Chapter 18

Jezkiel get on the bus early, he hates waiting for others but its his job to help people in need.

Wala man syang balak na pumasok sa pulitika ay gusto nya pa rin namang tumulong sa mga nangangailangan.

Umupo ito sa pinaka dulong bahagi ng bus at nagtalakbong na ng itim na jacket. Puyat ito at halos kalahating oras lang ang natulog.

He needs to sleep before diagnosting a patience baka imbis na makatulong sya ay sya pa ang tulungan ng mga ito dahil nahilo sya sa kawalan ng tulog.

Ang tahimik na bus na kanina nya pa kinalalagyan ay bihlang umingay sa mga mababagsik na pag lalakad at pagpasok ng mga tao.

Halos isang oras na syang nakakatulog ng dumating ang mga ito.

A group of girls sit right next to him not minding him or him being asleep.

"Gosh! He's handsome and... those muscles! Argh I want to be eaten badly by him." the first girl giggled after saying that.

Ah! A teenager who wants to be eaten. Mga batang pasaway na inuna pa ang panghaharot kaysa sa pagtulong.

"Me too! Kaya lang naman ako sumama dito dahil dun eh. Just to see him while doing his stuff." the second girl slap the her other friends somewhere and they all giggled.

-_-

"That doctor and principal! Kahit isa lang solve na ako, grave imagine one of them pumping hard inside you and him above you. Ugh!" the third student said.

Gross. A little bit too much information for a teenager.

Jezkiel removed his jacket that made the students shock.

"Can you please lower your voice. I am trying to sleep here.." itinuro nya ang ibang bakanteng pwesto tsaka nilingon ang mga ito. "Dun kayo pumwesto para wala kayong maistorbo."

Ang mga estudyanteng volunteer ay nagsialisan na may ibinubulong bulong pa na hindi na nya nadinig pa.

Just think of this, if you're going to do something make sure you do it whole heartedly without having other intentions at the back of your mind.

Ibinalik nya ang pagkakatakip sa kanya ng jacket at hindi na muli pang naka tulog dahil sa ingay at gulo ng mga tao sa bus.

Maka lipas pa ang ilang minuto ay nakarinig sya ng mga yabag na palapit sa pwesto nya.

"Where do you want to sit?" the deep baritone voice making him a little bit annoyed for a moment.

"Near the window." that sweet voice reminded him the angelic face of the owner.

Jezkiel is beside the window at mukhang ang umupo duon sa tabi nya ay walang iba kundi si Amelie.

"You can sit somewhere Steve I'm okay here." Amelie said.

Yeah! Go somewhere dumbass.

"I'll stay here. I need to see the view." Steven replied.

Argh.

"Ow-kay." Amelie replied and lean on the bus chair.

Nag anunsyo na ang driver ng bus na aalis na at kung maari ay isuot ang mga safety seatbelts na nasa gawing kanan ng mga upuan.

Jezkiel cursed silently when he felt something on the side of his legs.

Amelie is in the middle of a guy and Steven. The guys is on her right side and the left side is occupied by Steven.

Inaabot nya ang safety seatbelt at di nya sinasadyang masayaran ng kamay nya ang katabi. Aabutin nya pa sana lalo iyon ng gumalaw ang taong katabi nya at tinanggal ang nakatalukbong na jacket.

Amelie's cute eyes went bigger as he see the guy who is sitting next to her.

"I'll help you put it." sabi pa nito bago umusad medyo palayo sa kanya at ito na ang dumukot sa may gilid ng safety belt nya.

"A-ako na." nautal sya ng bigla nitong inilapit sa tyan nya ang mainit nitong kamay.

"I insist." sagot lang nito at tinignan pa sya saglit bago nagpatuloy sa pag sasakat ng safety belt nya.

Napalingon sya kay Steven ng bahagya at nakitang busy pa rin ito sa kausap sa telepono.

Fuck! Another trouble for the nth time!

Nang maikabit sa kanya ni Jezkiel ang safety belt ay mabilis nya itong itinulak ng bahagya.

"Too close, Dr. Lyon." sabi nya at mabilis na nag-iwas ng mata.

"Too formal. Just call me Jezkiel, LA." nakangiti lang na tugon nito sa kanya bago itaas ang isang kamay at ipatong iyun sa balikat nya.

She keeps on removing it, but this fucker is like a child. Ayaw paawat, sobrang harot!

"Dr. Lyon, could you please put that damn hands off yours off me!?" may gigil sa bawat pag sita nya dito.

Napapagod na syang tanggalin iyon at napapagod na din sya dahil sa sobrang kakulitan ni Jezkiel. Daig pa ang isip bata eh.

"I couldn't do that, LA. I'm so attach to you! How can I do that?" bulong nito sa kanya na sakto lang para marinig nilang dalawa.

She keep on staring at his hazel eyes. Napaka ganda nito at parang nangungusap ng mga iba't ibang nararamdaman ni Jezkiel, not like Steven's brown eyes mas may buhay ang kay Jezkiel.

Kung baga sa kulay si Jezkiel ay Rainbow habang si Steven ay Black & White

But why the heck she find those black & white more appealing than this rainbow?

She keeps on insisting na mas maganda ang itim at puti, bakit hindi ba maganda ang itim at puti? For her its more like Steven, hindi man gaano ka kita ang nasa loob nya alam naman nito kung paano magbigay kulay sa buhay ng iba.

We can say rainbows are colorful but not as meaningful as black and white. Maaring sa iba mas tingin nila mas maganda ang rainbow pero kay Amelie black and white is perfection.

"Stop staring LA."

"Yeah, you stopped staring at her asshole." mabilis na napalingon sya sa mga nagbabagang apoy sa mata ni Steven.

Hindi man literal na nagaapoy ang mata nito pero halata naman ang panganib sa galaw at salita nito.

"Stop hitting on my wife Lyon! Wag mong angkinin ang pag-mamayari na ng iba." Steven break the safety belt making Amelie gasped.

Natakot sya sa lakas nito na ultimo ang bakal na pang harang ay nasira nito.

"S-steve." she whispered gently.

Isang mabilis na lingon lang sakanya ang ginawa nito bago mabilis syang hinitak paalis sa tabi ni Jezkiel. Hinila sya nito paupo sa tabi nitong upuan na wala ng katabi pa.

Tatlo lang sila sa pang limahang upuan.

"She's just your wife King. Asawa mo lang sya at hindi pag mamay-ari na pwedeng pag bawalan." sagot naman ni Jezkiel dito.

The tension building up between them is too high but not noticeable by others dahil sa mahinang pag-sisigawan lang ng dalawa.

"Oh believe me I have all the fucking rights to stop her. Wag ka ng umasa pa Lyon! My wife isn't available and never will." ang huling sabi nito bago nila marinig ang tuluyang pag papa-andar ng bus.

Ang bus na sinasakyan nila ay isang hindi ordinaryong bus.

Ang ibang estudyante ay hinitak na ang kanya kanyang harang at itinakip na ang mga kurtina para magkaruon ng privacy.

Hindi iyon soundproof sapat lang para mahinaan ang pagkaka dinigan ng bawat salita at halakhak ng ibang tao.

"I'm going to close this now." sabi lang nito hindi pa din sya tinitignan.

Steven pulled the black door making their place at peace and it lessen the noise. He also pulled the curtain making it more dark and private.

Amelie position the bus chair into a laying position making her more comfortable.

Humiga sya dito at inilagay ang dala dala nyang maliit na unan na ibinigay sa kanya ni Steven nuong nanliligaw palang ito.

A pink heart shaped Queen logo pillow.

Inilabas nya ang cellphone nya at binuksan ang youtube she's now plugging her headset ng bigla iyong hiklarin ni Steven at masira.

"WHAT IS YOUR PROBLEM!!?" iritang tanong nya dito napabangon na din sya at pinulot ang headset nyang ntanggalan na ng earpiece.

"Explain what I see Amelie! Don't make me look like a fool." ang galit na galit na mukha at ang nagiigting na panga nito ay plakadong plakado.

"Why don't you just ask Dr. Lyon! Tutal hindi ko naman alam na sya yun."

Nag hihiyawan na sila sa loob ng pribadong pwesto nila hindi nila alam kung rinig iyon pero wala na rin silang pake dahil sa inis nila.

"You really want me to kill that Jezkiel Lyon."

"NOOO!" napa pikit sya ng mariin sa lakas ng boses nito.

"THEN WHY THE FUCK HE IS STARING AT YOU!?" ang kamao nito ay handang handa na upang sapakin ang kung sino mang mangingialam sa kanila sa mga oras na yun.

"He's not staring. I-i'm the one who's st-staring." she admitted it, for a moment she adores Jezkiel's expressive eyes.

You can't blame her! Tao lang din sya marunong maka-appreciate ng mga bagay bagay.

"DAMN IT!! DAMN IT!!! DAMN IT!!!" he keep on cursing and punching hard his chair.

Halos mawasak na ang upuan ng tadyakan at birahin ng birahin iyon ni Steven.

"Why?" hindi pa rin ito kalmado at halatang nagtitimpi lang na hindi magalit sa kanya.

"I just..." hindi nya alam kung ano ang sasabihin.

"You just what Amelie!?" he already lose his patience at mukhang sa isang maling salita ay may bulkan na bigla nalang sasabog sa harap nya.

"Bakit ba parang kasalanan ko!?" ang tanging nasabi nya nalang.

~~~
Wala na syang maisip at ganun din si author kaya okay lang yan. Votes and Comments for this chapter is very much appreciated.