Chapter 34

Lady Amelie Buencamino POV

"WHAAAT!?"

Mabilis na nailayo ko sa tainga ko ang telepono ng malakas na sumigaw si Jezkiel sa kabilang linya.

"Don't shout at me Doctor!" asik ko sa kanya.

"Did I heard it clear?"

Napahawak nalang ako sa sintido ko at hinilot iyon ng bahagya.

"Bangag ka ba!? I already told you three times. Pupunta nga ngayon ang CEO ng RAHR Inc. wh--"

"Go home we'll go to London right away. I'll book us the early flight." sabi nito bago ako pinatayan ng tawag.

"Anong plano nyo?"

I look Aziz who's standing now at the window.

"We'll go to London. Magkita nalang tayo dun next month I need to go."

Dinampot ko ang bag ko at tumayo na mula sa sofa na kinauupuan ko.

"I guess you really don't want to see that guy.... Why did you sign the contract papers to them?"

Natigilan ang akma kong pag-alis sa tanong nya.

"Do you still love him?"

Do I still love him?

"It's been three long years, Aziz.
.
.
.
Sigurado na ako na ngayon hindi ko na sya mahal. Natatakot lang ako."

Bumalik muli sa akin ang alaala ng nakaraan. Ang nakaraan na pilit ko mang ibaon sa limot ay hindi ko pa rin magawa.

"Why are you scared to him? Jezkiel is with you, that brute is ready to die for you."

Jezkiel and Aziz is friends when they we're in College. Jezkiel took his Bachelor's degree in Massachusetts University that's when he knew Aziz a pure Filipino, but raised in California and now based in France.

Napa-pikit ako ng maisip na naman ang bugbog sarado at duguang mukha ni Jezkiel.

"I'm more scared about that, Aziz. Alam kong kaya akong ilaban ng patayan ni Jezkiel, but what if hindi ko magawa sa kanya ang kaya nyang gawin para sa akin? Ayoko syang abusuhin."

He sighed and walk towards me to give me a warm hug.

"Take care. I'll handle everything here ao don't think too much, LA."

Ngitian ko muna sya bago tuluyang umalis sa opisina.

Hindi pa man ako tuluyang nakakarating ng lobby ng harangin na ako ni Ashley.

"Lady Amelie, a phone call."

"Who is it?" kyuryosong tanong ko.

"He said that he's a friend."

"He it means a guy hmmm."

Napaisip ako kung sinong kaibigan ko iyon. Iniabot nya ang telepono sa akin. Nagdadalawang isip man ay sinagot ko iyon.

"Who are you?"

A couple of seconds have passed and still no answer. Tinignan ko kung asa linya pa rin t andun pa nga ang misteryosong kaibigan ko raw.

"Whoever you are please stop messing with me! I'm a busy person s--"

"It's been a while, my wife."

Hindi ako makagalaw upang bitawan ang telepono. Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko. Hindi ako makagalaw dahil sa boses na iyon.

That deep and husky baritone voice.

"Goodbye." ang huling sinabi ko bago nagmamadaling iniwan sa kung saan ang telepono at mabilis na lumisan sa kumpanya.

Ilang minuto akong tulala at hindi namalayan na nakarating na ako sa bahay ko.

Lumabas na ako ng sasakyan at kumatok sa pinto.

"Rhianne!"

Bumukas ang pinto at bumulaga sa akin ang isang batang naka-ngiti.

"Your already home Mama!"

Binuhat ko ito at hinalikan sa pisngi.

"Where's mommy, baby?"

Itinuro ng maliit nitong kamay ang kusina.

Ibinaba ko muna sya at inilagay sa mababang sofa.

"You play first, baby. I just need to talk with mommy alright."

Mabait na tumango tango ito at humalik sa pisngi ko.

Pumasok ako sa kusina at naabutang naghihiwa ng rekados si Rhianne.

"Hey! Bakit nandito ka na? Ang aga pa ah."

Pinatay ko ang malakas nyang tugtog at tumapat sa harapan nya.

"We need to leave."

She look at me confused.

"Why so serious, sweety? Anong nakain mo at ganya ka kaseryoso!" natatawa nya pang tanong pero nanatili lang akong nakatingin ng seryoso sa kanya.

"Ehem... Anong problema?"

Hinitak ko ang upuang katapat nya at umupo ruon.

"He's here."

"Who?" kunot noong tanong nya.

"S-steven is back.... H-he called me."

"Fuck!"

One hour have passed so easily nakagayak na ang mga gamit namin. Tatlong malalking maleta at dalawang bag lang ang dala namin ni Rhianne.

"Chelsea! Don't be so makulit ah." maarteng sabi ni Rhianne sa hawak hawak na bata na kumakain ng ice cream.

"Mama where are we going ba?" naka-ngusong tanong ni Chelsea sa akin.

"You want to see London Bridge, right?"

"Yesss!"

"Yes! Yes! Yes!"

"Yeah."

"Behave you three. Were going to London Bridge with your Papa.

Tila ba nagningning ang mata ni Chelsea ng marinig ang salitang Papa

"Amelie!"

Nilingon ko ang tumawag sa akin na si Jezkiel.

"We can't go to the airport. Aziz texted me that he just arrived."

Bagsak ang balikat na napa-upo ako sa sofa.

"WHAAAAAAT!? Ang bilis naman nya!"

"That's what money can do Rhianne." sagot ni Jezkiel.

"Papa were not coming to London Bridge?" naka-ngusong tanong ng anak ko.

"We are going but not now Steen."

"WHHHHYYY?"

Napatingin ako sa anak ko na mabilis na umatungal dahil sa sagot ni Jezkiel.

Napahawak nalang sya sa ulo nya na animo'y sumakit iyon sa nakita nya.

Here we go again with the tantrums! Manang-mana ka sa ama mo. Naku ka!

"Quiet, Steen! I'm watching." saway ng isa pang bata na katabi ng anak kong si Steen.

"We are not going to London Bridge!! WAAAAAAAAAH!"

"I said quiet." matigas na sabi ni Azarea sa kapatid nyang si Steen. Pinandilatan nya pa ito ng mata kaya naman nanahimik ito.

"Stop crying Steen we can go next time. And you Azarea stop watching that action movie! You should watch Mr. Bean" suway ko sa kanila.

Nakangusong pinatay ni Azarea ang Ipad at iniabot kay Rhianne.

"Lagot kayo ngayon sa mommy nyo!" gatong ni Rhianne.

"Now let's go upstairs." sabi ko at inakay na sila patayo at papunta sa kwarto.

"Time passed so easily." bulong ni Jezkiel na hindi ko napansing nakasunod pala.

"Yeah."

"Azarea act like his father and Steen act like you, so sensitive and emotional."

Tinignan ko sya ng masama sa sinabi nya at inirapan.

"I'm not that dramatic." depensa ko.

"Really, huh! When you were pregnant you even cried for a dried manggo."

Natatawa ko syang hinampas ng maalala ko na naman ang nangyari ng nagbubuntis ako.

"Its great to see you laugh."

Natigil ako sa pagtawa at nginitian sya.

"I need to be strong for my children."

~~~

Vote and Comments.