'Veel succes en vooral heel veel plezier!' Ik omhels Imke alsof dit de laatste keer is dat ik haar zie. Wat eigenlijk ook weleens waar zou kunnen zijn, aangezien ik nog steeds niet met zekerheid kan zeggen dat ik dit kamp ga overleven. 'Dank je wel. Dat moet goed komen,' zegt Imke. Haar glimlach is niet van haar gezicht af te slaan en zelf moet ik ook spontaan glimlachen.

Een paar klasgenoten wensen haar nog veel plezier en dan is het afscheid voorbij. 'Veel succes nog hier,' zegt Imke snel, voordat ze met een taxi wordt weggebracht. Ik zwaai naar haar totdat de auto is verdwenen.

Nu sta ik er dan toch echt alleen voor.

Ik slenter terug naar de plek waar we moeten verzamelen. Om half een lopen we naar de klimactiviteiten en het is nu twaalf uur. Om kwart over twaalf zullen er nog wat instructies verteld worden.

Luke heb ik vandaag niet meer gesproken. Ik durf hem niet onder ogen te komen. Bij het ontbijt heb ik hem zo goed mogelijk weten te ontlopen en daarna ben ik meteen teruggegaan naar de tent om Imke te helpen met haar spullen. Haar enthousiasme leidde me gelukkig wel af.

Als ik bijna bij de verzamelplek ben, heb ik meteen spijt dat ik zo vroeg ben. Luke is de enige die er al staat. En alleen zijn met Luke is wel het laatste wat ik wil. Ik ga wat langzamer lopen en doe alsof ik hem niet zie. Achter mij hoor ik voetstappen. Als de voetstappen voorbijkomen, zie ik dat het Robin is.

Ach, ja. Alles is beter dan alleen zijn met Luke.

'Hé, Robin,' zeg ik zo opgewekt mogelijk. 'Heb je er ook zin in?' Robins gezicht klaart op, waarschijnlijk omdat hij normaal eigenlijk de enige is die deze activiteiten echt geweldig vindt. 'Ja, super veel! Ik heb mijn speciale wandelschoenen van mijn opa aan en deze pet heb ik gekocht in een speciale winkel. Hij beschermt goed tegen de zon en valt niet zo gemakkelijk van je hoofd.'

Ik doe alsof ik echt geïnteresseerd ben in zijn padvindersuitrusting en besluit maar niet te zeggen dat ik eenzelfde soort pet bij de Action heb gezien. 'Wat gaaf! Oh, hey, Luke.' Ik doe alsof ik Luke nu pas zie en knik kort naar hem. 'Hoi,' zegt hij kort.

Een tijdje zeggen we niks en het wordt steeds ongemakkelijker. Gelukkig komt na een paar minuten de rest van de groepjes. Ook Marc, een van de kampbegeleiders, komt eraan. Je ziet hem al van tien kilometer afstand aanlopen, met zijn blauwe shirt.

Marc gebaart dat we stil moeten zijn en iedereen stopt met praten.

'We gaan zo naar een berg waar we kunnen klimmen. Bij die berg zijn er twee activiteiten en bij allebei de onderdelen staat een begeleider. Voordat we zo er naartoe lopen, is nu de laatste kans om te checken of je een lunchpakket mee hebt.'

Een paar kinderen rommelen in hun rugzak, maar gelukkig hoeft er niemand terug om iets te halen. Nu kunnen we meteen gaan. We lopen achter Marc aan en Robin komt naast mij lopen. Hij denkt waarschijnlijk dat we vrienden zijn nu we een keer een paar woorden gewisseld hebben.

'Vroeger ging ik altijd met mijn opa bergbeklimmen.'

'Oké.' Ik kijk hem niet aan en hoop dat hij weet dat ik geen zin heb in een gesprek.

'Daarna gingen we altijd tv kijken.'

Dit keer negeer ik hem gewoon.

'Heb je vroeger weleens Gravity Falls gekeken?'

'Ja.'

'En Pokémon?'

'Nee.'

'En Jimmy Neutron?'

'Nee.'

'Wat voor jeugd heb je dan gehad?' Robin kijkt me verbaasd aan.

Wat voor jeugd heb jíj gehad?

'Luister, Robin. Ik snap dat je niet veel mensen hebt om mee te praten, maar jouw levensverhalen boeien mij gewoon echt helemaal niet.' Als mijn korte antwoorden niet duidelijk genoeg zijn, dan moet het maar zo. Hopelijk houdt hij nu op.

'Oh. Nou, er was dus ooit zo'n aflevering...'

Ik zucht en versnel mijn pas. Robin blijft achter en heeft gelukkig weer een nieuw slachtoffer gevonden. Ik had eigenlijk ook gewoon meteen weg kunnen lopen.

Eindelijk zijn we dan bij de goede locatie aangekomen. Een open plek in het bos met vijf grote picknicktafels in het midden. Een voor elk groepje. Voorbij een grote boom is een berg waar je perfect op kunt klimmen. Voor zover ik daar verstand van heb dan.

Ons groepje wordt samen met een ander groepje, volgens mij groepje 5, naar de berg gestuurd. De andere drie groepjes worden ergens andere heen gestuurd. Bij de berg staat een man van rond de dertig met een prachtig padvinderspakje en hele grote bergschoenen.

'Hallo allemaal. Mijn naam is James. Ik begeleid jullie met het bergbeklimmen.'

Robin begint enthousiast de lachen en ik neem wat afstand van hem. James legt nog een aantal dingen uit en een voor een worden we vastgemaakt met een soort kabel, waardoor je niet dood kunt vallen. Super.

We moeten tweetallen maken. De een gaat klimmen en de ander zorgt ervoor dat alles goed gaat met de kabel. We zijn met een oneven aantal en uiteindelijk blijven alleen Luke, Robin en ik over. Zuchtend loop ik dan toch naar Luke toe.

'Ik denk dat wij dan maar samen moeten.' Luke knikt en ik kijk hem niet aan. Hij pakt mijn kabel en maakt het vast aan een ding waarvan ik de naam niet weet en houdt de kabel zelf ook vast. James zei dat dit niet moeilijk is, maar dat het vooral om vertrouwen gaat. Volgens mij bedoelt hij daarmee dat je of levend terugkomt of ter plekke doodvalt.

'Ben je er klaar voor?' vraagt Luke. Ik haal diep adem en steek dan mijn duim op als teken dat ik er klaar voor ben. Voorzichtig leg ik mijn been op een inham. Ondanks het feit dat dit de meest geschikte berg is voor bergbeklimmers, heb ik toch het gevoel alsof ik een verticale schaatsbaan aan het beklimmen ben.

Ik concentreer me en probeer normaal te ademen. Met mijn handen tast naar de inhammen en al snel vind ik houvast. Oké. Linkervoet, linkerhand, rechtervoet, rechterhand. Linkervoet, linkerhand, rechtervoet, rechterhand. Het gaat goed nu er regelmaat in zit.

Opeens brokkelt er iets onder mijn voet weg en van schrik kijk ik naar beneden. Ik hap naar adem als ik zie hoe hoog ik ben. Mijn hart begint sneller te kloppen en er komt een raar piepend geluid uit mijn keel.

Ik probeer mijn voet te verplaatsen en weer glij ik bijna weg. Ik gil en sluit mijn ogen. Mijn handen doen pijn, maar ik durf mijn greep niet te verslappen.

'Emma? Lukt het?' Lukes stem klinkt ver weg. Ik schud mijn hoofd en betwijfel of hij het gezien heeft.

'Rustig maar. Er kan niks gebeuren. Je zit vast.'

Ik probeer rustig te ademen en zodra ik weer normaal lucht binnenkrijg, open ik voorzichtig mijn ogen. Ik kijk naar beneden. Luke kijkt bezorgd naar boven. Alles begint te draaien.

'Ik... ik heb hoogtevrees,' weet ik uit te brengen en ik sluit weer mijn ogen.

'Ik kom naar boven,' hoor ik hem zeggen. Ik hoor hem iets tegen James zeggen en volgens mij wordt de kabel nu bijgehouden door James. Ik durf nog steeds niet te bewegen en wacht in angst af totdat Luke hier is.

Ik ontspan me wat meer als ik zijn ademhaling voel. Mijn ademhaling is iets regelmatiger, maar nog wel snel. Mijn handen houden zich nog steeds stevig vast aan de rotsen en ik probeer de pijn te negeren.

'Oké, rustig blijven. Ik ben bij je.' Lukes stem klinkt warm en veilig.

'Ik help je wel. Ga met je rechtervoet iets naar rechts.' Ik doe braaf wat hij zegt, maar ik kan nergens steun vinden. Mijn handen trillen en ik raak in paniek.

'Blijf rustig,' zegt Luke.

'Het gaat niet!' roep ik. 'Ik... ik wil naar beneden.'

'Daar ben je ook mee bezig. Luister maar naar mij. Ik help je.'

'Waarom zou je me helpen? Je haat me!' Ik weet dat dit niet het moment is om hierover te beginnen, maar het kwam er gewoon uit. Bovendien heb ik nu zoveel pijn en moet ik ergens mijn woede, frustratie en paniek kwijt.

'Emma, dit is niet het moment om ruzie te maken. Ik haat je niet en dat weet je.'

'Waarom liep je dan weg?' De pijn in mijn handen verspreidt zich over mijn hele lichaam. 'Ik heb bijna geen slaap gehad! Ik was zo in de war.' Mijn stem slaat over en ik voel een traan over mijn wang rollen. En dat komt niet alleen door het feit dat ik me meters boven de grond bevind en hoogtevrees heb.

'Ik heb ook niet kunnen slapen. Jij was degene die zei dat je niet meer verder wilde.'

'Wat? Nee! Dat bedoelde ik niet.' Waarom is dit zo ingewikkeld en waarom ben ik niet veilig op de grond?

'Je zei dat je geduld op was, dat je al twee keer je vertrouwen in mij hebt verloren en dat je dat niet nog een keer wilde verliezen.'

Nee. Nee. Dit is een misverstand. Dat was niet alles wat ik wilde zeggen. Oh, god. Waarom is dit zo moeilijk?

'Ja, dat zei ik inderdaad. Maar ik heb vertrouwen in je. Ik wil dat vertrouwen niet nog een keer verliezen, maar ik weet dat dat ook niet meer zal gebeuren.'

Luke kijkt me aan. Hij weet niks uit te brengen en ik ben me opeens heel erg bewust van zijn aanwezigheid. Zijn warmte, zijn adem, zijn ogen...

'Luke, ik hou van je.' Ik merk hoe erg mijn stem trilt. 'Meer dan van wie dan ook. Ik wil je niet kwijt.'

__________________________________________________________________________________

Het nieuwe album "Melodrama" van Lorde is uit!!!

Na vier jaar eindelijk een nieuw album! Ik ben zooo blij :)