Again, thank you sa pagbasa.
You may have a lucky day!😍

**
~Winter's Pov

The news was like a bomb that hit us while we're off guard, when we least expect it.

I thought we're losing ground but when Ceixarder spoke, it's like, everything seems fine. He said everything will be okay and I feel like it's true though it's really not.

Napag-alaman kong kinulong pala nila sa Hidden Cell of Sinners si Olivia at ang anak nitong hindi ko pa nakilala kung sino.

Pero bigla na lang raw may sumugod dun na mga kalalakihan at sapilitang kinuha sina Olivia at ang anak niya. Or should I say binawi?

Kaya ngayon ay magkasama kami ni Martina patungo sa Dorm namin nina Kiana. Wala kasi siyang kasama dahil pati si Alastair ay sumama kina Ceixarder Kanina.

Nakakapagod na, palagi na lang kaming naa-agrabiyado. Nakakapuno na pero wala kaming magagawa...sa ngayon.

"Nandito na tayo. Wag kang mahiya Martina, mababait naman sila eh though medyo hindi kayo in good terms."

Nakangiting sabi ko at pinapasok siya kasunod ko.

"Okay lang, I'll adjust. Ako naman ang makikituloy eh, wala lang kasi akong kasama dun sa Dorm namin at nalulungkot ako at the same time naiinis."

"Don't worry, I feel you. Tara." Sinarado ko agad ang pinto nang makapasok kami at di pa nga ako nakakaharap nang marinig ko na ang mataas na boses ni Isabelle na parang sumisigaw.

Ano na naman kaya ang problema ng isang yun?

"Ang duga mo Blaise ha! Naiirita na ako sa'yo. Di porket mas malaki ang booby ng malanding mukhang sinampalukang manok ang mukha ay lulukuhin mo na ako! Blaise naman! Ang gago mo!" Isabelle shouted, and I saw Blaise sitting still on the sofa, looking pale and nervous.

"Isabelle, please let me explain first."

"Explain?! Are you fucking kidding?! I saw you with my own two eyes Blaise, you're fucking kissing! Am I not enough? Am I not?"

Umiiyak na si Isabelle habang sinusubukan siyang patahanin ni Blaise at ang iba nanunuod lang sa eksena, napatigil rin kami.

Ang ganda naman nito. Sinalubong agad nila kami ng eksena. Hayss.

And another one, may sila pala?

" Fuck darling please don't cry... Hey..."

"Don't touch me, Blaise. Doon ka, doon ka sa babaeng 'yun. "

"And why would I be? You're my girlfriend, not her."

"That's the point! I'm you're girlfriend! Pero nakikipaglandian ka sa iba!"

Mas lumakas pa lalo ang iyak ni Isabelle at naaawa na ako sa kanya. I saw Zetro clenched his jaw. What? Galit din ba siya?

"Am I not enough Blaise? Kulang ba ako?"

"No! Of course not! Because you're more than enough——"

"Kapalit-palita ba ako?——"

"Hindi rin."

"Pangit ba ako?" Wait lang, her lines seem familiar.

"No——"

"Then why?!" Sabi na eh, napanuod ko na rin ang scene na'to eh.

"She kissed me, that's it. Nandun lang naman ako dahil may kailangan akong gawin na utos sa'kin ni Leader. Then she flirted with me and pulled me close then that's it but believe me, I didn't cheat. I didn't! Damn it!"

Ramdam ko ang frustration sa boses ni Blaise lalo na nang sinuklay niya ang sariling buhok gamit ang mga daliri niya.

"And you think I'll forgive you just because you explained? Blaise! I know she's hitting on you and you're freaking entertaining her! That Talina Watson is a bitch!"

Nalaglag ang panga ko sa narinig. Si Talina? Siya na naman? Akala ko si Ceixarder lang ang lalandiin niya, pero maging si Blaise rin pala.

At saan ba kasi galing tong si Blaise? Hay naku.

Nag-away pa rin sila hanggang sa nakita na kami ni Kiana at nilapitan.

"Sorry about that, hi, Martina Velasquez, good evening." Magalang at formal na wika ni Kiana.

"Okay lang. Sanay na ako tsaka naiintindihan ko naman. We, sometimes came to this kind of fight, me and Alas, as you know."

"Yeah. C'mon, let's have a seat." Mukhang good terms talaga sina Kiana at Martina.

Dumiritso na rin ako sa loob ng kwarto at agad na nagbihis pagkatapos mag half-bath. Paglabas ko wala na si Blaise at nasa labas na rin si Isabelle. Umiiyak pa rin at pinapatahan ni Zetro.

Weird. Zetro seems on Isabelle's side.

"Winter, kain ka na. Hindi ka na namin inantay kasi gutom na kami eh."

"Kain na tayo Winter."

Aya sakin nina Kiana at Martina. Kumakain na nga sila at mukhang may pinag-uusapan.
Napatingin naman ako kina Isabelle na nasa salas. They're too close at each other at laking gulat ko nang biglang hinalikan ni Zetro si Isabelle.

Isabelle seems shocked but she also kissed Zetro back.

What the fuck?! Ba't ganun? Akala ko ba sila ni Blaise? Bakit pakiramdam ko may love triangle pa ata dito.

"Ano bang problema kanina? Bakit sila nag-away? At Kailan pa naging sila? Di ko man lang nalaman?"

Nakasimangot na tanong ko, inalis ko na ang tingin dun sa naghahalikan sa may terrace na mukhang di napansin ng dalawa.

"Ah, kasi pumunta si Blaise sa Club House, ewan kung alam mo na ang tungkol dun pero para yun sa——"

"For sexual inter course. I knew it." I retorted.

"Yeah, then Blaise seems on drug and he was chasing someone kanina. Di niya naabutan so he drank again and again until he lost control not to his self but to the situation. And that Talina Watson came along in the story. Ang alam namin matagal ng patay na patay kay Blaise ang babaeng 'yun kaya ayun, nagalit si Isabelle."

Mahabang paliwanag ni Kiana na wala pa ring kaalam-alam sa mga pinaggagagawa ng dalawa sa terrace.

And I was shocked like really? Patay na patay ang Talina'ng yun kay Blaise? Then why is she flirting with Ceix?!

Natapos na kami sa pagkain at umalis na si Zetro. Isabelle is sleeping peacefully while Kiana and Martina are also deep asleep. Martina slept in Adira's bed since Kiana said Adira is busy this past few days. And she hasn't going home yet—dito sa Dorm.

Nakatunganga lang ako sa madilim na kalangitan. May mu-munting bituin pero di sapat para maging magandang tanawin ang langit. It even looks sadder.

Nasaan kaya si Ceix ngayon? Is he asleep? Did he eat already? Is he even thinking of me? Is he fine? Is he unharmed? Is he busy, tired or angry again? Is he...hurt?

Ang dami kong tanong na hindi ko masasagot ng mag-isa. Pakiramdam ko para akong nangungulila. I freaking miss mom kahit na madalas niya akong pagsermunan. Kahit palagi niya akong pagalitan okay lang, alam ko namang mahal niya ako kahit pakiramdam ko nalulungkot lang siya kapag nakikita niya ako. Maging si Spring, I'm sorry ate, malamang na sa mga oras na'to nag-aalala ka na. Ganun ka eh, palaging rational mag-isip. Palaging may plano, palaging inuunawa ang lahat at palagi kang tama. Kaya siguro inggit na inggit ako sa'yo.

"But whom I miss the most is you....Daddy. I wish I have you beside me, I wish I've got a chance to see you, if what you look like, if what your voice sounds like, if you love me or miss me like I do——"

"I'm sure he is." Napabalikwas ako nang bigla kong narinig ang pamilyar na boses ni Ceixarder sa aking gilig.

Nanlaki ang mga mata ko nang makita siyang nakatayo sa pinaka gilid ng terrace at isang tulak lang mahuhulog na siya.

Napatakip ako ng bibig hindi sa sobrang gulat kundi sa kaba na baka mahulog siya.

"Ceix! Ano ka ba nama——"

"Shhhh. Tone down your voice baby. Your friend might wake up." Nakangising sabi niya at naglakad pa talaga siya sa tutok ng terrace palapit sa'kin.

Abot-abot naman ang kaba ko at nahinto sa paghinga nang nasa harapan ko na siya. I'm afraid he'll fall if I breathe.

"C'mon. Don't be scared, breathe baby, breathe. I won't fall. " mahinang sabi niya na parang inaakit ako.

"Ceixarder naman. Bumaba ka kasi dito, tinatakot mo ako eh." Ungot ko habang nakatingala sa kanya.

Behind him is the full blue moon, tinatakpan niya ang liwanag at para siyang anghel sa gabi dahil sa pigura niya.

He's like a ninja in Naruto!

"I miss you...and I love you." Imbis na makinig ay yun ang sagot niya at nanlaki ang mga mata ko sa gulat at kaba nang nagawa pa niyang mag squat position habang nasa tuktok ng terrace.

Ang gago talaga!

"Hey, don't cry. I'm sure whoever your dad is, I'm sure he misses you too. Ikaw pa ba? E ang ganda mo kaya."

Biro pa niya at hinaplos ang pisngi ko na basa. Umiiyak pala ako?

"Bumaba ka diyan."

"Come closer first."

"Ceixarder."

"Baby, come closer please. I want to kiss you, pag ganun, nawawala ang pagod ko."

Walang imik akong sumunod, lumapit ako sa kanya at kusang pumikit ang mga mata ko nang dumampi ang malambot niyang labi sa'kin.

Ilang minute ang itinagal nun hanggang sa dahan-dahan siyang bumaba at niyakap ako, niyakap ko rin siya pabalik. Ramdam ko pa ang pagod niya dahil sa bilis ng kanyang paghinga at sa bilis ng tibok ng puso niya.

"Are you that tired?"

"A bit but I'll survive. Nandito ka na eh, ang bilis na naman ng tibok ng puso ko."

"Ramdam ko nga."

"That's your doing."

"I will try to believe it."

"That's true, maniwala ka."

"Okay."

"I don't want an 'Okay' answer, because that's the truth. You can make my heart beats fast and loud."

Nagkatinginan kami at muli niya akong niyakap.

"Anong nangyari kanina? Kamusta?"

"Almost one-fourth of our Armies were killed. I want to explode in anger earlier, they killed my men, they killed them like animals. At wala ako dun, wala akong nagawa. Naaawa ako sa mga tauhan ko, kasi para sa'kin hindi lang sila basta-basta tauhan lang. I trust them, I treated them like my brothers and then just like that, they were killed by those Mafias. "

I can feel the frustration, anger and guilt in his every words. And I feel hurt, damn, my heart is tightening as I listened to his appeals. I can feel the burden he's carrying.

Kaya mo pa ba?

"Di mo naman yun kasalanan. Don't take the blame, don't even feel guilty. Because I know you do your part."

"I know but I can't help it, milady. I feel bad but don't worry, I'll be fine. Promise, just let me be tonight." Kumawala siya sa'kin at pinakatitigan ako saka marahang hinalikan sa nuo.

"Did I forgot to tell you that I love you today?" Maya-maya ay tanong niya.

"Hindi. Kakasabi mo lang kanina 'di ba?"

"Oh? Sorry, my bad. I think my tongue wants to say 'I love you' from time to time."

Tumawa ako ng mahina sa sinabi niya. Akala ko ba pagod 'to? Bakit parang naging sweet bigla?

"Did I also forgot to tell you that I love you?" Tanong ko pabalik.

"You didn't but I wanna hear it again."

"I love you Ceixarder." Kahit madilim ay kitang-kita ko ang pagsilay ng matamis na ngiti sa labi niya.

"I love you more."

" I love you most."

"I love you even more."

"I love you to——"

"Stop. Walang patutunguhan 'tong usapan natin. " Putol ko sa kanya dahil alam kong hindi siya titigil hanggang sa gustuhin man niya.

"But I wanna say it."

He said, pouting. Tinawanan ko lang siya saka binigyan ng smack kiss at aalis na sana nang pigilan niya ako.

"And where do you think you're going?"

Tanong niya na nakakunot ang nuo.

"Matutulog. Umuwi ka na rin at matulog. Okay na ako kasi nakita na kita." Sabi ko at ngumiti ng sobrang laki.

Umasim naman ang mukha niya at umiling.

" I don't want to go home yet."

"Ano? Bakit naman? Gabi na po, di ka po ba inaantok?" Pabebe na tanong ko at napahikab kunwari.

"Can I sleep here? Beside you——"

"No way. Baka magising makita tayo ng mga kasama ko."

"So? As if I care? Ako naman ang Vice-president, pag sinabi kong tumahimik sila, susunod sila. "

"Ang hangin ah, di ka pa binabagyo diyan?" Pang-aasar ko sa kanya pero ngumisi lang siya at siya pa mismo ang humila sa'kin papasok sa loob at ni-lock and terrace.

Wala na akong nagawa, nagpatianod na lang ako sa kanya pero imbis na sa kwarto kami matulog, ay kinuha lang niya ang unan at kumot ko tapos nagtungo kami sa sala.

"Anong ginagawa na—o—my gosh!"

Gulat na gulat ako nang bigla niya na lang ako tinulak pahiga sa sofa at mabilis rin siyang tumabi ng higa sa'kin dahilan para hindi na talaga ako makagalaw.

Sinamaan ko siya ng tingin pero tumawa lang siya ng mahina. Mas sinamaan ko pa ang titig ko sa kanya pero nakangisi niya lang na ibinaon sa leeg ko ang mukha niyang tawang-tawa pa rin.

Aba! Makurot nga to sa heta.

"Aww. Baby don't..baka iba ang makurot mo at bigla ka na lang magulat."

"At bakit ako magugulat?"

"Kasi nakatayo yan diyan, baka magsisi ka bigla." Aniya at tawang-tawa pa ang sira.

Kaya malakas ko siyang tinulak na agad ko ring pinagsisihan.

"Fuck. Aww! My butt hurts like hell." Nakanguso niyang reklamo sa'kin at nagkamot ng ulo.

Mas naging kyut tuloy siya, minsan talaga ang dami niyang good shot kapag wala siya sa pustura. Pero tinawanan ko lang siya. Buti nga sa'yo.

Ang kulit-kulit kasi eh.

"Bad. You pushed me knowing that I might fall."

Akusa niya at naglakad patungo sa switch ng ilaw at pinatay yun dahilan para biglang dumilim.
Wala akong makita at marinig kaya napalabi ako at tinaas ang kumot hanggang leeg ko.

"You pushed me...so..you will receive a precise punishment." Galing siya sa kung saan na hindi ko matukoy.

Napatagilid ako ng higa at siniksik ang katawan ko sa sandalan ng sofa kahit na sakto naman sa pandalawahang tao ang sofa.

"Nasaan ka ba? Magpakita ka nga. "

"Uhuh?"

"Sorry na kasi, para kang ano eh."

Ungot ko pa at nagtalukobong pero ilang segundo na ang lumipas wala namang nangyari, wala na rin akong narinig.

Did he left? Tsk. He's sometimes weird. Pasalamat siya mahal ko siya.

Tumayo na lang ako dahil wala na naman siya at akmang aalis na ako nang biglang may nagtakip ng bibig ko mula sa likuran.

What the fuck!

Sa gulat ay awtomatik na lumipad ang kamao ko para suntukin ang kung sino mang nakapasok pero agad namang nahuli ang kamay ko at nilagay sa aking likuran.

Di naman ako nasasaktan kaya malakas ang loob ko na lumaban.

"Who the hell are—ah!" Shit.

Napamura ako ng sunod-sunod nang napadapa ako sa sofa.

The heck? Sino ba'to? Siguruin lang niya na hindi ko siya mahuhuli dahil talagang babasagan ko siya ng bayag.

"Ano ba—ammhmm."

Di ako makapagsalita dahil may nakatakip sa bibig ko, panay rin ang galaw ko pero hindi naman ako makatayo.

Nagsalubong ang kilay ko sa inis lalo na nang naramdaman ko ang pagtabi ng higa sa'kin ng kung sino man tong taong 'to.

Gusto ko siyang murahin ng walang bukas at handa na ako para i-head siya pero napasinghap ako nang dinilaan niya ang leeg ko.

What the heck? Ang maniac naman nito.

"Hmmm, you taste sweet baby. Why is that? You smell so damn good too."

My heart beats insanely fast when I heard a familiar voice. And then I realized who it is, it's Mr. Vice-president.

Hindi lang niya dinilaan ang leeg ko kundi hinalikan pa niya at sinipsip. Bahagya akong napanganga dahil dun.

Then his hand started to travel down to my waist, making me gasped for an air, nanayo pa ang mga balahibo ko ng pinisil-pisil niya ang bewang ko at naging sunod-sunod na ang halik niya.

Should I stop him? The answer is yes but the problem is, I can't do it.

"Tell me, what soap are you  using?"

He let go of my mouth.

"I don't know what it is, but it smell like...ahm, bougainvillea? Daisy? Rose——"

"It's Lilac baby." Pabulong na Putol niya sa'kin at narinig ko siyang mahinang natawa.

"Alam mo naman pala eh, mag tatanong ka pa. Oh baka naman may tanong ka pang ikaw lang din naman ang makakasagot?"

Mataray kong sabi. Kainis kasi eh. Alam naman pala niyang Lilac—wait, saan nila nakuha ang Lilac? Oh I forgot, they have factories here so maybe they also has gardens for veggies and flowers, or maybe an artificial one?

"Wala na akong tanong, wala ka namang isasagot eh. Susungitan mo lang ako." Ungot niya at niyakap na lang ako.

Tumagilid ako ng higa paharap sa kanya dahil pakiramdam ko may kung anong tumutusok sa likuran ko. Ang tigas at parang ang laki na mahaba na ewan. Ay, Ano ba yan?

"Wala ka naman kasing matinong tanong."

"Oh? Alin ba ang biro dun sa tanong ko? Tinanong ko lang kung ano ang sabon na ginagamit mo."

"At hindi ko alam kung ano pero alam mo naman pala. Hayss, matulog na lang nga tayo."

Sabi ko na lang para matigil na siya alam ko kasing pagod siya at marami pa kaming gagawin bukas, lalo na siya.

"Okay, good night. Happy wet dream baby, dream of me ha."

Bulong pa niya kaya kinurot ko na agad para matigil na ang kaharutan.

"Aww. So sweet of her."

"Gago."

"Oo, gwapo talaga ako."

"At kailan ka pa naging mahangin?"

"Ah, I just feel like saying it. Sabi ko na eh, dapat I love you na lang."

Tahimik akong tumawa at di na siya sinagot. Iisa lang ang unan kaya nag-share na kami pati sa kumot. Niyakap ko na rin siya para kung mahulog man siya ay sama-sama na kami.

I think it's better that way.

Nasa kalagitnaan na ako ng panaginip at pagtulog nang naramdaman ko na inangat niya ako at sekreto akong napasinghap nang ipinatong niya ako sa ibabaw niya.

Anak ng tokwa ka Ceixarder fucking Rosevelm! Kung di lang kita mahal kanina pa kita sinapak. Pero sige, hahayaan na lang kita. I like it though.

PAGKAGISING  ko nasa kwarto na ako at nakahiga sa kama ko. Una nagulat pa ako pero nang maalala ko na nandito pala si Ceix kagabi nakahinga ako ng maluwag.

Anong oras kaya siya nagising? He's so damn early! Ni hindi man lang ako ginising.

Mabilis akong tumayo at naligo saka lumabas. Di na lang sana ako kakain pero naabutan ko pa si Martina na kumakain sa mesa kaya nilapitan ko siya.

"Hi, Morning."

"Morning. Tayo nalang ba ang nandito?"

Tanong ko agad. She just nodded and we ate quietly.

Tapos ay sabay din kaming naglakad pa punta sa SCC office habang nagkwekwentuhan. Mabagal lang kaming naglalakad pero pareho kaming napahinto nang makita namin ang dalawang taong naglalakad at makakasalubong namin.

He has a chilling-scary and dark aura surrounded by him. He's smirking and his eyes are full of hatred, anger and emotions with dark expression.

In short, he looks like a devil.

Nagkatinginan kami ni Martina at nakikita ko rin ang nakikita ko kay Nazi. For the first time,  I witnessed how her angelic face turns into an evil one.

"Uhuh? I guess I'm lucky today. If it weren't the famous newbie and the lovely Martina Velasquez." Nakangisi na wika ni Nazi.

Sa totoo lang, hindi ako komportabli ngayon. Well, normal lang naman 'to, after all it's the devil.

"And we're so hapless, first thing in the morning and you're the one we encountered. " Martina replied with full of hatred.

"You have no choice, hindi naman exclusive ang lugar na'to sa inyo lang, saka gusto ko rin na makita kayong dalawa. "

"At bakit?"

"Para kamustahin. Well, how are you?" Sabi pa nito na para bang isa siyang malapit na kaibigan. May kasama pa siya pero di ko 'to makita dahil nahaharangan niya.

"As you can see, we're perfectly fine. Ikaw? Kayo? Kamusta, how's your mother?" Napatingin ako kay Martina. Sino ba ang Ina ni Nazi?

Nakita kong biglang tumiim ang titig ni Nazi at nalipat ang tingin niya sa'kin. Then he smirked.

"One of this days, ako naman ang magtatanong ng tinanong mo Martina. Uh. Winter, you look confused over something."

My blood boiled when he said my name. I think I will loathe him forever for he was the killer of my friend; Inari.

"Oh, I knew it. You didn't know who my mother is." He said confidently.

"I don't care about your mother. Because I'm sure your mother loathe you too for she had a devil son." Puno ng pait na wika ko. But he just laughed as if I said something horrible to laugh at.

"Anong tinatawa mo? Tinamaan ka ba sa sinabi ko? Siguro halos isumpa ka na ng nanay mo dahil sa kasamaan mo!" Sigaw ko pero mas lumakas lang ang tawa niya.

"Normal parents will surely act that way Winter, pero ang mga magulang niyang kausap natin ay iba. Ibang-iba." Si Martina ang sumagot.

"Yeah, She's right. " Sabad ni Nazi na may bahid pa rin ng ngisi ang labi.

Mas lalo lang tuloy akong naguluhan. Abnormal ba ang parents ng tang'nang to? Well, mukha naman.

"Tama na yan Kuya, tama na. Wala naman silang kasalanan eh." Rinig kong sabi ng kasama ni Nazi. Boses yun ng babae at parang ang pamilyar ng boses niya.

"Walang kasalanan? As long as they are a member of Student Council, they're at fault. They're an enemies, Joyce. They are, from the beginning until now and until the end." May diing sabi ni Nazi na matalim ang matang nakatitig sa'min.

"Hindi lang naman kami ang may kasalanan, ginagawa lang namin ang tama——"

"Tama? Alin dun? Ang tugisin kami na parang mga hayop?!" Nazi retorted when Martina spoke.

"Nazi! You're mother was the first one to treat the students like an animals! Remember that! Olivia even used the students in her stupid and failing experiments! Tao rin naman ang mga natrapped dito, pero yang nanay mo, akala niya mga hayop lang ang mga nandidito. Diba nga, minsan ng may namatay dahil diyan sa gamot na tinatapos niya? Now tell me, who's at fault and who's to blame!"

Malakas na sigaw ni Martina. And what?! Si Olivia ang ina ni Nazi? Now it made sense, kaya pala tumawa lang siya kanina sa mga sinabi ko.

At mas lalo tuloy akong na-curious dun sa gamot. Alam kong si Dr. Zacharias ang nagsimula nun, at sina Dr. Watson at Olivia. Well, minsan na bang nakompleto yun?

"Pero wala naman kayong alam sa mga pinagdaanan namin, sa mga dahilan namin. At kung may nagkamali man ay hindi kami ng mga kapatid ko yun. It's mom! And dad!"

Nanlaki ang mga mata ko nang biglang pumagitna ang kasama ni Nazi na kanina lang ay nasa likuran ni Nazi.

And I freaking new her!  She's Rollyn Joyce Romero Calambro! And she's Nazi's sister?

Hindi pa rin ako makapaniwala sa nalaman ko dahil ni minsan hindi sumagi sa isip ko na ang nerd na yun ay kapatid ng isang gangster. She's just a nerd, mas pipiliin ko pa yatang ganun lang siya kaysa sa maging anak siya ni Olivia.

"We can't do anything, the war has started but we can still stop it if you'll surrender your mother."

"Dream on, Martina. Because that would never happen. Just watch how we'll crash you
all. " Banta ni Nazi.

Akala ko ay aalis na sila pero bigla siyang tumigil at tinignan ako. Ang tipo ng tingin na parang may binabalak siyang di maganda.

"I know about you and Ceixarder..." He grinned mischievously"...Ano kaya ang gagawin niya kung ikaw naman ang mawawala? Will he lost his mind again like before? Or will he be the monster I want him to be?"

Agad akong kinabahan sa sinabi niya, buti na lang ay hinila na agad siya ng kapatid niya kaya di niya nakita ang pamumutla ko.

Fuck. Ano na naman ba ang binabalak niya? Nila?

LIKE USUAL days, we're always busy. May mga bagong kaso kasi ng mga nawawalang studyante at kailangan yun imbistigahan nina Clay at Clever.

"Ceix?" Tawag ko sa lalaking nasa harapan ko. Kaharap ko kasi ang mesa niya.

"Hmmm?" Nag-angat siya ng tingin sakin at ngumiti. His smile never falter no matter how tired and worn out he is.

"Ang weird talaga ng name
mo. " wika ko.

"Pff. I know, it sounds weird as well."

"Yeah. Ano kaya ang naisip ng mga magulang mo at yan ang pinagalan sa'yo? Ang lakas ng trip nila." Tawa ko. Tumawa rin siya at lumabas ang tinatago niyang dimple sa kaliwang niyang pisngi.

"They're not in their right mind, I guess?"

"And I don't wanna call you with your name anymore. It felt and sound weird." Nakangisi kong saad habang nag-iisip ng ibang ipapangalan sa kanya.

"Call me of whatever name you wanna like. I don't mind, as long as it's you. I'll love it even." Pa-humble pa ang peg.

Pinasingkit ko ang mata ko at napapangiwi dahil wala naman akong maisip.

Dapat may kinalaman sa kanya o kaya sa mga ugali niya.

Hmm. Ano ba ang ugali niyang pwedeng bigyan ng pangalan?

Suplado siya, masungit, okay. Parang may tupak, weird minsan, bipolar..minsan din, pero sweet naman siya eh, tas ang clingy niya rin kapag tinutupak.

Ano ba dapat ang itawag ko sa kanya?

"So? Baby?" Pinaglaruan niya ang ball pen sa kamay at ngumisi.

"Wag kang atat. Nag-iisip pa ako." Bara ko sa kanya.

Napakamot ako sa ulo at napatingin sa sahig nang malaglag niya ang ball pen niyang nilalaro.

"Ako na." Saad ko nang akmang yuyuko siya para abutin yun.

I went near him and kneeled exactly in front of his parted legs. Pinulot ko ang ball pen at wala sa sariling napa-angat ng tingin sa kanya.

And without noticing it, we both didn't speak as our eyes met. He looks uneasy and nervous while I look at him innocently.

Bakit parang namumula siya? Is he sick?

"May sakit ka ba? You're cheeks are red." May pag-aalala kong tanong pero agad siyang umiling-iling.

"E bakit ka namumula? May lagnat ka ba?"

"N-Nothing"

"You're even stammering. C'mon, what's wrong? What's the matter?"

Napa-pout siya at napababa ng tingin.

"Y-You're...face...your position......."

"What about it?" Kunot nuong tanong ko dahil di ko siya maintindihan.

"You're position, damn it! Can you stand up? Seeing you kneeling before me is making me horny. You're giving me a massive boner!" He exclaimed.

Napakurap-kurap ako at unti-unting bumaba ang mga mata ko sa gitnang bahagi ng mga heta niya.

And it's freaking bulging. He looks hot actually!

Namumula ang mukha na tumayo ako at nilapag sa mesa niya ang ball pen at walang sabi-sabing bumalik sa mesa ko.

Good thing the others are out for lunch. Bigla akong kinabahan doon ah.

"Sorry about that Adept. " sabi ko na lang.

Bigla siyang napatingin sa'kin at napataas ang isang kilay.

"Adept?"

"Um, yeah." Yun lang kasi ang naisip ko eh. Also, that name is like him, describing his skills.

"May I know why milady?" Nakangisi niyang tanong.

"Because you're very good at doing something that's not easy. You're like an expert. That's why I want to call you Adept. My only Adept." Sabi ko na nagpatawa sa kanya.

Napasimangot ako. Tinatawanan ba niya ang rason ko? Edi sorry lang kung medyo cheesy yun, sinabi ko lang naman ang totoo.

"Bakit ka tumatawa?"

"Can't help it. I feel so proud, of myself and of my accomplishments. "

"I am proud too, my Adept is absolutely impressive. Because of you, this place still stands and that is something everyone should be proud of."

Sandali siyang natigil sa pagtawa at nginitian ako ng matamis. Yung parang kinikilig pa ang puta.

"And you're giving me more hope and thousands of countless reasons why I should continue the fight. Why I should be more determined. Unknowingly, you became my center, the center of my life that has long gone to it's anchor. So please, stay beside me, just hold my hand and never let go."

I can feel the sincerity in his voice, in his every words and I can't help but to close my eyes and simply feel my beating heart.

This is the main reason why I'm falling hard for you, Adept. I know that behind those eyes, there's something interesting. Something that will make me fall for you, and it actually happened.

"Winter, I love you. Mahal na mahal na talaga kita. At pakiusap, wag na wag kang bibitaw sa'kin. Baka di ko kayanin pag nawala ka. "

I opened my eyes and I saw how serious and sincere he is. There are emotions in his eyes that I can't name. But seeing him and hearing him begging is tearing me. Di niya na kailangan pang magmakaawa, kasi di ko naman siya iiwan eh.

"I won't."

"Promise?"

"I promise, mahal na mahal rin naman kita Adept. Di ko rin ata kaya kung iwan mo ako at mag mahal ka ng iba."

"As if I'm able to love again. Remember baby, I already fell for you at hindi pa ako nakakaahun. Well, I guess, di na talaga ako makakaahun...dahil nasa pinakamalalim na ako."

Aniya pa at tumayo na't lumapit sa'kin. Niyakap ko agad siya sa bewang nang makalapit siya. Isinubsob ko ang mukha ko sa matigas na malambot niyang tiyan.

His abs!  Kyaaa!

"I love you. Adept. "

"I love you, mahal kita, Te amo, Je t'aime, Ich liebe dich...."

Rinig kong bulong niya at kahit na hindi ko naiintindihan ang iba pa niyang sinabi ay nararamdaman ko naman ang mga yun.

I will hold on your hands.

HAPON na pero naglilibot pa rin kami sa paligid ng mga building ng skwelahan para siguruing wala ng mga studyante ang nandirito pa.

Kasama ko si Martina dahil nag hiwa-hiwalay kami at kaming dalawa ang magkasama. Ang iba naman, walang kasama kesyo kaya naman daw nila ang mga sarili nila.

"Hmm, last two sides na lang. Tig-iisa tayo Winter. Dun ako sa left side ng 3-B building, ikaw naman sa kanan."

Martina suggested and wave her hand. I just nodded at her and walked towards the right side of the building.

Medyo madilim na  kaya dapat ko ng bilisan. Diri-diritso lang ako dahil wala naman akong ibang nakikita. Wala namang studyante na nandito pa o nagtatago dito.

Good. Dahil gusto ko na ring umuwi.

Nang maabot ang pinaka dulo at bahagyang masikip na bahagi ng buildyag tumigil ako. Masikip na ang daan dahil parehong likurang bahagi ito ng 3-B at 3-C building.

Aalis na lang sana ako nang may narinig akong kaluskos. As if on cue, my feet immediately brought me somewhere dark to hide if ever na may tao pala rito.

Sinubukan kong pakinggan ang paligid para malaman kung saan galing ang mga kaluskos nang biglang may narinig akong boses ng lalaki.

"Amira, please honey, pakinggan mo ako. Please, trust me. Just trust me."

"I trust you. I really do, alam mo yan. Pero kasi masisira ang lahat ng pinaghirapan niyo, masisira lang lahat kung ako ang pipiliin mo."

"But I said trust me. Honey, just trust me. May plano ako, hindi masisira ang mga pinaghirapan namin dahil hindi namin yun hahayaan. "

"I know what will happen, alam ko. Alam na alam ko, wag mo na akong piliin. Just be selfish!"

"No way! Amira, lahat ng 'to para sa'yo, hindi lang 'to para sa kalayaan ng lahat. Para to sa'yo, sa atin. Ginagawa ko to kasi gusto kitang makasama ng hindi na tayo nagtatago!"

"But because of me, you'll be endangered! Hold on to your position——"

"Fuck my position!"

"——that will protect you! That will protect you! At yun lang ang gusto ko, ang wag kang masaktan. Kaya please, just let me die!"

"No! Mas sasaktan mo ako kapag nangyari yun! Ano ba, Amira. Trust me! Trust me! I won't let you die! I won't let them hurt you! "

"You're just wasting your time——"

"You worth my time! And I will kill whoever tries to hurt you. I will do everything for you! Alam mo yan. "

"I know you will argue with me again. Siguro dapat na nating putulin——"

"No! Di ako papayag! Di ako papayag diyan. Amira naman eh! Just let me be, leave it to me."

"Pero mas mahihirapan ka lang, okay lang naman ako eh. Mas gugustuhin kong ako ang magsakripisyo kaysa sa'yo. Kaysa masira lahat ng plano niyo. Blake, ganun kita ka mahal. At mas pipiliin ko pang mamatay kaysa masira ang lahat at makulong kayo dito ng pang habang buhay."

Di ko kayang paniwalaan ang nakikita ko ngayon. Ramdam ko rin ang sakit na nararamdaman nila pareho at di ko napigilang umiyak ng tahimik.

Akala ko okay lang ang lahat, akala ko okay lang siya, pero hindi ko alam na may ganito pala siyang problema.

"Please, please Amira, honey, please, I'm begging. Don't leave me."

Halos lumuhod na si Blake habang umiiyak at nagmamakaawa sa babaeng mahal niya pero pilit na tinatanggal ng babaeng si Amira ang mga braso niyang nakayakap dito.

"Blake. I love you, but I need to do this. I'm just a girl Blake, makakahanap ka pa."

"Hindi na, hindi na ako makakahanap ng iba dahil nag-iisa ka lang. Please, honey. Stay."

I saw how they both cried so hard. No holding back of tears and no  words can explain how painful it is for the both of them.

Nagyakapan sila hanggang sa wala na silang maiiyak pa.

Napapahid ako sa pisngi kong basang-basa. This is what hurts the most, yung wala kayong choice kundi ang palayain ang isa't-isa para sa mas nakakarami at sa mas nakakabuting gawin.

It hurts when you have no choice but to sacrifice your love to the person you cherished the most.

Patakbo akong umalis at iniwan na sila na nagyayakapan pa rin at umiiyak.

I really don't know what's happening, but I will try to figure it out without asking. I'll try this time.

***

"It hurts when you have no choice but to sacrifice your love to the person you cherished the most."

—Astral