Met een bak ijs zit ik voor de tv. Ik heb mijn schoenen ergens neergegooid en een sweater aangetrokken. Mijn ouders zijn gelukkig niet thuis. Nu kan ik lekker alleen van mijn weekend genieten. Niet denken aan school en vooral niet denken aan afgelopen maandag.

Na de middag bij Jesper is de rest van de week als een waas voorbij gegaan. Ik ging naar school met wallen van de slapeloze nachten en volgens mij negeerde ik iedereen compleet. Imke had het waarschijnlijk niet eens door, aangezien er ook iets is met haar. Ik heb ook de repetities met de band overgeslagen en op geen één berichtje gereageerd. Ik heb ze wel gelezen. Behalve die van Jesper dan. Die heb ik meteen verwijderd. Van Luke heb ik helemaal geen berichtjes gekregen. Ik zou daar blij mee moeten zijn, maar toch zit het me niet helemaal lekker.

Door het plotselinge trillen van mijn telefoon laat ik bijna mijn bak ijs vallen. Met een zucht tast ik met mijn hand op de tafel, zonder ook maar iets van de film op tv te missen. Zal vast mijn moeder zijn.

'Ja, hallo,' zeg ik, een tikkeltje geïrriteerd.

'Emma, hoi. Ik ben het,' klinkt het aarzelend aan de andere kant.

'Imke...'

'Ik eh kan ik even langskomen?' Imkes stem klinkt zacht. Bijna bang. Ik hoop dat ze niet denkt dat ik boos ben, want dat ben ik juist helemaal niet. Ik ben nooit boos op vriendinnen. Dat kan ik gewoon niet.

'Ja, natuurlijk. Kom maar,' antwoord ik.

'Oké, dan zie ik je zo.'

'Tot zo.'

Een beetje verbaasd, maar ook wel opgelucht leg ik mijn telefoon weer op tafel. Het is fijn dan Imke weer wil praten. Deze hele week hebben we maar een paar woorden tegen elkaar gezegd. Ik besluit maar niet te vragen wat er is. Als ze er niet over wilt praten, wil ik haar er niet naartoe dwingen.

Net als de film is afgelopen, gaat de deurbel. Ik eet snel het laatste beetje ijs op, zet de tv uit en loop naar de deur.

'Hé, Imke!' zeg ik als ik de deur open. Imke kijkt me even aan en proest het dan uit. Een beetje verbaasd blijf ik staan.

'Wat is er zo grappig?'

'Laat me raden. Je hebt weer ijs gegeten? Het zit helemaal op je neus!' Imke lacht nu nog harder. Ik draai me naar de spiegel en veeg snel het ijs van mijn neus. Maar ook ik kan geen lach onderdrukken en even later lopen we allebei hardop lachend naar binnen.

Ik laat mezelf weer op de bank vallen en Imke ploft naast mij neer. Gelukkig is ze weer vrolijk. Nu maar hopen dat dat zo blijft. Ik vraag wat ze gaat doen in het weekend en of haar toetsen net zo slecht gingen als bij mij. We praten en lachen, alsof we inhalen wat we deze week niet aan elkaar verteld hebben. Voor heel even vergeet ik al mijn zorgen en is het net als eerst. Toen alles goed leek te gaan.

'Maar ik vroeg me af,' begint Imke, 'wat is er allemaal aan de hand? Je bent een beetje afwezig de laatste tijd.'

Oké, daar gaat mijn moment. Alles komt weer naar boven en ik weet even niet wat ik moet zeggen. Ik ben bovendien toch niet de enige die een beetje afwezig is de laatste tijd. Maar Imke is een goede vriendin. Waarom zou ik het niet gewoon vertellen?

'Ja, waar zal ik beginnen?' Ik haal even diep adem voordat ik begin. Hoe wil ik dit het beste vertellen? Imke kijkt me afwachtend aan.

'De laatste tijd is Luke, zeg maar, anders,' begin ik. 'Hij gedraagt zich een beetje raar. Hij zegt heel vaak afspraakjes af of gaat soms weg.' Ik slik even. 'We hadden ook ruzie. Toen zei hij dat hij erop zou letten en dat hij nog wel zou vertellen waarom hij zich zo gedroeg. Een tijdje ging het goed, maar vorige week zondag hadden we weer ruzie. Hij werd gebeld door ene Iris en toen moest hij opeens weg. We hebben het niet meer uitgepraat... Ik vertrouw hem niet meer, denk ik. Ik ben bang dat als het net goed gaat, dat er weer iets gebeurd. En die Iris... Ik weet het niet.'

Vanuit mijn ooghoek zie ik Imke aandachtig luisteren. Ik durf haar niet aan te kijken. Ik ben bang dat ik dan weer ga huilen. Daarnaast schaam ik me best wel over het feit dat ik dit niet eerder heb verteld.

'En toen kwam Jesper opeens opduiken,' ga ik verder. 'Ik heb hem voor het eerst gesproken in de supermarkt, omdat ik iets moest zoeken. Daarna had ik nooit meer aan hem gedacht of zoiets. Ik vroeg immers alleen waar de ijsjes lagen.' Ik laat even een pauze vallen. 'Totdat ik hem tegenkwam in de bibliotheek. We hebben een beetje gepraat en wat gedronken in een café. Het was echt heel gezellig, maar ik voelde me er toch niet helemaal goed bij. Ik had net ruzie gehad met Luke. Maandag vroeg Jesper of ik langs kon komen. Ik ben gegaan en dat was het domste wat ik had kunnen doen. Want toen... Toen hadden we gezoend.'

Eindelijk durf ik Imke aan te kijken. Ze kijkt me medelevend aan. 'Wow. Dit had ik echt niet zien aankomen,' zegt ze.

'Ik ook niet,' fluister ik. 'Ik ben ook zo in de war. Ik voel me echt een wanhopige tiener die schreeuwt om liefde van iemand. Echt, ik haat mezelf.' Ik laat mijn gezicht in mijn handen vallen en blijf een tijdje zo zitten. Imke knijpt bemoedigend in mijn schouder.

'Emma,' zegt ze na een tijdje, 'ben je verliefd op Jesper?'

Ik draai mijn hoofd naar Imke toe en kijk haar aan. Ben ik verliefd op Jesper?

'Ja, dus,' mompelt ze.

Oké, ja dus.

'Weet je, Emma. Als je Jesper echt leuk vindt, moet je er gewoon voor gaan. Ik denk dat het een lieve jongen is.'

'En Luke dan?' Ik wil Luke niet kwetsen.

'Luke kan de pot op.' Die woorden kwamen op een of andere manier best hard aan.

'Kijk dan wat hij allemaal heeft gedaan,' gaat Imke verder. 'Hij zegt afspraakjes af en hij wordt gebeld door een meisje. Je moet wel erg blind zijn als je niet ziet dat hij vreemdgaat.'

De tranen branden in mijn ogen. Een steek van verdriet en woede gaat door mij heen. Ik weet dat Imke gelijk heeft. Liefde maakt inderdaad blind. Maar ik ben ook vreemdgegaan. Of niet? Is één keer zoenen met iemand anders vreemdgaan?

Wat moet ik nu?

'Je moet het hem duidelijk maken,' zegt Imke, alsof ze gedachten kan lezen.

Duidelijk maken. Face to face dus. Ik weet niet of ik dat kan. Ergens diep in mijn hart houd ik nog van hem. Of van de herinneringen? Ik weet het allemaal niet. Ik ben mezelf alleen maar gek aan het maken. Ik probeer alles op een rijtje te zetten. Elke keer kom ik tot de conclusie dat ik beter niet meer verder kan gaan met Luke. Maar dat kan ik niet. Ik wil het niet. Ik hou van hem. Te veel.

'Ik kan het niet,' fluister ik. Ik durf Imke weer niet aan te kijken. Ik kan wel zoenen met een andere jongen, maar ik kan niet eens met mijn vriendje praten. Wat is er mis met mij?

'Weet ik, zegt Imke, 'maar ga dan op z'n minst met hem praten en zeg de waarheid.'

Ik wil heel graag tegen hem zeggen wat ik voel. Wat ik van zijn gedrag vind. Vragen wat er aan de hand is. Maar ik wil niet nog een keer in zijn lieve gedrag trappen. En als ik echt de waarheid wil vertellen, moet ik ook alles vertellen, inclusief de middag bij Jesper.

'Is het al zo laat?' Na een korte tijd stilte, staat Imke op. 'Ik moet gaan. Ik ben met de bus en die gaat over tien minuten' Imke pakt snel haar spullen en loopt naar de kapstok. Ik loop haar achterna en open de deur voor haar.

'Imke.' Ik kijk Imke een tijdje aan. 'Bedankt. Dat je gekomen bent. En voor je steun.'

'Je weet toch dat je altijd bij me terecht kunt?'

'Ja, dat weet ik. En jij ook bij mij,' zeg ik. Imke kijkt naar onder en slikt even. Heel even ziet ze er weer zo gebroken uit als eerst. Maar ze herstelt zich snel. 'Ja, dat weet ik.' Ze glimlacht even en loopt dan de deur uit, richting het busstation.

__________________________________________________________________________________

Hallo mensen die mijn boek lezen (alleen Claire dus),

Ik ga vanavond naar een concert van HAEVN en ik heb er super super super veel zin in!

Ja, dat was het.

Xxx