Het wordt al heel donker en de meeste telefoons zij al leeg. " We moeten echt een plek vinden om te slapen" zei Stefan. De anderen knikken iedereen was moe en niemand had meer zin om te lopen. Ze begonnen takken te verzamelen en bladeren. Bastiano maakte de constructie en na een half uur hadden ze een hutje. "Lopen er geen wolven hier?" Vroeg Hailey. "We maken een vuurtje die lang genoeg aan blijft zodat ze niet in de buurt komen" zei Jaylen voor de grap. "Geen wolven" zei Bastiano en ging de hut in. De anderen volgen. Hailey was tegen Jaylen aan gekropen en Heaven tegen Jayden. Stefan en Addison waren samen gaan liggen. Misty bleef even bij Bastiano zitten bij opening. En Chris had een arm om Fera heen gedaan en ze vielen snel in slaap. "Moeten we niet een vuurtje aan doen?" Vroeg Misty. Bastiano haalt zijn schouders op "het is niet koud en geen wolven alleen vossen maar die zijn bang voor ons." Misty knikt even en gaat een beetje tegen hem aan zitten. Hij wist niet zo goed wat hij moest doen dus keek heel snel naar Chris en deed een arm om Misty heen. Misty glimlacht klein en kruipt iets dichter tegen hem aan. "Koud?" Vroeg hij. Misty knikt een beetje ze had niks warms aan en het was niet echt koud maar gewoon fris. Bastiano deed zijn vest uit en legt het over haar schouders. Misty pakt het best vast en blijft tegen hem aan zitten. Bastiano glimlacht even en doet zijn arm weer om haar heen. "Wat als we nooit meer thuis komen" zei Misty zacht. "Het is mijn fout" Bastiano schut zijn hoofd "is het niet iedereen was het er mee eens" zei hij gerustellend. Misty keek hem aan "het was te verwachten dat het niet zo makkelijk zo zijn" zei ze en zucht. "Het is normaal iedereen gaat voor de makkelijke voor de hand liggende manier. Maar soms is dat juist goed, het geeft ons nu tijd om na te denken zonder volgende keer fouten te maken. In ieder geval minder grote" Misty glimlacht Bastiano wist altijd wel hoe hij mensen gerust moest stellen. "Kom we gaan ook slapen" zei hij en ging  rustig liggen. Misty legt haar hoofd op zijn borst kast en valt in slaap.

De volgende ochtend werden ze wakker door krakende takken. "Waker worden tijd om te spelen" en klein stemmetje zei. "Verstoppertje ik ga tellen en jullie verstoppen" het was een andere stem dan die van Marilo. De groep keek vragend rond. "Lola" zei Misty zacht. "Lola ja ik ben Lola" zei het stemmetje. "Lola we moeten eigenlijk naar huis." Zei Stefan. "Willen jullie niet spelen?" Vroeg ze verdrietig. "We willen graag spelen maar we moeten echt naar huis onze ouders zijn bezorgt" zei Fera en ging de hut uit. De anderen volgen. "Ik weet waar jullie vrienden zijn" een klein meisje stond half achter een boom verscholen. Hailey en Heaven bleven dicht bij hun broers. "Weet je wie ons kan helpen? Wie Marilo bedoelt?" Vroeg Misty. Het meisje knikt "Mama" zei ze. "Niet in trappen Marilo wil haar moeder straffen en dit zou het perfecte manier zijn" zei Chris. "Mama weet het. Mama vond mij en gaf mij aan Marilo" het meisje grijnst breed. " Ik wil naar huis" jammert Heaven. "Stop met zeuren" zei Jaylen en kijkt naar het meisje. "Mama weet het mama moet je het zeggen" Lola verdween. De groep begint te lopen. "Wacht waar is de baby?" Vroeg Addison. "Vergeet die baby je kan er niet voor zorgen" zei Jayden. Addison rolt haar ogen naar hem. Zacht gehuil klinkt boven hun. Aan een tak zat de baby vastgebonden. Addison keek naar boven en volgde de tak om te zien welke boom ze moest in klimmen. "Laat het" zei Jaylen. "Ik ga een arm kind niet zo achter laten" zei Addison geïrriteerd. Maar toen viel er druppeltjes bloed naar beneden. De groep keek omhoog en de baby werd langzaam verwond. Jayden en Jaylen deden een hand voor de ogen van hun zusjes. "Kom" Stefan lacht een arm om Addison heen en neemt haar mee. Misty was bang tegen Bastiano gekropen. Fera zocht bescherming bij Chris en de groep liep door. "Niet ver meer" hoorden ze maar iedereen negeerde het ze waren echt klaar met alles voor vandaag en de dag was pas net begonnen wie die baby het ook heeft aan gedaan iedereen was het zonder overleg er mee eens dat ze naar huis wouden zonder ook nog maar iets tegen stemmetjes te gaan zeggen.

Ze konden het einde van het bos zien de groep begon haast te rennen. De openbare weg ze waren gered. Het was een drukken weg dus een lift vinden moest niet zo moeilijk zijn. Na een half uur had iedereen een lift gevonden. Ze kwamen aan bij het huis waar hun fietsen stonden en de groep reed meteen richting huis. Ze zeiden geen woord meer nog steeds geschrokken van wat er gebeurt was.

Die avond belde Bastiano Misty op. "Mischien heeft ze gelijk" zei hij. "Wie." "Lola" "met wat?" "Dat we Marilos moeder moeten vragen" "Maar dat is niet logies Marilo wil haar moeder straffen" "precies ze wil haar straffen, Marilo zei toch dat haar mama niet van haar hield. Hoeveel hield Sophias oma van Sophia, bed te straf ooit. Ze wil dat we hun niet vinden" Misty zucht het was wel logies maar ook niet. "We moeten opties open houden. We gaan eerst andere mensen proberen te zoeken en als laatste kunnen we het altijd proberen" Bastiano is weer stil. "We kunnen niet mensen in gevaar brengen" zei hij "hoe bedoel je?" "Er zijn er al 3 dood Mis dat mag echt niet meer worden" Misty is stil. "Kom morgen naar me toe ik zal je alle logies manieren laten zien" zei hij. Misty knikt "is goed" Bastiano hing op hij had een prikbord vol gehangen met mogelijke oplossingen. Hij wou graag detective worden en observeerde altijd alles om zich heen. Er waren buiten de oma nog 3 andere logieshe mensen om te vragen en 4 die totaal niet voor de hand liggen maar zeker wel een mogelijk kunnen zijn.