"Hey, let's go na. We'll be late for our interview,"

Pangungulit ng kaibigan ko. She keep on saying na malalate na daw kami kahit ang aga-aga pa. Excited lang e.

"Te, can you please relax a bit? It's still early. We still have one hour. Let me finish fixing myself, okay lang?" natatawa kong wika habang inaayos ko na ang buhok ko.

"C'mon! We are 40 minutes far from the location. We have to get going now Bahala ka kapag na-late tayo. Okay na lang buhok mo," reklamo na naman niya.

"Arraseo! arraseo!" tumayo na ako at kinuha na ang bag pati ang envelope na naglalaman ng mga requirements na kailangan ko.

Pupunta kami ng Seoul para sa job interview namin.

Kinakabahan ako. Pang-ilang Job interview ko na ito, sana naman may tumawag na.

Bakit ba kasi ako nagresign-resign sa trabaho ko, ngayon ako 'tong nahihirapan.

I left my Job at the Philippines para mag-audition dito sa Korea as an idol trainee pero umabot lang ako ng 2nd round. Na-illiminate din ako sa finals.

Nakakaiyak syempre. Kasi akala ko maaabot ko na ang pangarap ko na maging performer. Iniwan ko yung magandang trabaho ko sa Pilipinas para do'n tapos wala rin akong napala.

Kaya ngayon naghahanap ulit ako ng trabaho para mabuhay. Dito narin ako tumira simula noong nag-audition ako.

Actually, mas gusto ko dito sa Korea kasi maraming oppa. Dejoke, simula bata pa kasi ako sobrang pangarap ko nang makapunta dito. Kahit mahal ang mga bilihin lalo na ang renta sa apartment, mas gusto ko parin dito.

Malakas din kasi ang internet connection dito e. Hindi ko kailangang maghintay ng kalahating oras para mag-loading ang isang v-live video.

Kaya nag-aral ako ng mabuti at nakakuha naman ako ng magandang trabaho na nasayang dahil inasahan ko yung audition na akala ko makakapagpabago ng buhay ko.

Tapos nakilala ko pa 'tong kaibigan ko na ewan ko ba kung bakit ko naging kaibigan. Kapareho ko siyang nag-audtion sa isang entertainment company pero pareho kaming na-illiminate.

At pareho namin gusto ko na ng stable Job, hindi puro part-time lang. Syempre sayang yung pinag-aralan ko at tumatanda narin, kailangan nang magkaroon ng secured na future dahil kawawa ang magiging anak ko kung mararanasan niya ang hirap na naranasan ko.

'Di ako matanda tulad ng iniisip niyo. I mean nasa 20's na ako kaya kailangan kong isipin ang magiging buhay ko.

"We're here!" sigaw ng kaibigan ko sa tapat mismo ng tenga ko.

Hays bakit ko ba talaga 'to kaibigan.

"Yass I heard you."

Tinawanan niya nalang ako.

Matapos makababa ng muka sa cab ay naglakad na kami papasok sa building kung saan kami magpapainterview.

and woah. . . Such a big building. Sana matanggap kami dito.

"Miss Percy?" sigaw ng isang staff kaya tumayo na ako dahil ako na ang sunod na iinterviewhin.

"Fighting!" My friend whisper-yelled and giving me a fistbump before I walked towards the door where we'll get interviewed.

Huminga muna ako ng malalim bago tuluyang pumasok sa loob.

Diretso akong naglakad sa harap ng mga interviewer at binati sila agad.

Medyo sanay na ako sa ganito dahil nga nakailang job interview na ako. At dahil sa experiences ko sa audtion kaya medyo confident na ako.

"Have a seat," Wika ng isa sa mga nasa harapan ko.

Nakaupo sila sa harapan ng isang mahabang lamesa na may mga papel sa ibabaw na kung hindi ako nagkakamali ay 'yong mga resume ng jobhunters tulad ko.

Nagbow muna ako bago tuluyang umupo.

Tinanong nila ako ng mga inasahan ko nang tanong at nasagot ko naman ang mga 'yon.

"Miss Percy?"

"Yes sir?"

"Hmm you are a former make-up artist and a restaurant manager and also a part timer to a different enterprises. Why do you want to apply as a marketer?"

"Ah, I actually have some knowledge about marketing and I can assure you that I'll do my best in this field. I still have so much to learn but I am always willing to know every thing that will allow me to flourish more." nakangiti kong wika at napantango-tango na lamang sila.

Binasa pa nila ng kaunti ang resume ko kaya naghintay muna ako saglit.

"Okay, I think that's all for today. We'll call you if ever you got the job. Thanks for the time Ms. Percy." They smiled at me at isa-isa ko silang kinamayan bago tuluyang lumabas.

Wews, that was easy. Pretty easy pero 'di ko alam kung matatanggap ba ako. Sana naman Lord. Pang-ilan ko na po ito, ni isa ay wala pang tumatawag. Last month pa ako nagsimula sa job hunting ko.

Ilang minuto pa akong nag-stay dahil hinintay ko pa ang kaibigan ko.

Maya-maya lang ay lumabas narin siya mula sa kwarto kung saan din ako galing at mukhang masaya siya, ang laki-laki ng ngiti niya.

"Uh, why do you look so happy. Let me guess, You got accepted?" paghula ko.

"Aniya. . ."

"...I just think that I did well. I think the interviewer liked my answer. I hoped we'll both get accepted." nakangiti niya paring wika habang naglalakad na kami palabas ng building.

"Yeah. I hope so. I don't want to stay as a part timer in my whole life." I just laughed at my own thoughts.

"Who want that kind of life? Duh! Let's claim it. This time we'll get a job and live well!" She exclaimed and I just put my hands up signaling 'fighting to support her while nodding a couple of times.

Yeah, this is always our routine.

Seeking a Job and then heading home after, then going at our part time jobs and then home again which at times, made me think I am wasting so much time.

I want to have a stable job now and a proper uniform and an employee Id.

At sa tingin ko nagiging boring na ang buhay ko. Wala na akong ginagawang bago. I also want an exciting life. Ordinary but exciting. Pero parang ang hirap yata ng request ko.

Fangirling. It's the only reason why my blood sometimes boil in rush of excitement. Pero kung wala ito, siguro wala rin akong gagawing kakaiba sa buhay ko.

My friend sometimes brought me to a k-pop concert or a music and awarding shows when we have time and money.

But that just a few times, because we still need to save money to eat and live, of course. Basic need comes first.

Though, it's fun and addicting, I find it interesting, fangirl over k-pop idols especially BTS. At this moment they are getting more and more famous and little by little they are getting recognized.

I find them unique. Their music gives comfort and they are one of the reason why I also want to be a performer. They inspires me since I had met them.

Their 'fire era' is such a mood. It's lit!

"I'm home!" sigaw ko nang makauwi na ulit ako. Palagi kong ginagawa kahit alam kong mag-isa lang naman ako dito sa maliit kong apartment.

Agad na akong nagluto ng makakain ko. It's past 2 in the afternoon but nothing can stop me to eat lunch at this hour.

I'm starving. I still had a work later kaya kailangan kong bawiin ang lakas ko.

Part time literally parts my bones and body at times. Minsan marami akong ginagawa na parang hindi naman mukhang part time work.

Pero ano pa nga ba ang magagawa ako. Ginusto ko'to.

***

A/N:

October 17, 2020, 10 pm pst - official date and time where chapter one was written.

Just had to record it for memories.

Update:
November 23, 2022, I edited this chapter into a more presentable way haha. Yung hindi na ganoon kajeje hahaha. Grabe one year pagitan nung una ko itong sinulat. Pandemic days pa and now everything's going back to normal. The gap!