Met lood in mijn schoenen loop ik met Topaz naar de kleedkamers. Mams brief is als het goed is nu op weg naar huis, waar mam hem dan kan lezen en een antwoord terug kan sturen.
Nu nog hopen dat ze niet in huilen uitbarst of zich in een depressie stort vanwege mijn brief, want hij heeft hier en daar wel wat depressieve dingetjes. Ikzelf ben ook niet bepaald happy-de-pappie om het zo maar even te noemen.
"Zenuwachtig?" vraagt Topaz, die gewoon een gesprek aan probeert te knopen.
Ik haal mijn schouders op. "Beetje."
"Ik hoop dat we winnen. Dat zou wel erg leuk zijn, na al die keren verloren te hebben."
"Hm-hm," hum ik.
"En ik hoop dat dit de sfeer op Hogwarts een beetje op kan fleuren, want die is echt bedrukt. Ik krijg er zelf bijna kippenvel van, zo kil is de sfeer. Misschien helpt een goede wedstrijd daartegen."
"Hm-hm."
"En jij kan ook vrolijker worden, want je hebt echt al weken niet gelachen. Niet eens een klein glimlachje! Drake en Jake zeggen overigens wel dat ze daar wat op hebben gevonden, maar ik vertrouw het niet helemaal. Wie weet wat ze dan met je gaan doen. Ik heb ze laten beloven te wachten tot dit over was, want dit kan je ook nog wel opvrolijken."
"Hm-hm."
Ik bots tegen Topaz aan, die me bij mijn schouders vastpakt en me streng aankijkt.
"Ik ben serieus Audrey. Lachen is gezond, en je bent zo bleek en grauw als weet-ik-veel-wat. Muziek hielp niet, gekke bekken trekken hielp niet, het kussengevecht met Halloween had geen effect... Zelfs chocolademelk kon geen glimlach op je gezicht tevoorschijn toveren! Dit begint ernstig te worden Audrey, en dat allemaal door een rot-avond en die voorspelling. Voldemort had een broer die een kind kreeg en jou dood wil hebben? Whatever. Voldemort is ook verslagen, dus jij kan dat ook met die neef of nicht van hem."
"Whatever Topaz, we komen zo nog te laat," zeg ik geïrriteerd. Moest ze dat zeggen?
"Boeiend. Audrey, zink niet weg in jezelf. We maken ons echt zorgen, vooral Jay." Topaz giechelt. "Volgens mij begint hij een beetje gek op je te worden."
Ik voel mijn wangen gloeien, maar zelfs dit vrolijkte me niet op. "Voldemort is al jaren dood Topaz, deze neef of nicht van hem niet. Als ik Potter moest geloven was niet eens bekend dat Voldemort een broer had. Perkamentus zei dat het zijn tweelingbroer was en hij gedood was in Voldemorts zevende jaar door Voldemort hemzelf. En hadden jullie niet iets met het zeggen van die naam?" Misschien houdt ze dan op met praten.
Topaz was tijdens mijn verhaal steeds bleker geworden, maar herpakte zich nu vlug weer. "Heel grappig Audrey. Voldemort is dood, en nogmaals, het is een gewoonte dat iedereen wegduikt bij het horen van die naam. Ik heb met mezelf afgesproken Voldemort gewoon bij zijn naam te noemen, en wat anderen doen boeit me niet."
Ze recht haar schouders en kijkt me weer streng aan. "Ik haat het ook dat jij die voorspelling boven je hoofd hebt hangen, maar zegt die voorspelling ook wanneer je hem gaat uitvoeren? Bij Harry Potter duurde het zeven jaar voor het echt uitkwam, tenzij je de jaren dat hij niet eens wist dat hij een tovenaar was meetelt, dan duurde het zeventien jaar."
Ik zie niet hoe dat me op moet vrolijken. Als hij elk moment kan beginnen werkt het me enkel nog meer op de zenuwen, want dan heb ik hem gewoon de hele dag boven mijn hoofd hangen, als een bom die elk moment af kan gaan. Kan het nog erger?
Zwijgend lopen ik en Topaz weer door. Topaz deed geen pogingen meer mij een beetje op te fleuren, want volgens mij had ze door welke tijdbom ze nu boven mijn hoofd heeft gehangen.
Ergens was die stilte wel fijn, want ik was haar opmerking over mijn bleke gezicht niet vergeten.
Ik tuur in de ramen waar we langslopen om te kijken hoe bleek ik ben, maar helaas zag ik dat niet. Ik zag wel de wallen onder mijn ogen en de vermoeide uitdrukking op mijn gezicht. En die zagen er niet echt goed uit bij de rest van mijn gezicht.

In de kleedkamers probeerde Max iedereen een beetje de moed in te spreken, maar hijzelf zag eruit alsof hij een slapeloze nacht - beter gezegd, een aantal slapeloze nachten - had gehad, alsof hij zich zorgen had gemaakt.
"De aanval mag onze geest niet verderven," eindigt hij. "En wij van Gryffindor kunnen dit makkelijk winnen, ik geloof in ons."
Toen kwam madame Hooch de kleedkamer in en zei dat we gingen beginnen.
Max liet het team in een soort driehoek staan en we liepen naar buiten, waar we werden ontvangen door een juichende menigte.
Van harte en echt enthousiast was het niet, maar ze juichten wel. Wat aardig van ze.
De spelers van Hufflepuff kwamen er vanuit de andere kant al aan, ook in een driehoek opgesteld en met hun bezems in hun hand.
"Oké, jullie kennen de regels. Als ik op mijn fluitje blaas gaat iedereen de lucht in, en op het tweede fluitje beginnen we. Aanvoerders, schud elkaar de hand."
Max en een meisje met bruin haar en bruine ogen schudden elkaar de hand en glimlachten van harte.
"Succes Hudson," zegt het meisje met een kleine grijns.
"Goede wedstrijd Leslie Tremar," antwoordt Max.
Madame Hooch fluit een keer en iedereen gaat de lucht in.
De wind speelde met mijn haren, maar ging gelukkig niet voor mijn gezicht zitten. Topaz naast me mompelt wat succesjes naar iedereen en Jay steekt een duim naar me op.
Ik nam niet de moeite om te glimlachen ofzo, maar knikte enkel even en keek weer weg.
De ballen werden losgelaten en de Snitch schoot weg. Ik volg het met mijn ogen, maar op een gegeven moment verdween het achter spelers, dus kon ik hem niet meer zien.
Madame Hooch zette het fluitje op haar lippen, keek de spelers nog even aan en floot.
Iedereen schoot ervandoor, en Jay kreeg als eerste balbezit.
"En onze beste Jay heeft de Quaffle in bezit, hij gooit hem naar Topaz, die hem weer doorgooit naar Boaz. Wisten jullie al dat Gryffindor een nieuwe Seeker en Beater heeft dames en heren? De Seeker is niemand minder dan Audrey Harper en de Beater is George Trimple. Ik ben benieuwd of dit wat worden gaat dames en heren, want zoals bekend heeft Gryffindor er nooit zo goed voor gestaan," vertelt de stem van iemand die ik niet ken, maar aan de sjaal die hij draagt te zien is het een jongen van Slytherin.
Professor Anderling kijkt hem streng aan, waarna hij gewoon doorgaat met 'neutraal' een wedstrijdverslag te doen.
"De Quaffle is overwonnen door Iris Baker, die hem overspeelt naar Jeff Lington."
Ik sluit me af voor de stem en scan het gebied af op de Snitch. De Seeker van Hufflepuff schiet de hele tijd heen en weer, waarschijnlijk om mij uit te lokken, want ik zie niet dat hij achter iets van goud aanzit. Nee, dat gouden balletje is verdwenen lijkt het.
Of nee... Opeens zie ik iets voor Jay langsschieten, iets kleins.
Ik vlieg meteen achter het kleine balletje aan, met de jongen van Hufflepuff achter me aan. Hm, die gast is let dus wel op. Dacht dat hij te druk was met mij afleiden.
Het balletje maakt een scherpe bocht naar rechts, waardoor ik bijna tegen Iris Baker aanbotste.
"Sorry!" roep ik naar haar, terwijl ze de bal weer naar Jeff Lington gooit.
"Geeft niet!" roept ze terug, waarna ze in de hoepel van Gryffindor probeert te gooien, maar ze miste, tot groot ongenoegen van de Slytherins.
"Jammer, Iris Baker miste. En dat terwijl ze normaal altijd raak gooit. Misschien was ze van slag door de bijna-aanvlieging van ene Harper..."
Dan herken ik de Slytherinjongen. Het is Zwartkoppie. Vandaar dat hij zo'n hekel aan me heeft.
"Andrew Yankson!" roept Anderling streng.
Dus dat is zijn naam, Andrew. Ook goed om te weten.
"Sorry professor," zegt Andrew, maar volgens mij spijt het hem niet. Niet echt dan.
Ik was de Snitch kwijtgeraakt, net als de Hufflepuffjongen achter me dat is. Hij vliegt vlug weer weg, op zoek naar het kleine goudkleurige balletje dat het einde van de wedstrijd zal bepalen.
Ik vlieg omhoog, waar ik wat meer overzicht op het hele veld heb. Jay heeft de Quaffle en gooit hem in een van de hoepels, wat tien punten voor Gryffindor betekent.
Ik juich niet met de rest mee, maar let op alles wat ook maar op dat ene kleine glinsterende balletje lijkt.
Hufflepuff scoort, waarna Gryffindor wraak neemt door twee keer bij Hufflepuff te scoren. Al die tijd geen Snitch.
"Audrey, duiken!" roept de stem van George.
Ik vlieg naar beneden en George slaat een Bludger bij me vandaan. O, die had ik niet gezien.
"Bedankt," zeg ik.
"Graag gedaan," zegt George. "Ik doe enkel mijn taak."
"Max had gelijk om jou als Beater aan te nemen."
Volgens mij bloost George. "Dankjewel Harper. Ik ga maar weer bezig."
En George vliegt ervandoor, waardoor ik weer overzicht op het hele veld had.
Daardoor zag ik Jay, die om de een of andere reden jaloers naar mij en George kijkt. Als hij opmerkt dat ik naar hem kijk bloost hij en richt hij zich weer op de komende Quaffle van Boaz en vliegt er weer vandoor.
Voor het eerst sinds weken verschijnt er een kleine grijns op mijn gezicht. Was Jay nou serieus jaloers?
Wat schattig- zegt een stemmetje in mijn hoofd dromerig.
Allemaal leuk en aardig, maar je moet je op de Snitch concentreren. En dan heb je die voorspelling nog, die jouw dood kan betekenen. Je hebt helemaal geen ruimte voor een vriendje- sneert een andere stem.
Ik zucht en scan het veld weer. Helaas niet. Jay is best leuk.
Dan zie ik een gouden schittering lamgsschieten en vergeet ik al het andere waar ik mee bezig was.
Ik schiet achter het balletje aan en steek mijn hand uit, maar de Snitch wilde niet gepakt worden en maakt een scherpe bocht naar rechts. Ik vlieg erachteraan, tussen de spelers door en let nergens anders op dan op dat kleine balletje dat voor me vliegt.
Het was een ware race, die volgens mij aandachtig gevolgd werd door het publiek.
"Harper heeft de Snitch gespot volgens mij," geeft Andrew als commentaar. Z.al ze snel genoeg zijn om hem te pakken te krijgen? Dat ziet u na de reclame."
"Yankson!" roept professor Anderling boos.
"Ja ja professor. Ik ben een Slytherin, wat moet ik dan zeggen? Go Audrey? Dacht het niet. Ik ga de vijand niet aanmoedigen."
Vijand? Is dat hoe de Slytherins naar de Gryffindors kijken? Waarom dan?
Verward voel ik weer woede in me opkomen, een woede die ik sinds die aanval niet meer gevoeld had. Een woede die ik moet onderdrukken voor ik dingen laat ontploffen.
Ik richt me helemaal op de Snitch, die nog steeds voor mijn neus vliegt. Zo vergat ik mijn woede en had ik nog maar een doel voor ogen, het kleine gouden balletje te pakken krijgen.
Om me heen klonk geschreeuw en riepen mensen mijn naam, maar waarom? Al sla je me dood. Weet ik veel.
De Snitch slaat weer af en ik beweeg mee, waardoor ik vanuit mijn ooghoek een andere beweging opmerkte. Iets bruins achtervolgde me.
Ik vloek en laat mijn bezem een tandje harder gaan. Hoe komt het nou weer dat ik achtervolgd word door een Bludger? Moet mij weer overkomen.
Ik zigzag in de hoop dat de Bludger opgeeft, maar het enige wat ik daarmee bereikte was dat ik Max bijna van zijn Bezem af vloog.
"Sorry Max!" roep ik, maar Max had iets meer aandacht voor de Bludger dan voor mijn excuses.
Ik vlieg verder, maar de Snitch ben ik kwijt. Oh whatever, eerst van die Bludger afkomen.
"Bukken Audrey!" roept een Beater van Hufflepuff.
Ik buk en de jongen slaat met zijn knuppel tegen de Bludger aan, maar helaas voor hem - en mij - gaf die Bludger niet zo gauw op.
De Bludger gaf eerst de jongen nog even een ram in zijn maag waardoor hij happend naar adem zijn bezem vastgreep om er niet vanaf gegooid te worden en ging daarna weer achter mij aan, maar ik had wel een voorsprong gekregen.
Maar waar moet ik heen?
Ik zie professor Anderling samen met nog wat andere leraren allerlei bezweringen naar de Bludger gooien, maar de enige die echt behulpzaam was was Perkamentus. Perkamentus stond namelijk te wapperen naar de deuren van Hogwarts.
Het duurde even voor ik het doorhad, maar toen snapte ik wat hij aan het doen was. Alle leerlingen waren hier, om de wedstrijd bij te wonen. Er zou niemand in Hogwarts zitten, bijna niemand dan. Daar zou ik heen kunnen vliegen en me verstoppen voor de Bludger, waarna de leraren hem konden insluiten en uit konden vogelen waarom hij me zo graag wilde beuken, of wat die Bludger ook van plan was.
Ik vlieg naar de deuren toe, die wijdopen stonden. Daar zou ik veilig zijn.
Nee hoor, je bent nergens veilig. Al helemaal niet door die voorspelling- mekkert een stemmetje in mijn hoofd.
Ik wil boos reageren - iets schoppen ofzo en daarna die stem uitschelden - maar toen vloog er iets goudkleurigs voor mijn neus langs.
Ik grijp ernaar, waarna het spartelend in mijn hand wriemelde. Even stond de tijd stil.
Heel voorzichtig open ik mijn hand, om daar de Snitch in mijn hand te vinden.
IK HEBBUM!- schreeuw ik in gedachten. IK HEB DE SNITCH GEVANGEN!
Voor het eerst sinds tijden verschijnt er een ongelovige glimlach op mijn gezicht, die daarna uitmond in een lachje. IK HEB DE SNITCH!
Toen werd alle lucht uit mijn longen gebeukt door de Bludger in mijn maag. Door het kleine vreugdedansje in mijn hoofd had ik niet door gehad dat ik stil was gaan hangen en had de Bludger zijn kans gegrepen om mij even keihard te onderbreken door in mijn maag te stompen. Maar daar bleef het niet bij.
Als de vlekken voor mijn ogen verdwenen zijn zie ik dat ik een soort van gedragen wordt door de Bludger, naar weet-ik-veel-waar.
Verdoofd frons ik met mijn wenkbrauwen. Word ik nu serieus ontvoerd door een Bludger?
Dan dringt het tot me door. Oh god. Ik word ontvoerd door een Bludger!
Ik begin niet te gillen, maar probeer mijn handen tussen de Bludger en mijn buik te wringen, om me zo van de Bludger af te duwen.
De Snitch had ik nog steeds vast, en ik was ook niet van plan om hem even los te laten zodat ik de Bludger van me af kan halen. Het moet maar met Snitch in mijn hand.
Mijn linkerhand schoot tussen de Bludger en mijn buik, maar de Bludger besloot dat het beter was om mijn hand even te pijnigen.
Het liet me even los - tot ieders verbazing - om daarna twee keer zo hard op me in te beuken.
Ik hoorde de botten in mijn vingers kraken, en de pijn was niet echt fijn om te voelen. Gelukkig voor mij was de vertraging van de Bludger ook meteen zijn grote fout.
Iemand greep mijn enkel vast, terwijl ik mijn kiezen op elkaar klemde om het niet uit te schreeuwen van de pijn in mijn hand.
Jay trok zo hard als hij kon, waardoor ik van de Bludger af gleed en onder hem bungelde.
"Topaz! Assistentie!" roept hij.
Topaz kwam aanvliegen, met de knuppel van een van de Beaters in haar handen. Ze gaat tussen mij en Jay en de Bludger in vliegen en zwaait met de knuppel. Haar staart was een beetje uitgezakt, waardoor haar blauwe krullen een beetje verwilderd langs haar gezicht hingen.
Hoe zou los haar eigenlijk bij haar staan?- vraag ik me af.
"Audrey, geef me je hand. Dan trek ik je op de bezem en vliegen we naar Perkamentus," zegt Jay, waarmee hij me uit mijn gedachten sleurt en in de werkelijkheid brengt.
Ik steek mijn niet-gebroken hand uit, de hand met de Snitch erin.
Jay pakt hem vast en trekt me omhoog, waarna hij me assisteerde bij het klimmen op zijn bezem - "Been eroverheen, ik trek je wel overeind" - en na even aapje gespeeld te hebben zit ik achter Jay op zijn bezem.
"Alles goed?" vraagt hij bezorgd. Schattig.
"Prima!" roep ik enthousiast. "Ben bijna ontvoerd door een Bludger, die nota bene mijn hand gebroken heeft, maar ben nu wel weer veilig op een bezem in plaats van in de lucht."
Ik laat hem mijn hand zien, wat een misselijk gezicht van Jay opleverde.
"Hoort je pink niet de andere kant uit te staan?" vraagt hij zacht.
"Denk het wel." Ik trek hem weer weg en laat hem de Snitch zien. "Maar ik heb de Snitch gevangen! Mijn dag kan niet meer stuk."
Jay schudt lachend met zijn hoofd. "Kom, we gaan naar beneden. Topaz! Terugtrekken!"
"Ay sir!" roept ze enthousiast, waarna ze de Bludger nog een klap verkoopt en naar beneden zoeft.
Jay achtervolgt haar, terwijl de Bludger boos - zo zou ik me voelen als ik net een klap heb gekregen - achter ons aan vliegt.
De leraren hadden ondertussen alle toeschouwers en spelers naar een veilige plek gebracht, waar ze ons spektakel met de Bludger nieuwsgierig volgden.
Professor Anderling had ook een knuppel gepakt en zwaaide ermee naar de Bludger. Ik heb haar nog nooit zo boos en strijdlustig gezien.
"En blijf van mijn leerling af!" roept ze als we landen. "Wat voor een beheksing je ook hebt gekregen van wie dan ook, blijf weg!"
Om haar woorden kracht bij te zetten zwiept ze met de knuppel en slaat de Bludger weg, met een grotere boog dan we ons voor konden stellen.
"Wow professor. U moet Beater worden!" roept Drake, die samen met Jake en Shawn naar beneden was gerend.
"Geen grapjes Conley," zegt professor Anderling streng.
"Alles goed?" vraagt Shawn. Hij keek naar Topaz, die netjes weer op de grond landt.
"Gebroken hand, maar ik heb de Snitch!" zeg ik vrolijk.
"En je bent weer vrolijk!" roept Topaz. "Zie je dat Quidditch hèt medicijn tegen depressie is?"
"Whatever," zegt Shawn lachend.
"Jij pakt de Snitch gewoon nog even terwijl je achtervolgd wordt door een Bludger?" vraagt Jake verbaasd.
"Jij durft," voegt zijn broer toe.
"Jullie durven allemaal," zegt professor Anderling. "Buiten blijven staan terwijl er een moordlustige Bludger rondzweeft? Naar binnen jullie!"
Dat hoefde ze niet nog een keer te zeggen.