- Πάω να τον βρω, να δω τι συνέβει.

Είπα και μάζεψα βιάστηκα τα πράγματα μου.

- Περίμενε πως θα πας; Κάτσε να σε παω εγω με το αυτοκίνητο.

- Εντάξει αλλα γρήγορα.

Της απάντησα σχεδόν τρέμοντας βάζοντας οπως όπως το μπουφάν μου. Μόλις φτάσαμε ρωτάω το όνομα του στην ρεσεψιόν. Με ενημερωνουν ποιο είναι το δωμάτιο του και σχεδόν τρέχω μέχρι εκεί. Εξω στέκεται η μαμα του με τον πατριό του.

- Κυρια Laywer ποτέ έγινε αυτο; Τι συνέβει;

- Δεν ξέρω κορίτσι μου πραγματικά. Μια που ηταν έξω απο το σπίτι και μια που τον άκουσα να φωνάζει βοήθεια.

Είπε έτοιμη να βάλει τα κλάμματα. Της προσέφερα μια αγκαλιά και συνέχισα στην επόμενη ερώτηση μου.

- Πώς είναι τώρα; Μπορούμε να τον δούμε;

- Είναι ο γιατρός μέσα τώρα. Αν θέλεις κάτσε να περιμένεις μαζι μας.

Είπε δείχνοντας μου μια καρέκλα δίπλα της. Εκατσα χωρίς να μιλάω και περίμενα με αγωνία. Ο γιατρός δεν αργησε να βγει και εμεις πέσαμε πανω του.

- Λοιπόν γιατρέ τι συμβαίνει;

Ακούγεται η ποιο ψύχραιμη φωνη του πατριου του που κρατάει σφιχτά το χέρι της μαμάς του. Σαν να της δίνει δύναμη. Δεν μπορώ παρα να θαυμάσω αυτή την κίνηση.

- Καλά είναι. Αρκετοί μώλωπες βεβαια αλλα τίποτα το σοβαρό. Ζαλίστηκε λογικά απο τα χτυπήματα και λιποθύμησε αυτό μονο.

- Μα καλα ποιος τον χτύπησε και μάλιστα έξω από το σπίτι του;

Διατύπωσα δυνατά την ερώτηση μου.

- Αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε εμείς δεσποινίς. Για τέτοιες ερωτήσεις καλύτερα να απευθυνθείτε σε αυτον.

- Μπορούμε να τον δούμε;

- Φυσικά. Θα μείνει σήμερα μέσα προληπτικά αλλα αύριο θα μπορεί να έρθει σπιτι.

Είπε και έφυγε. Μπαίνουμε μεσα και με τρομάζει λιγο το πως ειναι. Το ματι του ειναι μαυρισμένο καθως και αρκετα σημεία του σώματος του που ειναι εκτεθειμένα. Χωρις να το θελω αφηνω μια μικρή κραυγή απο το σοκ και γυρνάει προς το μέρος μου. Με κοιτάζει λίγο σαν να μην το πιστεύει.

- Sophia;

Απο τον τρόπο που το λέει μου φαίνεται σαν να το λέει για να το πιστέψει περισσότερο ο ίδιος.

- Adam τι συνέβει;

Είπα ενώ εκανα μερικά βήματα κοντά του. Κοιτάει αμήχανα τους γονείς του και μετά εμένα.

- Θα μπορούσα να μείνω λίγο μόνος με την Sophia;

Ρωτάει κοιτώντας το πάτωμα. Η μαμα του απρόθυμα αφήνει τα χέρια του και βγαίνει εξω.

- Λοιπόν;

Είπα ενώ έκατσα στην καρέκλα δίπλα του. Φοβάμαι τι θα πεί. Με ανησυχεί το οτι έδιωξε τους γονείς του για να μου μιλήσει.

- Λοιπόν θα σου πω τι συνέβει αλλα δεν θα πας να κάνεις πανικό σπιτι ή στον αδελφό σου ενταξει;  Και για εκείνους αλλα και για το μωρό.

- Ωω πες μου τι στο καλό συνέβει.

- Ηρθε ο αδελφός σου και με βρηκε. Με χτύπησε και μου φώναζε να μην σε ξανά πλησιάσω γιατί σου κάνω κακό ειδικά τωρα που πας να ξαναφτιάξεις την ζωή σου. Δέχτηκα τα χτυπήματα γιατί μου άξιζαν. Φαντάστηκα το μωρο μας ειναι κορίτσι και να της φερθούν έτσι. Θα έκανα τα ίδια. Ισως και χειρότερα.

Λέει αφήνοντας ενα γελάκι.

Μονο για γέλια δεν είναι τα πράγματα. Πως γελάει;

- Ορίστε; Και καλά πως έμαθα οτι βγήκαμε;

- Λογικά στο twitter;  Μην ξεχνάς ότι είστε πάντα στο επίκεντρο.

- Θα τον σκοτώσω.

- Μη σε παρακαλώ. Ηρέμισε. Καντω έστω μονο για το μωρο.

- Δεν μπορείς να μου το λες αυτο ετσι; Δεν είναι λογικό. Κοίτα πως σε κατάντησε.

Είπα δείχνοντας τον με τα χερια μου.

- Μου άξιζε εντάξει; Σε παρακαλώ μην κάνεις το μωρο μας να κουβαλάει άλλο στρες.

- Καλά εντάξει. Φεύγω σε αφήνω να ηρεμισεις. Οταν πας σπίτι αύριο ενημέρωσε με.

Οταν φτάνω στην πορτα τον ακούω να φωνάζει το ονομα μου και γυρναω να τον κοιτάξω.

-Να προσέχετε.

Μου λέει ενώ χαμογελάει απο το κρεβάτι.

-Θα προσέχουμε...μπαμπά.

Του ανταποδίδω και τον βλέπω να συγκινείται στο άκουσμα της τελευταίας λέξης. Φεύγω και χαιρετάω τους γονείς του. Εχώ τόσα νεύρα οταν μπαίνω σπίτι. Σαν να μην μίλησα ποτέ με τον Adam.

- Που ήσουν κοριτσάκι μου τόση ώρα;

Με ρωτάει η αγχωμένη μαμά μου στην πόρτα πριν καλά καλά προλάβω να μπω στο σπίτι.

- Ειχα πάει να δω τον Adam στο νοσοκομείο και μάλλον καθυστέρησα.

Ειπα και ετριψα το σβέρκο μου.

- Γιατί ειναι το παιδι στο νοσοκομειο και γιατι πηγες να τον δεις;

- Το γιατί είναι στο νοσοκομείο ρωτα τον γιο σου που ξέρει καλά. Και πες του επίσης οτι δεν θελω να του ξαναμιλήσω. Επίσης πήγα γιατί ειναι ο πατέρα του παιδιού μου δεν ξέρω αν σου λέει κάτι.