Μωρό μου που είσαι ? Σε περιμέναμε με την Ιζαμπέλα στο πάρκο αλλά δεν ήρθες , είναι όλα καλά ? Είπε ο Αλέξανδρος από την άλλη άκρη του τηλεφώνου ενώ η μαρίνα σκούπιζε τα δάκρυα της .

«Αγάπη μου συγγνώμη μου έτυχε μια δουλίτσα , που είστε να έρθω να σας βρω ?» Ρώτησε όσο πιο φυσικά μπορούσε ενώ συγχρόνως πάλευε με τον εαυτό της για να μην του ξεφουρνίσει το χαρμόσυνο γεγονός .

Τώρα είμαστε στης μαμάς σου , έλα από εδώ και βλέπουμε τι θα κάνουμε . Νομίζω η Ιζαμπέλα έχει μια ιδέα και δεν θέλω να της χαλάσω το χατίρι . Της απάντησε .

«Τι σκαρωνετε εσείς οι δυο ? Καλά ... έρχομαι και θα τα πούμε από κοντά» τερμάτησε την κλήση και στάθηκε στην πιάτσα τον ταξί ώστε να βρει ένα ελεύθερο που θα την μετέφερε στο πατρικό της . Λαχταρούσε να αγκαλιάσει τον άντρα και το παιδί της και αμέσως μετά να μοιραστεί μαζί τους την αστείρευτη χαρά της . Δεν το πίστευε , θα γινόταν μητέρα για ακόμη μια φορά αλλά τώρα όλα θα ήταν πολύ διαφορετικά . Θα είχε για πρώτη φορά την ευκαιρία να μεγαλώσει εξαρχής το δεύτερο παιδί της . Στην συνέχεια άλλες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό της . Φοβήθηκε πως με την δεύτερη γεννά θα παραμελήσει την Ιζαμπέλα και πως εκείνη θα νιώσει για ακόμη μια φορά την απουσία της μητέρας της . Έτσι κατέληξε σε κλάμματα μιας και οι ορμόνες της χορεύουν σε ξέφρενους ρυθμούς .

Επιβιβάστηκε στο ταξί και πήρε τον δρόμο της επιστροφής .

«Κυρία , είστε καλά ?» Αναφώνησε ο οδηγός που παρατήρησε τα κόκκινα κλαμενα μάτια της .

«Ναι , ναι όλα καλά ! Σας ευχαριστώ!» Του απάντησε χαμογελώντας .

«Ελπίζω μόνο να μην είναι αντρας η αιτία .» Χαχάνισε εκείνος σε μια προσπάθεια να της φτιάξει την διάθεση και πράγματι τα κατάφερε .

«Όχι βέβαια. Οι γυναίκες δεν κλαίνε !» Τον πείραξε και εκείνος την κοίταξε με περίεργο βλέμμα δείχνοντας της διαφωνία του στο προηγούμενο σχόλιο της . Και με αυτά και με αυτά έφτασαν μπροστά από το σπίτι της μητέρας της .

Οπλίστηκε με μια γερή ανάσα γεμάτη οξυγόνο και χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας . Η μικρή Ιζαμπέλα έσπευσε να την υποδεχτεί με το τεράστιο χαμόγελο της .

«Μωράκι μου» αναφώνησε η μαρίνα και την έκλεισε στην σφιχτή αγκαλιά της , αποφεύγοντας να την σηκώσει στον αέρα για να προστατέψει το έμβρυο μέσα της .

«Μανούλα που ήσουν ? Σε περίμεναμε ...» είπε με παράπονο η μικρή . Η μαρίνα έκλεισε την πόρτα και την οδήγησε προς το σαλόνι για να της δικαιολογηθεί . Εκεί βρισκόταν και ο Αλέξανδρος .

«Αγάπη μου» του είπε και έτρεξε στην αγκαλιά του . Ο Αλέξανδρος ανταποκρίθηκε αμέσως και ένωσε το χείλη τους σε ένα γλυκό φιλί .

«Τι έγινε ? Που χάθηκες σήμερα ?» Αναρωτήθηκε .

«Πάμε εκεί που θέλει η Ιζαμπέλα μας και θα σου τα πω όλα !» Του είπε χαμογελώντας και εκείνος σήκωσε το φρύδι του σε ένδειξη απορίας .

«Ότι θέλει η γυναίκα μου» είπε και σηκώθηκε αρπάζοντας τα κλειδιά του αυτοκινήτου . « Ιζαμπέλα φύγαμε» φώναξε και η μικρή έτρεξε στην αγκαλιά του .

«Μαμά φεύγουμε» φώναξε με την σειρά της και η μαρίνα .

«Περιμενε παιδί μου , δεν πρόλαβα να σε δω» βγήκε από την κουζίνα της με την λερωμένη της από αλεύρι πόδια.

«Θα τα πούμε μετά μαμάκα μου .» Της έστειλε ένα πεταχτό φιλί και έτρεξε προς το αυτοκίνητο .

Ένα πολύ πολύ μικρό κεφάλαιο επιστροφής , σας υπόσχομαι ότι έρχονται περισσότερα μεγάλα κεφάλαια , με μεγάλες και ανατρεπτικές αποκαλύψεις . Ζήτω γι ακόμη μια φορά μια τεράστια συγνώμη για την απουσία μου όλον αυτό τον καιρό . Εάν όλα πάνε καλά και εσείς είστε ακόμη εδώ μαζί μου , η ιστορία μου θα προχωρήσει πολύ μακριά . Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων ❤️