Ik sta er toch niet op. Ik heb ze alleen gemaakt. Ga je gang, ik stuur ze wel naar je door.'

'Dank je,' zegt hij. Ik glimlach naar hem en eet dan mijn maaltijd op. Onbewust gaan mijn gedachten weer naar straks. Zou Luke echt een verrassing voor mij geregeld hebben? Of misschien is het gewoon een grapje van iemand en springt er iemand uit de bosjes om mij te laten schrikken.

Na het eten is er weer wat vrije tijd. Ik verander mijn outfit in iets comfortabels, maar nog steeds leuk. Voor het geval dat Luke echt het berichtje heeft gestuurd.

Om acht uur wordt het kampvuur aangestoken en om half negen zit iedereen gezellig samen van de laatste avond te genieten. Jamie vraagt of ik er ook bij kom zitten, maar ik zeg dat ik eerst naar de wc ga. Ik weet het, slecht smoesje. Maar als hij het straks weer goed heeft gemaakt met Eline, merkt hij niet eens dat ik weg ben.

Ik bind mijn haar bij elkaar, trek wandelschoenen aan en ik vertrek naar het meertje. Overdag loop ik deze route heel vaak, maar 's nachts is het toch wel moeilijk om je te oriënteren. Ik ben nu al drie keer over een boomwortel gestruikeld en ik ben nog niet eens op de helft.

Bij elk geluid dat ik hoor, kijk ik oplettend om me heen. Niet dat het zin heeft, ik zie bijna niks. Stomme zaklamp van de Action. Het ding geeft niet eens licht.

Hoe dichter ik bij het meertje kom, hoe angstiger ik word. Waar ben ik mee bezig? Iedereen zit bij het kampvuur en ik loop alleen in het donker door het bos. Niemand hoort het als er iets gebeurt. Bovendien begint het al wat kouder te worden. Ik had een vestje moeten meenemen.

Het meertje ziet er griezelig uit in het donker. De takken van de bomen hangen als dreigende schaduwen boven het water. Al snap ik niet hoe je schaduwen kunt zien als de zon onder is. Waarom denk ik daar überhaupt over na?

Ik kijk op het schermpje van mijn telefoon. Zes minuten over negen. Als dit echt een verrassing is, mag Luke nu weleens tevoorschijn komen. Of wie dan ook.

Ik sla rillend mijn armen om mij heen en bij elk klein geluidje krimp ik in elkaar. Zelfs als ik terug zou willen gaan, zou ik die hele weg weer alleen moeten lopen. Dus dat is geen optie.

Tussen de bomen hoor ik takken kraken. Ik probeer tussen de bomen door te kijken, maar ik zie niks. Het geluid komt steeds dichterbij en ik houd mijn adem in. Waar ben ik aan begonnen? Ik durf me niet te bewegen. Als dit Luke was, had hij allang gelachen, of iets gezegd. Hij zou me nooit zo in angst laten afwachten.

Het geluid wordt vervangen door een beeld, een schim. Ik weet nu zeker dat het een persoon is. Ik zou weg kunnen rennen, maar mijn lichaam is niet in staat om te bewegen.

De schim komt dichterbij en langzaam herken ik de manier waarop hij loopt, de manier waarop hij lacht en de manier waarop hij mij aankijkt.

'Jesper?'
__________________________________________________________________________________

Morgen laatste dagje school (niet eens lang) en dan heb ik officieel vakantieee!

Ik heb suikervrije pepermuntjes gekocht en nu voel ik me gezond :)