Dlaczego myślałam ,że Ron koło mnie nie usiądzie przecież siedzimy tak od początku roku. Nie mogłam się skupić na tworzeniu eliksirów zamiast  skrzydeł nietoperzy dodałam salamandre. Nagle wszystko wybuchło ,a moje włosy stanęły dęba. Wszyscy zaczeli sie śmiać . Nie wytrzymałam i uciekłam.

                   ***

Wszystko runeło mi na głowę w jednej chwili ,a jeszcze dwa dni temu byłam taka szczęśliwa.
 
Przechodząc korytarzem wpadłam na Rona. Zaprosił mnie na przechodzę po błoniach. Ja oczywiście zgodziłam się uradowana. Zatrzymaliśmy się koło jeziora i rozłożyliśmy koc pod wierzbą . Oparłam się o konar drzewa , w pewnym momencie Ron mnie przytulił . Zarumieniłam się od razu. Siedzieliśmy tak i rozmawialiśmy  przez dwie godziny  . Miałam już iść, ale on mnie zatrzymał. Nie wiedziałam co mam robić  głowa powtarzała mi żeby już iść, ale serce trzymało mnie przy nim .
- Musze już iść -powiedziałam wpatrując się w jego szkliste oczy.
Ona jednak nic nie mówił tylko podszedł do mnie i ...... pocałował mnie . W tamtym momencie byłam najszczęśliwszą osobą jaką świat widział .

Jednak dlaczego musiała się pojawić ta Lavender i wszystko zepsuć . Dlaczego nigdy nic mi nie wychodzi , czy jestem naprawdę taka beznadziejna ? Nagle podbiegł do mnie Harry
- wszystko w porządku , nic ci nie jest - zapytał
- Nic nie jest w porządku od paru dni . Czy ja jestem aż tak beznadziejna - zaczęłam płakać
- Nie jesteś beznadziejna - przytulił mnie , a się w niego wtuliłam
Spojrzałam w kierunku klasy w drzwiach stał Ron i na nas patrzył . Czy on był smutny , jeśli tak to dlaczego ?
- Nie jesteś beznadziejna masz po prostu gorsze dni , ale to przejdzie przysięgam ci to . Świat się nie skończył,  zawsze jest światło nadzieje na lepsze jutro - pocieszał mnie Harry
-  Dziękuję Ci - oparła łzy - jednak to jest silniejsze odemnie i nie mogę z tym walczyć.  Jesteś wspaniałym przyjacielem Harry , najlepszym jakiego można sobie wymarzyć.  - przytuliłam go jeszcze raz - pójdę się ogarnąć - dodałam