'Luke en Emma hebben het gedaan! Attentie, Luke en Emma hebben het gedaan! Gisternacht in de tent van Emma.'

Oké, zo letterlijk wordt het niet over het kampterrein geroepen, maar zo voelt het wel. Overal waar ik langs loop, zijn klasgenoten en Lukes klasgenoten aan het fluisteren en aan het wijzen. En ik weet precies waar ze het over hebben. Ik kan niet eens rustig ontbijten.

Gisteren na het lasergamen heb ik me voorgenomen om wat aardiger te doen tegen Robin. Het is niet makkelijk om iemand te verliezen van wie je veel houdt en vervolgens met een klas zonder vrienden naar een strafkamp te gaan. Robin heeft zijn hart gelucht en ik heb aandachtig geluisterd naar zijn verhalen over zijn opa. Ze hadden een goede band en ik kon me niet voorstellen hoe hij zich moest voelen.

Bij het kampvuur heeft Luke gitaar gespeeld en op dat moment besefte ik hoe blij ik was met hem. Alles aan hem is gewoon perfect. En die avond was de aantrekkingskracht nog groter dan normaal. De warmte van het vuur, zijn warmte, zijn ogen, zijn glimlach...

Toen we allemaal naar onze tenten werden gestuurd, wilde ik niet alleen zijn. Imke was weg en ik had het gevoel dat ik niet zonder Luke kon zijn. Ik vroeg of hij bij me wilde komen liggen. Hij stemde in en kroop met mij de tent in.

Geen wonder dat iedereen nu denkt dat we het hebben gedaan.

Maar we hebben niks gedaan. Hij lag alleen bij me. We hebben gepraat. Lange gesprekken gevoerd en ik voelde me veilig met Luke naast me. Uiteindelijk viel ik in slaap en is Luke weggegaan.

Blijkbaar moet iemand het gezien hebben toen Luke bij mij de tent in kwam. Of eruit. Maakt niet uit. In ieder geval begon het gelijk toen ik wakker werd. Terwijl ik in mijn tent een vest aantrok, hoorde ik buiten al stemmen.

'Heb je ook al gehoord wat Emma en Luke hebben gedaan? Ze waren samen in één tent!' Meer heb ik niet kunnen horen, want ze waren op weg naar het ontbijt. Ik ben toen ook maar gegaan en negeerde alle ogen die op mij gericht waren en al het gefluister.

Bij het ontbijt kon ik Luke niet vinden. Misschien had hij al ontbeten of moest hij dat nog doen. Weer waren verschillende groepjes aan het praten en aan het wijzen naar mij. Alsof ik het niet door heb. Ik ben niet blind en ook niet doof!

En nu ben ik weer op weg van het ontbijt naar mijn tent. Alle nieuwsgierige blikken ontwijkend. Ik moet Luke vinden. Ik moet bij hem zijn. Het maakt niet uit wat alle mensen denken, als ik maar niet alleen ben. Met Luke is het alsof ik alles aan kan. Al haat de hele school mij, met Luke ben ik gelukkiger dan met wie dan ook.

Nu het wat warmer is geworden, verwissel ik snel mijn sweater met een zwart shirtje en bind ik mijn haar bij elkaar. Ik stuur snel een berichtje naar Imke of alles goed gaat en ga dan op zoek naar Luke.

'Zij was het!' Ik ben Luke tegengekomen bij het meertje en hij wijst naar een meisje met geblondeerd haar en een veel te kleine bikini. Morgan heet ze volgens mij. Ik ken dat soort types. En ik krijg er de rillingen van. Jammer genoeg zijn dat de types die roddels verspreiden en iedereen gelooft het ook meteen.

Maar er zijn ook heel veel roddels over haar verspreid. Zoals dat ze een aangepast uitwisselingsprogramma kreeg. Iedereen mag op uitwisseling voor een week. Maar deze irritante diva wilde per se met een vriendin uit India op uitwisseling die ze via Instagram heeft ontmoet. Haar ouders hebben de school zover gekregen dat voor haar te regelen en ze vertrok een maand na de zomervakantie naar India.

Ze zou er eigenlijk een paar maanden blijven en daar lessen volgen. Maar ze vond het toch tegenvallen en toen is ze met het geld van haar ouders naar huis gegaan. Die meid uit India moest toen ook teruggestuurd worden. Heel zielig. Ik weet eigenlijk ook niet of ik het moet geloven.

'Morgan!' roep ik. Het kan me niet schelen dat ze de hele school tegen wie dan ook op kan zetten. Ik moet gewoon zeggen dat ik dit echt niet leuk vind. 'Emma.' Luke pakt mijn arm en kijkt me waarschuwend aan. Ik negeer hem en loop recht op Morgan af. Er speelt een geamuseerde glimlach op haar gezicht die mij heel erg irriteert.

'Wat heb je allemaal gezegd?' vraag ik. 'Heb ik iets gezegd?' Morgan kijkt zo onschuldig mogelijk, maar ik weet dat ze me van binnen heel hard aan het uitlachen is. 'Oh ja, ik weet het weer. Is dat zo erg dan? Ik bedoel, jullie hadden ook even kunnen wachten. Dan was niemand erachter gekomen.'

Ik kijk Morgan boos aan. 'We hebben niks gedaan!'

'Ja, vast. Dat zou iedereen zeggen.' Ik weet dat ze gelijk heeft. Niemand zou het geloven als ik zou zeggen dat Luke en ik niks hebben gedaan vannacht. Bovendien moet Morgan haar reputatie hoog houden en zal ze er alles aan doen om iedereen haar te laten geloven.

'En ik heb het alleen tegen mijn vriendinnen verteld.' Morgan zet een irritante glimlach op. 'Als je het niet erg vindt, ga ik nu even zwemmen, voordat we straks weer een of andere boswandeling moeten maken. Succes nog, hè.' Ze geeft me een schouderklopje en loopt langs mij heen naar het water.

Ik wil van alles roepen. Dat niemand naar haar moet luisteren, dat ze liegt, dat Luke en ik helemaal niks hebben gedaan. Maar niemand gelooft het, dus moet ik alle opmerkingen negeren en maar hopen dat deze roddels snel overgewaaid zijn.

'Het komt goed.' Luke heeft zijn hand op mijn schouder gelegd en ik voel een warm gevoel in mijn schouder. Toch schud ik hem van me af. 'Laat maar,' zeg ik en ik loop weg. Bij mijn tent, of eigenlijk nog steeds die van Imke, pak ik mijn telefoon en bel ik Imke.

'Hé, Em. Hoe is het met Luke?' Oh God, daar begint het al.

'Eh ja, er gaan roddels rond dat we eh... dat we je-weet-wel hebben gedaan.'

'Oh mijn god, Emma! Hoe was het?' Imke gilt zo hard dat ik mijn telefoon een stukje van mijn oor moet houden. 'Nee, nee! We hebben het niet echt gedaan! Ik zei dat er roddels rondgingen.'

'Oh.' Imke klinkt opeens heel teleurgesteld en ik moet onbewust lachen. 'Wees blij. Ik heb geen voorbehoedsmiddelen meegenomen,' zeg ik.

'Laat me raden. Morgan heeft de roddels verspreid?'

'Ze heeft het aan haar vriendinnen verteld, maar dat is zo'n beetje de hele school. Dus ja. Morgan.'

'Wat een bitch is ze weer,' zegt Imke. Ik ben blij dat er in ieder geval een iemand aan mijn kant staat. En Luke natuurlijk. 'Ik weet dat dit over een week misschien weer vergeten is,' gaat Imke verder. 'Maar ik vind niet dat je het hierbij moet laten.'

'Wat moet ik dan doen? Naar Morgan toe gaan en zeggen: "Hé Morgan, zou je dat de volgende keer niet meer willen doen? Oké, dank je wel." Dat ik ga ik mooi niet doen!'

'Nee, nee, tuurlijk niet. Maar weet je dan niks over haar of zo? Dan kun je tegen haar zeggen wat jij weet en zal zij tegen iedereen zeggen dat Luke en jij niks hebben gedaan.'

'Imke, ik weet niks over haar. En daarbij vergeet iedereen dit hele gedoe toch over een week. Misschien twee, maar niet langer.' Ik hoop dat het klopt wat ik zeg, want ik trek dit nu al niet. Ik snap sowieso niet dat iedereen Morgan zomaar gelooft. De volgende keer ga ik beter nadenken als ik een roddel hoor van iemand.

'Emma, daar gaat het helemaal niet om. Zo geef je Morgan haar zin. Dat ze zo populair is bij zowel de meisjes als bij de jongens, betekent niet dat ze zomaar kan doen en zeggen wat ze wilt. Ik bedoel, denk eens na. Is er ooit iemand tegen haar in gegaan? Nee. Wat nou als jij de eerste bent? Iedereen zal van je houden!'

Ik moet lachen om Imkes enthousiasme, maar het klinkt tegelijkertijd ook wel heel cliché en vooral onbereikbaar. Ik ga zitten en kijk om me heen. In de verte zie ik twee gestalten bewegen.

Is dat...?

'Imke?' fluister ik.

'Ja?' fluistert ze terug.

'Ik moet ophangen. Ik zie Morgan. En Jamie.'

Imke is even stil. Ik zeg haar gedag en hang dan op. Terwijl ik richting de twee gestalten loop, zie ik dat het inderdaad Morgan en Jamie zijn. Ze staan op een beschut plekje en vanaf deze bomen kan ik ze duidelijk zien, zonder zelf gezien te worden.

'Morgan, laat me gewoon met rust.' Jamie haalt Morgans hand weg van zijn arm. 'Ik heb een vriendin en dat weet je. Bovendien weet ik dat jij ook een vriend hebt.'

'Dus?' Morgan kijkt hem onschuldig aan met haar perfecte blauwe ogen. Vreselijk.

'Niemand hoeft het toch te weten? Hij denkt dat ik nog steeds op uitwisseling ben.' Ze kijkt Jamie samenzweerderig aan terwijl ze een haarlok om haar vinger draait. 'Het is niet dat dit iets serieus gaat worden. En niemand komt erachter, we zijn in het bos.'

Ik weet niet wat Morgan van plan is te doen en ik wil het ook niet weten. In ieder geval heb ik foto's. Ik weet dat dit heel slecht is en lullig tegenover Jamie. Hij is een goede jongen. Maar ik voel toch wel iets van trots. Alleen al het feit dat ik de foto's heb. Laat staan wat ik ermee kan bereiken. Want ik ga ze niet verspreiden, zo erg ben ik ook weer niet. Maar ik kan wel iets rechtzetten. Zoals Imke al gezegd had.

Jamie is inmiddels verdwenen en Morgan blijft alleen achter. Haar blik is kil en ik besluit ook weg te gaan, voordat ze mij vindt en misschien wel vermoordt.