- Μαμα τι είναι όλες αυτές οι κούτες στο σαλόνι;

Φωνάζει ο γιός μου καθώς μπαίνει στην κουζίνα.

- Steve μου πες και μια καλη μέρα.

Ειπα ενω του φίλησα το μάγουλο.

-Καλημέρα μανούλα. Τι είναι ολες αυτές οι κούτες;

Γέλασα με την περιέργεια του 7χρόνου γιου μου.

-Χμ... Για πες μου εσύ τι μου ζήτησες πριν λίγες μέρες.

Είπα ενω του άφησα ενα ποτήρι γάλα και τα δημητριακά του.

- Ενα αμάξι σου ζήτησα. Μην μου πείς οτι μου το πήρες;

Είπε και τα μάτια του έλαμψαν απο τον ενθουσιασμό. Εγω απλά χαχανισα για απάντηση.

- Οχι αγαπούλα μου. Είπαμε οτι δώρα φέρνει ο Αι-Βασιλης. Ομως δεν μου είχες ζητήσει να στολίσουμε δέντρο πριν έρθουν ο παππούς και η γιαγιά ή εγώ κάνω λάθος. Γιατί αν κάνω λάθος να πάω να το φυλάξω.

Είπα ενω έκανα την κίνηση να πάω στο σαλόνι αλλα εκείνος απευθείας τυλίχτηκε γύρω απο τα πόδια μου.

- Οχι καλέ μαμάκα μου απλά το είχα ξεχάσει.

Είπε ενώ τον σήκωσα στην αγκαλιά μου. Η αδυναμία που μου είχε ο μικρός ηταν πάντα μια αιτία τσακωμού εμένα και του Adam.

- Ο μπαμπάς δεν θα στολίσει μαζί μας;

- Αγάπη μου ο μπαμπάς ειναι στην δουλειά. Μόλις γυρίσει όμως θα κάτσει να μας βοηθήσει.

- Βαρέθηκα πλεον όλη την ώρα δουλεύει.

Είπε ενώ έσπρωξε μακρυα το πιάτο του ενω τα ματάκια του γέμισαν δάκρυα.

- Μην κλαις καρδιά μου. Ο μπαμπάς στεναχωριέται που λυπεί τόσες ώρες δεν το κάνει επίτηδες. Ελα τώρα ανέβα πάνω να βάλεις τα ρουχαλακια που σου εχω αφήσει στο κρεβάτι και κατέβα να στολίσουμε.

Κούνησε θετικά το κεφάλι του και ανέβηκε σιγα σιγά τις σκάλες. Αναστεναξα και κάλεσα τον Adam.

-Ελα μωρό μου.

Μου λεει μόλις σηκώνω το τηλέφωνο.

-Εχουμε πρόβλημα.

Του απαντάω.

-Επαθε κάτι το παιδί; Επαθες κάτι εσύ; Να τρέξω να έρθω σπίτι. Σε παρακαλώ Sophia πες μου.

- Μην ανχωνεσαι κανένας μας δεν έπαθε τίποτα αλλα σε παρακαλώ ελα σπίτι.

- Γιατί; Ειναι σίγουρα ολα καλα;

- Γιατί ο Steve ειναι στεναχωρημένος που λείπεις όλη μέρα. Και ξέρεις οτι δεν ειναι η πρώτη φορά που μου το λέει.

Απαντάω νευριασμένη γιατί έχουμε κάνει αρκετές φορές την ίδια συζήτηση.

- Ξέρεις οτι δεν ειναι στο χέρι μου!

Είπε ενω είχε υψώσει ελάχιστα την φωνή του.

-Αλήθεια Adam; Πως γίνεται ομως να ηταν στο δικό μου και να μειώσω το ωράριο μου οσο μπορούσα ώστε να είμαι με το παιδί μας;  Κουράστηκα να κάνω πλέον αυτή την συζήτηση. Αν θέλεις τον γιό μας πάντα στεναχωρημένο συνέχισε έτσι.

Ειπα ενω του έκλεισα το τηλέφωνο. Ξέρει οτι για εμένα ο γιος μας ειναι πάνω από όλα. Πινω λίγο νερό για να αντιμετωπίσω την ζαλάδα που με ειχε κυριεύσει την στιγμή που ο μικρός κατεβαίνει κάτω.

- Ετοιμος κύριε να στολίσουμε το σπίτι μας;

  Ειπα ενω του εδωσα το χέρι μου.

-Πανέτοιμος!

Απαντάει εκείνος και το ένωσε με το δικό μου.

Μας πήρε περίπου μια ώρα να βγάλουμε ολα τα πράγματα απο τις κούτες και να αρχίσουμε να στήνουμε το δέντρο όταν άκουσα την πόρτα να ανοίγει.

- Ηρθα.

Φωνάζει ο Adam απο την πόρτα. Ο μικρός μόλις τον άκουσε έτρεξε στην πόρτα.

- Μπαμπά μου πως και ήρθες τοσο νωρίς;

Είπε ενώ πήδηξε στην αγκαλιά του.

- Ηθελα να περάσω λίγο χρόνο μαζι σας. Μήπως δεν με θές;

Του απαντάει ο Adam ενώ του φιλάει το μάγουλο. Πάντα ητραν τρυφερός με τον γιό μας αλλα έπρεπε να μάθει να θυσιάζει την δουλειά του και για αυτόν. Τουλάχιστον τώρα έκανε ενα βήμα.

- Οχι μόλις αρχίσαμε να στήνουμε το δέντρο και μεταξύ μας η μαμα καθυστερεί πολύ.

Είπε χαμηλόφωνα για να μην τον ακούσω. Γέλασα και προτίμησα να μην μιλήσω σε αυτή την στιγμή πατέρα-γιου.

- Ααα τοτε αναλαμβάνω απευθείας δράση.

Είπε ενω άφησε το σακάκι του και σήκωσε τα μανίκια του πουκάμισου του. Εγω έκανα πίσω και άφησα του δυο άντρες να περάσουν λίγο χρόνο μαζί. Ξαπλώνω στον καναπέ γιατί αυτη η ημικρανία σήμερα με είχε τρελάνει. Πρέπει να απολαύσω αυτές τις λίγες στιγμές χαλάρωσης πριν έρθει η οικογένεια μου για τα χριστούγεννα.

Ακούω το κινητό μου να χτυπάει και μόλις βλέπω το νούμερο ανχωνομαι γιατί τώρα αυτοι θα έπρεπε να πετάνε.

- Μαμά ολα καλά; Δεν θα έπρεπε να πετάτε τώρα;

- Ναι καρδιά μου σχετικά με αυτό. Η Emily αρρώστησε και δεν ήθελα να αφήσω την οικογένεια του αδελφού σου να περάσει μόνη της τις γιορτές.

Δεν ξέρω γιατί αυτή η φράση με πείραξε τόσο αλλα έβαλα απευθείας τα κλάμματα.

- Εντάξει μαμά. Ετσι και αλλιώς πάντα θα προτιμάς τον Jayson.

Είπα ενώ έκλεισα απευθείας το τηλέφωνο χωρίς να την αφήσω να μου δώσει εξηγήσεις.

- Μανούλα γιατί κλαίς;

Με ρωτάει ο Steve και ακούγοντας αυτη την φράση με πλησιάζει γρήγορα ο Adam.

-Μωρό μου τι συνέβει;

-Να απλα ο παππούς και η γιαγια δεν θα έρθουν για τις γιορτές.

Είπα παίζοντας το ήρεμη για να μην στεναχωρήσω τον μικρό.

- Μα... Μα... Γιατί;

-Αρρώστησε μωρό μου η ξαδέλφη σου και θα μείνουν πίσω να βοηθήσουν τον θείο και την θεία.

Είπα ενω τον αγκάλιασα. Ο Adam κατάλαβε ποσο με πείραξε και απλα μου φίλησε το κούτελο χωρίς να πει τίποτα. Κάτσαμε απλα για λίγο εκέι. Αγκαλιά οι τρείς μας. Η δικιά μου μικρή οικογένεια. Το κουδούνι χτυπάει και σηκώνομαι να ανοίξω αγκαλιά με τον μικρό.

-Εκπληξη!

Φωνάζουν και οι δυο οικογένειες και εγω ειμαι έτοιμη να τσιριξω. Ο μικρός ξεπηδάει γρήγορα απο την αγκαλιά μου και τρυπώνει στην αγκαλιά των παππούδων του.

-Adam.

Κατάφερα τελικά να φωνάξω και εκείνος όμως είχε την ίδια αντίδραση με εμένα. Οι γονείς του και οι γονείς μου καθώς και η οικογενεια του αδελφου μου ηταν εδω.

-Οι πλακες σας δεν ειναι ωραιες.

Ειπα και επεσα στην αγκαλια τους.

-Πιστευες κοριτσακι μου οτι θα σε αφηνα να γιορτασεις μονη;

Ρωτάει ο πατέρας μου ενω με σφίγγει στην αγκαλιά του. Αληθεια το πίστεψα αλλα δεν ήθελα να τους το πω. Αφου τους αγκαλιάσω όλους μπαίνουμε σπίτι. Οταν όλοι τακτοποιούνται είπα να τους ανακοινώσω αυτο που εγώ και ο Adam θα τους λέγαμε απο κοντά.

-Λοιπόν.

Ειπα και ολοι με κοίταξαν. Σφίγγω το χέρι του και παίρνω μια ανασα.

-Παντρευόμαστε.

Ειπα και όλοι έπεσαν απευθείας πάνω μας. Ο μικρός μην έχοντας καταλάβει τι συμβαίνει έπαιζε με τα κουδουνάκια που θα κρεμούσαν.

Jingle bells και wedding bells λοιπόν

Γεια σας

Θα ακολουθήσει και αλλο ενα μπόνους κεφάλαιο πρωτοχρονιάς.

Δεν σας ξέχασα.

Μέχρι να τα ξαναπούμε καλα χριστούγεννα