"Διαφορετικοί άνθρωποι κυνηγούν την ευτυχία με διαφορετικούς τρόπους και διαφορετικά μέσα, και έτσι φτιάχνουν για τον εαυτό τους νέους τρόπους ζωής και είδη διακυβέρνησης."

Αριστοτέλης, 384-322 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος

•Την προηγούμενη φορά•

"Κι αν σε βοηθούσα να την ανακτίσεις;"

"Πώς; Η Arkenstone βρίσκεται σε μια μακρυνή χώρα. Θαμμένη κάτω από τα πόδια ενός δράκου με πύρινη ανάσα."

"Ναι, σωστά. Γι'αυτό και θα χρειαστείς έναν διαρρήκτη."

"Έναν διαρρήκτη, ε; Και να υποθέσω ότι έχεις ήδη κάποιον στο μυαλό σου. Έχω δίκιο;"

"Παρατηρητικός όπως πάντα, φίλε μου. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά ταλαντούχο είδος διαρρήκτη. Πες μου, τί ξέρεις για τα Χόμπιτ;"

"Πέρα από το γεγονός ότι ζουν μόνο για να καλοπερνούν, απολύτως τίποτα."

"Ακριβώς! Δεν ξέρεις τίποτα για τα Χόμπιτ. Το ίδιο κι ο Νοσφιστής. Δεν έχει δει ποτέ στη ζωή του Χόμπιτ, οπότε η μυρωδιά τους του είναι άγνωστη. Αυτό σημαίνει ότι είναι η καλύτερη επιλογή μας για την ανάκτιση της Arkenstone χωρίς παράπλευρες και περιττές απώλειες."

Ο Thorin έπρεπε να παραδεχτεί ότι αυτή η ιδέα ήταν ριψοκίνδυνη. Αν έπρεπε να οργανωθεί αποστολή για την ανακατάληψη του Erebor, χρειαζόταν γενναίους κι έμπειρους πολεμιστές έτοιμους να απαρνηθούν την ζωή τους για αυτό τον ιερό σκοπό. Τα Χόμπιτ δεν μπορούσε να τα χαρακτηρίσει σε καμία απολύτως περίπτωση "πολεμιστές" για ένα και μόνο λόγο: για χιλιετίες μέχρι σήμερα η απειλή των Ορκ δεν έφτασε ποτέ προ των πυλών του Shire, οπότε η ειρήνη τους δεν διαταράχτηκε ποτέ στο βαθμό που να απαιτείται η εκπαίδευσή τους στην τέχνη του πολέμου. Ο μάγος έπρεπε να ήταν αφάνταστα τρελός ή απελπισμένος για να στραφεί στη βοήθεια ενός Χόμπιτ για τον ρόλο του διαρρήκτη.

Παίρνοντας βαθιά ανάσα, ο Thorin απάντησε όσο πιο ήρεμα μπορούσε στον Gandalf:

"Έχεις, τουλάχιστον, κάποιον ειδικό στο νου σου;"

"Ναι, αλλά έχω χρόνια να τον δω. Νομίζω πως είναι μια τέλεια ευκαιρία να δοκιμάσω τις ικανότητές του."

"Αυτό θα το κρίνω εγώ, μάγε! Για την διεκδίκηση του Erebor από τον δράκο χρειάζομαι τους καλύτερους των καλυτέρων. Δεν θα θυσιάσω τις ελπίδες και τα όνειρα μιας ολόκληρης φυλής για έναν πρωτάρη!"

Ο Gandalf δεν μπορούσε παρά να αποδεχθεί τον όρο που έθεσε ο Thorin. Αυτή η μάχη ήταν δική του. Ήταν καθήκον του να επαναφέρει τον λαό του Durin στις παλιές του δόξες. Ως ηγέτης, ήξερε ότι κάθε του κίνηση θα καθόριζε την έκβαση της αποστολής. Γι'αυτό και έπρεπε να έχει τον τελευταίο λόγο στην κάθε λεπτομέρια.

Με ιδιαίτερη προσοχή και λεπτότητα, ο Gandalf έστρεψε το βλέμμα του στο νεαρό αγόρι που παρακολουθούσε σιωπηλά την συζήτησή τους. Τα μάτια τους συναντήθηκαν για μια στιγμή. Σαν να διάβαζε τις σκέψεις του, ο Zeno κούνησε καταφατικά το κεφάλι του στον μάγο.

Αυτό ήταν.

Είχε έρθει η ώρα να παίξει το δυνατό του χαρτί.

"Πολύ καλά. Θα βρούμε τον κατάλληλο διαρρήκτη εν ευθέτω χρόνω. Τολμώ να πω ότι η ανάκτηση της Arkenstone δεν είναι το μόνο πράγμα που σε προβληματίζει, Thorin."

"Το σχέδιό σου είναι πολλά υποσχόμενο, Gandalf. Ωστόσο, ξεχνάς μια μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρια. Ακόμα κι αν πάρουμε στα χέρια μας την Arkenstone, ο Νοσφιστής παραμένει ακόμα μια απειλή κρυμμένη στα βάθη του Erebor. Πώς θα απαλλαγούμε από τον δράκο μια για πάντα;"

Ο Thorin δεν ήταν ηλίθιος. Στα 194 χρόνια της ζωής του ήξερε ότι κανένα σχέδιο δεν ήταν τέλειο. Θα εξετάζονταν και θα καλύπτονταν όσο το δυνατόν περισσότεροι παράμετροι, αλλά πάντα θα υπήρχε κάτι που δεν θα υπολόγιζαν. Κάτι που θα φαινόταν ασήμαντο αλλά από αυτό θα εξαρτιόταν η νίκη.

Όλη την ώρα συζητούσαν για την ανακατάληψη του Erebor και την εύρεση της Arkenstone, αλλά υπήρχε ένα κενό σε αυτό το σχέδιο που δεν γινόταν να αγνοηθεί. Τίποτα δεν ήταν ικανό να σκοτώσει έναν δράκο. Ακόμα κι αν κατάφερναν να εκβιώξουν τον Νοσφιστή από το Erebor, κανείς δεν μπορούσε να εγγυηθεί ότι δεν θα επέστρεφε ή θα κατέστρεφε γειτονικά βασίλεια ως πράξη εκδίκησης.

"Μοιάζει να τα'χεις σκεφτεί όλα. Δεν μπορεί! Κάτι πρέπει να σου έχει ξεφύγει! Δεν δικαιολογείται τόση υπερβολική σιγουριά και ηρεμία!"

Όποια κι αν ήταν η αντίδραση που περίμενε, δεν ήταν προετοιμασμένος για την απάντηση που έδωσε ο Gandalf.

"Χαίρομαι που ρωτάς, φίλε μου. Έχω προβλέψει και γι'αυτό. Για αρκετό καιρό απ'όσο μπορώ να υπολογίσω, άρχιζαν να εξαπλώνονται στη Μέση Γη περίεργες κι ενδιαφέρουσες φήμες. Φήμες για ένα νεαρό βασιλιά ονόματι Hiryuu που, με την βοήθεια τεσσάρων πολεμιστών, κύρηξε το τέλος ενός μακροχρόνιου πολέμου κι έφερε την ειρήνη στην πατρίδα του. Μην έχοντας τίποτα να χάσω, ταξίδεψα σε αυτό το νεοσύστατο βασίλειο με σκοπό την σύναψη μιας μελλοντικής συμμαχίας του Βασιλείου Kouka με τις Εφτά Φυλές των Νάνων."

"[Βασίλειο Kouka. Αυτή δεν είναι η πατρίδα του αγοριού... πώς είπαμε ότι τον λένε;... Zero... Zelo... Zeno... ναι! Zeno!] Γιατί; Τί το ξεχωριστό έχουν τέσσερις μόνο πολεμιστές εν συγκρίσει με ένα ολόκληρο στρατό!;"

"Οι φήμες που κυκλοφορούν δεν είναι ξεκάθαρες ως προς την αληθινή πλοκή των γεγονότων, αλλά όλες συμφωνούν σε ένα πράγμα. Οι πολεμιστές αυτοί απέκτησαν υπεράνθρωπες δυνάμεις πίνοντας το αίμα ενός δράκου."

Για πρώτη φορά από τότε που ξεκίνησε ο διάλογός του με τον Gandalf (πιθανότατα κι από την απώλεια του Erebor), ο Thorin δεν μπορούρε να κρύψει το αχνό χαμόγελο που σχηματιζόταν στο πρόσωπό του.

Ένα χαμόγελο ελπίδας.

Αν οι πολεμιστές του λεγόμενου Βασιλιά Hiryuu ήπιαν το αίμα ενός δράκου, τότε αυτό θα σήμαινε ότι με κάποιο τρόπο κατάφεραν να τον σκοτώσουν χωρίς την χρήση μαύρου βέλους. Αν μόνο μπορούσε να πάρει με το μέρος του τον βασιλιά και τους τέσσερις πολεμιστές του, ο εφιάλτης που ονομάζεται *Νοσφιστής* θα τελείωνε οριστικά.

Δεν μπορούσε να πιστέψει στην τύχη του.

"Λοιπόν; Τί συνέβη; Θα μας βοηθήσουν; Έχουμε την υποστίρηξη του Hiryuu;"

Για λίγα λεπτά επικράτησε στο τραπέζι αμήχανη σιωπή πριν ο Gandalf χαρίσει ένα απολογητικό χαμόγελο στον πρίγκιπα των Νάνων.

"Λυπάμαι, Thorin."

Στο άκουσμα αυτών των λέξεων, όλος ο ενθουσιασμός κι η χαρά εξαφανίστηκαν από την καρδιά του Thorin, όπως τα ίχνη στην αμμουδιά εξαιτίας των κυμάτων. Δεν είχε υψηλές προσδοκίες, αλλά δεν θυμόταν την τελευταία φορά που άκουσε νέα για την παραμικρή θετική εξέληξη για την επιστροφή στα πάτρια εδάφη.

Κι αυτό ήταν που τον πλήγωσε περισσότερο.

"Δεν θα στείλουν βοήθεια. Χμ, δεν περίμενα τίποτα λιγότερο. Μας άφησαν αβοήθητους τότε, μας αφήνουν και τώρα. Άλλωστε, τί δουλειά έχουν οι άνθρωποι μιας ξένης χώρας με ζητήματα των Νάνων; Είμαι σίγουρος ότι ο τρανός *Βασιλιάς* Hiryuu θεωρεί την έκκληση του λαού μου για βοήθεια ελάχιστης εως μηδαμινής σημασίας για τα καθήκοντά του! Εε!; Γιατί να χαλάσει την ζαχαρένια του!; Ένας μπάσταρδος παραπάν..."

Ένα ισχυρό χτύπημα στην αριστερή μεριά του προσώπου του ήταν αρκετό για να τον διακόψει πριν ολοκληρώσει την φράση που έλεγε. Αφού συνήλθε από το σοκ, έστρεψε αργά το βλέμμα του στο άτομο που τον είχε χτυπήσει.

Ο Zeno στεκόταν όρθιος απέναντι από τον Thorin με μοναδικό εμπόδιο ανάμεσά τους το τραπέζι. Η γροθιά του, με την οποία είχε προηγουμένως σημαδέψει τον Νάνο, ήταν προσεκτικά μαζεμένη στο ύψος της καρδιάς του με ένα ελαφρύ τρέμουλο. Τα ζαφειρένια μάτια του καλύπτονταν πλήρως από τη σκιά που σχημάτιζαν τα μαλλιά του μετώπου του, ωστόσο μπορούσαν όλοι να δουν τα δάκρυα που έρρεαν ελεύθερα στα μάγουλά του.

"Με ποιο δικαίωμα... με ποιο δικαίωμα προσβάλεις κάποιον, όταν δεν τον έχεις γνωρίσει προσωπικά; Ο Hiryuu-ou ήταν αγαπητός και δίκαιος ηγέτης! Ήταν πρόθυμος να ακούσει τα προβλήματα των υπηκόων του και να προσφέρει την βοήθειά του χωρίς δεύτερη σκέψη και ανταλλάγματα. ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ ΝΑ ΠΡΟΣΒΑΛΕΙΣ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΜΟΥ!"

"Zeno, αρκετά!"

Κι οι δύο γύρισαν να κοιτάξουν τον Gandalf, ο οποίος αποφάσισε να επέμβει πριν χειροτερεύσει η κατάσταση. Αυτό φάνηκε να ταρακούνησε τον νεαρό Ouryuu, καθώς σκούπισε τα εναπομείναντα δάκρυα από το πρόσωπό του κι επέστρεψε ξανά στη θέση του.

"Συγγνώμη, Gandalf-dono. Δεν θα ξανασυμβεί."

Νιώθοντας ακόμα το μάγουλό του ερεθισμένο από το χτύπημα που του έδωσε προηγουμένως Zeno, ο Thorin αντιστάθηκε στην επιθυμία να του το ανταποδώσει κι επέστρεψε στην θέση του.

Εκμεταλλευόμενος την σχετική ειρήνη που επικρατούσε στο τραπέζι, ο Gandalf συνέχισε την συζήτηση από εκεί που σταμάτησε.

"Το λάθος σε αυτή την περίπτωση είναι αποκλειστικά δικό μου, Thorin. Έπρεπε να είχα κάνει αυτό το ταξίδι 20 χρόνια νωρίτερα. Τότε θα είχαμε σίγουρη την συμμαχία."

"Τί εννοείς με αυτό;"

"Ο Βασιλιάς Hiryuu πέθανε πριν από 20 χρόνια. Χωρίς τον βασιλιά, στον οποίο είχαν ορκιστεί πίστη, οι εκλεκτοί πολεμιστές του δεν είχαν πλέον θέση στη νέα τάξη των πραγμάτων. Έτσι, ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του και μέχρι σήμερα κανείς δεν γωρίζει τι απέγιναν."

Τότε κατάλαβε το νόημα πίσω από την τελευταία φράση που ξεστόμισε ο Zeno. Πραγματικά έπρεπε να σταματήσει να κρίνει κάποιον προτού ακούσει ολόκληρη την ιστορία. Όλοι του το έλεγαν.

"Αν δεν έχουμε την βοήθεια του Hiryuu, τότε γιατί ακούγεσαι τόσο αισιόδοξος;"

"Μπορείς να πεις ότι ήταν θέλημα της μοίρας, αλλά την στιγμή που επιβιβάστηκα στο πλοίο για να γυρίσω στη Μέση Γη, βρήκα έναν εξ'ίσου ικανό πολεμιστή για το καθίκον της εξόντωσης του δράκου."

"Αλήθεια;! ΠΟΙΟΝ;!"

Ο Gandalf δεν απάντησε. Αντί αυτού, έστρεψε το βλέμμα του στον Zeno με αρκετή διακριτικότητα ώστε ο Thorin να ενώσει τα κομμάτια του πάζλ.

Ξεχνώντας για μια στιγμή τον θυμό του για όσα είχαν ειπωθεί πριν από λίγο, το νεαρό αγόρι κοίταξε τον Gandalf και στη συνέχεια τον Thorin σε μια προσπάθεια να κατανοήσει που όδευε η συζήτηση.

"Εμ... γιατί με κοιτάτε έτσι;"

•Ένας χρόνος αργότερα•

"Ορίστε ο καπνός και το τσάι σας, Bilbo-dono."

"Ευχαριστώ. Είναι αυτό που σου ζήτησα;"

"Με δίκταμο, φασκόμηλο, μαντζουράνα, λουίζα, χαμομήλι, κανέλλα και γαρίφαλο. Το αγαπημένο σου."

"Οι ποικιλίες τσαγιού σου είναι μακράν οι καλύτερες που έχω δοκιμάσει, κύριε Zeno. Πριν έρθω, άκουσα στο δρόμο να μιλάνε για μια νέα παραγγελία που αναμένεις αυτές τις μέρες. Αληθεύει;"

"Όντως. Συγκεκριμένα, περιμένω μια ιδιαίτερη ποικιλία τσαγιού κατευθείαν από τα βουνά του χωριού Fuuga. Το περίφημο τσάι Da Hong Pao. Αχ, το πιο γευστικό τσάι που θα γευτείς στη ζωή σου! Και το πιο ακριβό. Μόνο λίγοι κι εκλεκτοί έχουν την τιμή να το απολαύσουν."

"Γιατί αυτό;"

"Όπως το κρασί, Bilbo-dono, έτσι και το τσάι γίνεται πιο ακριβό όσο ωριμάζει. Αν και στο Fuuga μπορεί να βρει κανείς διάφορες ποικιλίες Da Hong Pao σε πολύ πιο λογικές τιμές, τη μεγαλύτερη αξία έχει το τσάι του οποίου τα φύλλα μεγάλωσαν πάνω στα αυθεντικά, πρώτα δέντρα στην περιοχή. Με ελάχιστα πια από αυτά τα πρωτότυπα δέντρα να έχουν μείνει, η αξία του αυθεντικού Da Hong Pao είναι απαγορευτική για τον περισσότερο κόσμο. Είναι τόσο απαγορευτική η τιμή του αυθεντικού τσαγιού, που οι πλούσιοι συλλέκτες χρησιμοποιούν ένα ολόκληρο δίκτυο ειδικών μεσαζόντων για να βρουν πρόθυμους πωλητές. Ευτυχώς, έχω υψηλές διασυνδέσεις πίσω στην πατρίδα μου κι έτσι μετά χαράς μου κάνουν τις καλύτερες προσφορές για την προώθηση των προϊόντων τους σε γειτονικές χώρες."

"Όταν λες *απαγορευτική*, τί εννοείς;"

"Ένα θα σου πω. Για κάθε γραμμάριο αυτής της ποικιλίας πληρώνεις..."

Την στιγμή που ο Zeno ψυθίρησε στον Bilbo την τιμή του Da Hong Pao στην αγορά, το πρόσωπο του τελευταίου άσπρισε από το σοκ. Δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που άκουγαν τα αυτιά του. Πρακτικά σήμαινε ότι το κάθε γραμμάριο του τσαγιού πωλείται στην αγορά περισσότερο από 30 φορές το βάρος του σε χρυσό!

"Όπως καταλαβαίνεις, Bilbo-dono, το Sair έχει την υπέρτατη τιμή να απολαύσει πριν απ'όλους στη Μέση Γη την γεύση αυτού του θεσπαίσιου ροφήματος."

"Απίστευτο!"

Ήταν μονάχα ένας ψύθιρος, αλλά ο Zeno δεν μπορούσε παρά να χαμογελάσει στην χροιά υπερηφάνιας στα λόγια του φίλου του.

Είχε περάσει ένας χρόνος από τότε που αποφάσισε να εγκατασταθεί στο Shire. Στην αρχή όλοι τον κοιτούσαν περίεργα, καθώς δεν υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που επιθυμούσαν να ζήσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα στα μέρη τους. Όσο περνούσε ο καιρός, όμως, ο Zeno προσαρμόστηκε γρήγορα στη κοινότητα των Χόμπιτ κι απέκτησε πολλούς φίλους. Ανάμεσά τους κι ο Bilbo Baggigs.

Κατά την παραμονή του στο Shire, είχε μάθει αρκετές ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τα Χόμπιτ.

Το ύψος ενός Χόμπιτ ήταν περίπου 0.61-1.22 μ., με μέσο όρο το 1.07 (2 - 4 πόδια). Άκουσε, μάλιστα, ότι ο Bandobras Took ήταν 4,5 πόδια και πως μπορούσε να καβαλήσει άλογο. Δεν ήταν τόσο γεροδεμένοι και μυώδεις όσο οι Νάνοι, αλλά έτειναν να είναι κάπως ευτραφείς με ελαφρώς μυτερά αυτιά. Είχαν καλόγνωμα πρόσωπα, πλατιά και χαρωπά, με ζωηρά μάτια και κόκκινα μάγουλα. Οι περισσότεροι δεν είχαν γένια, με εξαίρεση κάποιους από τους Χονδροκόκκαλους. Τα πόδια τους ήταν πλατιά, καλυμμένα με κατσαρές τρίχες και είχαν σκληρές πατούσες. Συνήθιζαν να ντύνονται με φανταχτερά χρώματα, έχοντας ιδιαίτερη προτίμηση στο κίτρινο και το πράσινο.

Τα νεαρά Χόμπιτ ενηλικιώνονταν στα 33α γενέθλιά τους. Ζούσαν συνήθως πάνω από 90 έτη, με προσδόκιμο τα 100 χρόνια.

Ένα πράγμα που τον έκανε να ταυτηστεί σχεδόν μαζί τους, ήταν το γεγονός ότι τα Χόμπιτ παρουσιάζονταν ως λάτρεις μιας καθόλου περιπετειώδους, βουκολικής και απλής ζωής, με κύρια ενδιαφέροντα τις καλλιέργειες, τους περιποιημένους κήπους, το φαΐ (προτιμούσαν έξι γεύματα την ημέρα εφόσον μπορούσαν να τα έχουν, πράγμα το οποίο θεωρούσε αστείο κατά κάποιο τρόπο), την μπύρα, το καλό τσάι και την κοινωνικοποίηση. Παρόλα αυτά, ήταν ικανοί να υπερασπιστούν με θάρρος το σπίτι τους εάν προέκυπτε ανάγκη. Φημολογούταν ότι ήταν καλοί στο τόξο, πολύ καλοί με τη σφεντόνα και άφθαστοι στη ρίψη πετρών.

Του θύμιζαν τόσο πολύ τον 17χρονο εαυτό του πριν πιει το αίμα του Ouryuu. Τον καιρό που μπορούσε ακόμα να ακούσει την Φωνή των Θεών ως νεαρός Ιερέας.

Στην πορεία, εκμεταλλευόμενος την αγάπη των Χόμπιτ για το τσάι και το κάπνισμα, αποφάσισε να ανοίξει την δική του επιχείρηση πώλησης προϊόντων από την πατρίδα του, το *Nature's Beauty*. Περιττό να αναφερθεί ότι το κατάστημα έγινε γρήγορα αγαπητό από τον κόσμο.

"Πρέπει να φύγω. Ευχαριστώ και πάλι."

"Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς, Bilbo-dono. Θα περάσω να σε δω μόλις κλείσω το μαγαζί."

"Εντάξει. Καλημέρα."

Με αυτό, ο Bilbo βγήκε από το κατάστημα και κατευθύνθηκε προς το σπίτι του.

Το υπόλοιπο της ημέρας κύλισε ομαλά για τον Zeno, καθώς τα προϊόντα του πωλούνταν το ένα μετά το άλλο. Ήταν έτοιμος να κλείσει το κατάστημα και να επιστρέψει στο σπίτι του, όταν είδε να περνά από μπροστά του μια πολύ γνωστή φιγούρα.

Ο Gandalf γύρισε να αντυκρίσει τον Zeno και του χαμογέλασε πριν συνεχίσει την πορεία του, ακολουθώντας το μονοπάτι που οδηγούσε στο σπίτι του Bilbo.

Ωστόσο, δεν πέρασε απαρατήρητο το μικρό λευκό χαρτί που έπεσε από τον μανδύα του μάγου με αριστοκρατική λεπτότητα.

Πλησιάζοντας, ο Zeno πήρε στα χέρια του το χαρτί και διάβασε το περιεχόμενό του.

Ήταν μόνο τρεις λέξεις.

"Ήρθε η ώρα."

Γειά σας, φίλοι συγγραφείς κι αναγνώστες!

Ξέρω ότι έχω πάρα πολύ καιρό να ανεβάσω κεφάλαιο, αλλά υπήρχε σοβαρός λόγος τον οποίο θα ανακοινώσω επίσημα στο τέλος του μήνα. Το σημερινό κεφάλαιο είναι από τα μεγαλύτερα που έχω γράψει, αλλά δεχτείτε το ως συγγνώμη για την απουσία μου.

~Μέχρι την επόμενη φορά~