Αλέξανδρος

«Καταφθάνει  επείγων περιστατικό σε λιγότερο από δέκα λεπτά . Ζήτησε να αποστειρωθει το χειρουργείο 4 και να είναι σε ετοιμότητα οι γιατροί όλων των ειδικοτήτων .» Αποκρίθηκε ο Αλέξανδρος στην νεαρή γραμματέα του και βοηθό του καθώς έκλεισε το τηλέφωνο . Δύσκολη μέρα στην δουλειά προβλέπονταν κι είχε υποσχεθεί στην μικρή του κόρη να επιστρέψει νωρίς σπίτι για να παίξουν με τα παιχνίδια της .

«Καλημέρα Αλεξ !»είπε χαρούμενα η Christina καθώς έκλεινε την πόρτα πίσω της και κατευθύνθηκε προς το γράφειο της που βρισκόταν τοποθετημένο απέναντι από αυτό του Αλεξάνδρου . Ένα κλίμα αμηχανίας υπήρχε κυρίως από την πλευρά του .

«Καλήμέρα και σε εσένα»της απάντηςε με έναν αναστεναγμό απελπισίας .

«Τι έχεις εσυ ; Γιατί είσαι έτσι ; Έφυγε πάλι η γυναίκα σου ;»τον ρώτησε με ένα υπερβολικά ειρωνικό ύφος .

«Κοιτά την δουλειά σου Christina !» Της απάντησε με νεύρο .

«Έμαθα έχουμε περιστατικό ! Θα με χρειαστείς σίγουρα . Πρόκειται για κακοποίηση ανηλίκου» είπε αλλάζοντας θέμα και ελαφρύνοντας το κλίμα που επικρατούσε μεταξύ τους .

«Δεν εχει έρθει ακόμη το ασθενοφόρο» απάντησε .

«Το ξέρω ! Όμως με ενημέρωσαν από την γραμματέα . Μου είπαν για σεξουαλικη και σωματική κακοποίηση νεαρής με βαρύ τραύμα στο κεφάλι και πολλά κατάγματα σε ώμο και πλευρα!» Τον πληροφόρησε και εκείνον  με τα δεδομένα που είχε ως τώρα .

«Καθάρματα γαμωτο !» Έβρισε μέσα από τα δόντια του . Στην σκέψη και μόνο πως στην θέση αυτή της νεαρής μπορούσε να ήταν η δίκη του κόρη ενιωθε τόση οργή και μίσος .

«Δυστυχώς υπάρχουν ! Γι'αυτο όμως είμαστε εμείς εδώ !» Αποκρίθηκε εκείνη και ο Αλέξανδρος κούνησε καταφατικά το κεφάλι του .

«Εγώ να πηγαίνω. Κάλεσε με μόλις με χρειαστείς.»του είπε «Ααα και ...Αλέξανδρε αύριο να ξέρεις θα λείπω !»συμπλήρωσε και την κοιτάξε αδιάφορα χωρίς να τον ενδιαφέρει η απουσία της .

«Έχω ραντεβού με τον γυναικολόγο μου ! Έχω καθυστέρηση .» Απάντησε θριαμβευτικά και βγήκε από το γραφείο αφήνοντας τον έκπληκτο και εντελώς χαμένο . Δεν μπορούσε να πιστέψει πως ίσως εκείνη ήταν έγκυος στο παιδί του . Δεν θα μπορούσε να είναι δυνατό . Συνεβρεθηξαν αρκετές φορές αλλά πάντα με προφύλαξη και την απαραίτητη προσοχή . Κάτι τέτοιο θα αποδεκάτιζε  τις ελπίδες του για επανασύνδεση με την πραγματική του οικογένεια .

Μαρίνα

«Αδερφή μου χαίρομαι πολύ που σε ακούω και που είστε όλοι καλά .
Και εγω είμαι παρά πολυ καλά αλλά και η ανήψια σου . Δεν υπάρχει αυτό το συναίσθημα , πλέω σε πελάγη ευτυχίας από την πρώτη στιγμή που την αντίκρυσα !»είπε καθώς ένιωσε τα δάκρυα της να κυλούν από το πρόσωπο της . Αλλά πλέον ήταν μόνο δάκρυα χαράς .

«Να δώσεις σε όλους τα φιλία μου και μια μεγάλη αγκαλιά στον μικρό αντάρτη μου . Ελπίζω να τα πούμε σύντομα και από κοντά !» Είπε και τερμάτησε την κλήση . Έπειτα έστρεψε το κεφάλι της , να δει την μικρή της κόρη που έπαιζε ανέμελα με τα παιχνίδια της . Χαμογέλασε σε αυτό το γαλήνιο θέαμα .

«Ιζι θέλεις να με βοηθήσεις να μαγειρέψουμε το φαγητό μας ;» Την ρώτησε η Μαρίνα και εκείνη χαμογέλασε διάπλατα .

«Έλα πάμε !»της είπε και η Ιζαμπέλα την ακολούθησε στην μεγάλη κουζίνα με τα μικρά βηματάκια της . Η μαρίνα την σήκωσε στην αγκαλιά της και την ακούμπησε προσεκτικά πάνω στον πάγκο της κουζίνας . Έβγαλε τα υλικά από το ντουλάπι και άρχισαν της αλχημείες τους . Έπειτα από μια ώρα το φαγητό ήταν σχέδον έτοιμο και ψηνόταν στον φούρνο .

Την ίδια στιγμή η πόρτα άνοιξε και ο Αλέξανδρος έκανε την εμφάνιση του στην κουζίνα , φορτωμένος με χαρτιά από την δουλειά και ένα μυαλό χαμένο στις χειρότερες σκέψεις .

«Μπαμπάκααα !»φώναξε χαρούμενη η Ιζαμπέλα και πήδηξε από τον πάγκο στην αγκαλιά του . Εκείνος ανταπέδωσε στο άγγιγμα της αλλά δεν ήταν τόσο θερμός όσο άλλες φορές κάτι το οποίο δεν πέρασε απαραίτητο από την Μαρίνα που τον ήξερε καλύτερα από τον καθένα .

«Μπαμπά , εγώ και η μαμά φτιατσαμε πιτσα»αναφώνησε η μικρή χαρούμενη με το κατόρθωμα της .

«Μπράβο μικρή μου !» Απάντησε ο Αλέξανδρος με μια μικρή προσποίηση χαράς . Η δήλωση της Christina τον είχε αποσυντονίσει πλήρως . Η Ιζαμπέλα έφυγε τρέχοντας από την κουζίνα και έτρεξε στο δωμάτιο της για να χτενίσει τα μαλλιά της όπως συνήθιζε να κάνει τις τελευταίες μέρες συνεχώς .

«Τι έχεις Αλέξανδρε ;» Τον ρώτησε η Μαρίνα μόλις είχαν μείνει οι δυο τους .

«Τίποτα !» Απάντησε εκείνος απότομα .

«Πως τίποτα ; Είναι ολοφάνερο ότι δεν είσαι καλά . Τι σε απασχολεί ;»επέμεινε εκείνη .

«Σου είπα τίποτα ! Μην με νευριάζεις και σταματά να ασχολείσαι !»του ξέφυγε πάνω στα νεύρα του και η μαρίνα του έστρεψε την πλάτη της θυμωμένη . Εκείνος μετάνιωσε την κάθε λέξη από την στιγμή που ξεγλιστρήσαν από το στόμα του όμως ήταν  ήδη αργά να τις πάρει πίσω .

«Συγγνώμη !»είπε έπειτα από λίγα λεπτά σιγής .

«Το φαγητό είναι έτοιμο . Σου έχω βάλει στο πιάτο . Μπορείς να καθίσεις να φας αν πείνας . Εγώ πάω να δω τι κάνει η Ιζι !»του είπε χωρίς καν να τον κοιτάξει στα μάτια . Ήταν ακόμη θυμωμένη με την συμπεριφορά του .

«Περίμενε γαμωτο !»είπε και την τράβηξε από το μπράτσο της .

«Δεν υπάρχει λόγος ! Αδιάφορο πλέον . Μόνο το παιδί μου με απασχολεί !» Αποκρίθηκε .

«Μην είσαι πεισματάρα -που να σε πάρει - είχα μια πολύ δύσκολη μέρα στην δουλειά !»της απάντησε . Δεν ήταν ψέμα αλλά δεν ήταν και η αλήθεια .

«Να ρωτήσω τι συνέβη ή μηπως δεν είναι μέσα στις αρμοδιότητες μου ;»τον ειρωνεύτηκε και εκείνος χαμογέλασε απαλά με το πείσμα της , χαϊδεύοντας το μάγουλο της .

«Η ζωή μιας νεαρής κοπέλας , που βιάστηκε και ξυλοκοπήθηκε από τον πατριό της κρεμόταν ολοκληρωτικά από τα χέρια μου . Ήταν πολύ ψυχοφθόρο και συγχρόνως στενάχωρο . Απλώς σκέφτηκα την Ιζαμπέλα και ταράχθηκα !»ομολόγησε . Κανείς δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει πως αυτό ήταν ένα συνταρακτικό γεγονός αλλά όχι και η πηγή της θλίψης και της απελπισίας του Αλεξάνδρου .

«Δεν θα ήθελα ούτε να το σκεφτώ ! Όπως και για καμία κοπέλα άλλωστε !» Είπε και εκείνη συγκλονισμένη με αυτό που άκουσε από τον Αλέξανδρο .

«Τέλος πάντων ας τα αφήσουμε αυτά τώρα ! Έσεις πως περάσατε σήμερα ;»την ρώτησε .

«Παίξαμε , χτενίστηκαμε , φάγαμε ...» είπε και γέλασε χαρούμενη  .

«Χαίρομαι που τα πήγαινετε καλά !» Αποκρίθηκε εκείνος .

«Αλέξανδρε , υπάρχει και κάτι αλλο που πρέπει να συζητήσουμε !» Του είπε και εκείνος την κοίταξε με περιέργεια «Κάποια στιγμή εγώ πρέπει να επιστρέψω στην Ελλάδα ...» έκανε έναν πρόλογο δίνοντας του να καταλάβει που θα κατέληγε αυτή η συζήτηση .

«Εγώ έχω την δουλειά εδώ Μαρίνα !» Της είπε .

«Τουλάχιστον ... μπορώ να πάρω την Ιζαμπέλα μαζί μου . Να την δουν λίγο και οι δικοί μου . Είχαν και εξακολουθούν να έχουν την ίδια λαχτάρα με εμένα .» Είπε βιαστικά προκειμένου να δικαιολογήσει το επιχείρημα της .

«Αυτό είναι αδύνατον Μαρίνα !»είπε κατηγορηματικά .

«Δεν μπορείς να μου το απαγορεύσεις Αλέξανδρε . Δεν φύτρωσα , έχω μια οικογένεια πίσω μου που νοιάζεται για εμένα και αδημονεί να αντικρίσει το παιδί μου . Λίγες μέρες θα είναι εξάλλου !»του είπε με ήρεμη φωνή . Δεν ήθελε να τον ταράξει και να τον εκνευρίσει αλλά προσπαθούσε να πάει με τα νερά του .

«Και για ποτέ σκέφτεσαι να κανείς αυτό το ταξίδι ;» Την ρώτησε .

«Στο τέλος της εβδομάδας» απάντησε .

«Εντάξει ! Μόνο αν μου υποσχεθείς πως θα είναι για λιγότερο από μια εβδομάδα !» Της είπε και εκείνη χαμογέλασε χαρούμενα που είχε καταφέρει να τον πείσει να δεχτεί χωρίς εντάσεις. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην επιστρέψει στην Ελλάδα απλώς ήθελε να γίνει με τρόπο ειρηνικό και όχι εντάσεις και φασαρίες .

«Σε ευχαριστώ ... σε ευχαριστώ !»χοροπήδησε και παραπάτησε στην αγκαλιά του . Εκείνος την κράτησε πάνω του και τα βλέμματα τους ενώθηκαν . Τα χείλη του το επόμενο δευτερόλεπτο βρέθηκαν κολλημένα πάνω στα δικά της . Κανείς δεν έκανε κίνηση να διακόψει αυτή την στιγμή ... ίσως γιατί και οι δυο της είχαν πραγματικά ανάγκη .