"Paano ka nakarating dito? Hindi ka nila puwedeng makita." Humigpit ang paghawak ni Mira sa seradura ng pintuan sabay lingon sa bawat gilid.

"I have to see you." Halos ibulong na lang ni Gian sa hangin ang sinabi.

Tuluyang lumabas si Mira sa unit at hinawakan sa palapulsuhan si Gian. Nagsimula na itong maglakad, hindi bumibitaw.

Bumaba sila sa apartment at dumaan sa isang pinto sa bandang likuran. Then they arrived at the small backyard of the apartment. Walang katao-tao pero sa hindi kalayuan ay kita ang mga kalapit na mga bahay.

Nakatalikod si Gian sa madilim na gabi at iilang ilaw sa mga bahay sa tapat ng puwesto nila. Nakatago ang mukha sa ilalim ng sombrero.

Nabasag ang boses ni Mira nang magsalita. "You can't, Gian. You know that."

Madilim sa labas. Umaambon. Umiihip ang malakas na hangin—dumating na nga siguro ang bagyo pero ang unos ay matagal nang sumira sa kanila.

"You have to think of your reputation." Her voice echoed with worry and distress. But her longing showed by how she wanted to encircle her arms around Gian's nape. She wanted to—other than melting in Gian's wistful yet lonely eyes filled with suppressed tears.

"...my reputation—that was long tainted and destroyed," he mumbled.