~Someone's point of view

For the second time of my life, I encountered this kind of disease again. And I can't believe that this time, it happened to an ordinary girl only. Or maybe, she's not ordinary at all.

But how come she also has this disease? And another thing, her as white as snow skin really bothers me. Maybe, just maybe she has to do something with my old friend's child.

And another thing again, she has no pulse yet she's breathing. It's been years since I encountered that kind of problem.

"My godfather. How was it?"

I was taken aback when I heard my godson's voice just behind me. I turn around to face him only to know that he is leaning against the wall while smirking and simply giving me goosebumps.

Another thing in earth is him, he's just a kid and my godson but he's not an ordinary student. He can reign, no doubts. He can scare even the devil with his fearless eyes and spine-chilling aura.

"She's getting fine though I'm not doin' something. She isn't as ordinary as we thought she is."

I answered back and turn back my  gaze to the girl sleeping in her bed. She really look pale—white to be precise. And just by looking at her I can already conclude in my mind that she's dead. But of course she's not.

"How can you say that, uncle? Explain it in a short time, I have to go after this."

He said in a hurry.

"I didn't do anything to heal her, I only put some ointment to her wound and examine her body to make sure that the poison didn't affect her thoroughly, but I was shocked when I found out that she's secretly healing herself."

"Explain further."

"I mean, her blood, I examined it as well and it's like, there's something in her blood. Maybe a cure, or a medicine that was injected to her a long time ago. Maybe that's the reason why her blood can fight the poison and can heal her in a short period of time."

I explained and he just stayed silent for a moment before speaking again.

"Her blood is healing her, preventing her body to be poisoned. How about her skin color? Do you think it's weird to have that as white as snow skin color? I mean, we're in the Philippines, this country is hot. But she managed to have that skin. It's too unnatural."

"I agree. That's why I'm asking your permission to let me study her blood. Maybe if we find something unexpected, or maybe she has to do something to your dead godfather. Please agree, child."

He didn't answer for a minute and he's like thinking if he'll let me study Winter's blood.

Then he spoke coldly.

"I'll let you but keep it as a secret to everyone even to Talina and other doctors and scientists you work with and update me all the time."

"I will."

Then he stand straight and was about to walk out the room when he stop.

"And when will she wake up anyway?"

"Anytime. As I've said, she's healing herself."

Then he continued walking when a question pop up on my mind.

"Wait, Cadmus!"

"What?" He answer calmly.

"Do you have plans already?"

"I haven't made up my mind yet. Maybe I'll just tell you soon."

He oddly said and walk through the door.

Winter's Pov

I can smell a medicine in the air I breathe. I can smell the IV fluid. Am I in the hospital? But how come? We're in trapped and as far as I know, there's no hospital here.

Maingat kong iminulat ang aking mga mata pero isang puting kesame lang ang sumalubong sakin. Teka? What the hell happened?!

Wait...last time I check...I was stabbed!

Parang unti-unting nag rewind sa utak ko lahat ng nangyari sa ball. Parang kanina lang nangyari yun at agad akong inatake ng kakaibang laba at takot. Akmang tatayo ako nang sumugod ang kirot sa tiyan ko banda.

"Ah...shit! Ang sakit."

Daing ko at napahawak sa tiyan kong sumasakit at tama nga ako, may IV fluid na naka kabit sa'kin. Agad kong pinalibot ang tingin ko sa paligid at nakahinga ako ng maluwag nang makitang mukhang safe naman ako. Tumingin ako sa katabi kong kama at nanlaki ang mata ko nang makita si Martina na naka higa room at wala pang malay. May nakakabit ding dextrose sa kamay niya.

Bigla akong nakaramdam ng away at galit sa kalagayan niya. Sumusubra na talaga sila. Ang dami nang namamatay at nahihirapan.

Muli kong pinalibot ang tingin at mukhang wala kaming ibang kasama. At mukhang mag gagabi na.

Wala man lang nagbabantay samin? Wow, I feel love. Pero wala akong masisisi, I'm not that special after all.

Kaya minabuti kong matulog na lang ulit.

NASA kalagitnaan ako ng panaginip nang pakiramdam ko ayaw magrehistro ng panaginip ko sa sa aking utak. It's not a dream anymore, it's a nightmare.

"S-Si..no...ka? B-Bakit ka nandito?"

Tanong ko sa lalaking nasa harapan ko. Abot-abot na kaba at takot ang nasa dibdib ko. May hawak siyang matalim na kutsilyo na may kunti pang dugo mula sa taong pinatay niya mismo sa harapan ko lang. Wala siyang mask pero iba ang nakikita ko, hindi tao kundi demonyo. His eyes are red and he has a horn on his burning head. He's really a demon.

"W..ag...kang..lalapit! Wag! Ceixarder! Tulungan mo ako!"

Dala ng sobrang takot ay di ko na napigilan ang mga luha ko at nagsiunahan na silang tumulo. Habang ang demonyo sa harapan ko unti-unting lumalapit sa'kin.

"No! Stop right there! Help! Ceixarder! Dad!"

Di ko na napigilang mag panic dahil sa sobrang takot. Di ako makagalaw, hindi ko alam kong bakit. Habang sinusubukang tumakbo kahit hindi ko kaya ay nakatingin ako kay Ceixarder. That demon killed him. At ngayon naka hilata siya sa harapan ko, bukas ang mga mata pero walang buhay.

At di ko napigilang humagulhol sa takot ng Ilang dangkal na lang ang layo ng demonyo sa'kin. Nang itinaas na niya ang kamay niyang may hawak sa kutsilyo at akmang sasaksakin na ako ay napasigaw ako ng malakas.

"Aaahhh!!"

Para akong nakaahon mula sa pagkalunod. Hinihingal akong napabalikwas ng bangon dahil sa masamang panaginip at agad na sumugod ang kirot at hapdi sa tagiliran ko. Agad ako dung napahawak at napangiwi.

What's with that dream? Bakit ganun yun?

Napasabunot ako sa buhok ko. Nakita ko rin si Alas na mahimbing na natutulog. Buti 'di siya nagising.

Pilit kong pinapakalma ang sarili saka ko lang na-realized na gabi na pala at naka patay ang ilaw.

Pero bakit naka patay? It's creepy.

Huminga muna ako ng malalim at medyo nabawasan na ang takot ko dahil nandito naman pala si Alas. Hihiga na lang sana ulit ako nang mapatingin ako sa bahagyang nakaawang na pinto at agad nanayo ang balahibo sa katawan ko nang may makitang lalaki na nakatalikod sa'kin. Madilim man pero nakikita ko pa rin siya dahil sa munting sinag ng buwan na tumatagos sa bintana.

At mas nanlamig pa ako sa takot nang makitang bukas ang bintana at tumatama pa sa'kin ang malamig na hangin na mula sa labas.

"S—S-Sin..o..ka? Ano'ng ginagawa mo dito?"

Kinakabahan at takot na tanong ko sa lalaki at parang sasabog ang dibdib ko sa takot nang maalala ang panaginip ko.

Gusto kong sumigaw, pero di ko magawa kasi di ko kaya dahil sa presensiya niyang parang hinihigop lahat ng lakas ko at di ako maka hinga ng maayos.

Muntik na akong mapasigaw nang itinaas niya ang kanyang kamay at parang sinisinyasan akong sumunod sa kanya.

Takot ako, kinakabahan at halos di na magalaw pero hindi ko alam kong paano ko nagawang igalaw ang kamay ko sabay kuha ng IV fluid sa sinasabitan nito at nanginginig ang mga paa kong umapak sa malamig na sahig.

Parang babagsak ako anytime sa takot pero para akong hinihila ng lalaki at hinihimok na sundan siya. And I just found myself walking slowly while trembling at the back of the building.

Hindi ko na namalayan na nasa likurang bahagi na ako ng building na pinanggalingan ko kanina at kung madilim ang kwarto kung saan ako nagising ay mas madilim na ang lugar kung nasaan ako ngayon.

At dun lang yata ako natigil at gusto ko nalang matunaw dahil sa matang nakatingin sa'kin ngayon. Nararamdaman ko at mas lalo lang ako nanginnig dahil dun at dinagdagan pa ng malamig na hangin na yumakap sakin.

Para akong walang isip kanina na sumunod sa lalaking yun. At ngayon, pinagsisihan ko na yun.

"O..god. Where am I? I—m...scared..."

Gustong-gusto kong murahin ang sarili ko sa sobrang pagsi-sisi pero huli na ang lahat.
I want to cry dahil sa sobrang takot. Pero mas uunahin ko pa ba yun kaysa bumalik?

Akmang hahakbang na ako pabalik sa pinanggalingan ko nang may maramdaman akong presensiya sa aking likuran.

Para akong nanigas sa kinatatayuan ko. I can't move and I can't breathe. I can feel the sweats in my head doubled in every seconds that passed. Para ng bibigay ang mga tuhod ko sa takot.

And I'm ready to die when I felt a warm, soft hand touched my hand which is holding my IV fluid. And I went froze because of that.

Kinuha ng kung sino man ang IV fluid sa kamay ko at wala sa sariling hinayaan ko lang 'yun. Then a warm jacket with a manly scent wrapped around my shoulder. Para akong nanghihinang  unti-unting bumigay pero bago pa ako bumagsak naramdaman ko ng may bumuhat sa'kin.

And I feel relief. I thought I'm going to die. Akala ko may mangyayari na namang masama sa'kin.

Tahimik lang ako habang buhat-buhat ako ng kung sino man'tong bumubuhat sa'kin. Sobrang dilim ng paligid at ng nilalakaran namin pero para lang siyang nakakakita sa dilim. Walang pag-aalinlangan sa mga hakbang niya.

At ang tanging nagawa ko na lang ay ang pumikit hanggang sa naramdaman kong tumigil na kami. Then I heard a sound like, parang may hinahawi siya at muli na naman siyang naglakad pero agad ring huminto at naramdaman kong binaba na niya ako. Naramdaman ko ang malambot at mainit na bagay na hinihigaan ko na ngayon. Then I felt something that covered me. Something like a blanket!

Ghad! I thought saan na ako dadalhin ng lalaking 'to pero mukhang dinala niya lang ako kung saan.

Then I heard nothing again. Like parang walang kumikilos o gumagalaw.

Muli na naman akong nakaramdam ng takot at napahawak na lang ako ng mahigpit sa kumot habang paulit-ulit na nagdarasal sa isip ko.

"K—Kung...sino ka man...please wag mo'kong takutin. Wag mo'kong iwan dito."

Pero walang sumagot sa'kin kaya mas dumubli ang takot ko. Nagtago na lang ako sa ilalim ng kumot.

Bahala na. I'll wait until morning comes and go back to the dorm.

At habang nanginginig sa takot may naramdaman akong parang umupo sa aking paanan.

O shacks! What's that?!

Mas humigpit pa ang hawak ko sa kumot at nanigas na lang sa kinahihigaan nang narinig ko ang maka-panindig balahibo na boses ng isang lalaki.

"It's me, Leader. Your savior."

Parang paulit ulit na nag replay sa utak ko ang boses na yun. It's cold, his voice is cold, hair-raising and intimidating. Parang nanuyo bigla ang lalamunan ko nang marinig ang boses niya.

He said he's Leader. Ghad! Winter siya ang Leader ng Black Elite Society, siya ang nagligtas sa'yo nun sa gubat!

Ilang minuto ako bago ko nagawang magsalita.

"B—B-Bakit mo'ko dinala rito?"

Nauutal na tanong ko at alam kong bakas sa aking oses ang matinding takot ngayon.

"Don't be afraid, I won't hurt you. And don't worry, you're at the safe place. Just sleep tightly and worry no more."

Muling saad niya sa malamig pero mahinang  boses. And I don't know why but I just found myself again, closing my eyes and sleeping. Then my mind just shut down.

Nagising  na naman ako sa di-pamilyar na kwarto. Pero iba ngayon. Alam niyo ba kung bakit? Kasi mga puti at makapal na kurtina lang naman ang sumalubong sa'kin. Naka palibot sa apat na sulok ang kurtina at nagsisilbing dingding.

Napatingin ako sa kinauupuan kong kama kung saan ako natulog.

And it's freaking huge and wide! A double king size bed with a wide blanket. It's awkward, nandito ako sa lugar na'to ng hindi ko alam kung bakit ako dinala ni Leader daw kagabi.

Napa tingin ako sa bedside table at napaawang ang bibig ko nang makitang may mga pagkain dun na nakahanda at mukhang mainit pa.

Para ba sa'kin yun? Agad akong natakam dahil mukhang masarap sila.

Pero napatigil ako nang maalala sina Martina, Alas at ang iba pa. Nag-aalala kaya sila sa'kin? Hinahanap kaya nila ako? Eh sina Kiana?

Marahas akong napabuntong hininga at napa-tingin sa kamay ko.

What the heck?! Bakit wala na akong dextrose?!

"Anak ng tokwa. Nasaan ba ako? "

Tanging usap ko nalang at bumaba sa kama at inabot ang post it note na nakadikit sa baso.
And hey! Leader has a great penmanship. It's so manly and I didn't notice that I'm already smiling.

The heck?! This is ridiculous!

And the post it note says, " Eat up. Don't think of going out or going somewhere. It's dangerous. Wait until 9 o'clock and I'll come to get you. But cover your eyes." —L

My eyebrows arc. He's weird. Bakit niya ako dito dinala kagabi? And I'm so stupid to follow him in that dark hallway.

Kumain nalang ako at napa ngisi nang malasahan ang mga pagkain.

It freaking tastes good!

Habang kumakain napaisip ako. Saan kaya galing 'tong mga pagkain? Galing din ba'to sa factory na sinasabi nina Blaise nun? At siguradong nasa Hidden U. parin ako. May hospital rin pala dito. Bakit di ko man lang alam kung saan.

Matapos kong kumain ay sumilip ako sa makapal na kurtina na nagsisilbing dingding ng tinulugan ko. And my eyes widen in shock when I saw what's outside and where I am at the moment.

"Freaking hell....this isn't what I expected at the first place."

The place is breathtaking. Hindi ko alam na nag-eexist pala ang gan'to ka gandang lugar dito.
Alam niyo ba kung ano ngayon ang nakikita ko? Well, I can't explain it actually but I'll try.

Humakbang ako palabas at lumapit sa munting terrace. Funny, can it be called terrace if it's just on the ground? Kasi sa'kin Oo. Parang nasa mataas na lugar lang naman ako.

Parang isang maliit na cabin lang ang kinatatayuan ko ngayon. At sa harap ko ay ang malinis at maliit na sapa. Mabato man yun pero ang ganda tignan. May mga bulaklak rin sa paligid ng sapa at sa paligid ng kinatatayuan ko ngayon. Pero nasa kagubatan pa rin kami.

"How come that this place still exist in this hell? I'd like to live here forever."

"But I heard forever doesn't exist at all."

Parang natulos ako sa kinatatayuan ko nang marinig ko ang barituno pero malamig na boses ng taong nagdala sa'kin dito kagabi.

Lilingunin ko sana pero na-realize ko na ayaw pala niyang may maka kita sa mukha niya.
Kaya nanatili nalang akong naka harap sa maliit na sapa.

"L—Leader...You're finally here..."

Tanging usal ko at umaktong di kinakabahan dahil kausap ko lang naman ang kilala at kinatatakutang Leader ng Black Elite Society.

"Did you eat your breakfast?"

"Yes I did. Thanks for that anyway."

Whoa! I can feel his presence just behind me and it limit my moves. Natataranta kong pinalibot ang tingin sa paligid at napa kunot ang nuo ko nang may makitang parang may tao na naka tingin sa'kin mula sa 'di kalayuan.

What the?! Who's that? Baka kasapi sila ng ibang gang at nasundan si Leader. But that's impossible. He's the leader of BES I'm sure he's worth the title.

"Don't worry. Only me and my trusted men know this place."

Biglang saad niya at di ko na namalayan na nasa likuran ko na siya. Ghad! He has heavy presence! Naramdaman ko ang paglapit niya pero di ako gumalaw. And I just close my eyes when I saw him at the side of my eyes. It's like, seeing his face is a big mistake punishable of death.

"Don't tell anyone about this, Winter. And if you get back, stay away from Ceixarder Rosevelm."

Wika niya at nararamdaman ko pa rin siya sa tabi ko.

"Bakit? Ano bang mayroon sa kanya na dapat ko siyang layuan?"

"That's for the better. And be ready, we're leaving."

That's the last word he said and his presence disappeared.

I DON'T KNOW HOW IT  happened, basta nakabalik na lang ako bigla sa dorm namin nina Kiana at Isabelle.

Kanina habang naglalakad pabalik, nasa likuran ko lang siya, si Leader, at nagsasalita lang siya tuwing tinuturo niya sa'kin ang daan pabalik then he's gone unnoticed. Ni hindi ko na nga namalayan at ni hindi ko rin maalala ang daan na tinahak namin pabalik.

But this is weird. Bakit ang bilis kong gumaling? Ilang araw lang ba akong tulog?

"W—Winter? Shit! Winter!"

Narinig ko ang natutuwa na boses ni Isabelle sa likuran at pagharap ko, nagulat ako nang bigla niya na lang akong dambahan ng yakap. Nasa likuran niya sina Kiana, Loki, Zetro at Blaise na mukhang nagulat rin nang makita ako.

"You're here. Akala namin kung saan ka na nag punta. Alam mo bang nag-alala kami sa'yo ng sobra ha?! Ayaw kami papasukin ng lintik mong mga kabarong Council Members. Lalo na yong si Ceixarder! "

"At tatlong araw ka na naming 'di nakikita. Nang nabalitaan namin na nasaksak ka, sobrang nag-alala kami. But they assured to us that you're okay. "

Nag-aalala ring saad ni Kiana.

"Paano ka naka punta dito? Pinayagan ka na ba nilang lumabas? And your wound? Is it healed?"

Magkasunod na tanong ni Zetro na nakalapit na rin pala sa'kin. Naupo muna ako sa kama ko.

Pero teka? Tatlong araw? Kagabi na gising na ako ah. So, I sleep for two days? Wait, di ba nila alam na nandun ako sa secret place ng Leader nila? Well, that's good though. Di na sila matatanong at di ko na kailangan gumawa ng kasinungalingan.

"I'm a bit okay. Wag na kayong mag-alala. Kamusta pala kayo? Di ba kayo nasaktan?"

Sabay-sabay silang umiling.

"But one of us died. He was killed by Jacob Blackhood."

Napasinghap ako. Ano? Sino Kaya ang namatay?

"Sino?"

"One of our general. Actually, we can't believe it. I mean, Daniel is a good fighter and he couldn't just die. Siguro pinagtulungan siya at plinanuhan ng mabuti."

Malungkot na wika ni Kiana.

"And this is getting worst. Ang daming namatay na studyante ng gabing yun."

Segunda ni Isabelle. Napa labi na lang ako.
Bakit ganun? Unti-unti na rin akong nawawalan ng pag-asa.

NATAGPUAN  ko na lang ang sarili ko na binabaybay ang daan patungong Council Office kahit na medyo kumikirot na ang sugat ko sa tiyan.
Pero ang naabutan ko lang dun si Zen na may hinahalukay sa drawer niya.

"Zen!"

Tawag ko sa kanya at agad naman siyang umangat ng tingin sa'kin. Bumadha ang gulat at pag-aalala sa mukha niya nang makita akong naka hawak pa sa sugat ko.

"Winter. Anong ginagawa mo dito?"

"Nangangamusta. Ang iba?"

"Wala sila. Si Alas binabantayan si Martina, di pa kasi siya nagigising. Si Blake may pinuntahan. Si Brain out of reach ko pa."

Aniya at agad lumapit sa'kin at pinaupo ako sa sofa.

"Dapat nagpahinga ka na lang sa dorm niyo. You need to rest and your wound needs to be treated. I'm afraid it'll bleed again."

Teka? Di ba niya alam na umalis ako sa hospital kagabi?

"Dorm?"

"Yeah. Nang nawala ka kagabi, we assumed na patago kang kinuha nina Loki. Well, binantaan nila kaming kukunin ka nila dahil di namin sila pinapasok sa hospital. Alam mo na, umiiwas lang kami sa kanila. At dapat na wag kang masyadong maglalapit sa kanila."

"Paano kaya yun? Kasi nasa iisang dorm lang kami eh."

Wika ko at napa ngiwi lang siya.

"How's your wound by the way? Is it healing?"

Pag-iiba niya ng usapan. Di rin pala nila alam na kinuha ako ni Leader. That's freaking good though.

"It's healing but It hurts like hell."

Napailing na lang siya sa'kin.

"Kaya nga dapat mag pahinga ka nalang. Kami nang bahala dito. Or baka ako na ang bahal dito"

Naiiling na sabi niya. Kawawa naman siya mukhang sa kanya na naman lahat ng trabaho namin ni Martina pansamantala.

Magsasalita pa sana ako nang biglang bumukas ang pinto at may humahangos na Council army ang pumasok. Mukhang kinakabahan siya na ewan.

"Rox, what's the matter?"

"Zen! Sa likuran ng building ng class 4-A, m—may..kailangan mo 'yung makita."

Nagkatinginan kami ni Zen. Tinanguan niya ako at akmang aalis na siya nang hinawakan ko siya sa braso.

"Sama ako."

"No way. Dito ka na lang, kailangan kong magmadali."

"I'll run."

"And your wound?"

Sinamaan ko siya ng tingin. Gusto kong sumama. At di niya ako mapipigilan.

"Basta sasama ako. Bahala ka diyan."

Nilampasan ko na siya at sumunod na ako kay Rox nang bigla nalang may pumangko sa'kin kaya napatili ako.

"Zen!"

"Para mas madali. Tigas kasi ng ulo mo eh."

Di nalang ako sumagot at hinayaan siyang pangkuin ako hanggang sa makarating kami sa likod ng building ng 4-A at pag-apak ko sa damo.

Parang gusto kong masuka sa nakita ko. Agad akong tumalikod pero paulit-ulit paring nagpe-play sa utak ko ang aking nakita.

"Shit!...what the hell is this." May diing sabi ni Zen na mukhang di rin maka paniwala sa nakita niya. May mga studyante ring nagkakagulo dahil sa nakita at may mga nasusuka na.

"This is gonna be an open war. Shit! Ano bang ginawa niya?" Rinig ko ulit na sabi ni Zen pero ang isip ko ay gusto ko nang pahintuin sa kakaisip.

Di ko makalimutan ang duguang mukha ng lalaking yun. He is hanging high at the building from the third floor and his hands, arms, and neck has been tied to a rope. Habang halos puno ng dugo ang buo niyang katawan at ang ibang dugo ay nasa mga daliri niya pa sa paa at nalalaglag. Gumagalaw pa ang mga braso niya dahil sa mga lubid na gumagalaw dahil sa hangin. Para siyang puppet na naka lutang at dilat pa ang mga mata.

And I can't stand seeing him as if he's an animal. Kahit na kinagagalitan ko siya ay hindi ko pa rin maiwasang maawa sa kalagayan niya.

"Shit. Nasan ba sila?" Muli kong narinig ang tinig ni Zen at naririnig ko rin ang mga bulong-bulungan ng mga studyante.

"Mas lalo pang lalala ang hidwaan sa pagitan ng Black Elite Society at Devillion League"

"Madadamay na naman tayo."

"Natatakot na ako. Paano na tayo?"

"Lahat 'to nagsimula sa pagdating ng newbie na yun eh. Dahil sa kanya nag-init  na naman ang away ng mga gang dito."

"Marami na ang namatay. Ngayon, Ang kapatid naman ni Nazi ang namatay. Natatakot na ako sa mga mangyayari."

Di ko maiwasang maawa sa mga studyante dahil sa mga narinig ko. Kahit na ako natatakot  na rin.

Muli kong sinubukang tignan ang nakalutang na katawan ni Jacob Blackhood pero iba ang nakakuha sa atensyon. May naka sulat pala sa pader gamit ang dugo.

And it says, "I'm back." —L

L? Si L—Leader?

"Zen. Ano ang nangyari dito—" di na natuloy ni Blake ang sasabihin nang makita ang pinagtitinginan ng mga tao.

Bagong dating lang siya at agad siyang napamura.

"Shit. This gonna be a war. Nasan si Ceixarder?!"

"Out of reach. Baka kasama si Dr. Watson."

Ani Zen. Dr Watson huh? I don't trust that man. He's an enemy. Napalingon sa'kin si Blake at agad na nanlaki ang mata niya.

"Winter? Bakit ka nandito? How's your wound? Gising ka na pala?"

Gulat niyang saad.

"Well, obviously Blake. Nasa harap mo na nga ako diba?"

Pambabara ko sa kanya.

"You're good already while Martina is still sleeping. "

"Y—Yeah."

Naalala ko rin si Martina. She's fatal as I've saw her. Bibisitahin ko siya mamaya.

"Students. Please go back to your respective Classes. We'll take care of the corpse and clean the third floor of the building. For now, you all should go back to normal and don't be scared. We won't neglect you."

Agad namang sumunod ang mga studyante pero may mga dumaan na ang sasama ng tingin sa'kin. At may isa talagang sumugod! Great! Ano bang ginawa ko?

"You! It's all because of you! Dumating ka lang dito nagkaganito na ang skwelahang 'to! "

Akmang hihilahin ng gagang babae ang buhok ko nang agad siyang hinarang ni Zen at binalaan.

"Remember that she's a Council member. One touch, one punishment. One bruise and you'll be executed."

"But I'm a student of this school that you aim to protect! Ang babaeng yan ang salot dito. Can't you see it? The moment she stepped in this place. Everything has change to the wrong side. Tapos pinu-protektahan niyo pa siya? "

Galit na wika ng babae na agad sinang-ayunan ng lahat.

"Akala namin handog siya ng langit pero mali pala kami, mula siya sa inferno at pinadala para pahirapan tayo."

"Dapat alisin niyo na siya sa Council. Baka mahawa kayo sa kamalasan niya."

"Martina was already hurt. "

Sunod-sunod na sabi ng mga studyante at para akong binuhusan ng malamig na tubig sa mga narinig ko. Magkahalong galit at guilt ang nararamdaman ko ngayon.

Lalo na nang hindi agad naka sagot si Zen. Maybe he's thinking the same?

"Students. Be careful of your words. Be rational please. Bumalik na kayo sa klase niyo."

Si Blake na mismo ang nagsalita. At agad namang tumalima ang mga studyante.

Ito na ba ang sinasabi ni Rayven nun? Nagagalit na ang mga studyante sa Council. Will I be really the cause of their downfall? Pero bakit dahil na naman sa'kin?

Para akong nanghihinang napaupo sa damuhan at agad naman akong dinaluhan ni Zen. Saka ko lang narealize, no, I will not show them that I'm weak.

Kaya agad akong tumayo ng tuwid kahit nanginginig ang mga binti ko at gustong-gusto ng bumigay.

"Don't mind them Winter. We believed that you're a blessing. Isang araw, mare-realize din nila yun."

Napa tingin ako kay Blake. Sana lahat nakikita ang nakikita niya. Sana lahat kasing lawak niya ang isip.

"How can you say that? I didn't do anything magical or extraordinary. Naligaw lang ako dito Blake. Kaya hindi ako blessing."

Sabi ko at handa na sanang mag walk out nang makita ko ang mga naka-itim na grupo ng mga lalaki at mukha silang galit. Marami sila at agad akong kinabahan sa titig nila.

"Shit! The Devillion League has come."

Nang marinig ko ang sinabing yun ni Zen para akong inatake ng kaba at lahat ng parte ng katawan ko ay nanigas ng sobra nang makita ang mga kalalakihan na mahigit sampu, may bitbit silang gunting at palapit sa'min. Bakas ang galit sa kanilang nanlilisik na mga mata.

What the hell is happening? A—Anong gagawin nila?

I can feel my heart going insane because of fear of what might they'll do to us and all I could think is Ceixarder. Siya lang ang makakaligtas samin.

His words are the law. His words are powerful.

****

Please do vote and comment. Thanks😍

Edited