GerIta
-Doitsu Doitsu!-usłyszał Niemcy, gdy tylko wszedł do łazienki
-Włochy, potem pogadamy! Chce się wykąpać!- jednak słowa Ludwiga go nie zniechęciły. Włoch wpakował się do pomieszczenia i zastał tam Niemca w samych bokserkach- Włochy!! Wyjdź stąd!!!- krzyknął przerażony i zawstydzony

- Czemu, Niemcy? Przecież już mnóstwo razy Cię widziałem bez ubrania. I ty mnie też.

- Hmpf... Czego? - Ludwig stracił już siłę.

- Zrobisz mi loda? - powiedział ze swoimi maślanymi oczkami

- Słucham?! - Niemcy zrozumiał to zbyt "dwuznacznie"

- No, bo ja ostatnio próbowałem i się nie udało.. Poproszę waniliowe! - Niemiec odetchnął z ulgą. Bał się, że Włochom chodzi o coś innego. 

- No dobrze.. Pójdziemy do cukierni.. Tylko daj mi się wykąpać..

- Dobrze! - krzyknął radośnie i usiadł po turecku na podłodze.

- No... Wyjdź.. - pomimo tego, że  była dopiero 10.00, Ludwig miał już dość swojego chłopaka. Kochał go, nawet bardzo, ale dla niego nadal jest wkurzający

- Po co? Przecież widzieliśmy się nago.. Wstydzisz się?

- Wynocha! - krzyknął Niemcy, a po tych słowach Włochy dał mu spokój i wyszedł

Po jakiś 20 minutach, Niemiec wyszedł z łazienki. Od razu razem zaczęli się ubierać. Zaczęli iść razem przez miasto. W pewnym momencie Włoch złapał swojego partnera za rękę. Ludwigowi chyba się to nie spodobało. Wyrwał się z uścisku i odsunął się od niego. Feliciano był bardzo smutny z tego powodu. Widząc to, Niemiec zaczął myśleć jak mu to wynagrodzi. Pomyślał o duuużym pucharku lodów. I takie też dostał Włoch, po jakiś 5 minutach. Teraz siedzieli przy stoliku, zajadając przysmaki.

- Smakuje Ci? - zapytał Ludwig

- Tak, ale ty mi robisz lepsze! - krzyknął prawie na całą kawiarnie. Policzki Ludwiga stały się czerwone jak pomidory Hiszpanii. Bardzo się tym zawstydził, zwłaszcza, że teraz na nim spoczywał wzrok wszystkich ludzi z kawiarni. Pociągnął Włochy za rękę i wyprowadził z lokalu. --To było za to, że nie chciałeś mnie potrzymać za rękę - szepnął do ucha Niemiec, po czym udali się do domu. Trzymając się za ręce.

FrUk

- Puszczaj mnie ty głupi zboczeńcu! - krzyczał Arthur w pustej kawiarni, gdzie zamówili sobie lody. Francis szeptał mu do ucha bardzo dwuznaczne rzeczy.

- A na loda, którego ja Ci zrobię, też będziesz taki "chętny"?? - Francis z tą swoją miną pedofila, wkurzał Anglię niesamowicie bardzo.

- Mam Cię dość! Wychodzę! - Arthur wybiegł z lokalu i uciekł w jakąś ciemną uliczkę. Francja wybiegł tuż za nim. Zobaczył Arthura, który próbował się uspokoić. 

- Hej... Artie...Przepraszam.. Nie wiedziałem, że to Cię wkurza..- Francis podszedł do niego bliżej, złapał go za policzek i pocałował. Był to bardzo czuły pocałunek. Po nim, Arthur o wszystkim zapominał. Tak było też w tym przypadku.

- Niech Ci będzie, głupku - Anglik przytulił się do swojego chłopaka

- Wracamy na lody?

- Hmmmm, chodźmy do domu...

- Dobrze..- Złapali się za ręce i szli do domu.

- Ale do domu na te twoje głupie lody... - powiedział zrezygnowany

- Na serio?! Jesteś kochany! - po tych słowach kroki Francisa znacznie przyspieszyły, by tylko szybko wejść do domu.

- Gdzie ty się tak spieszysz? - zażartował sobie Anglik

- A jak myślisz, głuptasie! - Francuz był wniebowzięty i bardzo szczęśliwy. - A kto robi? Ja czy ty?

- Hmmm, dzisiaj ja. - Francis nie wiedział, że Arthur ma plan. Bardzo zły plan. Weszli szybko do domu. Francis już w wejściu, zaczął rozpinać sobie spodnie. Arthur poszedł na chwilę do kuchni, kiedy jego partner położył się na łóżku.

- Kochanie! Chcesz truskawkowe czy czekoladowe?! - krzyknął z kuchni Arthur, śmiejąc się w głos. Możesz sobie wyobrazić jak bardzo zły był Francis.

Spamano

- Roooomuuuś!!! - zawołał swojego chłopaka, bardzo szczęśliwy Hiszpania. Jego szczęście było spowodowane tym, że Romano obiecał mu dziś wyjście na lody. 

- Czego chcesz, kurna?! I nie nazywaj mnie "Romuś"! - takie odzywki Lovino, ani trochę nie wkurzały Antonia. Uważał, że to dodaje mu uroku.

- Pamiętasz co mi dziś obiecałeś?

- Co? - widać było, że Romano nie ma ochoty wstawać z łóżka, a co dopiero gdzieś iść.

- Idziemy na lody!

- Kurnaaa! Nie chcę mi się!

- Obiecałeś! - Antonio posmutniał, bo wiedział, że jak Lovino nie ma ochoty to nigdzie z nim nie pójdzie. Jednak Romano widząc smutek swojego chłopaka, wstał z kanapy i zaczął się ubierać. - Och, Lovi, dziękuję! Jesteś kochany!

- Tylko jak usłyszę z twoich ust tekst typu "Lovi jesteś taki słodki!" albo coś to wracam do domu.

- Dobrze, będę się pilnował! - za jakieś pół godziny, byli w swojej ulubionej lodziarni, a przed sobą mieli pyszne desery.

- Dobre te lody... - powiedział bez żadnych uczuć Romano

- No nie wiem... Chyba Ci nie smakują..

- Są okey, kurna..

- No.. Ale coś Cię męczy. Możesz mi powiedzieć. - Antonio widział, że jego partner jest smutny. Chciał tego uniknąć. 

- No bo... Mówiąc lody... Chodziło mi o te drugie lody.. - powiedział cicho. Był bardzo zawstydzony tym co powiedział, natomiast Hiszpania cieszył się bardziej, niż zazwyczaj.

UsUk

- Na lody? Do McDonalada? Nie. - powtarzał już po raz setny Anglia, gdy słyszał już po raz setny, od Ameryki "Czy pójdzie z nim na lody do McDonalda?"

- Ale jesteś! Czemu, choć raz, nie zrobimy tego, na co ja mam ochotę? - Alfred był smutny, bo już od dawna chciał iść na lody z Arthurem. Nawet nie do McDonalda. Nawet nie na lody. Byle gdzie, byle by tylko spędzić z nim czas.

- Omg...Okey! Pójdę z tobą do tego McDonalda! Na te głupie lody!

- Yeees! Dobra decyzja! Bohaterom się nie odmawia! - po tym, Amerykanin przytulił swojego chłopaka i zaciągnął go prosto do lokalu.

- Jakie zamówimy?

- Jakie chcesz! Kocham Cię - Alfred zapomniał gdzie jest i powiedział to słowo na cały lokal. To złe słowo w ich przypadku. To zwykłe "Kocham Cię" zapewniało im dziwne spojrzenia ludzi w całej okolicy. Arthur był wściekły, ale nie zamierzał robić mu scen w tym miejscu. Wrócili bez słowa do domu.

- Iggy... Przepraszam Cię, że tak wyszło.. Nie chciałem.. - Amerykanin był bardzo smutny, że narobił wstydu sobie i Anglikowi.

- Nic się nie stało, głupku! - Arthur pocałował czule Alfreda. Wiedział, że jest smutny. Chciał go pocieszyć.

- Nie gniewasz się? Przecież będą nas wytykać palcami na każdej ulicy..

- To nie jest ważne... Ty jesteś ważny. - Anglik podszedł do zamrażarki i wyciągnął z niej 2 pudełka lodów. Potem podszedł do telewizora i włączył ulubiony film Ameryki. Zaciągnął swojego chłopaka na łóżko i jedli razem lody. gdy film się skończył, zasnęli wtuleni w siebie.

LietPol

- Hej, Toris! Obejrzymy jakiś film? Totalnie mi się nudzi! - zapytał Polska, gdy już skończył pochłaniać 3 paczkę paluszków.

- No dobrze. Tylko zjadłbym coś... Może lody.? - zaproponował Litwa 

- Chodźmy do sklepu! Generalnie jest teraz promocja lodów w sklepie. - oboje mieli ochotę na lody. Tylko nie chciało im się iść. Woleli leżeć w domu. Razem w swoim ciepłym łóżku.

- Nie chce mi się iść.. Feliks... Pójdziesz sam?

- Generalnie to będzie mi się nudziło bez Ciebie. Może po prostu je zamówimy?

- Ale ten sklep jest koło wejścia do bloku... Będą nas uważali za jakieś lenie...- Toris na co dzień taki nie jest. Jest bardzo pracowity, ale leżenie w łóżku z Polską, pod cieplutką kołdrą sprawia,że jego cecha pracowitości znika.

-  A może są w zamrażalniku! Generalnie jestem pewny, że je wczoraj kupowałem. - gdyby ta informacja okazała się prawdziwa, jedyny problem tej pary by znikł. Feliks szybko wyszedł z łóżka i w samych bokserkach pobiegł do kuchni. - Są! Totalnie czekoladowe albo generalnie karmelowe!

- Poproszę oba! - Polska pobiegł z dwoma pudełkami lodów do pokoju i położył się do łóżka. Po chwili obaj zaczeli jesć pyszne desery.

__________________________________________________

Yeeeey! Jest teraz po 23 a ja piszę dla was rozdział xD Przez prawie miesiąc nic nie było i nagle wena się zebrała i rozdział powstał w kilka godzin xD Mam nadzieję, że się podoba ^^