Hejka misie kolorowe <3

Rozdział poprawiony przez Zyczliwy dziękuję za pomoc :3

Miłego dnia/ wieczoru wszystkim :D

Erwin pov

Obudziłem się z rana, rozglądając się za chłopakiem, ale nigdzie go nie było.

Przeciągnąłem się i usiadłem na łóżku, przecierając oczy. Zmarszczyłem brwi, wyczuwając coś w kieszeni bluzy.

Wyjąłem małą karteczkę z kieszeni i ją rozłożyłem, żeby przeczytać zawartość.

429416 – gdybyś czegoś potrzebował, napisz :)  ~ G. M.

Rozejrzałem się niespokojny o to, czy aby na pewno w pobliżu nie ma Doriana. Gdyby to zobaczył, pomyślałby, że coś mnie łączy z kapitanem.

Wyjąłem telefon i zauważyłem nieprzeczytanego SMSa od Doriana.

"Wyszedłem na spotkanie z Silnym, wrócę niedługo"

Wpisałem z kontaktach nowy numer podpisując go "Montanha". Mam nadzieję, że Dorian nagle nie postanowi mi przejrzeć telefonu.

Westchnąłem i zacząłem zastanawiać się, czy nie napisać do bruneta. Po paru minutach przełamałem się i wysłałem wiadomość

"Dzień dobry, z tej strony Erwin, chciałem podziękować za wczoraj”

Podniosłem się z łóżka, nie czekając na odpowiedź. Postanowiłem się trochę ogarnąć i coś porobić.

Gdy się ubrałem i usiadłem, by móc popijać zrobioną przeze mnie herbatę, dostałem wiadomość.

"Nie ma za co, mam nadzieję, że wszystko w porządku i że się wyspałeś :)"

Uśmiechnąłem się lekko na troskę brązowookiego.

"Tak, wyspałem się. Jeszcze raz dziękuję."

Usłyszałem przekręcanie zamka w drzwiach i gwałtownie zablokowałem telefon, by schować go do kieszeni.

— Cześć, wstałeś już? — Usłyszałem głos Doriana.

— Tak, jestem w kuchni. — Odpowiedziałem.

Po chwili w pomieszczeniu pojawił się blondyn. Podszedł do mnie i pocałował mnie w policzek.

— Jezu, myślałem, że już nie wytrzymam dłużej z tym debilem. — Mruknął, mając zapewne na myśli Gebelsa.

Uśmiechnąłem się sztucznie i napiłem się herbaty.

— Tak właściwe, co zamierzasz dziś robić? — Zapytałem powoli.

Miałem nadzieję, że zamierza gdzieś wyjść, chciałem odpocząć lub spotkać się z Carbo lub Davidem.

— Dzisiaj przecież jest napad. — Zmarszczył brwi, patrząc na mnie. — Miałeś zaplanować ucieczkę.

Czas dla mnie zatrzymał się w miejscu. Totalnie o tym zapomniałem. Od dwóch tygodni chłopacy o tym mówili. Miałem ogarnąć im jakaś ucieczkę, aby zabezpieczyć pieniądze.

Moje oczy się rozszerzyły, a ja zaprzestałem swoich ruchów, patrząc przed siebie.

— Ja… — Zająknąłem się.

— Nie pierdol, że zapomniałeś? — Zapytał, patrząc na mnie z poważną miną.

Przymknąłem oczy i próbowałem uspokoić drżenie dłoni. Odstawiłem herbatę na blat i spojrzałem niepewnie na blondyna.

— Przepraszam, po prostu siedzieliśmy wczoraj tyle na komendzie, całkowicie wypadło mi to z głowy… ostatnio tyle się działo i po... — Chciałem dokończyć, ale mi przerwał.

— Kurwa! Wiedziałeś, jakie to ważne! Do niczego się nie nadajesz! Zadzwoń teraz do Carbonary i wytłumacz im że chuj z napadem, na który szykowaliśmy się tyle czasu! — Warknął.

— Przepraszam… — Mruknąłem opuszczając wzrok.

— Chuj mnie obchodzi twoje „przepraszam”! Co mi to da?! Jak zwykle nic nie potrafisz zrobić dobrze! — Krzyknął i walnął dłońmi o blat.

Wzdrygnąłem się, ale nie ruszyłem się z miejsca, patrząc na swoje dłonie. Miało być tak dobrze…

Blondyn wyciągnął swój telefon z kieszeni i zaczął gdzieś dzwonić. Po chwili zaczął rozmawiać z drugą osobą przez telefon, nie słuchałem zbytnio, bo byłem przestraszony i wkurwiony na samego siebie.

Otrząsnąłem się dopiero, gdy blondyn podał mi telefon. Przyłożyłem go do ucha, przełykając ślinę.

— Halo? — Mruknąłem cicho.

— To prawda? Zapomniałeś? — Usłyszałem poważny głos Carbonary.

— Ja... przepraszam, po prostu… —Mówiłem, ale chłopak mi przerwał.

— Nie kończ. Zapewne byłeś bardzo zajęty. — Mruknął, smutny. — Zawiodłeś mnie, Erwin. Dobrze wiesz, że to było coś ważnego dla nas. — Powiedział i się rozłączył.

Spod moich powiek wyleciała pierwsza łza. Odłożyłem telefon na stolik i spojrzałem na blondyna, który patrzył na mnie wkurwiony.

— Nie pokazuj mi się dzisiaj na oczy! —Warknął i wyszedł z pomieszczenia.

Kolejne łzy spłynęły po mojej twarzy. Byłem do niczego. Jak zwykle zjebałem.

Podniosłem się z krzesła i ruszyłem na korytarz. Założyłem buty i wziąłem klucze. Wyszedłem zapłakany, zamykając drzwi na klucz.

Ruszyłem w kierunku naszego magazynu. Chowałem tam czasem papierosy, a potrzebowałem ich teraz.

Po parunastu minutach byłem na miejscu i wszedłem do środka. Wziąłem z jednej z szafek papierosy i znalazłem tam też zapałki.

Usiadłem na ziemi, odpalając papierosa.
Jaki ja jestem zjebany. Jak zwykle muszę coś zepsuć. Do niczego się nie nadaję!

Warknąłem w geście frustracji i pociągnąłem za swoje włosy. Po chwili jednak zacząłem głośniej szlochać i oparłem głowę na kolanach, które podkuliłem i przycisnąłem do piersi.

Czemu ja zawsze muszę coś spierdolić?
Byłem roztrzęsiony, dlatego w emocjach wybrałem numer przyjaciela. Odebrał po paru sygnałach.

— Halo? — Warknął.

— Carbo posłuchaj, przepraszam ja…

— Erwin, nie chce mi się słuchać twoich tłumaczeń. Daj mi póki co spokój. Wiem, że nie zrobiłeś tego celowo, ale wiedziałeś, ile to dla mnie znaczy. —Powiedział.

— Wiem, nie chciałem, proszę Carbuś,.. — Mówiłem, szlochając.

Usłyszałem westchnięcie w słuchawce.

— Posłuchaj, mi jutro przejdzie. Jestem trochę zawiedziony. Ale potrzebuje ochłonąć. Zadzwonię jutro. — Powiedział i się rozłączył.

Zapowietrzyłem się płaczem. Krztusiłem się łzami. Ciągnąłem za włosy i paliłem papierosa za papierosem.

Nie wiedziałem, co mam ze sobą zrobić. Czułem się jak gówno. Gdy tylko zauważyłem coś na półce, wpadłem na nieco chujowy pomysł…