Chapter 60: Leanardo Sanford

Please re-read this chapter!! Thank you :)

Chapter 60

He is my bestfriend, he is the best bestfriend, he's always there everytime i need him. He's always there to rescue me everytime I'm in trouble. I got him on my back, he saves me for so many times. He makes me happy everytime I'm sad. He knows what I want, want I hate. He know me so well. If there is someone who knows me, it was him. Merong bagay na hindi alam ng lahat at alam nya. May mga sikretong sya lang ang nakakaalam. May mga gusto kong sya lang din ang nakakaalam. Kilalang kilala na ako nito.

I meet him when I was 6 years old, at the amusement park. Anak siya ni tita Demy na kaibigan ni mommy, since they were friends we became one too. Palagi itong nasa bahay namin, magkaharap ang bahay namin, iyon ay noong bago kami lumipat ng San Lorenzo. After we moved to San Lorenzo we bearly meet. Sa school nalang kami nagkikita dahil may kalayuan ang San Lorenzo sa Casa Santiago, kung saan sila nakatira.

He gets everyones attention. Naka tayo ito sa gilid ng guard. Agaw pansin nga ang suot nitong law suit. Gosh he look hot with that. His hair was bit messy, his perfect jawline was showed, he bite his lower lips making him look sexy. 6 footer ito at maganda ang pangangatawan. Naalala ko pa noong high school kami, napagkakamalan akong kapatid nito, hanggang dibdib lang ako nito. God damn I'm not his sister, i'm his girlfriend. Iyan ang palagi kong sinasabi sa kanila.

Looks like he became a lawyer. Well thats what he really wanted. He loves debate.

Patakbo itong lumapit sa akin at mabilis akong niyapos ng yakap. I really miss this guy. I haven't seen him for years.

Ginulo nito ang buhok ko ng kumalas sa yakap. Sumimangot ako kaya pinitik nito ang ilong ko. He doesn't change.

I pouted and punch his chest, he acted like he hurt. "H'wag mong gulohin ang buhok ko, nakaka-bwiset" birong wika ko.

He laughed. "Tsk ampangit mo"

Nagsalubong ang kilay ko rito and without any further a do I grab his hair and messed it. Tawang tawa ako rito ng sumimangot sya at nagpapadyak na parang bata. Isip bata talaga.

"Look you messed my hair. Pumangit tuloy ako ng konti"

Nameywang ako at tinaasan ito ng kilay, suprassing my laughs. "Hindi ka pumangit ng konti kasi pangit kana talaga" pangaasar ko pa rito.

"Ako pangit? Tsk bat mo kinabaliwan"

Lumaki ang mata ko rito.

"You even write my name on your journal, saying i was your crush. Our classmates saw it. Don't deny it samsam" bunyag pa nito.

Mas lalong lumaki ang mata ko. Gosh here he is again bringing back those embarassing times.

I covered his mouth. Baka ano pa ang ipagsabi nito. Everyone is watching us for pete's sake. Baka akalain pa nilang baliw na baliw talaga ako rito, well noon 'yun.

"Shut up, Cray!!" I hissed.

Pinakawalan ko ang bibig nito, tinaas naman nito ang kamay na aminoy sumusuko.

"Okay, okay." Natatawa pang sabi nito.

"I'm hungry" reklamo ko.

"Let's eat. You want a mango float? Or ice cream?" Tanong nito habang naglalakad kami palabas, kinuha rin nito ang bag ko at siya na ang bumitbit.

"Hmmm i want my favorites" i said like a little girl.

I miss this time with him. Eating our favorite food, going to our favorote places and spot. And doing some craziness. Like we're still young.

-

"I thought you hate them?" Tanong nito sa gitna ng pagkain namin. Tumingin ako rito, walang emosyon ang mukha nito. He look dangerous by that, but that isn't make me feel anxious. I was ancious by his question.

It's almost a week since we stayed at Ace mansion, and on that days I forced my self not to think about the past. Everytime i think about it, I always change into a demon, again and again. I hate them to death, their surname, their identity, and especially Mr. Lorenzo Sanford. I hate all of them. They were the reason why I almost died, they were the fvcking reason why our empire almost caught by the police. Mr. Sanford tried to drag us down. He tried to caught us in action, killing innocent peoples, and to put us between bars. Yes, I know we especially me killed so many peoples that I can't even count. But all of them are crimilas. I killed them because i have too-no because they deserved too. Crimimals has no place on earth. They're not innocent. They are the reason why our society is even more cruel than it is.

Mr. Lorenzo Sanford can't understand why we are doing this. Why we killed them. Why we killed his brother. Why we killed Leanardo Sanford.

Leanardo Sanford was a known business man, he owned lot of hotels and bars. Everyone praise him for being kind and lowkey person despite of his success. Everyone think that he is kind as what he showed to them. But they don't know about his illegal transactions. His illegal dealing with asian countries.

He is not Leanardo Sanford in a underground world. He is Bovelan Elsel a payed killer. He killed thousands of innocent people exchange of connections and power.

And guess like, Mr. Lorenzo Sanford didn't know about him being Bovelan. He know that his brother is kind and pire hearted. I killed his brother, he only know that the Venomous mafia's queen is who killed his brother. He only know that Queen Black killed his brother not Samantha Santillian.

The fight between me and Bovelan is one of my most bloody fight. He almost killed me good thing Damon came to rescue me. I killed him in a brotal way. And I don't ever regrets killing him.

----

Chapter 61: sana

As the queen I have to be responsible for everything. I have to fight for my empire even if it means sacrificing my life. I'm born to be this, to be the heiress and to be the mafia queen. Namulat ako sa katotohanang wala akong takas sa responsibilidad bilang reyna ng emperyo. Kahit anong gawin ko ako parin si Queen Black, ang reyna ng emperyong pumatay kay Bovelan Elsel.

I hate him, I hate his brother, Lorenzo. I hate them for ruining my empire. Buong pagkabata ko inalay ko rito at hindi ko hahayaang sirain nila ito. Walang sino man ang makakasira sa emperyong tinayo ng ninuni namin. Walang sino man ang makakatumba sa Venomous Empire, not Bovelan, not Cruzafire and not even Lorenzo Sanford.

Muling bumalik sa aking isipan ang tanong ni Damon, gusto ko mang balewalain iyon ay hindi ko magawa. Kahit kasi ako ay gusto kong malaman kung bakit mas pinili kong manahimik at kalimutan panandalian ang kasalanan nila.

"I hate them, yes, but I'm willing to forgot the past for my son. I am a mother now, I will always think about my son first over anything, even over the empire. Hindi na ako ang reynang pipiliin ang sariling kagustohan kahit may nasasaktan. I would be selfish if I'll chose my son, but you can't blame me. He is my flesh and blood, I don't want to ruin his dream family just for the sake of our empire. Call me selfish for what I'm planning right now, but sorry to say I dont care. I hope you understand, Cray. Si Peyton ang pipiliin ko ngayon. Noon kaya kung talikuran ang pagiging taga-pagmana para sa pagiging reyna pero ngayon hindi na.... I'm choosing my family over the empire, I'm choosing them over anything, over my throne, over my family wealth, over my self."

Siguro nga makasarili ako sa parteng iyon. The empire was there when I need anyone to lean on, when I need someone to talk and to listen on my dramatic life. They were the one who makes me feel like home. They are my family. But I have my son now, as a mother I always going to choose him. I'm willing to take over my crown just for him. To live a normal life with him, and Ace. I want a normal life for my son, away from guns, weapons, and from the dangerous underground.

Si Peyton ang taga-pagmana ng truno ko bilang reyna, ngunit hindi ko kakayanin pag may nangyaring masama sa kanya.

"I'm going to take over my throne, Cray. I'm willing to leave the underground for my son," desidesong wika ko.

He just there, listening to me, waiting for my words. Hearing my side.

"You're mature now" iyan ang nasabi nito, natawa naman ako.

Yeah, nagmature na nga ako. Sa dinami dami ba naman ng nangyari sakin syempre magmamature ako. I can stand with my own feet now. Kakayanin ko ang lahat para sa anak ko.

Nilapit ko sa akin ang plato na naglalaman ng mango float, i use my spooon to have small amout of it, I'm about to it when Damon interrupted.

"You love him?" Mahinahon at mahinang wika nito, bakas rin sa boses nito ang lungkot at pangungulila.

Dahan dahan kong nilapag ang kutsara at tumingin sa kanya. Walang emosyon ang mukha nito ngunit ang mga mata nito'y nagsasabi ng kalungkotang nararamdaman niya.

"Cray..." i muttered his name.

"Samantha mahal mo ba siya?" He repeated this time his voice raise.

I sighed.

"Mahal na mahal ko siya" mahinang wika ko ngunit sapat lang upang marinig niya, bahagya akong yumuko hindi ako handa sa magiging reaksyon niya.

Hindi man sa paga-assume pero alam kung mahal parin ako nito. And I feel sorry for it. Matagal na akong bumitiw, kasi akala ko wala na siya, kasi akala ko wala ng pag-asa. Halos dalawang taon akong umasang buhay siya, umasang isang umaga babalik siya upang maipagpatuloy ang pagmamahalan namin. Napagod ako, na walan ng pag-asa. Hindi ko namalayang unti unti ng nawawala ang pagmamahal ko sa kanya.

Siya 'yung nangiwan, ako 'yung unang bumitaw at ngayon siya ang mas nasasaktan. Kasi saming dalawa siya iyong nagmahal ng wagas. Kompyensa siyang paginiwan niya ako may babalikan pa siya, pero hindi ganon. Everything changed, but not his love for me.

"Gusto kitang agawin sa kanya, gusto kitang ipagdamot. Gusto kong bumalik tayo sa dati, na ako 'yung mahal mo. Gustong gusto kitang agawin sa kanya, handa akong gawin ang lahat makuha kalang ulit, handa akong pumatay bumalik ka lang sa kin. Pero sa sinabi mo nawalan ako nag lakas. Isang salita, isang salitang dumorog sakin, mahal mo siya" masakit, sobrang sakit na makita siyang unti unting nanghihina dahil sakin. Nagdaloyan ang mga luha niya, gusto ko siyang yakapin at alohin pero hindi ako makagalaw. Ang pinakaayaw ko ay ang makita ang mga taong mahalaga sa akin na umiiyak, pero hindi ko kayang sabihing mahal ko siya kahit ang totoo ay hindi naman.

"It's too late! Sana hindi nalang kita iniwan noon. Sana hindi ko nalang binuo ang planong 'yun, sana hanggang ngayon akin ka parin." Puno ng lungkot at sakit na wika nito.

Sa buong buhay ko ay ngayon ko lang itong nakitang umiyak at ako ang dahilan niyon.

"Bumalik ako para agawin ka sa kanya, pero hindi ko kaya. I love you and I'm willing to gave up just to make you happy. Ipapaubaya kita sa kanya sa oras na makita kong mahahalin at aalagaan ka niya" malungkot ngunit nakangiting sabi nito at pinunasan ang mga luha. "Ayaw ko ring sirain ang pamilya niyo, ayaw kung makitang umiyak si Peyton dahil sakin. Kayo ni Peyton ang dahilan kung bakit ako magpapaubaya."

"Thank you" i whispered before wiping my tears.

He don't know how thankful I am to him. I don't want him to be desperate just because of love. I hope he can find someone better, I hope he can find his ever after.

"When will you comeback?.... to take over your throne" tanong nito, mapait itong ngumiti.

Madaming nangyari ngayon, noon ko pa gustong bumalik ng headquarter para makausap sila, para masabi ang binabalak ko. Gusto ko ng opesyal na magpaalam sa kanilang lahat, opesyal na iwan ang magulong underground.

"I have so many things to do, maybe if I have spare time. I'll let ate Hell know days before I come"

Gusto ko ring kamustahin si ate Hell at kina Mom. Pagiisip ko na rin ang birthday celebration ni Peyton, hindi ko pa na sasabi kay Ace ang balak ni mom na i-celebrate ang birthday ni Peyton kahit sobrang late na. Mukhang hindi rin alam ni Ace ang birthday ng anak, kung ano ano pa kasing inaatupag.

Kumukulo ang dugo ko sa tuwing naaalala ang nangyari kanina, nakaka-bwiset. Ang arte talaga ng babaeng iyon, at kung makalingkis kay Ace parang ahas.

"Okay, um you should go back to work now" wika nito at tumingin sa wrist watch. "It's already past 9, I'll see you around"

Ngumiti ako at uminom ng tubig, nawalan na ko ng ganang kumain ng mango float. I wiped my mouth using the table napkin. Nag-ayos naman ng coat si Damon, he look sexy by that.

"You're a lawyer?" Tanong ko, tumayo at sinukbit ang bag.

Tumayo ito at naunang maglakad. "Yeah, it was my dream, kaya rin natagalan akong bumalik dahil nag-aral ako" he explained as he opened the door for me.

"Wala kang trabaho?"

"I'm the boss, honey, I can do whatever the fvck I want" mayabang na wika nito.

I chuckled. "Tss ang yabang ha"

"Can I visit Peyton sometime?" He asked.

"How did you know Peyton, by the way?"

He raised his brows. "Lemme remind you, darling, I am a known mafia king, and I am not one just for nothing...."

Nga naman Samantha.

"I invistigated him. Oh maybe he forgot to tell you, i visited him on school when i have time. He really look like that idiot" he rolled his eyes and pouted.

"So totoo nga ang sinasabi ni Peyton na may lalaking bumibisita sa kanya sa school." Tango tangong wika ko.

Grade 1 noon si Peyton ng una niyang sinabing may dumadalaw daw sa kanyang lalaki, pag tinatanong niya ang pangalan nito ay hindi ito sumasagot o iniiba nito ang topic. Si Damon pala iyon.

"Um Cray I want to ask you something" sabi ko ng naglalakad kami pabalik ng opisina.

Noon ko pa gustong itanong ito sa kanya.

"'Yung lalaking muntik ng pumana sakin ikaw 'yun di'ba?"

Natigilan ito ngunit agad ring ngumiti ng makabawi. "Yes,"

"Why did you do it?"

May balak ba siyang patayin ako noon? Bakit nya 'yun ginawa?

"To get your attention, i want to see you from afar. I waited there for almost an hour, hindi ko intensyong saktan ka kung akala mo'y sinadya ko iyon. I just want to see your beautiful face"

"Tss kala ko naman kung gusto mo kong patayin"

"And why do i do that? I wont kill the girl i love" he said making me blush. Oh come on Samamtha I thought you dont feelings for him anymore? Argh it's just he still has effects on me. He can still make me blush. Pero hindi na gaya ng dati. Wala ng romance feelings, friendship nalang, as I said.

Madami akong gustong itanong sa kanya. Gaya na lamang kung ano ang dahilan ng pagsabog noon. Alam kung may alam siya sa mga nangyari. Kung ano ang planong sinasabi niya. Kung bakit nawala siya ng ilang taon at higit sa lahat bakit niya ko iniwan kahit alam niyang masasaktan ako.

Nagmamadali ito dahil may hearing pa pala ngunit nagawa pang makipagkita sa akin. Sinabi nitong magkikita pa naman kami, kung gusto ko raw itong imterview-hin ay tawagan ko lang siya para masagot na nito ang lahat ng mga tanong ko. Gusto ko ng malaman ang lahat.

I bid my goodbye to him. I hugged him before i entered the entrance.

I have alot of things to do. Nagmadali akong bumalik sa ospisina ni Ace, mabuti na rin ang pakiramdam ko hindi na kagaya kanina na na sobrang naiinis to the point na gusto ko ng sabunotan si Athrea.

Authors Note:

Please re-read this chapter!

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top