.

Mira's POV

Pinunasan ko naman ang mata ko na napuno ng luha dahil sa surprise na ginawa nila Rhobert. Tinulungan din naman ako ni Rhob sa pagpunas gamit ang panyo niya.

"Thank you." Sabi ko kay Rhob matapos ako tulungan alisin ang tumulong luha kanina galing sa mata ko.

"Are you okay now?" Tanong niya na agad ko namang tinanguan. "Stop crying, okay? I just said that I don't want you looking down and then you cried? Really?"

Natawa naman ako sa tono ng boses niya na parang naiinis siya sa sarili niya dahil di niya tinupad na icheer up ako. Hay nako, Rhob.

"I didn't cry this time because I'm sad. It's tears of joy. I cried because of happiness." Sabi ko naman but he just frown kaya natawa na naman ako.

"She's just experiencing some moments of pure bliss kaya umiyak. OA ka sa pag-aalala, Rhob!" Napatingin kami kay Jhaycee na bigla na lang sumulpot sa harap namin at inaasar si Rhobert.

"Shut up, Jhay." Rhobert said while glaring at Jhaycee who doesn't give a care and still laughs at Rhobert. Bigla naman sumulpot na din ang ibang kabarkada.

"Uy pre!" -Angeloy.

"Congrats, pre!" -Brine.

"Successful ka sa plano mo. Congrats!" -Zeid.

Todo bati ang boys kay Rhobert na tagumpay daw sa plano nito kaya naman napalitan nakasimangot niyang labi ng isang malaking ngiti. He's happy because of his success of cheering me up. I'm happy for having him by my side too. Hay! I'm so lucky to become his girlfriend.

"Magkaka-sabwat talaga kayo?" Natanong ko naman sa boys kaya medyo natigil sila panggugulo kay Rhobert pero ang girls naman ang sumagot sa akin.

"Oo. Kaya wala iyang mga yan kaninang lunch para sa surprise na ito for you!" Kinikilig na sambit ni Keana. Mukang di pa siya tapos kiligin samin ni Rhob kahit ilang minuto nang tapos ang surprise.

"Itong surprise rin yung pinag-uusapan pala nila kaninang umaga." Dagdag naman ni Jar na hawak pa rin ang violin niya.

"Edi alam nyo na rin pala mula kaninang umaga?" Woaah. Pare-pareho kami nagtataka sa inaasta ng boys kaninang umaga pero ang totoo pala ako lang ang walang alam kung ano meron?

"Nope! Kaninang tanghali lang namin nalaman dahil sa mga text message nila. Inutusan pa kami na mag-palusot sayo kung sakaling magtanong ka. Tsk." Sagot naman ni Jhaycee habang masamang nakatingin kay Zeid na hindi na makapagsalita ngayon dahil sa madilim na tingin sa kanya ni Jhaycee.

"W-wala naman akong kasalanan e--" Napatigil sa pagsasalita si Zeid dahil mas dumilim pa ata tingin ni Jhaycee kay Zeid. "Sorry na!"

Bumaling naman ako ng tingin kela Jaraica at Angeloy. "Kayo namang dalawa! Di ko inexpect na ipapakita nyo talent nyo sa pagtugtog niyang organ at violin."

"I just want to help Rhobert." Simpleng saad ni Jar habang naka-ngiti.

"Minsan nyo lang naman makita talent ko. Ganda diba?" Pagyayabang naman ni Angeloy pero nabara lang nila Jhaycee sa pang-aasar.

"Oo nga. Ang ganda ng performance nyo. Bagay na bagay talaga eh. Diba, Kea?" Nakangising sambit ni Jhaycee.

"Oo. Couple goals talaga eh!" Sagot naman ni Keana na naka-ngisi din.

"H-hindi kami isang couple!" Magkasabay na sagot ni Jar at Angeloy habang namumula ang muka. Nagkatinginan pa ang dalawa dahil sa sabay na pagsagot pero agad ding umiwas at mas lalong namula pa dalawa. Success naman ang pang-aasar nila Jhaycee at Keana kaya nag-apir pa sila.

"Tigilan nyo na yan. Kumain na lang tayo. Nagugutom na rin ako eh." Pagsabat naman ni Brine na sinangayunan naman ni Zeid.

"I agree. Nakakapagod din itong surprise and we need to celebrate because of this successful surprise!" Zeid happily and excitingly said. Halatang suportado niya ang sinabi ni Brine.

"Libre mo ba, Zeid? Brine? Lakas mag-aya ah!" Sabi naman ni Rhobert sa dalawa. Ngumisi lamang ang dalawa sa kanya.

"Syempre ikaw yung manlilibre!" -Brine.

"Kailangan mong bayaran ang pagtulong namin sa iyo. Kailangan mo kami ilibre pre!" -Zeid.

"Huh!? Bakit ako yung manlilibre!?" Di makapaniwalang tanong ni Rhobert. Nakisali na rin naman na si Angeloy samantalang kaming mga babae ay naka-tingin lang sa kanila.

"Kasi ikaw nanghingi ng tulong samin!" Sabay-sabay na sagot naman ng boys sa kanya.

Ayaw pa magpatalo nung una ni Rhob pero sa huli ay bumigay rin at tinanggap na manlilibre siya. Nagdiwang naman sila at mga nag-apiran pa at nag-hiyawan samantalang si Rhobert ay napa-buntong hininga na lang. Nagkatinginan naman kaming mga babae at sabay-sabay na napailing dahil nangyare. Mukang pare-pareho kaming mga babae ng iniisip; boys will be boys.

"Mas maganda siguro na sa bar mo na lang kami ilibre." Biglang suhestiyon ni Angeloy na sinang-ayunan pa nung ibang lalake.

"Ah! Magandang idea yan, Ange--"

"HINDI PWEDE SA BAR!!!" Sabay-sabay naming sabing mga babae dahilan para di matuloy ni Zeid ang sinasabi niya. Dahil rin sa sinasabi ni Zeid ay binigyan ni Jhaycee si Zeid ng isang death glare. If looks can kill, probably naka-bulagta na si Zeid pag nagkataon.

"N-nagjojoke lang a-ako he-he-he." -Zeid.

"Gusto mo talagang mag-kagalit tayo, hano? Sige. Dun ka sa bar!" -Jhaycee.

"S-s-sorry naaaa!" -Zeid.

In the end ay hindi natuloy ang suggestion ni Angeloy na sa bar gawin ang panlilibre ni Rhobert. Talagang isang malaking HINDI ang sagot naming mga babae sa suggestion na iyon. Kung gusto nilang uminom ay pwede naman. Pwedeng mag-inuman sila sa bahay ng isa sa barkada, huwag lang yung sa bar na pahirapan pa pag uuwi sila dahil malayo sa bahay at puno pa ng haliparot at malalandi ang lugar na iyon.

"We'll take this seafood bucket. Also, add a wine to our drinks." Sinabi naman ni Keana ang order namin sa isang waiter. Nasa isang restaurant kami na medyo malapit lang ng konti mula sa school. The squad chose to eat here since eating in the mall is common already.

"Wine? Should we really drink? We have classes tomorrow." Tanong ko naman. Hinarap naman ako ni Keana nung umalis na yung waiter at binigyan lang niya ako ng isang matamis na ngiti pero mukang nakakatakot kung si Brine ang makakakita nung ngiti. Tahimik lang si Brine na nakaupo sa tabi niya.

"The boys wanted to celebrate right? Then, the wine is perfect for celebrations." Jhaycee answered with a sulking expression habang nasa tabi niya si Zeid na tahimik at medyo naka-yuko.

"Wine is okay compared to the drinks these boys are planning to drink in the bar." Jaraica answered with a serious facial expression and serious atmosphere while sitting across to Angeloy na tahimik din at medyo naka-yuko.

The boys are quiet and almost not moving while the girls are talking but you can feel their wrath for the boys who are planning to go out in the bar and let Rhobert treat them. Kasalanan talaga ito ni Angeloy dahil siya ang nag-suggest nun pero di naman halata sa mga lalakeng ito na gustong-gusto nila pumunta sa bar at mag-enjoy? Anyway, the boys may be keeping quiet pero eto si Rhobert sa tabi ko na tahimik din pero pinaglalaruan ang mga daliri ko na hawak niya kanina pa at mukang wala siyang pake sa silent war na nagaganap dito sa table namin. Hay. The common trait of my Rhobert.

"Seriously, Rhobert? Chill ka lang? Di mo ba iniisip na galit rin ako?" Di ko makapaniwalang komento sa pinapakitang reaksyon ni Rhob sa sitwasyon. Napalingon na rin samin ang ibang kaibigan.

Rhobert look at my eyes, it's just a normal gaze which he usually do. Walang bakas ng boredom or frustration or kahit pagkatakot! And at that moment ay alam kong wala akong dapat ikagalit.

"I didn't suggest to go to the bar, in the first place. They are just joking. Malabong mag-bar rin kami kahit isuggest nila iyon dahil mas gugustuhin ko isama kayong mga babae sa lugar na safe at sa walang mga lalakeng mag-aasam sayo." He answered in a simple way.

Napanganga na lang ako sa sagot niya samantalang ang ibang babae ay napa-buntong hininga na lang. Its the cue that they must forgive the boys and should move on about the small issue. Nakahinga na rin naman ng maluwag ang mga lalake at halos bulabugin na si Rhobert ng thank you. We chose to move on about the issue and celebrates the success of Rhobert surprising me with a song to cheer me up. It's just a simple and small reason for us to celebrate but who cares? What we care about is the bond that will form and the happiness that we will get from the celebration.

The celebration ended successfully and everyone is happy. We enjoyed the seashell seafoods and the wine that is mostly wiped out by the boys. Kanya-kanyang hatid rin naman ang boys sa mga babae, may mga sarili na rin kasing sasakyan ang boys. Pagkadating naman sa bahay namin ay inexpress ko muli ang gratitude ko kay Rhobert dahil sa surprise na ginawa niya. Sobrang napasaya talaga ako nun dahilan para maiyak pa ako kanina.

"Wala yun. Anything for you, miss perfect of my life. You should go inside, your family are waiting for you. I'll see you tomorrow at the café, okay? I love you." Ngiti niya sakin at akmang aalis na pero pinigilan ko. Nagtaka naman siya nung una pero agad nawala iyon nung lumapit ako lalo sa kanya para halikan siya sa pisngi niya.

"I love you, too." Ngiti ko rin sa kanya. "See you tomorrow!" Masayang paalam ko.

-

Dahan-dahan dumilat ang mata ko, medyo naririndi sa tunog ng alarm clock pero mas nangibabaw sa katawan ko ang sarap dahil sa masaya at mahimbing na tulog. Remembering what happened last Sunday and yesterday, it would definitely make your morning great. This is all thanks to ate Fatima, ate Alice, kuya, Rhobert and the squad.

"Mira alam kong wala akong magagawa sa pagdating ng mga Espinoza. They are a family friend. A business partner also. I'm really sorry about that. But always remember that I'm your big brother. Kakampi mo ako mula umpisa hanggang dulo. Despite the fact that we're always fighting, I wil be here for you, always." -Kuya Marky.

"I did this because like your brother and ate's, I can't stand to look at you looking down. I want to cheer you up. I want to let you know that I will be here always for you. Not only as your boyfriend but also as a friend. That's what symbolizes my offers for you, a coffee, guitar and myself." -Rhobert.

Remembering those lines could make my heary flutter. See? Talaga namang gaganda ang araw mo pag nakarinig ng mga ganoong salita mula sa taong mahalaga sayo. I'm so blessed to have them as well my other friends.

Nagumpisa ang umaga ko na masaya. Tuwang-tuwa pa si ate Alice nung makita ako sa dining room na halatang masaya at blooming daw. Natawa na lang ako sa pambobola niya at mas piniling kumain ng agahan ng tahimik. Kaso dumating rin si kuya at inasar lang din ako na parang ang ganda ko daw ngayon. Nabwisit rin ako nung sabihin niya na sana palaging ganito araw para daw maganda ako lagi. Tsk. Mapang-asar talaga kahit kelan.

"Epekto ba 'to ng pagpapasaya namin sayo o epekto 'to ni Rhobert?" Pang-aasar na naman ni kuya. Ayaw talaga akong tigilan eh.

"Pareho. Okay na?" Sagot ko naman habang medyo namumula dahil sa pangalawang choice na sinabi niya. Lumaki lang ngisi sakin ni kuya habang si ate Alice ay parang kinilig pa sa narinig na sagot sakin. Di ko lang sure kung doon ba siya kinilig sa sila ang dahilan kung bakit masaya ako o dun sa dahil kay Rhobert o sa parehong dahilan.

Nangyare din ang usual morning date namin ni Rhobert sa café gaya ng napagusapan kagabi. We talk about what happened yesterday and how happy I am. Noong napaiyak ako dahil kela Cyrus at Jana ay hindi siya nagtanong kung ano ba nangyare sa nakaraan at kung bakit ako umiyak. Hanggang ngayon di pa rin niya ako tinatanong kahit alam kong gusto na rin niya malaman. I never even got to ask Rhobert what's his relationship with Cyrus now for them to knew each other. Well, gotta forget that guy first. Why am I even thinking about that guy? He only brings misfortune and sadness in my life that I don't deserve.

Natapos ang date ng matiwasay. Nakipagkita ulit kami sa barkada sa meeting place namin sa mga stone benches at pinuno na naman kami ni Rhobert ng kantyaw dahil nalate na naman kami ng dating dahil sa morning date namin. Saglit lang din naman kami nagkita magbabarkada dahil malapit na rin mag-umpisa ang klase. Hinatid naman ako ni Rhobert sa classroom ko, ganun din ginawa nung ibang boys sa ibang babae. Kaya pumasok ako sa loob ng room na ako lang at hindi kasama si Zeid dahil nga hinatid pa niya si Jhaycee sa building at classroom nito.

"Bes!" Pambungad na bati sakin ni Paolo pagkapasok ko pa lang sa room.

Agad ko din naman siya ningitian pero medyo nawala iyon nung mapansin ko na halos lahat ng mata ng mga kaklase ko ay nasa akin-- lalong lalo na ang mga boys. Kahit si Raquisha ay nakatingin sakin pero mabilis lang din niyang binalik ang paningin kay Arine na katabi niya. Pero nagtataka naman ako sa mga binibigay nilang tingin sakin. May iba ba sa itsura ko ngayon? I check myself to see if there's something wrong with my uniform or in my face pero mukang wala naman. Napansin ko naman na tinatawag na naman ako ni Paolo kaya ipinag-kibit balikat ko na lang ang mga tingin nung iba at pinili ko na lang na maglakad na papunta sa upuan ko.

"Good morning, Pao." Bati ko sa katabi kong bakla pagkaupo ko.

"Good morning bes!" Masiglang bati din niya sakin. "Nasaan si papi Zeid?" Natawa na lang ako sa pambungad niyang tanong sakin.

"Nasa Architecture building. Hinatid si Jhaycee." Sagot ko nang mapansin ko na naman sa gilid ng mata ko ang mga titig mula sa mga kaklaseng lalake. Nawiweirduhan na ako sa totoo lang.

"Anubayan. Naunahan na naman ako ni mareng Jhaycee na unang makita si papi Zeid sa umaga." Paolo said with a trace of disappointment. Pero di ko na lang pinansin ang komento niyang iyon at mas pinili sabihin ang napapansin ko sa mga kaklase namin.

"Hey Pao. Can't you notice that something is different?" Tanong ko kaya nawala ang disappointed expression sa muka niya at napalitan ng pagtataka.

"Different? Ahm. Ano naman yern?" Nagtataka niyang tanong sakin.

"Well.... parang kanina pa kasi nakatingin sakin mga kaklase natin pagpasok ko pa lang ng classroom. Lalo na yung boys." Mahinang sabi ko kay Paolo. Napansin ko rin tuloy sa gilid ng mata ko ang kaklaseng si Ceasar na naka-pwesto sa likod ko na naka-tingin din sakin habang namumula ang muka. Weird. Bakit kaya siya namumula? Having some kind of allergy?

"Ay bes! Walang different dun!" Nabalik naman ang tingin ko dahil sa sagot niya sa sinabi ko. Napa-kunot naman ang noo ko dahil sa sinabi niya.

"What? It's different kaya. Why would they even stare at me? It's weird." I exclaimed on his answer. Inilingan naman niya ako na parang hindi niya tanggap ang sinabi ko.

"Bes! Normal na pangyayare na sa classroom na ito ang tignan ka halos sa lahat ng oras ng boy classmates natin pwera na lang samin ni papi Zeid. Its not weird na pagmasdan ka ng boys dahil sa ganda mo. Tapos matalino at mabait ka pa. Mayaman ka pa! Miss Perfect ka na ng Business Management department, just in case na hindi mo alam." Mahabang paliwanag sakin ni Paolo.

Nakaramdam naman ako ng hiya dahil sa sinabi ni Paolo. I was once been reigned as Miss Perfect in high school. I keep hearing such nickname from my two boy classmates and I can't believe I will hear that again coming from Paolo's mouth. Ang OA naman yung Miss Perfect ako sa buong Business Management. I'm not going to believe it.

"S-stop that. I'm not miss perfect." Nahihiyang sambit ko at natawa nalang si Paolo sa reaksyon ko.

"A-a-ahm.. Miss Perfect!"

Naagaw naman ng kung sino man ang atensyon namin ni Paolo. A certain voice called me in my past nickname, 'Miss Perfect'. Nang lingunin ko naman iyon ay nakita ko sa harapan ko si Ceasar na mas namumula na ngayon kumpara nung nakita ko siya kanina. Sa pagkuha niya ng atensyon ko ay napansin ko rin na tumahimik ang buong klase.

"A-ano yun? Bakit?" Medyo nagulat at nagtataka kong tanong kay Ceasar. He's a classmate na papansin sakin nung first week palang gamit ang pagtawag sakin ng Miss Perfect. He also has a friend named Bern na medyo papansin rin. What's with this guy? Isa rin sya sa napansin kong naka-titig sakin kanina.

Napansin ko naman na mas namula pa ang muka niya kaya mas lalo akong nagtaka. Is he sick? Is he asking for help? Hala ka!

"Are you okay? Your face is so red now." Nagtataka at nagaalala kong tanong sa kanya. Napalingon na rin ako sa katabi kong si Paolo para sana manghingi ng tulong sa kung ano gagawin kay Ceasar pero nakita ko lang siyang nakatingin ng seryoso kay Ceasar at maya-maya ay pinagmasdan ang ilang kaklase namin na bigla nalang tumahimik kanina.

"I-I'm okay! I just want to tell you that..." Bitin pang sabi ni Ceasar.

"That?" Tanong ko naman. Bumuntong hininga muna siya bago ko pa tuluyan narinig ang dugtong niyang sinabi na talaga namang nagpagulat sa akin.

"T-that... that I-I like you! I like you so much since high school days. Even if I'm from different high school, I admire you, Miss Perfect!"

Napanganga talaga ako sa gulat dahil sa sinabi niya. Sobra na rin siyang namula, ngayon alam ko nang hindi sakit ang dahilan kung bakit siya namumula. Nakarinig ako ng ilang pag-cheer at kantyaw mula sa mga kaklase namin. Sinilip ko sa tabi ko si Paolo at kita ko naman sa expression niya na alam na niyang mangyayare ito. Buti pa siya nahulaan na mangyayare ito. Narinig ko rin bumukas ang pintuan ng room at nakita ko sa gilid ng mata ko na si Zeid yung pumasok at parang nagulat at nagtataka pa siya sa mga nangyayare.

Hinarap ko naman muli si Ceasar na mukang di pa rin makapaniwala sa nangyayare. Mukang di sya makapaniwala na nagawa niyang inconfess ang feelings niya sakin. Huminga muna ako ng malalim, nagre-ready para sa mga sasabihin ko. Di ko inexpect na sasabihin ko na naman ang mga linya na ito matapos ng mahabang panahon. May konting dagdag nga lang sa sasabihin ko.

"Thank you for the appreciation. Thank you for admiring me. I truly appreciate your effort to build up the courage to confess your feelings for me. But I'm sorry, I cannot return the feelings that you want. I think you-- everyone here knows that I have a boyfriend and he's the one that I love. I'm sorry. " Sabi ko at nakita ko naman siyang ngumiti ng maliit at medyo napayuko.

Never have I ever thought that such thing will happen again. This kind of confessions and courtship approval from someone started to end when Rhobert announced before that he's my boyfriend which is fake but now it became the truth. Wala na talagang nangyareng ganito simula nung grade 8 kami dahil mas naging malapit kami ni Rhob dahil iyon ang panahon na naging kami na ng totohanan. Rhobert is an ideal and almost perfect guy, who would even dare to disturb our perfect relationship, right? We're a famous couple in Willstone Academy, too.

Kaya talaga namang nakakagulat ang mga sinabi ni Ceasar. After years, he's the first person who tried to get their feelings to me which I cannot accept. Lumipas ang oras at malapit na ang lunch break, may maikling vacant din kami ngayon. Zeid and Paolo on my both sides didn't even dare to talk about that confession. Ceasar said that alam naman niyang walang siyang chance and gusto lang talaga niya sabihin ang feelings niya.

"Mira, may nagpapabigay sayo." Napalingon naman ako sa harap ko dahil sa narinig kong tumawag sakin. Nakita ko naman ang kaklase kong babae na si Cams na may hawak na cup na may tatak ng isang logo ng sikat na coffee shop.

"Eh? Itong kape?" Turo ko sa kape na hawak niya na inaabot na sakin ngayon. Nakita ko naman siyang tumango kaya kinuha ko iyon nang mapansin ko na nakasulat sa gilid ng cup ay Americano at may check sa gilid nung word.

Americano coffee? It's my first favorite type of coffee. It's the first type of coffee that I drunk. Seeing Americano coffee brings back so many memories of that guy. The guy that I have loved yet gives me pain. I don't like this coffee. Who would even give some coffee? At natapatan pa talagang pinaka-ayaw kong kape ang ibibigay sakin? Sorry not sorry.

"Cams, do you know who gave this?" Tanong ko sa kaklase.

"Nope. Lalake yung nagpabigay pero di ko kilala." Sagot naman niya. Napatango naman ako at nagdesisyon na ilagay sa kamay ulit ni Cams ang kapeng binigay niya sakin. Agad naman siyang nagtaka sa ginawa ko.

"Sorry sa abala pero can you give this back to that person? Please also tell him that 'thank you for the coffee but I don't drink coffee, especially the Americano coffee." Sabi ko at medyo nagulat pa siya nung una dahil di ko tinanggap pero agad din naman siyang tumango at lumabas ng classroom dala ang kape.

"Really, Mira? You rejected a cup of coffee?" Napalingon ako kay Zeid sa tabi ko. Parang di pa siya makapaniwala na tinanggihan ko ang paborito ko sa lahat ng inumin-- coffee.

"I like coffee but I don't want to recieve one coming from a stranger." Maikling sagot ko and muka namang naintindihan niya.

"Pusta ko galing iyon sa isa sa mga nagkaka-crush sayo. Makaka-tanggap ka na naman ba ng panibagong confession?" May halong pang-aasar sa boses ni Paolo habang sinasabi iyon at sinamaan ko na lang siya ng tingin.

After trying to forget the bad memories brought up by that Americano coffee, the next day started with a glimpse of sunshine. It looks likes it's telling us that today will be a sunny and good day. Pero nagkamali ako. Sa kinabukasan na iyon ay nakatanggap na naman ako muli ng isang cup ng kape mula sa isang stranger na mukang siya din ang nagpabigay kahapon. Si Cams na naman ang nagsilbing taga-deliver ng kape sakin.

"Here's your coffee..... again." -Cams.

Unexpectedly, nakatanggap na naman ako ng isang baso ng kape ngayon. Kung kahapon ay nakatanggap ako ng Americano, ngayon naman ay isang simpleng iced coffee ang natanggap ko mula sa kung sino mang stranger iyon.

"Cams, sorry ulit sa abala pero can you return that coffee? Again? I don't want to drink a coffee that came from someone I don't know." Sabi ko nang hindi kinukuha ang kape mula sa kamay ni Cams. Napansin ko din sa dalawang gilid ko na naka-masid lang sakin si Zeid at Paolo.

Malapit na rin mag-lunch break nung nakatanggap ako ng kape pero muli ko itong tinanggihan. Tumango na lang ulit sakin si Cams at lumabas na ng classroom dala yung kape. Napa-buntong hininga na lang ako sa nangyare at narinig ko naman ang hagikgik ni Paolo sa tabi ko.

"You rejected that coffee again. How sad for that someone." Sabi naman ni Paolo na parang pinapa-guilty ako sa di ko pagtanggap ng kape na iyon.

"I never said that I want to receive coffee from that stranger like he owed me. Ni hindi nga siya nagpapakilala sakin at binibigay sakin ng personal yung kape diba? Mas lalong hindi ko tatanggapin iyon." Sabi ko naman at binaling na lang ang paningin sa hawak kong libro at di na hinayaan makasagot ulit si Paolo.

Few days have passed, and guess what? Sa loob ng 1 week ay nakatanggap ako ng iba't-ibang klase ng kape. Today is Friday at busy ako mag-review dahil puro quiz din ang magaganap ngayon. Gusto ko nang hindi pansinin ang persistent coffee giver guy na iyon pero unti-unti na rin ata ako nasasanay sa pagbibigay niya ng kape at sa pagtanggi ko sa kape na iyon. Nagiging part na ata ito ng daily routine ko. I hope he stops sending me coffee.

"Baka nga galing talaga iyon sa isa mga nagkakagusto sayo." Komento ni Jhaycee sa kinuwento namin ni Zeid na may isang stranger na nagbibigay sakin ng kape.

"Baka kaya hindi nagpapakilala sayo dahil nahihiya rin. Baka natatakot mareject?" Dagdag naman ni Keana.

"But I have been rejecting the coffees since the first day he started to gave me coffee." Katwiran ko naman.

Nandito kami ngayon sa pinagtatambayan ng barkada pag umaga. Pagkatapos ng morning date namin ni Rhobert ay dito kami talaga dumiretso gaya ng nakaugalian. Kasalukuyan din namin pinaguusapan ang persistent coffee giver guy. Ang ilang araw niyang pagpapadala ng kape at kung sino nga ba talaga siya.

"Is that guy causing you too much trouble already? I can skip classes and wait for him in front of your classroom and talk to that persistent guy." Seryosong sambit ni Rhobert na agad kong inilingan at tinutulan. Actually ilang araw na niya sinasabi ito na haharapin daw niya kung sino nagbibigay ng kape sakin pero tumatanggi ako.

I cannot let him ruin his studies just for my own sake. The coffee giver guy is not truly causing trouble for me. I just don't like his persistence. Sana manawa na siya.

"Yiiee! Worried ang official boyfriend. Nagseselos ka rin ba?" Pang-aasar ni Jhaycee kay Rhobert na sinamaan lang siya ng tingin.

"Shut up, Jhay. Why would I even be jealous when I'm the actual and real boyfriend?" Sagot ni Rhobert at dahil dun ay napuno siya ng kantyaw mula sa barkada. Nalipat ang attention ng barkada mula sa coffee giver guy kay Rhobert na umandar ang pagiging boyfriend ko.

Umattend ako ng klase at sinalubong ako ng sangkaterbang quizzes mula sa iba't-ibang subject. And thank God dahil nasurvive ko iyon. Again, I recieve praises from different professor for getting perfect scores in the quizzes they prepared for our section. Dumating na rin ang oras na malapit na mag-lunch break and consistently, I recieved another coffee while thinking of a way in how to make him stop.

"Here's again your coffee. Hoping that you'll accept it this time." Sabi ni Cams at halata na rin naman na sawa na siya maging delivery man ng kape.

Plano ko na agad hindi tanggapin ang kape pero matapos makita ang naka-check na type ng kape ay kinuha ko ang cup, binuksan ang lid at tinignan kung tama ba ang nabasa kong laman ng cup na ito. This aroma, the milk on the top, certainly this is something that I truly like.

It's a cappuccino!

Seeing my favorite cappuccino here makes me excited. Sa dami ng kape na binibigay sakin ng lalakeng iyon ay ngayon lang ata ako nagdalawang isip kung tatanggapin ba ang kape o hindi. I want to congratulate that persistent guy for finally giving me a coffee that I like.

Now what? Should I accept this? It's my favorite coffee! It's my cappuccino! Wala naman kasalanan ang cappuccino sakin para tanggihan ko ito... wait. Maybe I can use this to make him stop?

Huminga ako ng malalim bago tignan si Cams na halatang ready ng kunin ulit ang kape sakin dahil alam niyang tatanggi ako-- pero iba na muna ngayon.

"I'll accept this coffee." Sabi ko.

Nagulat naman sakin si Cams. Pati si Paolo at Zeid sa magkabilang-gilid ko ay nakuha ko ang atensyon dahil sa sinabi ko. Nakakagulat naman kasi talaga na bigla ko na lang tinaggap ang kape ngayon eh kaninang umaga nga lang ay todo reklamo na ako sa coffee giver guy na iyon.

"I'll accept this coffee in one condition, he will stop sending me coffees and stop giving you trouble. If he still sends some, I will face him personally which is he obviously doesn't like. Please tell him that." Seryosong sabi ko at finocus na lang ang sarili sa cappuccino ko habang ramdam ko pa rin ang gulat mula kela Cams, Paolo and Zeid.

.
3rd Person's POV

"At iyon ang sinabi niya bago tanggapin ng tuluyan ang kape." Sabi ni Cams sa kausap na binata.

"Really? Thank you! Thank you for all your help. I'll accept her condition." Masayang pasasalamat ng binata kay Cams habang nasa labas sila ng Business Management building.

Ngumiti at tumango na lang si Cams saka umalis at pumasok na ulit sa loob ng building. Masayang masaya na tumalikod ang binata para maglakad na rin papunta sa sariling classroom at saktong nakita niya ang isang dalaga na nasa likuran pala niya.

"So, have you finally discovered her new favorite coffee?" Tanong ng babae.

"Yeah. It's cappuccino. Totoo nga sinabi mo na ayaw na niya sa Americano." Sagot naman ng binata.

"Ganon talaga Cyrus. People will tend to forget things that is connected to someone who hurt them. Everything changes, Cy." Paliwanag ng babae habang nakangiti.

Tumango naman ang binata sa kanya. "Yeah. Thanks, Jana. I'm really glad that she finally accepted my coffee for her." Nasabi ng lalake at muling napatingin sa Business Management building sa likod niya na parang nakikita din niya si Mira Aguinaldo.

--------------------

Hi! I want to apologize for this super duper late update. Sobrang focus ko po sa school na wala na ako time for wattpad talaga. Pero since ECQ days naman due to the pandemic, plano ko ituloy ito kahit paunti-unti. Again, I'm sorry for the late update and thank you for those who still reads this story. Stay safe guys!

Thank you for reading! Hoping for your votes and comments :---)

.