It's like all of a sudden I have my own knight and shining armor, but to my disappointment, mukhang kanang kamay yata ni Lucifer ang knight and shining armor ko. The wide smile plastered on my face a while ago slowly dissipated at napalitan ng ngiwi ng sunod-sunod na busina galing sa sasakyan ang bumati sa akin. Ni hindi man lang talaga nag-aksayang bumaba at batiin man lang ako? Or even asked me questions why I'm standing here hopelessly? Tss!

"Ano? Huwag mong sabihing hindi ka marunong magdrive kaya ka nakatunganga d'yan?" Taas kilay na idinungaw ng kampon ni satanas ang ulo niya sa bintana ng driver's seat. Mas malala pa yata sa swerte ang nararanasan ko ngayon.

"E sino bang may sabing bumalik ka? Babalik-balik ka tapos ako sisisihin mo?" Paninisi ko.

"Bakit hindi? Sino ba kasi 'yong isip bata kahit malapit ng lumagpas ng kalendaryo at talagang ang tigas ng ulo kaya hindi sumunod?" Paninisi niya rin. Psh! As if naman ginusto kong magkaroon ng takot isipin lang na magda-drive ulit ako.

I just stared at him seriously before taking my things out of my car and slammed the door harder that anyone hearing it might—no, will literally think that I am furious at the moment.

"Oh, ano—"

"Shut up and drive. Pagod ako kaya huwag kang makulit." Saway ko ng makaupo sa passenger seat. I didn't give him any second look at talagang deretso lang ang paningin ko. I hate him for thinking I am stupid and not capable of anything and a fool and...ah basta! Wala man siyang sinabi pero 'yon din naman ang pinupunto niya.

"Makapag-utos 'kala mo naman driver niya ako." Pagpaparinig nito.

Hindi ko na sana siya sasagutin pero mukhang mas mabilis pa gumalaw ang bibig ko kaysa mag-isip ang utak ko. "Bakit hindi ba?"

I can sense that his penetrating stares at me has so much weight kaya I really tried my hardest to not succumb to his superior stares. No! Kaya ko 'to. Hindi niya ak— in just a span of seconds I felt like I lost my soul. Me staring straight at the front kahit wala namang magandang dapat tingnan habang siya..heto...just an inches away from my cheek.

My insides are in turmoil pero mukhang mas mahirap pakalmahin ang kung ano mang nag-aaway sa loob ko kaysa ang pigilan ang sariling tingnan siya! God! Lord! Please give me some strength po! Masyadong malakas ang kapit ng kalaban kay satanas!

"Breath, Your Highness. Better wear your seatbealt next time because I'm a fan of safety first po." Malumanay na paalala nito bago maingat na ikinabit ang seatbelt. Hindi ko nga lang alam kung nakatitig pa rin ba siya sa akin o baka nasa ginagawa niya nakatuon ang mga mata niya but who cares? Right? Who cares? Not me though! Because I literally know, na the moment I move my eyes away from the dull view outside, wala na. Katapusan ko na. Na kahit sa pagtulog, paniguradong ang nangyayari ngayon ang mapapanaginipan ko.

"Y-yeah. Safety f-first." I absentmindedly agree. My eyes lost their focus awhile ago ng lumapit siya at mukhang walang planong bumalik sa upuan niya ang demonyo at talagang dinahan-dahan sa pagkabit ang seatbelt. Akala mo naman kaunting madali niya masasaktan ako.

I am ready to stop him from what he's doing ng sa hindi inaasahan ay sumayad ang daliri niya sa balat ko. That gives me shock. Heat suddenly surge all over my body na akala mo lalagnatin ako. The AC is at it's fullest but I feel like I am inside in an angry volcano that any moment from now will erupt. Walang-wala sa plano ko ang tingnan siya pero mukhang nasa plano niya ang kabaliktaran ng gusto ko kaya hindi ko man lang naihanda ang sarili ko ng sa paglingon ko, ang mga mapupungay niyang mga mata ang bumungad sa akin. Exhaustion is visible in his face but his eyes are full of life.

My plan is not to be affected of his stares pero sa lahat ng pinlano ko sa buong buhay ko, ang mga plano ko sa sarili laban sa kaniya ang pinaka naging palpak. Wala na. Talo na ako. Hindi ko kayang bawiin ang mga mata ko. He's eyes are full of life yet you need to dive deeply before you reach that life you see. Hinihigop niya ang mga mata ko na maging ako, hindi kayang pigilan 'yon.

"Did you also feel it?" Tanong nito ng hindi inaalis ang tingin sa akin. My grounds are tilting ng ilapit niya ang mukha niya. Now, my breath is shaky ng dahil sa dahan-dahang paglalakbay ng mga daliri niya sa braso ko. "I don't know what's this feeling Rod." Alam ko but I don't want this to deepen. "The moment I bumped on you, this feelings keep lingering on me. Hindi ko alam kung ano 'to, kaya binalewala ko." And you should try your best to ignore it as long as you can. "Akala ko dahil lang naiinis ako sa 'yo kaya hindi mapakali ang damdamin ko." Yeah. It's better that way. "But after what we have been through in this project, na realize ko na iba ang nararamdaman ko." It's not different. Just don't mind it. "Sa bar, naiinis akong may ibang umaaligid sa 'yo. Sa condo, naiinis ako kasi hindi ko man lang maibsan kung ano mang masakit na nakaraan mo. Ngayon, naiinis ako sa sarili ko kasi hindi ko alam kung bakit ko 'to sinasabi sa 'yo." Dedmahin mo na lang kasi. "You see... I don't give a shit about anything if it doesn't concern me, hindi naman tayo magkaano-ano, pero bakit apektado ako sa 'yo? Tell me, do you feel the same? Or maybe I am just crazy enough to think this way."

Hindi ko alam kung ano ang dapat kung isagot. I'm sure I know the answer to all of his questions...but this is not right. Maybe the sudden transition of his work has a big impact towards him kaya confuse siya ngayon and I don't want to take advantage. I know what exactly it is but I don't want him to feel like I am taking advantage of the situation because he's new to this. Kaya kahit na labag din sa loob ko, I need to straighten his point of view. Ayokong lumiko siya ng daan ng hindi handa sa kung ano mang pwedeng mangyari. The last thing I want for us to happen is for him to regret acknowledging what he is feeling right now.

"Yeah. Maybe nababaliw ka na to think that way. Or maybe you are tired enough to think such nonsense ideas. We better call it a day. Magpahinga ka at bukas makakalimutan mo 'yang kalokohang pinagsasabi mo." I answer with my business face.

He looks disappointed for a second or maybe just pure exhaustion lang, hindi ko sure pero agad niya namang tinapos ang pagkakabit niya ng seatbelt bago umayos ng upo. "Yeah. How stupid of me to think something like that. Kalokohan nga naman." Hindi ko alam kung nagpaparinig ba siya o talagang sa sarili niya gustong sabihin 'yon.

I felt a small pang of pain inside me. Maybe part of me wants him to acknowledge that thing with me but a big part of me disapproves it. In this kind of work, we will going to destroy each others life in the future.