"Ο άνθρωπος πολλές φορές συναντά το πεπρωμένο του στον δρόμο που διάλεξε για να το αποφύγει."

Φοντενέλ, 1657-1757, Γάλλος συγγραφέας

Ο Ζeno ακούμπησε στην κουπαστή του πλοίου και αγνάντευε τα κρυστάλλινα νερά της θάλασσας. Το απαλό φως των αστεριών που καθρευτίζονταν στην επιφάνειά της σαν διαμάντια, το δροσερό άρωμά της και η σιωπή της γαλήνης της τον βοηθούσαν να καθαρίσει το μυαλό του από αρνητικές σκέψεις.

Να ξεχάσει τον πόνο του.

Να κρύβεται από τις σκιές του παρελθόντος του.

Τράβηξε τον μανδύα του αρκετά ώστε να φανεί το μενταγιόν που κρεμόταν γύρω από τον λαιμό του. Το άγγιξε ασυναίσθητα και περιεργάστηκε με τα δάχτυλά του τον δράκο στο κέντρο του δίσκου. Κάθε φορά που ένιωθε να παραδίνεται στην παραφροσύνη του αινήγματος της ίδιας του της ύπαρξης, η θαλπωρή από το μενταγιόν του Βασιλιά Hiryuu κατάφερνε να τον φέρει σε κατάσταση ψυχικής ισορροπίας.

Χαμογέλασε απαλά.

Είχαν περάσει μόλις δύο μέρες από τότε που έφυγε από το Awa. Την αυγή θα έφτανε στον προορισμό του. Και την νέα αρχή που υποσχόταν.

Επηρεασμένος από την συναισθηματική ένταση της στιγμής, έβγαλε από τον σάκο του ένα φλάουτο με μια μεταξωτή κόκκινη κορδέλα δεμένη στην άκρη του και άρχισε να παίζει έναν όμορφο αλλά μελαγχολικό σκοπό.

Όταν τελείωσε η μουσική, έκλεισε τα μάτια του κι άφησε έναν στεναγμό ανακούφισης. Κοίταξε το φλάουτο μια τελευταία φορά, πριν το ξαναβάλει πίσω στη θέση του.

Το είχε σκαλίσει ο ίδιος από το καλύτερο μπαμπού του Βασιλείου της Κouka. Ήταν το δώρο του για τα γενέθλια του Abi. Γνώριζε την αγάπη του αδερφού του για την ποίηση και την επιθυμία του να μελωποιήσει τα έργα του, οπότε ένα φλάουτο ήταν η ιδανικότερη επιλογή. Ωστόσο, δεν κατάφερε ποτέ να του το δώσει.

Αρνούμενος να ενδώσει γι'άλλη μια φορά στις ενοχές του, σκούπισε αμέσως τα δάκρυα από τα μάτια του πριν προλάβουν να κυλίσουν στο πρόσωπό του.

"Όχι, Zeno! Δεν υπάρχει λόγος να κλαις. Με τα δάκρυα και την αυτολύπηση δεν θ'αλλάξεις τίποτα. Είναι καιρός, πλέον, να προχωρήσεις και να ξαναφτιάξεις την ζωή σου..."

"Πολύ όμορφη μουσική! Αλλά διακρίνω μια χροιά θλίψης στον σκοπό, κύριε Zeno."

Τα μάτια του Zeno διευρίνθηκαν στο άκουσμα της οικείας ανδρικής φωνής που διέκοψε απότομα τις σκέψεις του.

Γύρισε σιγά-σιγά και είδε τον Gandalf να στέκεται δίπλα του στην κουπαστή με μια αινηγματική έκφραση. Σαν να ήξερε κάτι που ο ίδιος αγνοούσε. Ωστόσο, ο Ζeno αποφάσισε να συμπεριφερθεί φυσιολογικά.

"Καλησπέρα σας, Gandalf-dono. Δεν περίμενα να είστε ξύπνιος τέτοια ώρα."

"Πράγματι, καλησπέρα σας, κύριε Zeno. Θα μπορούσα να πω το ίδιο και για σένα."

"Ήθελα απλώς να απολαύσω την ανατολή του ήλιου. Να δω πόσο διαφέρει ο ουρανός της Μέσης Γης από αυτόν της πατρίδας μου. Και, παρακαλώ, να με λέτε Zeno, Gandalf-dono."

"Πολύ καλά. Αν αυτό επιθυμείς , οφείλω να το σεβαστώ, Ζeno."

"Ευχαριστώ, Gandalf-dono."

Ο Gandalf χαμογέλασε και έφτασε να βγάλει από τον σάκο του δύο χειροποίητες ξύλινες πίπες καπνίσματος και λίγο καπνό. Από ευγένεια και μόνο, πρόσφερε την μία στον Ζeno.

"Ευχαριστώ πολύ, Gandalf-dono, αλλά δεν καπνίζω."

Η μόνη απάντηση που έδωσε ο Gandalf ήταν η καταφατική κίνηση του κεφαλιού του, πριν την αφήσει στην άκρη. Με θέα το απέραντο μπλε της νύχτας σε ουρανό και θάλασσας, ο Gandalf τράβηξε μια γερή τζούρα και, με μια μακρά εκπνοή, έδωσε στον καπνό το σχήμα ενός καραβιού, το οποίο έπλεε προς το φεγγάρι. Ο Zeno δεν μπορούσε παρά να θαυμάσει το θέαμα που είδε μπροστά του.

"Καταπληκτικό! Πώς το κάνατε αυτό, Gandalf-dono;"

"Είναι μυστικό, αγαπητό μου αγόρι. Αν στο αποκαλύψω, δεν θα έχει ενδιαφέρον από'δω και πέρα. Εκεί βρίσκεται όλη η ουσία της μαγείας."

"Σ'αυτό οφείλω να συμφωνίσω, Gandalf-dono."

Για αρκετή ώρα κάνεις δεν μιλούσε. Αντί αυτού, απολάμβαναν τον υδάτινο χορό των δελφινιών κάτω από το φως του φεγγαριού. Η σιωπή αυτή δεν οφειλόταν στην αμηχανία, αλλά στην οικειότητα που υπήρχε μεταξύ τους. Δύο ταξιδιώτες, που μέχρι πρόσφατα δεν γνωρίζονταν, πορεύονταν μαζί στον ίδιο προορισμό. Τότε, ήταν ο Gandalf που πήρε πρώτος τον λόγο.

"Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;"

"Φυσικά."

"Απ'όλα τα μέρη του κόσμου, γιατί επέλεξες να πας στη Μέση Γη, Ζeno;"

"Λοιπόν, στην πατρίδα μου λίγα είναι γνωστά για την Μέση Γη, καθώς όλοι αναφέρονται σ'αυτή ως *Αυτοκρατορία Kai*, ένα όνομα που δώθηκε από τον ίδιο τον Βασιλιά Hiryuu. Μετά από χρόνια ερευνητικών αποστολών, οι μόνες πληροφορίες που έχουμε για την Μέση Γη είναι η μεγάλη έκταση των συνόρων της και το ισχυρό στρατιωτικό δυναμικό της. Οπότε, αποφάσισα να ταξιδέψω σε κάθε γωνιά αυτής της χώρας και να μάθω περισσότερα γι'αυτήν. Επίσης, βοήθησε και η συνάντησή μας στο Awa."

"Χμ, μάλιστα. Χαίρομαι που βοήθησα εν μέρει στην απόφασή σου... Ouryuu Zeno."

Η έκπληξη ήταν γραμμένη στο πρόσωπο του Ζeno την στιγμή που άκουσε την χρήση του τίτλου του από τον Gandalf. Γύρισε και είδε τον μάγο να τον κοιτά με ένα βλέμμα τύπου *Μου χρωστάς μια εξήγηση*.

Μπορούσε να νιώσει τον κρύο ιδρώτα να τρέχει στο μέτωπό του και την καρδιά του να χτυπά σαν τρελή από τον πανικό. Ολόκληρο το σώμα του έτρεμε τόσο πολύ που δεν μπορούσε να το ελέγξει.

Εκείνη την στιγμή ήθελε να ανοίξει η γη και να τον καταπιεί.

"Μα πώς;! Ήμουν πολύ προσεχτικός. Πώς ανακάλυψε την ταυτότητά μου;! Ήταν κάτι που είπα; Μήπως όντως είναι κατάσκοπος και περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία να με πλησιάσει, έχοντας από πριν συλλέξει πληροφορίες για τους Δράκους Πολεμιστές; Ή ίσως... άκουσε την συζήτησή μου με εκείνο το αγόρι στο λιμάνι; Πρέπει να μάθω. Πρέπει να μάθω!"

Συγκεντρώνοντας όλο το θάρρος που του είχε απομείνει, κοίταξε τον Gandalf στα μάτια κι έσπασε την σιωπή που επικρατούσε ανάμεσά τους.

"Βλέπω ότι έχεις πλήρη επίγνωση της ταυτότητάς μου, Gandalf-dono. Μπορώ να μάθω ποιος σου έδωσε αυτή την πληροφορία;"

"Εσύ. Μόλις τώρα."

Ο Zeno άρχισε να επιπλήττει τον εαυτό του για την απρόσεχτη κίνηση που έκανε. Τελικά, προδώθηκε μόνος του, παρ'όλο που έλαβε όλες τις προφυλάξεις για την απόκρυψη της ιδιότητάς του ως Δράκος Πολεμιστής.

"Τότε σε αυτή την περίπτωση, επίτρεψέ μου να συστηθώ σωστά. Οuryuu Zeno: ο Πολεμιστής του Κίτρινου Δράκου με το άφθαρτο σώμα. Μέχρι πρόσφατα Πρώτος Ιερέας του Βασιλείου της Kouka, αρχηγός και ιδρυτής της Φυλής του Ουρανού. Στις υπηρεσίες σας."

Ειληκρινά, έπρεπε να ευχαριστήσει τον Abi για τα μαθήματα ευγένειας και καλών τρόπων που του παρέδιδε στο Παλάτι, όταν απείχαν από το πεδίο της μάχης. Σαν χτες θυμόταν τα λόγια του:

"Οι μέρες σου ως περιπλανώμενος Ιερέας έχουν τελειώσει, Οuryuu. Παρ'όλο που δεν καταλαβαίνω τον λόγο που επιλέχτηκες, είσαι ένας από εμάς πλέον. Το καθήκον σου είναι να προστατεύεις τον Βασιλιά Hiryuu. Δεν νομίζω ότι θες να τον ντροπιάσεις μπροστά σε όλο τον κόσμο, σωστά;"

Όμως, δεν ήξερε τι ακριβώς ένιωθε κάθε φορά που συστηνόταν πλήρως. Το μόνο σίγουρο ήταν πως θεωρούσε τον εαυτό του ανάξιο του τίτλου του. Ανάξιο της εμπιστοσύνης του βασιλιά του. Ανάξιο της δύναμης που του πρόσφερε ο Οuryuu, η θεότητα του Κίτρινου Δράκου.

Εν τω μεταξύ, ο Gandald παρακολουθούσε προσεχτικά τον Ζeno.

Ένας εκ των θρυλικών Τεσσάρων Δράκων Πολεμιστών του Βασιλιά Hiryuu στεκόταν μπροστά του, μετά από τόσο καιρό αναζήτησης. Η τύχη, επιτέλους, του χαμογελούσε. Μπορεί να μη κατάφερε να τους βρει όλους, αλλά ένας ήταν υπεραρκετός για την αποστολή του φίλου του.

Ωστόσο, τα λόγια του έπεφταν σε αντιφάσεις.

Παρά τον ισχυρισμό του, ο εν λόγω Δράκος Πολεμιστής δεν φαινόταν να ξεπερνά το δέκατο έβδομο έτος της ηλικίας του. Εξάλλου, ο ίδιος ο Ζeno είχε πει στο Awa ότι ο Hiryuu πέθανε πριν από 20 χρόνια και μαζί του εξαφανίστηκαν κι οι Δράκοι Πολεμιστές. Θα μπορούσε να ήταν απόγονος του Πρώτου Ouryuu, αλλά δήλωσε ξεκάθαρα την ιδιότητά του ως *ιδρυτής της Φυλής του Ουρανού*. Κάτι τέτοιο θα'πρεπε να τον καθιστά τουλάχιστον σαράντα χρονών.

Επίσης, το σώμα του ήταν τόσο λεπτό και εύθραυστο, που σε καμία περίπτωση δεν δικαίωνε τον όρο *άφθαρτο*. Αυτό το αγόρι έμοιαζε περισσότερο με βοσκό ή αγρότη παρά με πολεμιστή.

Ήταν τότε που ο Gandalf άρχισε να αναρωτιέται.

"Ποια είναι η πραγματική σου δύναμη, Ouryuu Zeno;"

Με το πρώτο φως της μέρας, το πλοίο είχε φτάσει στον προορισμό του: τα Γκρίζα Λιμάνια.

Το μεγαλύτερο λιμάνι της Μέσης Γης.

Η παράκτια πόλη ήταν χτισμένη σε έναν μεγάλο φυσικό κόλπο στις εκβολές του ποταμού Lhûn στο δυτικό Eriador στο Lindon.

Ο σχεδιασμός της ήταν αρκετά διαφορετικός από αυτόν των Rivendell και Lothlorien, αλλά εξακολουθούσε να είναι αναγνωρίσιμος οικισμός των Ξωτικών.

Την στιγμή που κατέβηκαν από το πλοίο, ο Gandalf άρπαξε τον Ζeno από το χέρι και τον έσυρε μακρυά από την αποβάθρα με γοργούς ρυθμούς.

"Gandalf-dono, τί συμβαίνει; Πού πάμε;"

"Στα Μπλε Βουνά, εκεί όπου μένει ο φίλος μου που σου ανέφερα. Αλλά, πριν, θα σταματήσουμε στο Bree."

"Γιατί στο Bree;"

"Για ξεκούραση, φυσικά! Το Bree θυμίζεται ως τόπος διαμονής για τους ταξιδιώτες. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο πανδοχείο που πάντα κρατά ένα δωμάτιο διαθέσημο στο όνομά μου. Θα ξεκουραστούμε απόψε εκεί και μετά θα συνεχίσουμε την πορεία μας."

Ο Ζeno έγνευσε καταφατικά στην εξήγηση του μάγου. Για τρεις ολόκληρες μέρες στη θάλασσα δεν είχε κοιμηθεί καθόλου. Ο λόγος ήταν πολύ απλός: χάρη στις δυνάμεις του Ouryuu, δεν επηρεαζόταν από το αίσθημα της κούρασης ούτε στο ελάχιστο.

Όμως, αυτό δεν χρειαζόταν να το ξέρει ο Gandalf.

"Έχεις δίκιο, Gandalf-dono. Λίγη ξεκούραση την χρειαζόμαστε απαραιτήτως."

Χωρίς να χάσουν χρόνο, έφτασαν στον κοντινότερο στάβλο, όπου ο Gandalf είχε αφήσει τον έμπιστό του σύντροφο: τον Belan, ένα σκούρο καφέ άλογο τύπου Σάιρ με λευκές μεταξένιες τούφες στο κάτω μέρος των ποδιών του και ένα λευκό σημάδι κατά μήκος του κεφαλιού του.

Ο μάγος χαΐδεψε τρυφερά το άλογο που επέστρεψε με χαρά τον χαιρετισμό.

"Το ξέρω Belan. Κι εμένα μου έλειψες."

Αφού προσάρμοσε την σέλα στην πλάτη του αλόγου και του πέρασε το χαλινάρι στο κεφάλι, ο Gandalf βγήκε από τον στάβλο, ιππεύοντάς το, και πλησίασε τον Ζeno που τον περίμενε.

"Ανέβα."

Χωρίς να χάσει χρόνο, ο Ζeno ανέβηκε στη ράχη του αλόγου και κάθισε πίσω από τον μάγο, καθώς ο Belan κάλπαζε προς το Bree.

Έφτασαν στο χωριό Bree αργά το βράδυ, αλλά η Μητέρα Φύση τούς είχε ήδη προλάβει.

Ξεκίνησε απαλά, αδιόρατα σχεδόν. Ένα μικρό ψιλόβροχο, το οποίο σταδιακά άρχισε να δυναμώνει σε άγρια καταιγίδα. Η έντονη βροχόπτωση, σε συνδιασμό με τα μαύρα σύννεφα, τις λάμψεις των αστραπών, τον ήχο των κεραυνών και το ουρλιαχτό του ανέμου, προσέδιδε στο τοπίο ένα ανατριχιαστικά απόκοσμο υπόβαθρο.

Μοναδική πηγή φωτός ήταν τα φαναράκια που φώτιζαν τον κεντρικό δρόμο του χωριού.

Οι δύο ταξιδιώτες συνέχισαν την πορεία τους, αγνοώντας το γεγονός ότι τα ρούχα τους ήταν εντελώς μούσκεμα. Έπρεπε να προστατευτούν από την βροχή και γρήγορα.

Από την στιγμή που εισήλθαν στο Bree, ο Ζeno δεν κατάφερε να παρατηρίσει τις ομορφιές του οικισμού εξ'αιτίας της κακοκαιρίας. Παραδόξως, το μυαλό του πήγε πίσω στις μέρες που ταξίδευε στα χωριά της Φυλής της Φωτιάς πριν πιει το αίμα του Κίτρινου Δράκου. Το ξηρό και άγονο έδαφός της δεν ήταν ιδανικό για γεωργία ή κτηνοτροφία, με αποτέλεσμα οι πολίτες της να παραδωθούν στο έλεος της φτώχειας και των μεταδοτικών ασθενειών. Πραγματικά ήλπιζε να βρει έναν τρόπο να κάνει την ζωή εκείνων των ανθρώπων καλύτερη και ο ερχομός του στην Μέση Γη τού έδινε αυτή την ευκαιρία.

Τελικά, μετά από τόση περιπλάνηση στους δρόμους του Βree, το βρήκαν: το πανδοχείο με την ονομασία *The Prancing Pony*.

"Εδώ είμαστε. Πήγαινε μέσα και περίμενέ με, Zeno. Πάω τον Belan στον στάβλο."

"Εντάξει, Gandalf-dono."

Έτσι, ο Gandalf κατευθύνθηκε στον στάβλο, αφήνοντας τον Ζeno στην είσοδο του πανδοχείου.

Μόλις μπήκε μέσα, ο Ζeno μπορούσε να νιώσει την εύθυμη ατμόσφαιρα που επικρατούσε, καθώς άνθρωποι και πλάσματα που δεν είχε ξαναδεί στη ζωή του απολάμβαναν το καλό φαγητό και την φιλοξενία που είχε να προσφέρει το Bree. Εκ πρώτης όψεως, υπήρχε η εικόνα μιας σχετικής ειρήνης, όμως γρήγορα κατάλαβε ότι οι ντόπιοι δεν ήταν εξοικειωμένοι με όλους τους ταξιδιώτες. Το έβλεπε στα μάτια των θαμώνων, τα οποία ήταν διακριτικά καρφωμένα πάνω του. Ήταν απόλυτα λογικό. Δεν έβλεπες κάθε μέρα ξένους με ασυνήθιστη ενδυμασία σ'αυτά τα μέρη.

Σαν να μην συνέβη τίποτα, ο Ζeno διατήρισε το χαμόγελό του και άρχισε να ψάχνει ένα ελεύθερο τραπέζι για εκείνον και τον Gandalf. Αυτό θα ήταν κομματάκι δύσκολο, υπολογίζοντας πόσος κόσμος υπήρχε και σχεδόν όλοι ήταν όρθιοι.

Τότε, το βλέμμα του στράφηκε σ'ένα τραπέζι λίγα μέτρα μπροστά του όπου έτρωγε μόνος του ένας άντρας με μακρυά μαύρα μαλλιά και γένια. Πλησίασε προς το μέρος του.

"Για να δούμε. Ίσως δεχτεί να μοιραστεί το τραπέζι του με δυο κουρασμένους ταξιδιώτες."

Σύντομα κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

Ο άντρας άπλωσε το χέρι του λίγα εκατοστά από την λαβή του ξίφους του, έτοιμος να πολεμίσει.

Ο Ζeno παρακολουθούσε δύο παράξενους τύπους να πλησιάζουν απειλητικά εκείνο τον άντρα. Αυτό δεν ήταν καλό. Έπρεπε να επέμβει και να τερματίσει την διαμάχη πριν καν αρχίσει.

Εν τω μεταξύ, ο άντρας γνωστός ως Thorin Δρύασπις ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει τους διώκτες του. Τους έβλεπε να έρχονται όλο και πιο κοντά... όλο και πιο κοντά...

"Καλησπέρα. Θα μπορούσα να καθίσω μαζί σας; Όλα τα τραπέζια είναι γεμάτα."

Στην ξαφνική εμφάνιση του νεαρού εφήβου, οι δύο άντρες εγκατέληψαν την προσπάθειά τους και απομακρύνθηκαν, προς μεγάλη ανακούφιση του Thorin.

Έριξε μια προσεχτική ματιά στον *σωτήρα* του.

Ήταν ένας έφηβος με μπλε μάτια και πυκνά, ακατάστατα ξανθά μαλλιά. Δεν μπορούσε να διακρίνει τα ρούχα του, μέχρι που έβγαλε τον μανδύα του και τον ακούμπησε στην καρέκλα να στεγνώσει. Πρώτη φορά έβλεπε αυτό το στυλ ένδυσης. Όμοιό του δεν υπήρχε σε κανένα μέρος της Μέσης Γης μεταξύ Ανθρώπων, Νάνων ή Ξωτικών. Σίγουρα ένας ξένος.

Τον ευγνωμονούσε για την παρέμβασή του την πιο κατάλληλη στιγμή, αλλά μπορούσε να τον εμπιστευτεί;

Βλέποντας ότι ο νεαρός απέναντί του περίμενε μια απάντηση, ο Thorin κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. Μια απάντηση στη οποία ο ξένος ανταπέδωσε ένα χαμόγελο πριν καθίσει στο τραπέζι.

"Arigatōgozaimashita!"

Για μια στιγμή ο Thorin ξαφνιάστηκε στο άκουσμα εκείνης της παράξενης διαλέκτου. Δεν ήταν Sindarin ούτε Quenya ούτε καμιά άλλη γνωστή γλώσσα της Μέσης Γης. Έπρεπε να μάθει περισσότερα για το αγόρι. Έτσι, μίλησε ευθέως.

"Ποιος είσαι;"

"Ε;"

"Φοράς παράξενα ρούχα, μιλάς μια γλώσσα άγνωστη στα ακούσματά μου. Και πίστεψέ με, αναγνωρίζω τις γλώσσες των τοπικών φυλών όταν τις ακούω. Άρα, δεν είσαι από την Μέση Γη. Απάντησέ μου, λοιπόν. Ποιος είσαι;"

Πέρασαν λίγα λεπτά αμήχανης σιωπής, πριν ο ξένος απαντήσει χαμογελώντας.

"Με λένε Ζeno. Έρχομαι από το Βασίλειο της Kouka, μια χώρα πέρα από τα νότια σύνορα της Μέσης Γης."

"Πρώτη φορά ακούω γι'αυτό το Βασίλειο."

"Είναι λογικό. Δημιουργήθηκε μόλις πρόσφατα έπειτα από μακροχρόνιο εμφύλιο πόλεμο."

"Μάλιστα. Τί ήταν αυτό που είπες προηγουμένως; Atiroga-... εμ..."

"Εννοείς το *Arigatōgozaimashita*;"

"Ναι, αυτό ακριβώς."

"Στην γλώσσα της πατρίδας μου σημαίνει *Σ'ευχαριστώ*."

Ο Thorin ήταν έτοιμος να ζητήσει περισσότερες ερωτήσεις, όταν τους πλησίασε ο Gandalf.

"Πειράζει να καθίσω μαζί σας;"

"Βεβαίως όχι, Gandalf-dono. Αν, φυσικά, το επιθυμεί ο κύριος."

Ο Gandalf παρατήρησε για πρώτη φορά μια γνωστή φιγούρα στο τραπέζι που καθόταν ο Ζeno. Κάποιον που δεν περίμενε να δει σε ένα μέρος όπως το Bree.

Βλέποντας το πιάτο που είχε παραγγήλει ο Thorin, σταμάτησε την σερβιτόρα καθώς περπατούσε πέρα ​​από το τραπέζι τους.

"Ο φίλος μου κι εγώ θα πάρουμε το ίδιο."

Με την σερβιτόρα να φεύγει με την παραγγελία, ο Gandalf κάθισε δίπλα στον Ζeno έχοντας απέναντί του τον Τhorin.

"Βλέπω ότι γνώρισες τον Ζeno, οπότε θα πρέπει να συστηθώ κι εγώ. Το όνομά μου είναι Gandalf. Gandalf ο Γκρίζος."

"Ξέρω ποιος είσαι."

Ο Ζeno ήξερε ότι ο άντρας μπροστά του ήταν καχύποπτος απέναντι στους ξένους, αλλά δεν περίμενε τόση αγένεια στο πρόσωπο κάποιου που μόλις του συστήθηκε. Και πώς γνώριζε από πριν την ταυτότητα του Gandalf; Αποφάσησε να μείνει σιωπηλός και να παρακολουθεί προσεκτικά την συζήτηση.

"Θαυμάσια. Αυτή είναι μια καλή ευκαιρία. Τι φέρνει το Thorin Δρύασπι στο Bree;"

"Άκουσα φήμες ότι ο πατέρας μου εθεάθει να περιπλανιέται στις άγριες περιοχές κοντά στο Dunland. Πήγα να τον αναζητήσω, αλλά δεν βρήκα κανένα ίχνος του."

"Thorin, έχει περάσει πάρα πολύς καιρός από τότε που ακούστηκαν νέα για τον Thrain."

"Ζει ακόμα, είμαι σίγουρος γι 'αυτό."

Η συζήτηση διακόπηκε από την σερβιτόρα, η οποία τοποθέτησε την παραγγελία του Gandalf και του Ζeno στο τραπέζι.

"Arigatō, Misu nee-san!"

"Ορίστε;"

Πριν ο Gandalf μπορούσε να εξηγήσει, τον είχε ήδη προλάβει ο Τhorin.

"Μόλις σας ευχαρίστησε στην μητρική του γλώσσα."

Η σερβιτόρα έδωσε στον Ζeno ένα ευχαριστήριο χαμόγελο πριν επιστρέψει στην δουλειά της.

"Itadakimasu!"

Και , όσο ο Ζeno απολάμβανε τις νοστιμιές της τοπικής κουζίνας, ο Thorin κι ο Gandalf επέστρεψαν στη συζήτησή τους.

"Ο πατέρας μου ήρθε να σε δει πριν εξαφανιστεί. Τι του είπες;"

"Τον παρότρυνα να πορευθεί στο Erebor. Να συγκεντρώσει τις Επτά Στρατιές των εναπομείναντων Νάνων. Να καταστρέψει τον δράκο και να πάρει πίσω το Μοναχικό Βουνό. Θα σου πω το ίδιο. Πάρε πίσω την πατρίδα σου."

"Η συνάντησή μας δεν ήταν τυχαία, Gandalf."

"Όχι. Δεν ήταν. Το Μοναχικό Βουνό με ανησυχεί, Thorin. Εκείνος ο δράκος έχει μείνει αρκετό καιρό εκεί. Αργά ή γρήγορα, σκοτεινότερα μυαλά θα στραφούν ενάντια στο Erebor. Συνάντησα κάποιους αχρείους τύπους καθώς διάβαινα το Greenway. Με πέρασαν για ζητιάνο."

"Φαντάζομαι ότι το μετάνιωσαν."

"Ένας απ'αυτούς μετέφερε ένα μύνημα."

Εκείνη την στιγμή ο Gandalf ξετύληξε ένα κομμάτι περγαμινή και το έσπρωξε προς το μέρος του Thorin. Μόλις τελείωσε το φαγητό του, ο Ζeno έστρεψε την προσοχή του στο μύνημα, το οποίο ήταν γραμμένο σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινε.

"Τί είναι αυτό, Gandalf-dono;"

"Είναι ένα μύνημα γραμμένο στην Μαύρη Γλώσσα."

Ο Thorin κοίταξε τον Gandalf με ανησυχία. Υπήρχε μόνο ένα μέρος στη Μέση Γη όπου γινόταν χρήση της συγκεκριμένης γλώσσας.

Ο αιώνιος εχθρός των δυνάμεων του Φωτός.

Η Mordor.

"Μια υπόσχεση πληρωμής."

"Για πιο πράγμα;"

"Για το κεφάλι σου."

Ο Ζeno σοκαρήστηκε στην τελευταία  δήλωση του Gandalf. Στο λίγο χρονικό διάστημα που τον γνώριζε, ήξερε ότι ο Τhorin ήταν δύσκολος χαρακτήρας, ειδικά όταν έκανε νέες γνωριμίες, αλλά σίγουρα δεν ήταν σοβαρός λόγος για να τον σκοτώσουν. Όποιος κι αν ήταν ο λόγος, ο Τhorin πρέπει να ήταν κάποιος σημαντικός.

"Δεν καταλαβαίνω. Ποιος θα επιθυμούσε το κεφάλι του Thorin-dono και γιατί;"

Ήταν τότε που ο Gandalf συνειδητοποίησε το προφανές.

"Αχ , συγγνώμη, αγαπητό μου αγόρι! Παραλίγο να το ξεχάσω. Να σου συστήσω τον Thorin Δρύασπι, γιο του Thrain, γιου του Thror. Άμεσο απόγονο του Οίκου του Durin. Πρίγκιπα των Νάνων και διάδοχος του θρόνου του Erebor. Είναι ο γιος του φίλου μου που σου ανέφερα."

Ο Ζeno έμεινε γι'άλλη μια φορά άφωνος. Πρίγκιπας; Νάνος; Διάδοχος του Θρόνου; Πραγματικά, δεν του φαινόταν.

Θα μπορούσε να δει το χαμόγελο στο πρόσωπο του Thorin, καθώς ο Gandalf υπαγόρευε την ένδοξη καταγωγή του. Ένα χαμόγελο υπερηφάνειας με μια χροιά νοσταλίας. Για την ώρα, αποφάσισε να ακούσει την υπόλοιπη συζήτηση και να ζητήσει περισσότερες πληροφορίες από τον μάγο αργότερα.

"Κάποιος σε θέλει νεκρό. Thorin, δεν μπορείς να περιμένεις άλλο. Είσαι ο κληρονόμος του Θρόνου του Durin. Ένωσε τις στρατιές των Νάνων. Όλοι μαζί, έχετε την δύναμη να ανακαταλάβετε το Erebor. Κάλεσε συνάντηση με τις Εφτά Φυλές των Νάνων. Απαίτησε να τιμήσουν τον όρκο τους."

"Έχουν ορκιστεί πίστη στον κάτοχο του βασιλικού πετραδιού. Την Arkenstone. Είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να τους ενώσει και, σε περίπτωση που το ξέχασες, έχει κλαπεί από τον Νοσφιστή."

Εν τω μεταξύ, με την άκρη του ματιού του, ο Zeno παρακολουθούσε τους δύο άντρες που εμπόδισε να επιτεθούν στον Thorin τις προάλλες να εγκαταλείπουν το πανδοχείο και άφησε έναν στεναγμό ανακούφισης. Για την ώρα, ήταν ασφαλείς.

"Κι αν σε βοηθούσα να την ανακτίσεις;"

"Πώς; Η Arkenstone βρίσκεται σε μια μακρυνή χώρα. Θαμμένη κάτω από τα πόδια ενός δράκου με πύρινη ανάσα."

"Ναι, σωστά. Γι'αυτό και θα χρειαστείς έναν διαρρήκτη."

Γεια σας, φίλοι αναγνώστες!

Και ναι, επιτέλους ανέβασα το τρίτο κεφάλαιο της ιστορίας!!! Κανονικά, υπολόγιζα να το είχα ανεβάσει το βράδυ της 3ης Μαρτίου, αλλά μου έτυχαν ένα σωρό απρόοπτες καταστάσεις και αναγκάστηκα να το αφήσω στην άκρη.

Χίλια συγγνώμη.

Ελπίζω να το απολαύσετε και να μου πείτε την γνώμη σας!

•Μεταφράσεις•

• Misu = Δεσποινίς

• nee-san = μεγάλη αδερφή

• Itadakimasu = Ας φάμε ή Καλή όρεξη

• Belan = Ισχυρό δώρο

~Μέχρι την επόμενη φορά~