I PINCHED his left cheek. "Kapag sinabi kong 'wag malikot, 'wag malikot, huh? You listen to me. I'm the boss now."

"How mature."

I just laughed at him. Kakasabi ko lang na marami ng nagbago sa akin, na nag-mature na ako sa loob ng ilang taon. Ngunit heto at para akong bata na nagta-tantrums sa kanya, kaya naman pinagbigyan niya na rin ako.

Kakatapos lang namin ng pangatlong lovemaking namin ngayong gabi. Walang kapaguran mula kahapon. Pilit na binabawi ang mga oras na nawala. Hindi ko alam kung saan galing ang lakas naming dalawa.

Natawa ulit ako. Nasa kuwarto kami, pinagpa-practisan ko lang naman ang mukha niya. Isa sa mga itinuro sa akin ni Kia ang pagmi-make up. Isa iyon sa higit na nagpapaganda sa mga babae, saka sa mga sosyalan kailangan talaga na makolorete ka. Kaya naman talagang pinag-aralan ko ang mga shades, sizes ng brush at kung anu-ano pa about cosmetics.

Namumula na ang pisngi ni Lander. Nakaunan siya sa hita ko habang bina-brush ko ang makapal niyang kilay.

"Hey, don't you dare shave my eyebrows!" Nanlaki ang mga mata niya ng makita ang pang-ahit na hawak ko.

"Of course not. I won't shave it all off." Nakangising sabi ko. "Trim lang, you see ang kapal masyado."

Bigla siyang bumangon. Lalo akong napangisi sa itsura niya, naka-contour ang mukha niya at may false eyelashes pa siya. Though mukhang hindi na kailangan ng false eye ni Lander, mahahaba na kasi talaga ang pilik niya.

Sino ba ang mag-iisip na sa buhay ng isang Lander Montenegro ay mararanasan niya ang ganito?

"We should bury the past," aniya. "Let's start anew, baby."

Kumunot ang noo ko.

"I know you still hate me."

Natawa ako ng ma-gets ko ang sinasabi niya. "Stupid! Hindi ako gumaganti. Talagang ganito lang ang pagmi-make up. Come on, wala akong gagawin na makakasakit sa'yo."

Hinila ko siya palapit sa akin, ikinulong ko ang mukha niya sa mga kamay ko.

"You're the most beautiful man I've ever seen, Montenegro."

"With these irritating things?" Hinablot niya ang false eyelashes at inis na ibinato sa kung saan. Kinuha niya rin ang kumot at saka ipinunas sa mukha niya.

"Hey, bakit mo inalis? Ang hirap kaya ilagay iyan." Nakangusong reklamo ko.

"If you want to punish me, it's really okay with me. If you like, you can tie me at puwede mo akong latiguhin. You could also cut my fingers. Anything, Aviona. But please, oh, please! Not this way."

Natawa na naman ako. Bruho. Mas gusto pang masaktan kesa make-upan. "Sige na, I'm sorry I forgot na barakong-barako pala itong love ko."

Natawa na rin siya. "You silly girl."

"Oh, I love hearing you laugh, Montenegro."

Yumapos ang mga braso niya sa katawan ko.

"Alam mo bang natatakot ako na baka panaginip lang ito? Na baka bukas wala ka na."

Maliit siyang ngumiti. "I feel the same way, baby."

"Baka umalis ka, baka iwan mo ako."

"Not gonna happen." His arms tightening around my body as his deep blue eyes focused on me. "At ikaw, hindi ka rin mawawala sa akin. Not again."

"Mangako ka sa akin." Ungot ko.

"I won't."

Sumimangot ako.

"I won't promise, my love. I will just do it."

I sighed. "Sige na nga."

"Mahal kita. Mahal na mahal kita, Aviona Camille Montemayor- Montenego."

"Mahal din kita kahit scary ka dati." Smiling and crying, I hugged him and pressed my cheeks on his hard chest.

"Sisikapin kong gawin ang lahat para sa'yo... na wala ka ng ibang hihilingin at kakailanganin pa sa piling ko."

"Wala naman na," anas ko. "Wala na... only you... Just you. Just Lander."

Muli ay narinig ko ang mahina at maiksing tawa niya, punong-puno ang dibdib ko ng pag-ibig para sa lalaking ito.

...

MAHIGPIT ang hawak ko sa kamay ni Lander. Kaharap namin ngayon ang mommy ko. Kahit hindi pumayag si Mommy ay nagpumilit pa rin ako sa isang dalawang linggo na bakasyon namin ni Lander sa Hong Kong. Gusto ko kasi siyang makasama nang matagal.

Nalaman ko rin na hindi pa pala nakakapunta ng Disneyland si Lander, pagkatapos sa Amerika ay Hong Kong naman kami. Plano na rin namin pumunta sa Japan, 'tapos sa universal studio naman. Lahat ng bagay na hindi namin nagawa noong bata pa kami, gagawin namin ngayon nang magkasama.

Lahat ng bagay na ipinagkait sa amin, at maging ang kabataan naming nawala sa amin, babawiin namin. Hindi pa naman huli ang lahat. Meron pa kaming habambuhay para bumawi, at bumawi sa isat-isa.

Salubong ang kilay ni Mommy.

Tumungo sa kanya si Lander. "How are you, Madame?"

"Hindi ko na tatanungin kung talagang mahal mo ang bunso ko."

"Mommy..." Nagulat ako sa diretsang sabi ni Mommy.

Hinarap ako ni Mommy. "And you, Aviona. Kahit naman sabihin ko na 'wag siya, hindi mo rin gagawin, di ba?"

"Mommy..." marahan akong tumango. Nagsisimula ng mabasa ang mga mata ko ng luha.

Hinaplos ni Mommy ang pisngi ko. "Dahil isa kang Montemayor, at ang isang Montemayor ay iisang beses lang puwedeng magmahal sa tanang buhay niya. At ang isang beses na iyon, kailanman ay hindi na matatapos."

Tumikhim si Lander sa tabi ko kung kayat napatingin kami sa kanya ni Mommy.

Seryoso ang mukha niya habang nakatitig sa akin. "Kapag ikinasal na kami ni Aviona, hindi niya na kakailanganin ang yaman ng pamilya niyo. Ibibigay ko sa kanya ang lahat ng meron ako, at kahit ang wala ako, pipilitin kong makuha para ibigay sa anak niyo, kung hihilingin niya iyon sa akin."

"Isa na lang, Montenegro." Ani Mommy.

"Anything, Madame." Sagot ni Lander na sa akin pa rin nakatingin.

"Harapin mo ang pamilya namin. Harapin mo ang pamilya na inagawan mo ng kaligayahan sa loob ng maraming taon. Harapin mo ang pamilya ni Aviona."

UP NEXT: Epilogue