Chapter 31

Lady Amelie Buencamino POV

"Its okay for you to travel. Basta no more exhausting activities, alright? Malakas ang kapit ng baby mo, but because of your current history hindi natin masabi. I'll just give you more vitamins and other milk subscription." Dra. Victoria De Jesus said that gives me some fear of losing one of my angel once again.

"Basta check for the possibilities and you need to minimize the things you do." dagdag pa nito.

"So now, what do you want to do?" tanong sa akin ni Jezkiel ng makababa kami sa cafeteria ng ospital.

"I want to eat, but I crave for something that I don't know. Its in my mind, but I don't know what its called."

"Hmmm... That's quite hard, but let me just guess. Give me some hints about this food you want." sabi nya at iginaya akong maupo sa isang magkatapat na silya.

"Goodafternoon Dr. Lyon!" bati sa kanya ng mga dumaang nurse na binigyan nya lang ng simpleng ngiti. Humble.

"The food I want is a kind of fruit hmmm it has a sour--" he cut me off.

"Tamarind?" umiling iling ako at hinawakan pa ang buhok ko at pinaikot ang mga dulo nito.

"Its not tamarind, but it also has seeds like in the tamarind."

"Give me more clue about that fruit." pursigidong tumingin sya sa akin at sinenyasan pa akong magpatuloy.

"It is a seasonal fruit and its sweet with a bit of sour taste to it because this fruit has a lot of acidic content to it." mahabang paliwanag ko habang iniimagine ang prutas na kinatatakaman ko.

"For goodness sake, Amelie. I'm begging you just asked tamarind to me hindi ko talaga alam kung anong prutas ang hinihingi mo." sabi ni Jezkiel sa akin kaya naman padabog akong tumayo.

"Tse! Dyan ka at ako ang maghahanap. Hmpp pinagisip-isip mo ko nun tapos gugutumin mo lang ako ng ganun!" gigil kong sabi sa kanya bago umalis sa harap nya at nagtungo sa palabas na daan.

"Amelie!!" sigaw ni Jezkiel sa akin pero hindi ko sya nilingon at nagpatuloy lang sa paglakad.

Malapit na ako sa Fire Exit ng bigla iyong bumukas at lumabas ang limang ka tao na pumalibot sa akin.

"W-what do you want?" mahina kong tanong.

Nilingon lingon ko ang paligid at walang masyadong nagdaraan dahil na rin sa maaga pa at hindi ito ang pinaka main hall na labasan.

"Amelie!" nabuhayan ako ng loob ng makita si Jezkiel na papalapit na sa amin at handa na akong makipag-upakan sa mga ulupong kung hindi lang biglang tumumba si Jezkiel habang papalapit sa akin.

"Is he going to save you again? Of course! HAHAHA he's a fucking crazy inlove with you, but sorry to say to you Lyon. BUT SHE IS MINE AND MINE ALONE SO DON'T DARE TO TAKE HER AWAY FROM ME."

Isang malakas na sipa ang ibinigay ni Steven kay Jezkiel bago ito iniwan at lumapit sa akin.

"Come to me now, Amelie."

I look at him in the eye and I can see this sadness in him, but I can't find love in it! What a funny coincidence that I also don't feel love towards him.

"H-hindi na kita mahal." mahinang sabi ko habang naka-tingin sa mga mata nyang namumungay.

"W-what did you just say?" hindi siguradong tanong nya na may kasamang maliit na halakhak mula sa kanya.

"Stop this, Steven. You need to let me go! I love myself now. I already find the way to love myself and that way is, you without me by your side."

"I want you back, Lady! I badly need you, my wife. Mahal na mahal kita!" inilang hakbang nya ang pagitan namin at mahigpit akong niyakap na parang ayaw akong pakawalan.

"Sana naisip mo yan nuon, bago mo ako pag-laruan. Sana naisip mo yan, bago mo ako ginawang baliw sa kakaisip sayo. Sana naisip mo din na ang pasensya ko ay nauubos at ang pagtitimpi ko ay umaabot rin sa sukdulan."

Malakas ko syang itinulak para makawala sa yakap nya. Ang mga tauhan nya nama'y pinagtutulungan si Jezkiel na tumutulo na ang dugo dahil sa pagpalo rito kanina ni Steven ng kahoy sa ulo.

Tinignan ko sya na puno ng disgusto at pandidiri.

Isang mag-asawang sampal ang ibinigay ko ng malakas sa kanya.

"Kilabutan ka naman paminsan minsan. Mahal mo ako!? Maybe I would believe that back then, but now? I don't think so."

"Your just saying that, because of so much stress! Pagod ka na, kaya halika na uuwi na tayo." sabi nya at hinawakan ang braso ko at hinila palabas ng Exit.

Pilit akong kumakawala at nagsisigaw sa harap nya ngunit parang wala syang paki.

"STOP THIS BULLSHIT!! Bitiwan mo ako! Nasasaktan na a---"

"AND DO YOU THINK I AM NOT HURT!?"

I was caught off guard by what he said.

No Amelie! Don't be a fool. Kinastigo ko ang sarili ko upang hindi bigyan ng ibang ibig sabihin ang sinabi nya.

"I don't care! Now I remembered everything huh, isn't it great? I don't care is your favorite word that you always say to me when I'm about to tell you something." pagpapaalala ko sa kanya ng mga sakit na ibinigay nya sa akin.

"Amelie... I am sor--" I cut his bullshit.

"Nagso-sorry ka ngayon makalipas ang limang taon! Ngayon ka lang magso-sorry pagkatapos mo akong lokohin ng bagong panloloko mo!"

Kinuha ko ang braso ko ng lumuwag ang pagkakahawak nya rito. Bahagya akong umusad palayo sa kanya sapat lang upang dumistansya ako.

"I know I did idiotic things, but can't I correct it? I want to fix everything between us." pilit nyang inaabot ang kamay ko pero iniiwas ko lang ito.

"Tell me! Masaya ba akong paglaruan?" I laughed with what I asked as a tear escaped from my eyes. "Nakakatuwa bang makitang nababaliw akong mahalin mo rin!? Masaya ka ba habang nakikita mo akong umiiyak!!?" the tears kept flowing in my face as I reminisced on how miserable my life with him.

"Amelie--"

"Your so cruel, Steve. Hindi ka na naawa sa akin, you didn't considered my feelings at all. You didn't consider my dignity as a woman!"

"Amelie!"

Napalingon kaming dalawa sa lalaking halos lupaypay na ang balikat at halatang may iniindang sakit at pagod na halata sa mukha nya.

"Jezkiel!! Oh my gosh!" mabilis na inalalayan ko sya at iginaya sa sasakyang dala dala namin.

"L-let's now go to the airport." bulong nya sa akin ng maipasok ko sya sa drivers seat.

"Can you do it? I can driv-"

"No... Don't drive I can do it." sabi nya at pilit na ngumiti kahit na naging ngiwi dahil sa mga pasa sa mukha nya.

Umikot ako sa kabilang parte ng sasakyan at mabilis iyong binuksan papasok na sana ako ng pigilan ako ng isang kamay na humawak sa braso ko.

"Don't leave me."

"Please don't be selfish, Steven." sabi ko at inialis na ang pagkakahawak nya sa braso ko, pero bago pa man ako makapasok ay natigil ako sa sinabi nya.

"If you leave now, you're cutting everything between us. If you choose to leave with him rather than to stay with me....
.

.

.

.

.. it only means that you really don't love me.

~~~
Next update will be on Monday, I'm busy with my midterm so I hope you understand. Votes and Comments is highly appreciated. ❤️