Zobaczył to w chwili, gdy Joffrey wydał rozkaz Ilynowi Payne'owi.

Zobaczył — i już nic nie miało znaczenia. Nie słyszał wściekłego wycia tłumu, nie słyszał histerycznego szlochu Sansy, krzyków Cersei. Nie czuł drżenia gruntu, kiedy tłuszcza nacierała bliżej. Nie widział ludzi, jedynie bezkształtną, brunatną masę.

Wyróżniały się tylko one.

Ułamek sekundy, jedno spojrzenie — wystarczyło, aby rozpoznał to, co nękało go nocami.

Rozglądał się gorączkowo, pragnąc ujrzeć je jeszcze jeden raz, lecz nie zdążył.

W chwili śmierci nie myślał o Cat.

Myślał tylko o fiołkowych oczach na dnie morza.

(— W innym życiu, Ned — rzekła mu kiedyś smutno).

(Dla nich obecne dobiegło końca).