Herfstvakantie. Eindelijk. Ik fiets vrolijk naar huis. Terwijl iedereen nog met een zomerjas geniet van de zon, heb ik zoals altijd al een winterjas aangeschaft. Ik snap het gewoon niet. Hoe kun je genieten van het weer als het niet boven de twintig graden is? Gelukkig ben ik niet de enige met een winterjas en zijn er ook nog een paar verstandige mensen op de wereld.

Als ik thuis ben, gooi ik mijn sleutels op tafel en neem ik mijn tas mee naar boven. Ik ga op bed zitten en geniet even van het feit dat ik niet aan school, Luke of Jesper hoef te denken.

Afgelopen week heb ik me vooral beziggehouden met het negeren van Luke en Jesper. Jespers berichtjes heb ik elke keer verwijderd, maar met Luke was het wat moeilijker. Hij wilde me vaak spreken, maar ik liep elke keer weg zonder iets te zeggen. Wat ik ook doe bij brugklassers trouwens. Imke was wel gewoon aanspreekbaar. Soms was ze een beetje afwezig, maar we konden ook weer gewoon samen lachen.

Met de schoolband hebben we ook niet veel meer gedaan. Het is misschien ook wel goed dat we even een pauze nemen. Imke is een beetje afwezig en vermijdt Jamie. Jamie heeft het druk met Eline en ik wil gewoon uit de buurt blijven van Luke. Als ik hem niet hoef te spreken, kan ik ook niet tegen hem liegen. En ik weet dat dat heel slap is, maar ik moet even de tijd nemen om na te denken. Gelukkig is het nu vakantie en heb ik een week om helder na te denken.

Beneden hoor ik de telefoon. Mijn moeder neemt op, gelukkig. Ik heb geen zin in mensen. Hopelijk komt er geen bezoek. Of erger nog, straks belt er iemand voor mij. Niet dat ik zo veel sociale contacten heb. Mijn vrienden, voor zover ik die heb, willen nu waarschijnlijk ook gewoon van de herfstvakantie genieten.

'Emma, het is voor jou,' hoor mijn moeder zeggen. Daar heb je het al. Wie heeft er het lef om mijn vakantie te verpesten, die pas een uur geleden is begonnen? Met een zucht ga ik rechtop zitten.

'Oke,' antwoord ik, zonder ook maar één ledemaat te bewegen.

'Emma!'

Geïrriteerd sta ik op en bereid mezelf mentaal voor op de persoon die het begin van mijn vakantie verpest. Ik loop zo langzaam mogelijk naar beneden, waar mijn moeder ongeduldig staat te wachten. 'Ja, ze komt eraan,' hoor ik haar zeggen.

'Hier, volgens mij is het Jesper of zo. Of Jasper. Ik weet niet of je hem kent...' Mijn moeder geeft me de telefoon aan. Ik kijk haar verschrikt aan. Jesper? Wat moet hij nou weer? Hoe komt hij aan dit nummer?

'Mam, hang op! Nu.' Ik klink volgens mij nogal wanhopig, want mijn moeder kijkt me verbaasd aan. 'Doe niet zo raar. Pak die telefoon nou maar,' zegt ze.

Ik maak een gebaar als teken dat ik alleen wil zijn en mijn moeder loopt gelukkig naar boven.

'Hallo?' Mijn stem klinkt zacht. Mijn hart klopt als een bezetene en het liefst had ik allang de telefoon tegen de muur gegooid. Maar zo agressief ben ik nog net niet.

'Hé, Emma. Eh, kan ik je even spreken?' Jespers stem klinkt door de telefoon nog even sexy en ik moet moeite doen niet de hele dag hier te staan en naar zijn stem te luisteren. Ik verman mezelf, haal even adem en zet mijn verstand weer aan. 'Je spreekt nu toch al met mij?'

'Maar, ik bedoel, ergens samen. Als je wilt natuurlijk. Ik wil gewoon even praten.'

'Nee.'

Het blijft een tijdje stil.

'Luister, ik weet dat het niet slim van me was om je te kussen. Ik voel me er echt schuldig over. Echt. Jij hebt niks fout gedaan.'

Hij moest eens weten.

'Ik wil alleen even laten weten, dat die kus wel echt iets voor mij betekende.'

Mijn hart stopt opeens met kloppen en als ik de telefoon niet zo stevig vast had, zou er nu een gat in de muur zitten. Met de telefoon aan de andere kant.

'Je bent echt een leuk meisje en ik zou je graag beter willen leren kennen. En ik weet nou nog steeds niet of je een vriendje hebt en ik snap het als je mij een klootzak vindt. Maar weet dat je altijd bij me terecht kunt. Ook al zie je mij alleen als een gewone vriend. Of nog niet eens. Het maakt mij niet uit, als je maar weet dat ik je oprecht leuk vind.'

Langzaam laat ik de woorden tot mij doordringen. Ik heb de telefoon zo stevig vast, dat mijn knokkels wit worden. Ik voel iets langs mijn wang naar beneden vallen. Ben ik aan het huilen? Ik zeg nog steeds niks en aan de andere kant hoor ik ook niks. De stilte is bijna verstikkend en ik moet moeite doen om normaal te ademen.

Moest hij nou echt zo lief zijn? Kon hij niet gewoon zeggen dat het niks was, dat ik niks voor hem beteken. Dat had de situatie zoveel makkelijker gemaakt.

Uiteindelijk is het Jesper die ophangt. Opgelucht haal ik adem.

'Lieverd, is alles goed?' Ik draai me geschrokken om. Mijn moeder staat in de deuropening en kijkt me bezorgd aan. Ik sta nog steeds op dezelfde plek met de telefoon in m'n hand. 'Wat is er? Is er iets met Luke?'

Te veel vragen.

'Nee, ik... Ik ga heel even naar buiten.'

Mijn moeder kijkt me nog steeds aan en een benauwd gevoel verspreid zich door mijn lichaam. Ik kan de vragen van m'n moeder er nu niet bij hebben. Zonder haar aan te kijken, pak ik mijn jas en vlucht ik naar buiten.

Als de deur achter mij dichtvalt, laat ik mijn longen weer vullen met lucht. De koude herfstwind maakt me wat rustiger. Waarom moest ik Jesper nou weer tegenkomen in die supermarkt? Hij maakt alles veel moeilijker dan het al was. Ik loop een willekeurige kant op en probeer nergens aan te denken. En ik maar denken dat dit een rustige, zorgeloze week zou worden.

Zonder dat ik het gemerkt heb, ben ik het park ingelopen. Alweer. Maar dit keer niet bij het bankje van Luke en mij. Ik zou weer willen gaan zitten en huilen. Net als vorige week maandag. Maar er komen geen tranen meer. Ook geen duizenden emoties die me gek maken.

'Emma.' Ik voel een hand op mijn schouder. Iets wat ik normaal gesproken haat, maar deze hand voelt vertrouwd.

Luke laat zich naast mij op het bankje zakken. Ik heb de neiging om weg te rennen, maar ik kan hem niet blijven ontlopen. Bovendien ben ik veel te moe om weg te rennen. Het maakt me ook allemaal niet meer uit. Als ik niks wil zeggen, doe ik dat ook niet.

'Emma,' herhaalt Luke weer, 'wil je alsjeblieft met me praten?' Ik zeg nog steeds niks.

'Ik denk elke dag aan je. Elke nacht. Elke minuut op school. Altijd.'

Waar komt dit opeens vandaan?

'Ik hou van je en ik hoop dat je dat weet.'

Nou, daar ben ik niet zo zeker van.

'Ik heb nachten wakker gelegen en op school kan ik me niet meer concentreren. Wil je alsjeblieft met me praten? Ik voel me zo ellendig.'

Wat dacht je van mij? Ik kan 's nachts ook niet slapen, de schooldagen gaan als een waas voorbij, een of andere jongen brengt mijn gevoelens in de war en mijn gedachten verbruiken al mijn energie.

'Waarom zou ik met jou gaan praten, als je toch niet alles aan mij vertelt?' Eindelijk weet ik iets uit te brengen.

'Wat wil je dan dat ik vertel?'

'Nou, misschien waarom je altijd weggaat, waarom je altijd afspraakjes afzegt, mij vraagt om een tweede kans en die dan ook verpest. En oh, ja. Wie is die Iris?' Ik kijk Luke recht in zijn ogen aan. Als hij liegt, zal ik dat meteen zien.

'Ik heb toch gezegd dat ik het je nog een keer zou vertellen.'

'Ja, en je hebt ook gezegd dat je beter zou opletten op je gedrag. Daarom heb ik jou toen met mijn domme kop een tweede kans gegeven.' Mijn stem trilt en ik voel de boosheid naar boven komen.

Luke lijkt even niet te weten wat hij moet zeggen en kijkt naar zijn schoenen, waardoor ik zijn gezichtsuitdrukking niet kan zien. Gaat hij nog iets zeggen? Hij was degene die wilde praten. Als het nog langer zo stil blijft, ga ik weg.

'Emma, ik hou van je. En ik hoop dat jij ook nog van mij houdt.' Na die woorden staat Luke op en loopt hij weg.

Ik kan niet ontkennen dat die woorden iets voor mij beteken. Ze raken mij nog steeds. Maar ik durf hem gewoon niet meer te vertrouwen. Ik kan het niet.

__________________________________________________________________________________

Talk to me
Talk to me
Tell me how you really feel
Talk to me
Talk to me
Tell me what is fake and what is real

~ Thomas Azier

__________________________________________________________________________________
Ik ga morgen op vakantie!

Ik ga van donderdag tot zondag, dus ik zal die dagen niet zoveel tijd hebben om te schrijven :(

Xxx