Chapter 28

Lady Amelie Buencamino POV

F L A S H B A C K

(5 Years Ago)

It was another secret that I found out. He doesn't know that I am there.

"He is yours!" muling sinabi ni Sadie kay Steven.

"I need a proof Sadie! It's been a year since nung iwan mo ako."

That was the last thing I heard bago ako umalis ng opisina nya.

It isn't proven, yet it broke me into a million pieces.

Ganun ba talaga kasakit yun? Kailangan ba pag nag-mahal ka may kasamang sakit? Hindi ba pwedeng puro saya nalang wala ng pait?

~~~

I'm still a teenager ng maikasal ako kay Steven King. He's my boyfriend, my husband and especially HE IS MY KING.

"STOP THIS NONSENSE AMELIE!" pilit nyang tinanggal ang kamay ko na nakakapit sa braso nya.

"NO! STEVEN NO!" I beg and beg to him.

Hindi ko kaya kung iiwan nya ako. Hindi ko kaya lalo na sa sitwasyon ko.

"I'm just drunk last night, Amelie! HINDI NA KITA MAHAL!" galit na tinabig nya ang nakakapit kong mga kamay sa paa nya.

"That's not true. Nalilito ka lang." pilit kong sinasabi sa kanya.

"I have a son, Amelie."

Parang tumigil ang mundo ko sa nalaman ko. Anak? Paano na kami?

"I love my child more than I love you."

"Your son with Sadie? The princess whom you love and cherish the most since your teenage days. That is Sadie, right?"

Matalim nya akong tinignan at malakas na itinulak dahilan upang tumama ang ulo ko sa babasaging vase.

"Don't meddle with my life and Sadie. Just file the divorce papers and where both free. Hindi ka na mahihirapan--"

"Pero nasasaktan ako! Can't you see that!? Nasasaktan na ako, Steve! Sobra na." ang kaninang mumunting luha ko'y naging isang ilog dahil sa patuloy na pag-agos nito.

"I don't care."

It was the last thing he said before leaving me in our house. Kung matatawag nga ba talagang tahanan iyon ay hindi ko alam.

Matatawag mo ba ang isang lugar na tahanan kung ang naranasan mo lang ay sakit at paghihirap?

Umalis ako ng gabi na iyon sa bahay namin ni Steven at pumunta sa bahay ni Lola Grace ang ina ni Mommy Jez.

Sa liblib at madilim na lugar nakatirik ang lumang bahay ni Lola. Para itong bituin na mag-isang nag-nining ning sa dilim.

Iniwan ko ang sasakyan ko sa daan at tinakbo ang daan patungo sa mansyon.

Hindi pa man ako nakakakatok ay nabuksan na agad iyon ni Richie.

"Amelie!? What are you doing here? Gabi na." mabilis na inalalayan nya ako papasok ng mansyon ni Lola Grace.

"Richie ang sakit sakit na." para akong bata na nagsusumbong sa kanya.

Tinignan nya ako sa mata at halo halong emosyon na hindi ko maintindihan ang nakikita ko sa mga mata nya.

"Let go. Pakawalan mo na sya. I'm here for you."

Itinulak ko sya ng bahagya upang makalayo sa kanya.

"I can't and I won't Richie. Mahal ko sya! Mahal na mahal."

Hinila nya ako at niyakap ng mahigpit. Hindi ako nakagalaw dahil sa tono ng pananalita nya.

"Kaya kitang mahalin higit pa ng kaya nyang ibigay sayo. Handa akong ipaglaban at ipagmalaki ka sa buong mundo hindi tulad nya---"

"Buntis ako."

Humiwalay sya sa pagkakayakap sa akin at pibakatitigan akong mabuti.

"M-may nangyari na sa inyo?" hindi makapaniwalang tanong nya.

"Were married because Mommy caught us doing things like that. Pumayag ako sa kasal kasi akala ko maibabalik namin ang dating kami. Saksi ka sa mala-perpekto naming relasyon. Bestfriend ka nya for God's sake!" pagpapaalala ko sa nakaraan naming tatlo.

Tumawa ito ng pagak bago muling nagsalita.

"Yes, I was once his bestfriend. Hindi ko naman kasalanan na marunong ako mag-mahal diba? Ang gago ko nga lang kasi ang minahal ko ay yung asawa ng matalik kong kaibigan."

Ang mga titig na ibinibigay sa akin ni Jezkiel ay hindi ko makayang sabayan kaya naman napaiwas ako ng tingin sa kanya.

"Wag na nating balikan--" he cut me off.

"No! Dapat balikan natin para maalala mo kung sino yung nandun nung mga panahon na niloloko ka nya. I'm the only one who can say the truth to you. Hindi ka nya mahal and Matti? He doesn't care about you, kasi kung may pake sya hindi ka nya hahayaang masaktan."

"Tama na please. Hindi ko na kayang marinig pa lahat ng sasabihin mo!" napahagulgol akong muli ng magbalik sa alaala ko ang mga panahong ginagawa akong tanga ni Steven.

Ang mga panahong nahuli ko siya sa akto na pakikipag-talik kay Jorlie. Ang panahong akala nya hindi ko mabubunyag na bumalik na si Sadie. Ang panahong akala nya hindi ko alam na may anak sya sa una nyang minahal.

It was a big mistake loving a heartless man like him, but what can you do especially when your heart rules over your mind!? Kapag pinagana mo ang puso handa kang magpaka-tanga handa kang ibigay lahat handa kang masaktan para sa pagmamahal and I choose this. I choose to be hurt rather than be happy I choose to be a blind with this thing called love.

"Apo! Andito ka!?"

Pareho kaming nagulat ni Jezkiel sa biglaang paglabas ni Lola sa kwarto nya kaya naman mabilis kong pinahid ang aking mga luha at si Jezkiel nama'y inalalayan si Lola na maka-lapit sa akin.

"Uhm yeah! I'm here La." ngumiti ako ng maramdaman ko ang tuma at saya ni Lola ng yakapin nya ako.

It was the best thing I have at this moment, my grandmother's hug ease my pain.

"Anong nangyari at napunta ka dito?" tanong ni Lola kaya naman napatingin ako kay Jezkiel.

He's the one that is taking care of my grandma as her private nurse. Umiling ito ng bahagya na parang pinipigilan akong sabihin lahat ng nararamdaman ko.

"Uhm I have great news and bad news, Lola." sabi ko at tyaka sya iginaya sa mahabang sofa.

"Spill it, apo. Ayoko ng pinaghihintay ako." nanunuri nya akong tinignan na ikinalunok ko.

Jezkiel caress my shoulder as if encouraging me.

"Ah I'm p-pregnant and I guess its a good news." kabado kong sagot.

I was just 20 for Goddamn's sake!

"That is indeed a good news! Alam na ba iyan ng asawa mo?" masayang sabi ni Lola.

"Uhm--" wala akong masabi kaya naman tinignan kong muli si Jezkiel na parang humihingi ng saklolo.

"Oh Lola Grace that's the bad news! Steven, her husband doesn't know it yet." sagot ni Jezkiel kay Lola na napatango-tango nalang.

"Tell him. I'm sure he'll be happy, apo!"

Ngumiti nalang ako ng bahagya at tumango-tango kay Lola.

I just hope.

Lumipas ang halos dalawang buwan at ngayo'y magsisimula na namang muli ang pasukan.

I'm a freshman here in King International Supreme School where every bitches is not allowed and only the Lady reigns. That's what they think.

Ako? Magrereyna reynahan dito? THAT IS A BIG IMPOSSIBLE!

Ang sarili ko ngang asawa hindi ako maturing na reyna paano ko pa gagawin yun sa sarili ko? I'm pathetic aren't I?

"Goodmorning Lady!"

"Hi Lady!"

"Hello Lady!"

Everyone bows and show respect to me. Ano pa ba ang magagawa nila? I win the election as the new head of the students government, they just need to go with it.

"Make way!!!" sigaw ni Jenna.

"Tabi!!!" sigaw ni JC.

"What are you doing Ms. Buencamino!?"

Napatigil ang paglalakad ko ng humarang sa daanan ko ang lalaking kailanman hindi ko alam kung naging akin ba talaga. How come a King can't treat her wife like a Queen?

"What am I doing, sir?" nagtataka kong tanong.

"You're making a scene Ms. Buencamino! All of you go back to your rooms!!" sigaw ni Steven at bigla namang nag siliwasan ang iilang estudyante. Mga hangal na estudyante!

"Jenna list all those students na umalis." kalmado kong sabi hindi nagpapahalata ng pagka-inis sa kaharap ko.

"And by the way Mr. King! I preferred to be called LADY." I smiled and go to my room.

I rather be called LADY than a pathetic QUEEN!

After a few hours ay oras na ng klase namin sa Business Math which is ang professor ay si Steven King.

"Andyan na si Sir!" sigaw ng isa kong kaklase.

"Are you okay L.A?" tanong ni Remie sa akin.

"Yeah! Bakit wala pa si Rhianne?" balik tanong ko dito.

"Skip daw sya. Mukhang natatakot pa din kay President King." natatawa nitong sabi.

Sino ba namang hindi matatakot dun kung maka sigaw akala mo laging may kababag. Gwapo nga kaso ungentleman! Hmppp! Mas gumwapo lang ata talaga sya sa paningin ko ngayon.

"Lady Amelie Buencamino!!" nabalik ako sa hinaharap ng tawagin ako ng malakas ni Mr. King

"Morning Mr. King!" bored kong sabi.

"Again!!" sinenyasan nya ang iba na maupo at ako naman ay sinenyasan nyang ulitin ang pagbati sa kanya.

"Morning Mr. King!" sabi kong muli at hindi ko na mapigilan ang pagikot ng aking mga mata. Kairita! Napapagod na akong tumayo ah!

"Hindi nya pa kasi ayusin." bulong ng isa kong kaklase. Eh kung ikaw ang ayusin ko pabida ka!

"Wag ka maingay baka marinig ka at magalit pa si Lady sayo!" sagot naman ng isa pa. Yes, shut that friend of yours kung hindi maililibing ko yan ng buhay!

"Why are you rolling your eyes!? Naiinis ka ba sa akin?" tanong sa akin ni Mr. King

Ako naiinis!? Malabo yun lalo na kung sya, pero sa sitwasyon ngayon naiinis ako sa kanya. He is trying to make fun of me!

"I don't roll my eyes at you, sir!" sabi ko at iniikot ulit ang mata. Marunong din ako makipag laro, kaya wag ako!

"Kusa nalang umiikot ang mata ko sir at hindi ko kasalanan kung ayaw sayo ng mata ko." dugtong ko at nginitian pa ng pagka tamis tamis si Steven.

"GET OUT OF THIS CLASS!" galit nyang itinuro ang pinto.

Mabilis kong ginawa ang gusto nya kinuha ko ang bag ko at tumayo na upang maglakad palapit sa pinto.

"Akala mo maiinis mo ko ah!" bulong ko.

Hindi pa ako tuluyang nakakaalis ng magsalitang muli si Steven.

"Forget it, Ms. Buencamino! Stay here and be seated!!" inis na sabi ni Steven.

Bagsak ang balikat na bumalik ako sa upuan ko. Sayang makakaalis na ako eh!

"Now, open your notes in Business Math. You!" sabi ni Steven at itinuro si Remie.

Tumayo si Remie na hindi alintana ang inis sa boses ni Steven.

"What is the decimal and percentage of 2 4/7 ?" tanong ni Steven hindi ito nasagot ni Remie kaya naman nakatayo lang ito buong klase at sa kasamaang palad ay 4 hours ang klase namin sa terror na teacher.

Nagtuloy tuloy ang klase at madaming napatayo kabilang na ako but I am not named Lady Amelie Buencamino just for nothing as a stubborn student I didn't stood up.

30 minutes...

1 hooooour...

3 hooooours...

and at last lumipas na ang apat na oras sa boring naming klase sa accounting which is ang business math.

"Let's go, L.A!" aya sa akin ni JC na na-una na katabi nito si Jenna na kapatid nito at sa likod naman namin si Remie habang ako'y nasa gitna at taas noong naglalakad.

Bumaba akong may ngiti sa mga labi kaso nga lang ay nagulat ako ng bigla nalang hawakan ng kung sino ang braso ko at hilahin ng dirediretwo hanggang sa makarating kami sa...

Weyt...

President's Office???

"Sino ka ba!? Anon---" hindi ko na natapos ang sasabihin ng lingunin ako ng lalaking humila sa akin.

Tinamaan nga naman ng magaling!

"Ano na namang problema mo Steven!?" bungad ko agad sa kanya ng makapasok kami sa loob ng P.O.

Walang pakundangan nya akong binitawan ng pabato sa sofa dahil upang tumaas ang skirt ko at tumama ang may kaliitang umbok ng tyan ko sa sofa.

Hala nakita nya ang panty ko!!! Pero tangina ang sakit nun!

Umalon ang adam's apple nito at bumaling sa iba ng tingin.

"Do you really want to embarass me!!?" sigaw nito sa akin kaya naman tumayo ako at inayos ang suot ko.

"Kung kagagalitan mo ako sa bahay na wala akong panahon sayo ngayon." kalmadong sabi ko at akmang bubuksan ko na ang pinto ng malakas na isandig nya ako sa kahoy na pinto dahilan upang tumama na namang abg umbok ng tiyan ko dun.

Pinigilan kong hindi mapadaing sa harap nya at tanging pag-pikit nalang ng mariin ang aking nagawa.

Sobrang higpit ng pagkakahawak ni Steven sa mga kamay ko na parang magpapasa na iyon anong oras man.

"Nasasaktan ako, Steven!! Bitawan mo ako!" pilit akong nagpupumiglas sa pagkakahawak nya pero ako lang din ang nasasaktan.

Steven didn't bother to utter a word. He sniffs my scent and brush of his lips to my neck as if tempted to kiss me there.

Alak? Mint? Nagtuturo sya ng nakainom!!? Ang aga-aga pa para sa alak!

"Goddamn it!!!" sigaw nya at mabilis na pinaharap ako sa kanya.

Ang kaninang nananakit kong tiyan ay dumoble ng kumalabog ang likuran ko sa kahoy na pinto.

Sa isang iglap ay sakop na ng mapang-angking labi ni Steven ang labi ko. Mabilis na nag-unahan ang kaninang mga pinipigilan kong luha.

Para akong ibon na ikinulong sa isang hawla bilang isang bihag.

I feel so vulnerable, hurt, and offended by his action.

I'm the wife yet my husband doesn't sleep with me nor sleep in our house.

I'm legally the wife yet I am being hide to everyone.

I am the wife yet I am not loved and being cherish by my own husband.

Ang tanga lang!

"Why the hell are you crying!?"

"Tama na, Steven! Ayoko na."

Unti-unting lumuwag ang kaninang mahigpit na pagkakahawak sa akin ni Steven.

Ang seryoso at madilim nyang mata ay nagpapakita ng iba't ibang emosyon na hindi ko maintindihan.

Happiness...

Confusion..

Pain? I must be out of my mind! Sya nasasaktan!?

But what if he is? I asked on the back of my mind.

What if ipaalam ko sa kanya?

What if ako talaga at hindi si Sadie ang mhal nya?

What if hindi nito matanggap?

What if hindi talaga ito nasasaktan?

This is now or never! It just takes a second for him to know it.

"Steven-"

"Stop it, Amelie! You can't change any of my decisions. May anak na kami ni Sadie and I loved her so much. I'm willing to risk anything and everything for my family." he said before lefting me broken and my heart smashed into a million pieces again.

"S-steven... I'm p-pregnant."I mumbled as I cry harder.

A knock on the door make me back to my senses.

"Amelie!?"

Mabilis na tumayo ako hindi iniisip kung ano na ang itsura ko.

"J-jezkiel?"

Napapikit pa ako ng mata upang siguraduhin ang nakikita ko.

"Damn him for making you cry again!"

To be continue...

~~~
I am very sorry for the late updates. Votes and Comments!