Chapter 27

"Saan tayo pupunta?" tanong ni Amelie kay Jezkiel dahil hindi nya na alam kung nasaang lupalok sila ng Pilipinas.

"We're heading to your house-To your supposed to be house."

My house? Tanongnya sa nalilitong sarili at nag-isip pang muli.

"Is that the old mansion in my vision?" paninigurado ni Amelie dito.

"I guess. You don't tell me things about you so I really don't know, maybe your Grandma can tell you."

Nagulat si Amelie sa sinabi ni Jezkiel.

"May kamag-anak pa ako?"

Aside from her parents ay wala ng kilala si Amelie na iba pang kapamilya at kamag-anakan maybe because of her forgotten memory or inilihim din ito sa kanya.

"Yes, you can check later when we got their."

Napatango tango nalang si Amelie sa sinabi ni Jezkiel.

Tumingin sya sa daan sa labas na puro matataas na puno at palayan ang makikita.

They're not in the city anymore. Yun ang siguradong iniisip ni Amelie sa mga oras na ito.

"I hope you know that you can trust me." tinignan ni Jezkiel si Amelie saglit bago muling itinuon ang mata sa daan.

"I t-tust you, Richie. Sorry for the late happenings, its just that--" pinutol na ng vinata ang kung ano pa mang saaabihin ni Amelie.

"I understand everything you do." mabilis na sagot nito sa naputol na paliwanag ni Amelie.

"Thank you." sabi ni Amelie na nginitian lang ni Jezkiel.

Hindi man umabot sa puso ng dalaga ang kasiyahan na maalala ang ilang mga alaala ay atleast alam nyang may masa-sandalan sya lalo na sa oras na parang ipinagkakait na ng mundo ang lahat ng sa kanya.

Lumipas pa ang halos kalahating oras ay narating na rin nila sa wakas ang malaking lumang mansyon na naka tirik sa gitna ng malawak na lupain, ekta-eltaryang lupain.

Bumaba na silang dalawa sa sasakyan at iniwan iyon sa gilid ng daan kung saan walang nagdadaan.

"Hindi ba to haunted house?"

"Does it look like a haunted house?"

Nagkibit lang ng balikat si Amelie at naglakad kasunod ni Jezkiel.

It was a two story mansion na ang kulay ay cream hindi ito mukhang haunted house pero halatang lumang luma na at napag-iwanan na ng panahon.

"This is all yours, Amelie. You always love to stay here and lay on this grassy fields. Gustong gusto mo ang sariwang hangin dahil malayo sa bayan at malayo sa mga taong pwedeng humanap sayo."

Pinakatitigan ni Amelie ng mabuti ang lugar kasabay ng paghinto nya ay ang paghinto rin ni Jezkiel sa paglalakad.

"Bakit parang ang sakit makita ng lugar na ito? Bakit parang nandito ang magpapa-kumpleto at wawasak sakin?"

Ang kaninang namamangha nyang mata ay ngayo'y nag-uumapaw sa rumaragasa nyang luha. Pinakatitigan nya ang maliit na nakatirik na lumang museo sa pinaka gilid ng malawak na lupain.

"Do you remember it?" nagaalalang tanong ni Jezkiel kay Amelie.

Does she remember it? Balik tanong nya sa isipan.

It was a rainy day. (FLASHBACK)

"Do you remember him?" ulit na tanong ni Jezkiel sa kanya.

Nagmamadaling umalis si Amelie sa lumang bahay ng mga King. (FLASHBACK)

"It fucking hurts, Richie." humagulgol sya sa bisig ni Jezkiel na mahigpit na yumayakap sa kanya.

She don't know where to go. Litong lito at pagod na pagod na sya. (FLASHBACK)

"I know, sweetheart. Just cry it out. I know it will not heal that easy, but it will help."

Iyak lang ng iyak si Amelie habang inaalala lahat ng mga pangyayari sa magulo nyang buhay.

Amelie isn't ruined, she is broken. Her heart is broken. Her life is broken. All of her is broken.

"It was a mistake to let him take care of you again. I'm sorry!" pinakatitigan nya ang malamlam na mata ni Jezkiel na nakatitig sa kanya.

"What do you mean?" tanong nya rito. May hinuha sya sa nais nitong iparating sa kanya pero nais nyang kay Jezkiel mismo mang-galing.

"It was my mistake that I let Steven take care of you. It's my mistake that I let go of you, my heart." naguguluhan man ay sinuklian nya ang pagyakap nito sa kanya. Sa bisig ni Jezkiel ang pakiramdam nya'y kakaiba, pakiramdam nya na kahit ano man ang mangyari ay magiging ayos lang sya.

"It was their decision. Gusto nilang bumalik ang mga luma mong alaala. They didn't know anything about what happened to you."

Ang mga mumunting alaala ay unti unting bumabalik sa isip nya na sanhi upang kumirot muli ang kanyang ulo.

"Don't think to much. I will help you remember it all. Just relax Amelie. Relax and take good care of yourself."

"How will I live now? Knowing all of these! Mababaliw na ako ng todo Jezkiel!" naitulak nya ito ng bahagya kaya naman nakawala sya sa yakap ng binata.

Mabilis na napa upo sya sa daanan habang naka tingin sa mansyon at sa lumang museo.

"How will I live knowing na ang daming nawala sa akin?"

"Try to live for yourself. Malalagpasan mo rin ito." pagpapalakas ng loob na sabi ni Jezkiel.

"Paano na ako? Ayoko na. Pagod na ako sa mundong punong puno ng gulo at sa buhay kong wala ng ibang ibinigay sa akin kundi pasakit at paghihirap!" ulit nyang muli na nagpahapdi sa tiyan nya.

Wala pa syang kain at pahinga dahil sa mainit natagpo nila ni Steven na natapos na ng umaga at nasundan ng maligo sila. Hindi sya nagsisisi pero nababahala sya sa lahat ng mga nangyayari.

Paano kung malaman nito ang sikretong nalimutan nya rin?

Paano kung totoo lahat ng naalala nya?

Paano na sya?

"Don't think of yourself! Think about your angel." napatingin sya sa nagsusumamong mukha ni Jezkiel.

"Think about your another angel, Amelie. Do it for your angel."

Hindi makapaniwalang kinapa nya ang maliit na tiyan.

"Are you for real?" gulat nyang tanong kay Jezkiel na marahang tumango.

"Mrs. Cruz knew about it, but I don't know her reason of not telling it to you."

Gulat na gulat sya narinig na magandang balita.

She didn't expect to have it- again.

~~~

Steven is still looking at the close elevator.

"STEVEN KING!"

Nabalik sya sa ulirat ng malakas na tawagin ni JC ang pangalan nya at bigyan sya ng nagmumurang sapak sa mukha nya.

"Are you a fucking loser!? Bakit mo hinayaang sumama si LA kay JR!?" kwinelyuhan sya nitong muli upang itayo at sikmuraan napaigik sya dahil sa pagka hilo ng bahagya.

"Stop it Gonzales!" suway ni Gino Vergara kasunod nito ang seryosong seryoso na si Tyler Schmidt(Skimid).

Pabagsak syang binitiwan ni JC na mas magpasakit sa katawan nya.

"Help your boss, assholes!" sabi nito at naglakad na patungo sa elevator.

"Are you alright King?" tanong ni Gino na inalalayan sya itinaboy nya ang mga kamay nito at tumayo sa sariling paa na walang tulong ng dalawa.

"I'm leaving Steven. Baka bumalik na si Amelie at kailanganin ako. I don't want my friend to suspect me as one of your allies." huling sinabi ni JC bago nito isinarado ang pinto ng elevator.

"Find that jerk! And bring me to my wife!" nang gigigil nyang utos kaya naman mabilis na tinawagan ni Tyler at Gino lahat ng mga kasamahan, kakilala, at lahat ng may koneksyon sa kanila upang humingi ng isang maliit na pabor.

"We just need Lady. Buhay o Patay si Jezkiel Lyon wala na kaming paki--" naputol si Tyler ng agawin ni Steven ang telepono sa kanya.

"I NEED MY WIFE IMMEDIATELY!! AND THAT LYON! I NEED HIM ALIVE." madiin, malamig, at nakakatakot na sabi ni Steven sa kabilang linya.

"We're on it, King." magalang na sagot nito. Ibinato nya pabalik kay Tyler ang telepono na mabilis nitong nasapo.

"Gino!"

"Y-yes King!" may halong kabang mabilis na sagot ni Gino kaya naman pinagkatitigan syang mabuti ni Steven.

"Fix your tie and be yourself. I need you now." huling sabi nito bago tinungo ang kabubukas lang na elevator at mabilis iyong pinindot pababa.

Naiwang nakatulala si Gino at si Tyler na ang nag-ayos ng neck tie nito.

"Bring back your old self, cousin! Bring the cold ang mighty Gino Vergara."

Mabilis na narating ni Steven ang parking lot kung saan nakaparada ang sasakyan nya.

Napatigil sya sa akmang pagbubuoas ng sasakyan ng tumunog ang telepono ny at makitang si Kevin iyon.

"We're leaving. Asan na--" pinutol nya na ito sa sasabihin.

"Leave and don't wait for us." ang tanging sinabi nya at pinutol na ang linya.

"Let's fucking see who will Amelie choose." mahinang bulong nya pagkapasok sa loob ng sasakyan at pinaandar na iyon.

Nasa loob na si Amelie ng lumang museo at hinihimas ang lapida ng unang yumaong anak niya.

"If I was just brave that time, nandito ka pa sana kung hindi ako nagpaka martyr. Kapiling sana kita at masaya sana ako kung nandito ka anak." unti unting muling tumulo ang luhang kanina nya pa pinipigilan.

Hinimas nya ang tiyan at pinakikiramdaman ang munting sanggol sa sinapupunan nya.

"Hindi kita pababayaan anak. Magiging matapang na ako para sayo-- para sainyo."

~~~
Flashback ang next chapter. Votes and Comments kung ano ang tingin nyo sa update natin ngayon. Sana din po ay nagustuhan nyo.

A/N: Ang naka bold and italic po is one of the flashbacks.

FB Page: ACzAlnofficial