Het was weer zo ver, de wekelijkse gymles. Maar dan nu gelukkig weer met mijn eigen gymkleding. Het zwarte shirtje op mijn zwarte Adidas broek, een stuk veiligere keuze dan het broekje van Eve. Mijn haar zat in een hoge paardenstaart en ik voelde me een stuk zelfverzekerder de zaal binnenlopen dan vorige week. Zoals altijd was iedereen weer bezig met hun eigen ding en ik voelde me nogal alleen en ongemakkelijk. Eve had me vanochtend geappt dat ze ziek was en niet kwam. En daar stond ik dan, zonder Eve meer alleen dan ooit. Naast Eve had ik geen vriendinnen. Dus stond ik daar wat ongemakkelijk bij de deur met een arm om mezelf heen geslagen. Het geluid van het fluitje schalde krijsend door de gymzaal. Het sein kwam duidelijk over want iedereen bewoog zich richting de bankjes en ik dus ook. De jongens kwamen langs mij gedribbeld en Olivier droeg de voetbal onder zijn arm.

"Jammer van die lange broek, Mia. Had veel liever die kortere bij je gezien," zei Olivier spottend en zijn opmerking werd gevolgd door een groot geschater van zijn vrienden die hem wat high fives gaven. Triest, zo kwetsbaar als hij was gisteren zo vreselijk was hij nu. Maar het was een façade want zijn ogen stonden verdrietig en dus wist ik dat hij het niet meende.

"Ik moet hem helaas wel gelijk geven," hoorde ik vlakbij mijn oor. Het was Silvestre en toen ik me omdraaide om hem aan te kijken was zijn blik strak naar voren gericht.

"Wat?" zei ik verbaasd. Maar hij reageerde niet meer. Sterker nog, hij liep volledig langs me heen en nam plaats op het bankje waar nu nog een plek over was. Naast hem. Ik rolde met mijn ogen en besloot toch maar naast hem te gaan zitten, hoe graag ik ook koppig op de grond wilde gaan zitten. Ik was mij wel bewust van zijn lichaamswarmte naast mij. Zijn been drukte hij duidelijk tegen die van mij en ik voelde dat mijn adem even stokte. Iets wat hem duidelijk niet ontging want er vormde zich een duidelijk scheef lachje rond zijn mond. Ik kon mezelf wel slaan, ik wilde hem niet die tevredenheid geven.

"Dames en heren, we hebben vandaag een super leuke les," begon meneer Duivendrecht. "Voor sommige van jullie dan. We gaan namelijk voetballen!"

Een luid gejuich, van met name de jongens, steeg op. Ik voelde ook een lach op komen. Niemand wist dat ik jaren had gevoetbald voordat ik naar deze stad was verhuisd. Zo zou ik nu een keer niet een kneus lijken bij gym maar wat sportiever.

"Ik wil graag 3 team captains die hun teams samen mogen stellen. Enige vrijwilligers?"

Het blije gevoel was gelijk weg. Het kiezen van teams betekende maar een ding, ik zou als laatste lekker gênant over blijven. Maar toen zag ik Juan aan het uiteinde van de bank en dacht ik dat er misschien nog wel iets van hoop was dat ik niet als laatste zou eindigen.

De handen van Olivier, Lydia en, een jongen genaamd, Xavier schoten de lucht in. Mijn leraar gebaarde dat ze naar voren konden komen en zo zou het kiezen gaan beginnen. Ik voelde de moed alweer in de schoenen zakken. Ik zou overblijven en niemand zou mij in hun team willen hebben. En zo ging het natuurlijk de eerste keuze ronde, Olivier koos Juan, Lydia koos Britt en Xavier koos iemand van zijn vrienden. De tweede ronde begon ook alweer lekker maar Lydia maakte een niet verwachte keuze. Haar honingzoete stem sprak de naam krachtig uit.

"Silvestre."

Zijn reactie was echter wat raarder. Hij liep naar haar toe met een grote grijns en tilde haar op en draaide haar in het rond. Dit ging natuurlijk gepaard met een absurde dosis gegiechel. Ik voelde een kleine steek in mijn hart toen hij mij uitdagend aankeek terwijl hij een arm om haar heen sloeg. Ik kon mij er niet weerhouden om te denken hoe het was om Lydia te zijn en zijn arm om mij heen te hebben. Ik schudde de gedachte van me af. Het zou nooit wat worden.

"Mia."

Mijn naam schalde door de gymzaal en ik kon het niet helpen om super verbaasd te kijken naar wie mijn naam zei. Olivier. Ik kon enkel schaapachtig en ongelovig naar hem kijken. Maakte hij niet een grapje?

"Kom je nog of blijf je me zo aankijken met je mond open?" zei Olivier en hij gaf me een knipoog. Snel stond ik op en liep ik naar hem en Juan toe. Juan sloeg een arm om mij heen en trok me dicht tegen zich aan.

"Tuurlijk blijft zo'n leuke meid als jij niet als laatste over," zei hij en plantte een kus op mijn wang. Ik kon het niet helpen om te lachen en keek hem stralend aan. Ik kon het niet helpen om te kijken of Silvestre ons momentje had gezien. De grijns was verdwenen van zijn gezicht en zijn blik was recht vooruit. Mijn lach werd nog veel groter. Well played Silvestre maar ik kan het veel beter.

De teams werden gevuld en ik was blij om aan de zij te staan van Juan en ook om het feit dat Olivier mij al zo snel had gekozen. Het kon niet anders dan dat ons gesprek bij mij thuis de relatie tussen ons had veranderd. Hij had me een knikje gegeven, waarbij ik hem dankbaar terug had geknikt. Het eerste potje zou tussen het team van Lydia en Olivier zijn. Nu zou ik ze wat kunnen laten zien. Ik had jaren gevoetbald maar niemand wist dat hier. Wat wilde ik toch graag de blik van Silvestre zien als ik hem passeerde en scoorde. We werden wat rommelig opgesteld waarbij ik en Gwen in de spits werden gezet.

"Van die meiden hoeven we toch niet zoveel te verwachten," had Olivier tegen Juan en een vriend van hem gezegd wat natuurlijk veel gelach opleverde. Ze moesten eens weten. Tegenover mij stond Lydia, in haar team hadden ze duidelijk dezelfde strategie. Ik kon het niet helpen om naar haar te lachen wat een rare blik van haar opleverde. Het fluitje schalde door de zaal en ik was weg. Juan stond achter mij en ging naar voren. Ik rende met hem mee en schreeuwde zijn naam. Gelijk speelde hij af, tot mijn grote verbazing. Ik nam de bal keurig aan en omzeilde een van de mannelijke teamgenoten van Lydia met gemak. Ik sprintte op het doel af en haalde uit. Hij zat. Ik slaakte een gilletje en mijn team begon te juichen. Er klonken balende geluiden bij het team van Lydia en Silvestre. Juan sprintte op mij af en tilde mij op.

"Ik wist niet dat jij kon voetballen," zei hij en zette me neer.

"Je weet nog veel meer van mijn talenten niet," zei ik met een knipoog en hij rolde met zijn ogen. Maar zijn lach was groter dan ooit. Ik ving de blik van Silvestre en vond hem maar moeilijk te plaatsen. Een tweede doelpunt van ons team volgde al snel maar dit keer van Juan. Het team van Lydia was niet bepaald een goed team. Toen was het mijn beurt weer. Olivier stond op doel en had de bal hard uitgetrapt. Ik sprintte er hard achteraan en nam de bal keurig aan. Er stond nog maar een opstakel tussen mij en het doel. Silvestre. Ik ontblootte mijn tanden en maakte een schijnbeweging. Hij trapte erin en ik speelde de bal tussen zijn benen door en rende keihard langs hem. Ik haalde uit en trapte hem met gemak het doel in. En weer was er daar Juan om mij op te tillen en iedereen was weer aan het juichen. Toen ik terug begon te lopen voelde ik de aanwezigheid van iemand en er werd in mijn oor gefluisterd.

"Speel maar lekker de slet van Juan. Niemand anders neemt je toch serieus hier."

Het was Silvestre. Ik voelde mijn handen trillen van boosheid.

"Wat zei jij, jij vieze hufter!" zei ik en draaide me om zodat we neus aan neus stonden.

"Dat verstond je prima," antwoordde hij koeltjes. Ik zette mijn handen tegen zijn borst en gaf hem een duw.

"Jij vieze klootzak!"

"Mia en Silvestre!" klonk het hard door de zaal gevolgd door een fluitje. "Gaan jullie je maar melden. Dit rare gedrag tolereer ik niet."

Meneer Duivendrecht keek kwaad en ik begon te protesteren.

"Maar meneer, ik deed helemaal niks!"

"Melden, mevrouw Heide," en hij wees naar de deur. Dus liep ik met gebalde vuisten weg achtervolgd door Silvestre. Eenmaal in de gang ontplofte ik.

"Jij bent zo'n achterbakse lul, Silvestre," zei ik en liep stug door. Zijn voetstappen klonken door de gang en hij kwam dichterbij en greep mijn arm waarna hij me bij een open ruimte naar binnen trok. Het was een opslagruimte. Zoals gewoonlijk. Hij trok de deur achter zich dicht en zijn ogen spuwden vuur. Maar ik was klaar met hem. Dus duwde ik hem aan de kant en liep naar de deur. Toen ik eraan trok kwam er alleen geen beweging in. Ik zat opgesloten met Silvestre.

Lieve lezers,

Het is weer maandag en dus een nieuw hoofdstuk! Ik zit wel een beetje met een dingetje, ik heb de laatste tijd heel weinig tijd gehad en daardoor nog geen nieuwe hoofdstukken gemaakt waardoor ik misschien in de knel kom met uploaden op mijn upload dagen. Ik zit te twijfelen om het upload schema te laten varen en gewoon te uploaden als het hoofdstuk af is. Dan zijn er vaker of minder vaak hoofdstukken online. Wat vinden jullie een goed idee?

Als je het een leuk hoofdstuk vond vergeet dan niet om te stemmen.

X

E