Tot de dag van 1 september gebeurde er niet heel veel bijzonders. Ik had een beetje door mijn boeken heen gebladerd, gekeken naar de bewegende plaatjes - de eerste keer dat ik dat zag kreeg ik zowat een hartaanval - en de spreuken, toverdranken en alle andere dingen die erin stonden die interessant waren gelezen. Ook kwam er met de post een brief waarin stond dat ik welkom was op het vierde jaar van Hogwarts, hoe laat de Hogwartsexpress vertrok, op welk perron ik moest zijn - 9 3/4, hoe verzin je het - en dat ze blij waren me te mogen ontvangen. Ook zat er een treinkaartje bij, met daarop nog een keer de tijd waarop de trein vertrekt, het perron en welke trein.
Verder verveelde ik me vooral, probeerde ik me voor te stellen hoe Hogwarts zou zijn en heb veel tijd met mam doorgebracht. Ze had zelfs haar wekelijkse avond met haar vriendinnen afgezegd om tijd met mij door te kunnen brengen. Dan zitten we samen op de bank, kijkend naar de tv of gewoon voor ons uit starend, genietend van het samenzijn. We zouden inderdaad ook naar een pretpark of dierentuin ofzo kunnen gaan, maar dat roept 'slechte' herinneringen bij mam op. Dat doet haar weer aan pap en alle leuke dingen die ze samen hadden gedaan - naar de dierentuin, bioscoop of een pretpark gaan bijvoorbeeld - en dan gaat ze weer huilen en depressief raken.
Mam beweerde altijd dat het eerst wel goed met hem ging, maar toen ik ongeveer twee was veranderde hij. Waarom? Al sla je me dood.
1 september was dus een dag waar ik op zich wel naar uitkeek, maar ik was ook zenuwachtig.
Terwijl ik probeerde te bedenken wat ik allemaal wel niet mee moet nemen, kwam mam de kamer in. "Moet ik even helpen?"
Ik wilde 'nee' zeggen, want ik kan het prima zelf. Maar dit is het laatste moment dat we samen zijn, want hierna ga ik naar school en kom ik in de zomervakantie pas weer terug. We hebben afgesproken contact te houden, maar ik heb nog geen idee hoe we dat gaan doen. Ik heb geen mobiele telefoon - nooit hoeven hebben overigens, ik vind het maar niks, zo'n mobieltje - en ik weet niet of ze een telefoon op Hogwarts hebben. Dus knik ik, en begint mam dingen op te noemen die ik nodig heb.
"Heb je je uniform?" Ik knik.
"Boeken? Toverstaf? Schrijfmateriaal?" Terwijl zij alle dingen opnoemde legde ik ze op bed neer, zodat ze het zelf ook kon controleren. Na een tijdje begin mam me uit te leggen hoe ik kleren opvouw en in de koffer doe, hoe ik het beste in kan pakken en herinnert ze zich nog meer dat ik mee moet nemen. Uiteindelijk zit alles in een koffer en een rugzak, de rugzak die ik normaal naar school meenam en waar al mijn boeken in zitten.
"Nou, heb je alles?" vraagt mam.
Ik knik. Volgens mij heeft ze het al drie keer gecontroleerd, dus zal alles er wel in zitten. We sjouwen alles naar beneden en gaan aan tafel zitten, voor een kop thee.
Mam is volgens mij zelf ook ontzettend zenuwachtig. Haar hand trilde terwijl ze de thee inschonk. Toen er eindelijk thee in mijn kopje zat en mam zelf ook wat had ging de bel. Vlug kijk ik even op de klok. Half tien, Jay kan het nog niet zijn. Tenzij ze eerder zijn gekomen, wat altijd kan natuurlijk.
Mam liep de hal in, deed de deur open en praatte even met iemand. Toen kwam ze terug, met Jay en zijn moeder, Eva.
"Goedemorgen Audrey," zegt Eva hartelijk. "Sorry dat we zo vroeg zijn, maar je weet maar nooit. Straks moest je nog alles inpakken als we aankwamen."
Nee, daar heb ik voor gezorgd. Jay glimlacht een beetje bedrukt naar me.
"Willen jullie thee?" vraagt mam.
"Graag," zegt Eva, terwijl ze bij me aan tafel gaat zitten. Jay knikt enkel. Mam loop naar de keuken en komt terug met twee andere kopjes, een voor Jay en een voor Eva. Ik speelde een beetje met mijn vlecht, uit zenuwen en verlegenheid. Mam en Eva kletsten de hele tijd, terwijl Jay er ook een beetje ongemakkelijk bij zat. De tijd kroop voorbij, en mam en Eva bleven maar kletsen. Na een uur keek Eva even op de klok, om daarna helemaal verschrikt op te springen.
"Half elf! Man, de tijd vliegt als je plezier hebt. We houden contact hè Angeline?"
Mijn moeder knikt. Dan kijkt ze even naar mij. Ik glimlach.
"Anders zetten ik en Jay je spullen wel vast buiten, dan kunnen jullie even afscheid nemen." Eva werkt Jay de deur uit en verdwijnt in de hal.
Ik en mam blijven even tegenover elkaar staan, niet echt goed wetend wat we nu moeten doen. Uit het niets geef ik mijn moeder een knuffel, en begraaf mijn hoofd in haar T-shirt.
"Ik ga je missen," fluister ik.
"Ik jou ook," fluistert mam terug.
Als we elkaar loslaten zie ik dat ze tranen in haar ogen heeft. Samen lopen we naar buiten, waar Jay en zijn moeder al klaar stonden.
"Pas goed op jezelf, netjes zijn op school, goed je best doen en vooral heel veel plezier hebben. En vergeet niet te schrijven," zegt mam emotioneel.
Ik en mam geven elkaar nog een knuffel. Daarna ga ik naast Eva staan, die haar hand naar me uit stak.
"We houden contact Angeline. Klaar?" vraagt ze.
"Klaar," zeggen ik en Jay tegelijkertijd.
Nog een keer zwaai ik even naar mam, waarna ik, Jay, Eva en al onze spullen verdwijnen en op een perron terecht komen. Het perron van Londen.

Half-duizelig kijk ik om me heen. Op het perron van Londen was het nogal druk. Niemand lette echt op ons, terwijl we toch echt een paar seconden geleden pas op het perron terecht waren gekomen.
"Kom." Eva wenkte me en ik hobbelde achter haar en Jay aan.
Jay was vast vooruit gelopen, maar toen ik naar hem toe wilde lopen hield Eva me tegen.
"Kijk heel goed naar wat hij doet, oké?"
Ik blijf staan en kijk naar Jay, die met zijn bagage en al naar een muur liep. Daar leunde hij nonchalant tegenaan en verdween.
Verbaasd knipper ik met mijn ogen. "Hoe-"
"Nu jij, kom op," onderbreekt Eva me. "Het is al vijf over half elf, je mag niet te laat komen."
Ik denk dat zelfs ìk in 25 minuten doorkrijg hoe ik door die muur heen moet. Ik loop naar de muur, aarzel even en leun er dan tegenaan. Opeens bevond ik me op een heel ander perron, waar Jay al op me stond te wachten.
"Welkom bij de Hogwartsexpress," zegt hij met een kleine glimlach.
Ik kijk om naar Eva, als die door de muur heen komt. Ze trekt haar kleren recht, klopt ze nog even af en loopt dan naar ons toe.
"Lief zijn hoor Jayjay, en denk aan wat ik je gezegd heb thuis." Ze geeft Jay een kus op zijn voorhoofd.
Jay kijkt haar een beetje boos en beschaamd aan, maar wist toch een flauwe glimlach op zijn gezicht tevoorschijn te toveren. "Ja mam."
Eva glimlacht naar me. "Heel veel plezier op Hogwarts Audrey."
Ik glimlach terug. "Dank je."
"Nou, ik moet weer naar mijn werk. Veel plezier op school!" En weg was ze.
Ik richt me op Jay. "Waar moet je aan denken?"
Hij zucht. "Dat ik je een beetje wegwijs maak. Kom je?"
Hij draait zich om en stapt de trein in. Even bleef ik staan. Toen liep ik achter Jay aan, de trein in. Op weg naar het grote avontuur dat lonkte.

Het was niet zo heel druk in de trein, die uit verschillende coupés met een lange gang ertussen bestond.
"Kom, laten we een plekje zoeken om te-"
"Ha! Jay!" onderbrak een andere stem Jay.
Uit een van de coupé's kwam een blondharige jongen met bruine ogen tevoorschijn. Even later kwam een tweede, precies op de eerste lijkende jongen tevoorschijn. Een tweeling?
Jay zwaait naar ze en sleurt me mee de coupé in.
"Wiesda?" vraagt een van de tweeling.
"Dat is-"
"JAY! Moet je horen, ik kan nu m'n- Hé, jij bent nieuw!" roept een meisjesstem vrolijk.
Dan zie ik haar zitten. Ze heeft blauw, een beetje krullend haar, blauwe ogen en haar haren in een paardenstaart, met bloemetjes in het elastiekje gevlochten. Ze neemt me nieuwsgierig in zich op.
"Dit is Audrey, Audrey Harper. Ik ben blij dat ik jullie zie jongens. Waar is Shawn?" vraagt Jay, terwijl hij zijn spullen in een van de rekken boven de banken legt.
"Die zal zo wel komen," zegt een van de blondharige jongens.
Ik sta een beetje ongemakkelijk in de coupé, terwijl Jay naast de tweeling zitten ging.
Het meisje glimlachte naar me en klopte op de bank naast haar. "Kom erbij! We bijten niet. Ik ben Topaz, Topaz Leroy."
Ze steekt haar hand uit. Ik pak hem aan en we schudden elkaars hand.
"Audrey, zoals je al weet," zeg ik glimlachend. Ik til mijn bagage op en leg het in het rek. Jay en de tweeling waren aan het praten over de vakantie, terwijl Topaz naar buiten keek. Na een tijdje zwaaide ze naar iets.
"Shawn! Kom!" roept ze.
Even later kwam er een bruinharige jongen met bruine ogen de coupé in, legde zijn spullen op het rek en ging naast Topaz zitten, aan de kant van het raam waar Topaz eerst zat. Waarschijnlijk hebben ze iets van vaste plekken, want Topaz schoof vrijwillig opzij zodat Shawn op haar plaats kon gaan zitten
"Hoi allemaal, wie is dat?"
Voor Jay antwoorden kon deed ik het zelf al. "Audrey Harper. Ik ben nieuw."
De jongen knikt. "Shawn Wakefield. Aangenaam kennis te maken. Ben je verhuisd?"
Verbaasd ga ik aan de andere kant van Topaz zitten. "Nee."
Dit keer was het de beurt van Shawn om verbaasd te zijn. "Hoezo- Oooh, je zat eerst op Beauxbatons!"
"Beauxbatons? Die tuthola's? Zij?" vraagt een van de twee blonde jongens verbaasd.
Toen merkte ik het eerste verschil. De jongen die net praatte heeft een moedervlek bij zijn linkeroog, de ander niet.
"De Beauxbatons zijn geen tuthola's Drake!" protesteert Topaz verontwaardigd.
"Whatever."
Dit was het goede moment om een antwoord te geven. "Nee, ik kom ook niet van het Beauxbatons of wat voor een toverschool dan ook. Ik wist helemaal niet eens dat ik een heks was, om precies te zijn."
Het bleef even stil.
"Hoe heb je dat dan ontdekt? Heb je per ongeluk een leraar opgeblazen?" vraagt de tweelingbroer van Drake.
Jay rolde met zijn ogen. "Nee, ik kwam haar tegen."
Voor Jay verder kon met zijn verhaal onderbrak Topaz hem al. "Jij bent echt dom Jake! Als je niet weet dat je magie hebt, hoe moet je dan iemand laten ontploffen? Tenzij je daar de juiste spreuk voor weet kan dat niet."
"Dus?" antwoordt Jake.
"Dus niks, jij bent gewoon dom!" zegt Drake triomfantelijk.
"Dom? Moet je naar jezelf kijken! Ik ben niet dom!"
"Echt wel, je wil het alleen niet toegeven."
"Ik hoe-"
"Ahum," onderbreek ik de conversatie tussen de twee. "Ik denk dat het niet uitmaakt wie er nou zo dom is. Ik en Jay kwamen elkaar tegen toen ik aan werd gevallen door een Dementor."
Het was even stil. De tweeling begon elkaar te poken, uit verveling denk ik.
"En waarom hielp je haar Jay? Die Dementor deed toch niks?" vraagt Topaz na een tijdje, waarna ze een slok van haar drinken nam. Het rietje dat ze gebruikte maakte een slurpend geluid, die ze erg leuk leek te vinden.
"De Dementor was bezig haar te kussen," zegt Jay zacht.
Topaz spuugt haar drinken uit, Shawn werd bleek en de tweeling hield op met elkaar poken. Er viel een erg lange stilte.
"K-kussen?" piept Topaz.
Ik en Jay knikken.
"Waarom?" vraagt Jake.
"Geen idee. Al sla je me dood," mompel ik.
"Wat deed een Dementor daar dan? En waarom deed je zelf niks?" vraagt Shawn. "We hebben allemaal in de derde klas de Patronusbezwering geleerd, dat moet elke school! Sinds ze gewoon rondlopen..."
"Ik wist niet dat ik een heks was. Bovendien was ik iets te druk bezig met gillen, als je het niet erg vind," antwoord ik met een vermoeide uitdrukking. Waarom blijven ze doorvragen? Was het niet genoeg om te weten dat ik in gevaar was, Jay mijn leven heeft gered en ik er daarna achter kwam dat ik een heks was? Moet ik alle herinneringen even gaan delen en aan Het Ding gaan denken? Alsjeblieft niet zeg.
"Hoezo wist je niet dat je een heks was?" vraagt Drake ongelovig.
"Ze komt uit een Dreuzelfamilie," antwoordt Jay.
"Cool! Ik heb me altijd afgevraagd hoe Dreuzelkinderen dat doen, naar school gaan. Heb jij dat meegemaakt?" vraagt Topaz enthousiast.
Ik knik. "Twee jaar ja, hoezo?"
"Hoe is dat?"
"Nou-euh... Je krijgt gewoon lessen en hebt huiswerk en ja, volgens mij verschilt het niet echt van Hogwarts, behalve dat we geen les kregen in toverdingen enzo."
"Wat voor een vakken kregen jullie wel dan?"
"Euh... Aardrijkskunde, geschiedenis, engels, frans, tekenen, muziek, natuurkunde, wiskunde..." Meer wist ik even niet op te noemen, daar kreeg ik overigens de kans ook niet voor. Topaz had haar volgende vraag weer klaar staan.
"Zijn je ouders aardig? Papa zegt altijd dat Dreuzels erg stom doen tegen hun kinderen, vooral de mannen."
Ik slik. Beelden van Het Ding speelden weer door mijn hoofd heen. "Mijn vader was niet echt aardig nee..."
"Wàs?"
"Hij stierf toen ik tien was," zeg ik zacht.
Het bleef even stil.
"O. Sorry, dat wist ik niet. Was het onverwacht."
Ik snuif. "Dat was het zeker."
"Gecondoleerd," zegt Shawn.
"Zeg dat vooral niet! Hij was echt een zak, sloeg mij en mijn moeder, kwam altijd dronken thuis... In dat opzicht past zijn naam wel bij hem."
Drake trekt zijn wenkbrauw op. "Hoezo?"
"Hij heette Zack. Mijn bijnaam voor hem was dan ook Zak."
Jake en Drake gniffelen, Jay glimlacht, Topaz' ogen twinkelden en Shawn grijnst een beetje.
"Hoe is het eigenlijk in een tovenaarsfamilie?" vraag ik dan geïnteresseerd. "Is dat anders?"
"Nou, Shawn heeft een tovenaar-vader maar een gewone Dreuzelmoeder en ging ook naar de basisschool enzo, dus hij is een halfbloed, Jake, Drake en Jay zijn volbloed, vader- en moeder-tovenaar, en ik ben anders dan alle anderen," antwoordt Topaz vrolijk.
Haar haar veranderde opeens van kleur. Het werd groen, blauw, groen en toen weer blauw.
Mijn mond valt open van verbazing.
Topaz grijnst. "Ik ben een Transformagiër, net als mijn moeder. Mijn vader was een tovenaar, mijn moeder niet, maar die kan net als ik van uiterlijk veranderen als ze zich goed concentreert en wilt. Ik kan allebei, mijn broertje kan alleen toveren en mijn zusje is ook een Transformagiër en een heks."
"Cool!" roep ik enthousiast. Misschien was het een beetje overdreven, maar ik vond het serieus gaaf. Ik bedoel, het is toch cool? Om van uiterlijk te kunnen veranderen enkel met je wil? Ik bedoel maar.
Topaz grijnst blozend. "Dankje. Ik ben nog niet zo goed, maar al wel zo ver dat ik mijn haar makkelijk kan laten veranderen. Oh, en ik kan mijn lichaam langer of korter maken als ik dat wil, maar eerlijk gezegd ben ik wel tevreden met deze lengte. En mijn oogkleur kan ik ook veranderen, maar meestal houd ik gewoon blauwe ogen."
"Word je ermee geboren?" vraag ik.
"Jupp."
"En kan je je haar in alle kleuren van de regenboog hebben?"
"Jazeker, maar omdat blauw mijn lievelingskleur is heb ik het meestal ook blauw."
"En je ogen?"
"Ook."
"En kan je dan ook het uiterlijk van andere mensen aannemen?"
"Jupp. Het enige wat niet verandert is mijn stem."
"Maar hoe doe je dat dan?"
"Door het gewoon, simpelweg te willen," antwoordt Topaz een beetje vermoeid. "Man, ik dacht dat ìk nieuwsgierig was. Moet je jou eens horen dan."
Ik bloos een beetje terwijl de rest in lachen uitbarst. Ja, ik ben nieuwsgierig, en dat weet ik dondersgoed. Ik kom er namelijk nog wel eens door in de problemen, vooral toen pap nog leefde.
De coupé-deur glijdt open en er stapt een zwartharig meisje met blauwe ogen, een heleboel make-up op haar gezicht - teveel naar mijn smaak - en een heleboel rinkelarmbanden aan de coupé binnen. Een tutje dus.
Ik mag tutjes niet. Waarom? Omdat ze zichzelf zo... Zo... Geweldig vinden. Ik walg ervan.
Achter haar bevond zich een groepje jongens en meisjes die ons nieuwsgierig aanstaarden. Naast haar stond een meisje met blonde krullen, blond haar en dezelfde rinkelarmbanden als het zwartharige meisje.
"Klopt het dat we een nieuwe vierdejaars hebben?" vraagt het zwartharige meisje.
Ik steek mijn hand op. Ze neemt me goed in zich op en knikt een paar keer.
"Audrey Harper, niet? Klopt het dat je bijna gekust bent door een Dementor?"
Ik knik, een beetje verbaasd dat ze dat weet. Opgewonden fluisteren de nieuwsgierigen met elkaar. Het zwartharige meisje trok zich daar niks van aan.
"Ik ben Emely Xeviér. Weet je al in welk huis je komt? En waarom zit je bij hén?"
Ze sprak 'hen' uit alsof het een of ander vies beest was. Zie je? Ik walg nu al van haar.
"Omdat ze aardig zijn," antwoord ik.
"Het zijn sukkels. Kom bij ons zitten? Ik en Natasha zouden dat erg leuk vinden."
Het blonde meisje - Natasha dus - zwaaide even met haar hand. Ik sla mijn armen over elkaar.
"Ik bepaald zelf wel waar ik zitten wil, en toevallig wil ik hier bij deze mensen zitten."
Emely's blik verhard. "Audrey was het toch?"
Ik grijns. "Harper ja, Audrey Harper."
"Ik zal het onthouden. En ik beloof je dat je daar spijt van zal krijgen."
Spijt krijgen van wat? Dat ik gewoon mijn eigen gangetje ga en geen marionet wil zijn?
"Denk van niet. Je ziet er namelijk uit als een marionettenspeler die graag aan alle touwtjes trekt. Je zal er maar mee moeten leven dat ik de touwtjes door heb geknipt," zeg ik terwijl ik mijn armen over elkaar heen sla.
Emely kijkt me woest aan. "En daar krijg je al helemaal spijt van! Weet je wel wie ik ben?"
"Emely Xeviér, toch? Of is dat niet je echte naam?" Ik grijns.
"Tuurlijk is dat wel mijn echte naam! En weet je wie Saucijsje Xeviér is?"
Saucijsje? Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. "Sorry, waarschijnlijk verstond ik het niet zo goed. Zei je nou 'saucijsje'?"
Topaz barst in lachen uit, waarna de rest al snel meedoet.
Emely wist niet wat haar overkwam. Verbaasd bleef ze even staan, waarna ze zich woedend weer op mij richtte.
"Tuurlijk zei is geen 'saucijs'! Is zei Sauvage!" Na die woorden beent ze woedend weg, met een verontwaardigde Natasha achter zich aan.
"O," mompel ik fronsend. "Waarschijnlijk heb ik dan gewoon honger."
Als de menigte uitgelachen en weg is lacht Topaz nog even na.
"Saucijsje, hoe verzin je het?" hikt ze tussen het lachen door, waarna ze zichzelf weer tot orde roept en me vrolijk aanstaart.
"Ik denk dat wij hele goede vrienden kunnen worden Harper," zegt Jay grijnzend. "De meesten kussen bijna Emely's voeten als ze haar vaders naam horen, maar jij vraagt of ze 'saucijsje' had gezegd of iets anders."
Topaz giechelt weer even, Shawn rolt grijnzend met zijn ogen en Drake en Jake grijnzen ook van oor tot oor.
Bevriend. Vrienden. Ik kijk de rest even aan. Ja, dit zouden nog best wel eens mijn vrienden kunnen zijn.
Ik glimlach. Zouden? Volgens mij zijn ze het al.