Οι μέρες περνούσαν εφιαλτικά και για τους δυο . Ο Αλέξανδρος από την πλευρά του ζούσε το δικό του μυστήριο πλημμυρισμένο με το ενδεχόμενο της πατρότητας και η Μαρίνα πάλευε καθημερινά με τους δικούς της δαίμονες για να επουλώσει τα τραύματα που είχε αφησει πίσω το άγριο παρελθόν .

«Μαρίνα για ποσό θα συνεχιστεί αυτό ! Δεν θα μιλάμε πια ; Θα συμπεριφερόμαστε σαν δυο άγνωστοι ;» Της είπε Καθώς το χέρι του συγκρατούσε το δικό της .

«Αλέξανδρε ξέρεις πολύ καλά ένα πράγμα ! Σιχαίνομαι τα ψέμματα ! Και αυτή την στιγμή εσυ το μόνο που κανείς είναι να ψεύδεσαι !» Του απάντησε και αποτραβήχτηκε από το κράτημα του .

«Είμαι σίγουρος πως λέει ψέματα βρε μωρό μου ! Δεν είναι δικό μου αυτό το παιδί ! Δεν θα μπορούσε να είναι !» Της απάντησε κρατώντας τις αμφιβολίες για τον εαυτό του .

«Πως είσαι σίγουρος ; Δεν προχωρήσατε την σχέση σας ποτέ ;» Ρώτησε με μια αρκετά μεγάλη δόση ειρωνίας .

«Δεν...»

«Φτάνει πια Αλέξανδρε ! Μην τολμήσεις να το αρνηθείς ! Και πηδηχτηκατε και έγκυος είναι και δικό σου μπορεί να είναι το παιδί ! Δέξου το και δώσε το περιθώριο σε εμένα να το δεχτώ και εγώ !»

«Βρε Μαρίνα μου ! Δεν υπήρξε ποτέ κάτι σοβαρό με την Christina ! Μόνο δυο βραδιές ήταν !»

«Στα λόγια μου έρχεσαι ! Μια από αυτές τις δυο βραδιές έγινες ξανά πατερας !» Πέταξε εξοργισμένη μα κυρίως πληγωμένη . Πάνω που ετοιμαζόταν να ξανά χτίσουν τα θεμέλια της οικογένειας τους , το γεγονός αυτό τα διαλύει όλα !

«Μωρό μου ...» ψιθύρισε .

«Μην με λες έτσι ...» δυο  δάκρυα έσταξαν από τα μάτια της και δεν πέρασαν απαρατήρητα από τον Αλέξανδρο .

«Μην κλαις , με σκοτώνεις ! Σε παρακαλώ μην κλαις άλλο εξαιτίας μου ! Με σιχαίνομαι ακόμη περισσότερο !»της εξομολογήθηκε και την έσφιξε στην αγκαλιά του κάνοντας τους λυγμούς της να πληθύνουν απειλητικά . Η άσπρη του μπλούζα είχε πλέον χαραγμένη μια στάμπα παικτών δακρύων .

«Θα ευτυχήσουμε ποτέ ;» Κατάφερε να πει μέσα από τους λυγμούς της .

«Κάθε εμπόδιο είναι για καλό ! Υπόσχεσου μου ότι θα είσαι δίπλα μου και εγω θα κάνω τα πάντα για να είσαι ευτυχισμένη .» Την φίλησε απαλά και τρυφερά όπως της άρμοζε .

«Δεν μπορώ !» Απάντησε ξεψυχισμενα μέσα από την χορταστική ένωση των χειλιών τους .

«Μην ...»ψυθίρισε
«Μην μας το κανείς αυτό !» Την φίλησε ξανά με πάθος και λαχτάρα .

«Το παιδί μου στερήθηκε την μάνα του ! Δεν θα επιτρέψω σε κανένα άλλο παιδί να στερήθει τους γονείς του !» Του είπε καθώς τα χέρια της έσφιγγαν περισσότερο γύρω από την μέση του .

«Κανένας δεν θα στερηθεί τίποτα !» Απάντησε με πείσμα .

«Δεν γίνεται Αλέξανδρε ! Καποιος θα βγει νικημένος από αυτή την ιστορία ... και πραγματικά θα ήθελα να ήταν όλοι νικητές αλλά τα θαύματα σταμάτησαν να γίνονται προ πολλού !»

«Θυμίσου κάτι ! Εμένα κάτι δεν μου κολλάει σε όλη αυτή την ιστορία ! Θα το δεις !» Της είπε και τον κοίταξε περίεργα «Και να ξέρεις πως δεν πρόκειται να αφήσω κανέναν να μας νικήσει» συμπλήρωσε και την φίλησε για ακόμη μια φορά και έπειτα στράφηκε προς την κουζίνα .

«Σε αγαπάω Αλέξανδρε !» Του φώναξε και εκείνος χαμογέλασε χαρούμενος .

«Έλα να μαγειρέψουμε για το βράδυ ! Θα γυρίσει η Ιζαμπέλα από το μπαλέτο και θα φάμε όλοι μαζί !» Φώναξε και εκείνη συμφώνησε από μέσα της . Παράλληλα ανυπομονούσε να επιστρέψει η Ιζαμπέλα και να της πει τις εντυπώσεις της από την πρώτη της μέρα στην σχολή χορού .

«Τι θα φτιάξουμε ;» Τον ρώτησε και ακούμπησε το σωμα της πάνω στο πάγκο κάνοντας τον Αλέξανδρο να πάρει φωτιά ωστόσο προσπάθησε να συγκρατηθεί καθώς εκείνη δεν  ενιωθε ακόμη έτοιμη έπειτα από όλα όσα είχαν προηγηθεί με τον ξαδερφο του .

«Προτείνω ογκρατέν λαχανικών !» Της απάντησε σοβαρά και εκείνη ξέσπασε σε γέλια .

«Συγγνώμη γλυκιε μου αλλά θα ήταν προτιμότερο να φτιάξουμε ένα κλασσικο παραδοσιακό φαγητό ! Να γνωρίσει και το παιδί τις γεύσεις της πατρίδας του !» Του εξήγησε

«Μα η Ιζι τρελαίνεται για ογκρατέν !» Απάντησε με ένα βλέμμα απογοήτευσης μικρού παιδιού .

«Εμπιστευσου με ! Μια σπιτική τυρόπιτα θα της πάρει τα μυαλά !» Είπε και άρχισε να ψάχνει τα ντουλάπια για τα κατάλληλα υλικά .

«Άτιμη γυναίκα, με κανείς ότι θες !» Της είπε με βλέμμα που την έκαιγε από την κορυφή ως τα νύχια . Η Μαρίνα κοκκίνισε και έσκυψε το πρόσωπο της

«Όταν κοκκινιζεις με ανάβεις περισσότερο !» Ξεφουρνισε .

«Αλέξανδρε σταματά !» Είπε ξεψυχισμενα .

«Γιατί ;» Την προκάλεσε .

«Γιατί ... γιατί πρέπει να φτιάξουμε την τυρόπιτα !»

«Μόνο γι αυτό ;»

«Για τι άλλο !» Προσπαθούσε να προσποιηθεί πως ήταν άνετη με όλο αυτό που εκτυλίσσονταν .

«Γαμωτο !» Αναφώνησε εκείνος .

«Τι έπαθες τώρα ;» Ρώτησε τρομαγμένη .

«Πρέπει να κάνω ένα κρύο ντουζ !» Της είπε γελώντας παρασύροντας και εκείνη .

«Δεν χρειάζεται ! Απλώς περίμενε να γίνει η τυρόπιτα !» Του έκλεισε το μάτι κάνοντας τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα .

«Παράτα την τυρόπιτα μωρό μου και έλα εγώ !» Την τράβηξε από το χέρι οδηγώντας την στον μεγάλο τριθέσιο κάναπε . Με γρήγορες και βιαστικές κινήσεις της έβγαλε το μπλε μακρύ φούτερ που φορούσε αφήνοντας την μόνο με τα εσώρουχα της . Τα μάτια του έπεσαν πάνω στα τραύματα της που δεν είχαν κλείσει ακόμη .

«Θα φιλήσω πόντο-πόντο κάθε σημείο του κορμιού σου ώστε να φύγει και το παραμικρό σημάδι !» Της ψιθύρισε και έπειτα επιτέθηκε στο βελούδινο δέρμα του λαιμού της .

«Μακάρι να ζούσαμε σε ένα όνειρο και να ξυπνήσουμε εκεί που είχαμε μείνει πριν τρία χρόνια !»ψιθύρισε καθώς εκείνος εισέβαλε στον κόσμο της με απαλές και απότομες κινήσεις .

«Έλα να ζήσουμε το δικό μας όνειρο μωρό μου !» Είπε και αύξησε τις ωθησεις μέσα της προσφέροντας της απόλυτη ικανοποίηση . Η ένωση τους ήταν πάντοτε μοναδική . Από την πρώτη φορά που συνευρέθηκαν ερωτικά συνειδητοποίησαν πως τα κορμιά τους ήταν φτιαγμενα ειδικά το ένα για το άλλο .

«Σε αγαπώ τόσο πολύ !» Της ψιθύρισε στο αυτί , δαγκώνοντας τον λοβό της και αφήνοντας ελεύθερο το κύμα του οργασμού του μέσα της , βοηθώντας και την ίδια να κάνει το ίδιο .

«Σου υπόσχομαι ότι θα μείνω δίπλα σου αλλά μην με προδώσεις ξανά !»

«Ποτέ μωρό μου ! Ποτέ !» Της απάντησε .

«Τώρα νομίζω πως μπορούμε να φτιάξουμε εκείνη την τυρόπιτα που λέγαμε !» Αναφώνησε και γέλασαν και οι δυο .

«Εσυ μπορείς , εγώ δεν νομίζω ! Το κρύο ντουζ που λέγαμε ... επιβάλλεται !» Της είπε και της έδειξε το μποξεράκι του , στο οποίο διαγράφονταν για ακόμη μια φορά ο πόθος του για εκείνη !

«Χριστέ μου !» Αναφώνησε και έκλεισε τα μάτια της γελώντας κατευθυνόμενη προς την κουζίνα για να ολοκληρώσει την μαγειρική της . Έπειτα από λίγα λεπτά και ενώ ο Αλέξανδρος βρισκόταν στο μπάνιο χτύπησε το κουδούνι της πόρτας .

Ήρθε το κορίτσι μου ! Είπε από μέσα της .

Άνοιξε την πόρτα όμως δεν είδε κανέναν παρά μόνο έναν άσπρο φάκελο στο πατάκι δίπλα από το πόδια της . Το πήρε στα χέρια της και το περιεργάστηκε με απορία .

Με ένα μου μόνο τηλεφώνημα , ο άντρας σου θα δει τα σίδερα της φυλακής ! Είσαι διατεθειμένη να τον βοηθήσεις ;
Άγγελος ...

Και το χαρτί της έπεσε από τα χέρια ...

«Μωρό μου επέστρεψε η μικρή ;»

«Ο...όχι !»τραυλισε . «Μια κυρία μπέρδεψε το σπίτι μας με το σπίτι του γείτονα δίπλα !» Έκανε αυτό που απεχθάνονταν ... είπε  ένα μεγάλο ψέμα !