P.o.v. SchrijverSil
Met open mond keek ik Mister_Shade aan. 'Ik?' vroeg ik. 'Eén van je goede vrienden? Van alle mensen die je kunt pakken, pak je mij? Ik vertrouwde je! Ik dacht dat we op elkaar konden bouwen!'
Mister_Shade lachte een boosaardige lach die door de hele HIDE-omgeving te horen was. Tot mijn verbazing leek de lach steeds sterker te worden en van alle kanten te komen. Van alle kanten om me heen doken anderen op. Mensen die ik nooit echt had gesproken, zoals Sinaasappel, Schrijvertjeautooq en Watt_writers kwamen tevoorschijn en lachten met Mister_Shade mee. Ook Little-rosy, iemand die me tot dan toe geholpen had, en zelfs Equillanora, mijn voorheen goede samenwerking, hadden een wrede lach op hun gezicht.
'Ja, jij ja,' reageerde Mister_Shade op mijn opmerkingen, toen hij zich ervan had verzekerd dat ik zwaar in de minderheid was. De lafaard. 'Het is een boodschap man, een signaal. Laat het duidelijk dat ik iedereen opoffer voor het grotere verhaal, zelfs mijn beste vrienden. Ik heb als eerste mijn zinnen gezet op jou, en je zult sterven. Je maakt geen enkele kans tegen de Tank van HIDE en al zijn vriendjes. Het spel is uit, vriend.' Hij spuugde het laatste woord uit alsof het een oud kauwgumpje was dat al uren in zijn mond zat.
Toen ik beter keek, zag ik dat inderdaad een plakkerige witte substantie op mijn schoenen zitten. Bah.
Ik reageerde niet meer op zijn woorden, maar knipte in mijn vingers. Er stond een verrassing op hem te wachten. Mister_Shade en zijn consorten, die inmiddels in een kring om mij heen stonden, werden ineens van alle kanten omsingeld door mijn vrienden. Snel keek ik of iedereen er was. Survalio, Caitlyn, Atalamenta, Raevenster, Floissant, SilverStar. Check. Niemand had verzaakt. Het was 7 tegen 6. Wij waren in het voordeel en zouden winnen.
Tot Mister_Shade ineens letterlijk een tank uit de grond tevoorschijn toverde. Ik dacht dat hij een grapje maakte toen hij zichzelf de Tank van HIDE noemde, maar blijkbaar meende hij het. De grond splijtte open en een gigantische, zwarte tank-die waarschijnlijk precies dezelfde kleur had als zijn eigen ziel en die van zijn vrienden-kwam tevoorschijn. Mister_Shade stapte in en begon te schieten. Hij zou toch winnen.
Ik dacht dat het het einde was, maar dat bleek het toch niet te zijn. Zijn kogels kwamen wel tegen me aan, maar vlogen niet door me heen. Ik voelde niks.
Na een halfuur lang gefrustreerd schieten, droop Mister_Shade af. Hij liet zijn tank weer de grond in zakken, spuugde nog een kauwgumpje op de grond, en brieste dat hij nog niet klaar met me was.
Mooi zo. Ik ook niet met hem.

P.o.v. Vlorile
Ik vloekte. Niet alleen omdat mijn vriendje Mees dood was en me deze keer niet meer kon redden van mijn problemen, maar ook omdat ik aan alle kanten verraden leek te worden. Mijn vrienden leken me stuk voor stuk in de steek te laten.

We hadden het zó goed voor elkaar! Die vervelende Vissen, we hadden ze tuk. Niks konden ze meer. Tot dat ene moment. Ik ga er niet in detail over spreken, maar ik ben heel boos. Zo boos dat ik misschien wel in mijn ware vorm ga veranderen, dat ik een echte pedoclown ga worden. En dan ga ik de persoon in kwestie thuis opzoeken, want wie wordt er nou niet bang van mij, de enige echte pedoclown? O ja, right, niemand, want iedereen houdt van mij.

Ik was opnieuw in de hel gestopt, maar deze keer was het daar prima te vertoeven. Samen met mijn beste vriendinnen Banzaii en Nanniiii dronk ik een kop thee, tot Hades ineens aan de deur klopte.

‘Slecht nieuws,’ bromde hij.

‘Wat?’ vroeg ik.

‘Je moet de volgende dag Banzaii aanvallen.’ Voor ik hem kon vragen of hij een grapje maakte—de aanvalsketting zou nooit Banzaii en mij pakken!—deed hij de deur alweer achter zich dicht. Er was geen kans om hem terug te halen. Hades kwam en ging wanneer hij wilde.

Banzaii en ik hoefden niet eens te praten om te weten wat we dachten. We knikten alleen maar naar elkaar. Hand in hand liepen we de kamer uit en begaven we ons naar de buitenste randen van de hel, naar de plek waar de levenden ons konden zien.

Banzaii stak haar hand op. ‘Pak mij!’ schreeuwde ze. ‘Pak mij! Deze arme jongen hier heeft niks misdaan! Als iemand het verdient om pijn te lijden is hij het in ieder geval niet.’

_En ik ook niet_, dacht ze erachteraan, maar dat zei ze niet hardop.

Even leek het alsof de overige HIDEmensen niet naar haar gingen luisteren. Een vreemde Kabouter en een random jongen genaamd Collin grepen samen Vlo vast, klaar om hem nog dieper de hel in te gooien, maar na enig twijfelen lieten ze hem toch los.

Een hele schare mensen verzamelde zich rondom Banzaii en gooide haar wel de hel in. Ze verzette zich niet. Twee tellen later, toen de groep verdrietig was afgedropen, kwam Banzaii weer opnieuw de hel uitlopen. Alsof er niks gebeurd was. Ze was nog springlevend, en zinde op wraak.

~

Bedankt schrijverSil voor dit verhaal!

Er is dus niemand dood

Het is nacht geef door wat je doet:
1. Meer (TWEE punten en 8 mensen!)
2. Ketting
3. Niks

Donut hel:
1. Vlorile
2. Banzaii
3. Nanniiii_xxx

De levenden:
1. mister_Shade
2. Equillanora
3. Sinaasappel138
4. watt_writers
5. Raevenster
6. Vlorile
7. caitlynsboeken
8. schrijvertjeAutooq
9. anoniemeboy
10. Eliitje
11. BoEvaElf
12. Banzaii
13. Atalamenta
14. nanniiii_xxx
15. writeyourstory321
16. 1dagsFloog
17. @kaboutersprookje
18. SilverStar2003
19. pronkend
20. @RANDOMCOLLIN
21. CuriousGirl2509
22. 14Lisa
23. Little-rosy
24. Psychanima
25. Esmeezing
26. Floissant
27. Loytee
28. SamF1301
29. Fembuleus
30. survalio10
31. SchrijverSil

De doden:
1. rick1248
2. Crookhangs_S
3. Flikkkenfan98
4. _Ariana_Mendes_
5. myvs002
6. Mysterioustoo
7. InvisbleHuman
8. Illumnia
9. woordenmeesteresse

De gebroken kettingen:
1. Saboteur dag