"Σμπρωξε Μαρίνα ! Λίγο ακόμη έμεινε ." Πρόσταξε ο γιατρός καθώς προσπαθούσε να δώσει τέλος στο ευχάριστο βάσανο της Μαρίνας . Μετά από έναν δύσκολο και πολύωρο τοκετό η ώρα να αγκαλιάσει το παιδάκι της πλησίαζε .

"Δεν μπορωωωωω!" Τσιριξε καθώς εσμπρωχνε με όλη την δύναμη του σώματος και της ψυχής της . Το κορμί της δεχόταν αλλεπάλληλους σπασμούς και χτυπήματα και ο άντρας της δεν ήταν εκεί . Το στήριγμα της απουσίαζε ! Δεν ήταν παρών να της προσφέρει την δύναμη που αποζητούσε . Της είχε υποσχεθεί " θα είμαι μαζί σου , θα σου κρατάω το χέρι , μαζί θα το κάνουμε και αυτό " . Ψέματα ! Όλα ψέματα ! Εκείνος έλειπε .

"Λίγο ακόμη !" Φώναξε ξανά ο γιατρός .

"Ααααα" τσιριξε και έπειτα ακούστηκε ένα αχνό κλάμα . Δυστυχώς όμως η δυνάμεις της την εγκατέλειπαν . Τα μάτια της έκλειναν και οι παλμοί της έπεφταν επικίνδυνα . Οι νοσοκόμες ανέλαβαν το νεογέννητο ενώ ο γιατρός προσπαθούσε να επαναφέρει στην ζωή την μητέρα .

Δυο χρόνια μετά Νέα Υόρκη !

"Μπα...μπα !" Μια μικρή παιδική φωνούλα τρύπησε στο τύμπανο του αυτιού του .

"Καλημέρα στην πριγκίπισσα μου. !" Αναφώνησε με την αγουροξυπνημένη φωνή του και άφησε ένα φιλάκι στο μέτωπο της κόρης του . Σηκώθηκε από το κρεβατι , τοποθετώντας τα μαξιλάρια γύρω από την μικρή μήπως με κάποια απότομη κίνηση βρεθεί αγκαλιά με το πάτωμα . Κατευθύνθηκε προς την κουζίνα για να της ετοιμάσει το γάλα της . Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο για εκείνον να μάθει να μεγαλώνει μόνος του ένα μωρό , όμως στην συνέχεια συνήθισε και έμαθε τα απαραίτητα . Μόλις ζεστάθηκε το γάλα της μικρής γύρισε πίσω στο δωμάτιο με εκείνη να τον κοιτάζει χαμογελώντας με τα γαλάζια ματάκια της . Το να είναι κανείς πατέρας είναι μοναδικό . Κανένας άντρας δεν μπορεί να δεχτεί εύκολα την πατρότητα μέχρι να γίνει μέρος αυτής.

"Μπα...μπα γα...λα" είπε με κοφτές λεξούλες την πρόταση της . Ο Αλέξανδρος κάθισε δίπλα της στο κρεβάτι και την έβαλε στην αγκαλιά του . Η καρδιά του έχανε μερικούς χτύπους κάθε φορά που τον κοιτούσε και του χαμογελούσε διάπλατα . Ήταν όλος του ο κόσμος , ο παράδεισος του . Όμως για να γίνει ο δικός του παράδεισος έγινε η κόλαση της Μαρίνας ! Πίστεψε στις ιστορίες άλλων που είχαν στόχο να τους διαλύσουν και το πέτυχαν . Ανόητος και απερίσκεπτος δεν δέχτηκε να συζητήσει με την γυναίκα του . Μετατραπηκε σε έρμαιο δυνάμεων που αδυνατούσε να ελέγξει .Εγκλωβίστηκε στο κλουβί του μίσους και της διαφθοράς .

"Είσαι η ζωή μου πριγκίπισσα μου ! Εσυ και μόνο ! Μαζί μακριά από όλους και όλα !" Απευθύνθηκε στην μικρή Ιζαμπέλα καθώς εκείνη έπινε ασταμάτητα το γαλατάκι της από το ροζ μπιμπερό . Καθώς την κοιτούσε σκεφτόταν όλα όσα έγιναν στο παρελθόν . Την πρώην γυναίκα του που μισούσε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο , την φυγή του στο εξωτερικό , τους πρώτους μήνες με την Ιζαμπέλα ... Πονούσε και αυτός ! Πως γίναμε έτσι ρε πούστη μου . Αναρωτιόταν συνεχώς .

Αυτά τα δυο χρόνια στην Αμερική κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρο του και να γίνει ένας αξιόλογος χειρούργος . Είχε σπουδάσει πίσω στην Ελλάδα ιατρική στην Αθήνα ομως μετακομιζοντας στο εξωτερικό ειδικευτηκε πάνω σε πολλούς τομείς της ανθρώπινης ανατομίας και το όνομα του έγινε ξακουστό σχεδόν και στις πενηντα μια πολιτείες της Αμερικής . Έσωζε ζωές καθημερινά και αυτό τον γέμιζε ζωή . Το μόνο που τον εμπόδιζε από το να συνεχίσει ήταν η Ιζαμπέλα . Ένιωθε τύψεις όταν την άφηνε μόνη της με την γυναίκα που είχε αναλάβει επι πληρωμή να την προσέχει της ώρες που εκείνος ήταν απών .

Το κινητό του χτύπησε και τον έβγαλε από τις σκέψεις . Ταρακούνησε το κεφάλι του και έψαξε με τα μάτια του για το κινητό του . Ήταν ο αδερφός του ! Ο μοναδικός άνθρωπος που διατηρούσε επαφές μέσω τηλεφώνου με  εκείνον και την μικρή ανήψια του ομως δεν γνώριζε που βρισκόταν και αυτός που συγχρόνως στήριξε όσο τίποτα άλλο την Μαρίνα .

"Καλημέρα αδερφέ !" Αναφώνησε κρατώντας το κινητό με το ένα χέρι και με το άλλο το μπιμπερό στο στόμα της κόρης του .

"Αλέξανδρε , γυρνά πίσω ή έστω πες μας που είσαι !" Του ζήτησε παρακλητικά ο κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερος του αδερφός . Η φωνή του τον ανησύχησε όμως τίποτα δεν θα μπορούσε να τον κάνει να γυρίσει πίσω .

"Πως σου ήρθε Αχιλλέα ! Αφού ξέρεις πως η Ελλάδα τελείωσε για εμένα και την μικρή !" Του φώναξε αναστατώνοντας το μωρό που τώρα είχε άρχισει να κλαίει σπαρακτικά . Την φίλησε στην κοιλιτσα της σε μια προσπάθεια να την ηρεμήσει και όντως αυτή η κίνηση είχε αποτελέσματα .

"Άλεξ , η Μαρίνα δεν είναι καλά ! " μόλις άκουσε το όνομα της η καρδιά του σφίχτηκε . Όσο και να προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του πως την μισούσε δεν θα τα κατάφερνε . Ήταν η μοναδική γυναίκα που τον έκανε να νιώσει τον αληθινό έρωτα . Αυτή που με την πρώτη της μάτια τον μαγνήτισε και τον έκανε να την θέλει σαν τρελός . Η γυναίκα που στα χέρια του γνώρισε τι θα πει έρωτας ! Ήταν έρωτας παραφορος , μέσα σε δυο χρόνια έγινε ο γάμος και έπειτα από μερικούς μήνες προέκυψε ο μικρός καρπός τους έρωτα τους . Έκαναν όνειρα για ένα μέλλον μοναδικό . Ένα κοινό μέλλον ! Όμως όλα ανατράπηκαν και η Μαρίνα πέθαινε μέρα με την μέρα . Δυο χρόνια μέσα στην άγνοια , δίχως να γνωρίζει τον λόγο που ώθησε τον άντρα της να της στερήσει το παιδί τους με αυτό τον τρόπο .

"Καρφί δεν μου καίγεται για εκείνη !" Απάντησε ψυχρά με ήρεμη και χαμηλή φωνή για να μην ταράξει ξανά την μικρή του .

"Άκουσε με γαμωτο ! Θα πεθάνει Αλέξανδρε με ακούς ! Θα πεθάνει ! Είναι η νύφη μου γαμωτο ! Τι έγινε ρε αδερφέ ; Γαιτι έφυγες ; Τι σου έκανε ;" του είπε απελπισμένος με την κατάσταση .

" Είναι μια τσουλα αυτό έγινε ! Μια πουτανα που γουστάρει να πηδιεται με τον έναν και με τον άλλον . Ας πεθάνει ... Θα έχω και εγώ μια δικαιολογία για την Ιζαμπέλα . " είπε με τεράστια δόση ειρωνίας στην φωνή του . Βαθιά μέσα του δεν το εννοούσε . Της είχε πει κάποτε "είτε είμαστε μαζί είτε χωριά , αν πάθεις κάτι , αν μου φύγεις ... Θα πεθάνω , θα κάψω τον κόσμο και ύστερα θα έρθω να σε βρω μωρό μου " . Το εννοούσε και ακόμη το εννοεί . Όμως ο θυμός δεν δίνει περιθώρια στην λογική . Θολώνει το μυαλό , σύννεφα οργισμένα κατακλιζουν την ελπίδα να κερδίσει η σοφια της σκέψης .

"Είσαι μεγάλος μαλακας και το ξέρεις ! Μεγαλώσαμε χωρίς πατέρα Αλεξ ! Σου άρεσε ; Δεν σε βασανίζει ακόμη και σήμερα το γεγονός ότι δεν είδες ποτέ τον πατέρα σου ; Θέλεις το παιδί σου να ζήσει με το ιδιο βάσανο ;" είπε απότομα και τερμάτησε την κλήση . Ο Αλέξανδρος παρέμεινε σκεπτικός να κοιτάζει τον τοίχο . Όχι , φυσικά και δεν θα ήθελε να μεγαλώσει το παιδί του με τον ίδιο πόνο της απώλειας . Ο πατέρας του σκοτώθηκε σε δυστύχημα το βράδυ της γέννησης του . Έτρεχε για να προλάβει να φτάσει έγκαιρα στο νοσοκομείο όμως συγκρούστηκε με ένα φορτηγό και άφησε την τελευταία του πνοή στην τσιμεντένια άσφαλτο . Ο Αλέξανδρος συνεχώς αναζητούσε την πατρική φιγούρα στο σπίτι όμως ποτέ και κανείς δεν κατάφερε να την αναπληρώσει . Ο εγωισμός του για ακόμη μια φορά δεν έδινε το πράσινο φως στην λογική .

"Σε λατρεύει ο μπαμπάς ιζι !" Χαμογέλασε στην μικρή , όμως το κουδούνι διέκοψε την στιγμή πατέρα και κόρης . Είχε έρθει η ώρα να φύγει από το σπίτι και να αφήσει την μικρή στα χέρια της Emily , της νεαρής κοπέλας που πρόσεχε την Ιζαμπέλα . Άνοιξε την πόρτα γρήγορα και η Emily έτρεξε στην μικρή . Την αγαπούσε σαν την μικρή της αδερφή . Ο Αλέξανδρος φόρεσε τα ρούχα της δουλειάς του και ήταν έτοιμος για αναχώρηση .

"Goodbye Emily ! See you later ! Whatever you need me , call me !" Της είπε στα αγγλικά και έκλεισε την πόρτα πίσω του . Χαμένος και μπερδεμένος .!!