Die nacht kon Mara de slaap niet vatten. Ze bleef maar draaien en woelen. Iedere keer dat ze uit complete uitputting toch even wegdommelde, speelde haar brein haar ontslag keer op keer opnieuw voor haar ogen af, totdat ze badend in het zweet weer wakker werd.

Vroeg in de ochtend gaf ze het op en ging ze naar de woonkamer in de hoop dat haar televisie voor wat afleiding kon zorgen.

Het was vroeg in de middag toen Mara, nog steeds in pyjama, met een hete kop thee in haar handen naar de televisie zat te staren, zonder iets op te vangen van wat er zich afspeelde op het scherm. Haar gedachten bleven maar scrollen door alle mensen die ze kende; wie wist er dat ze op vakantie zou zijn? Wie had er baat bij om het manuscript te stelen?

En wie, wie in hemelsnaam, kon haar zielenlied hebben gefloten?

Als ze diegene nu eens kon vinden, haar zielsverwant, misschien was het dan nog niet te laat om deze puinhoop te repareren.

Bzzzzzt.

Mara schrok zo van haar telefoon, die op de houten tafel wel erg hard trilde, dat ze een plens hete thee over haar schoot heen gooide. 'Fuck!' Geïrriteerd greep ze naar de box tissues die op de koffietafel stond en veegde snel zoveel mogelijk thee van haar pyjamabroek af. Ondertussen wierp ze een blik op de telefoon.

Femke. Waarom belde de receptioniste haar? Zou ze iets weten?

Ze greep de telefoon en nam op. 'Hallo, met Mara.'

'Mara, hey! Met Femke. Jezus, ik heb gehoord wat er gebeurd is. Wat een puinhoop, zeg. Hoe gaat het nu met je?'

Mara onderdrukte een zucht van teleurstelling. Ze wist niets. Ze belde alleen om te vragen hoe het ging. Maar toch, dat was best aardig van haar. 'Niet geweldig,' mompelde ze in de telefoon, terwijl ze met haar vrije hand haar broek verder droogde.

'Nee, snap ik... Wat is er nou eigenlijk écht gebeurd?'

Mara's ingewanden knepen zich samen. Zou Femke haar geloven? Niemand anders geloofde haar. Maar niemand anders had er dan ook voor open gestaan. Femke stond altijd voor beide kanten van het verhaal open. Zo was ze gewoon; ze vormde geen oordeel totdat ze alle informatie had.

'Er is bij me ingebroken. Maandagavond. Ik weet dat ik zei dat ik op vakantie zou zijn, maar ik ben nooit gegaan. In m'n eentje... Het leek me gewoon niets aan.'

Met bonkend hart wachtte ze op Femkes antwoord. Als zelfs Femke me niet gelooft, dan geef ik het op, dacht ze. Dan ga ik vandaag nog solliciteren naar een nieuwe baan en dan laat ik het achter me.

'Jezus, dus je was gewoon thuis terwijl ze inbraken? Wat eng! God, ik zou doodsangsten uitstaan.'

Een lach borrelde op in haar keel. Ze gelooft me. Pure opluchting bouwde een grote glimlach op haar gezicht. 'Ja,' zei Mara. Ze schraapte haar keel om de trilling uit haar stem weg te krijgen. 'Geloof me, ik was doodsbang. Ik dacht dat hij achter mij aan zat. Daar was ik zo op gefocust dat ik gewoon niet door had dat het manuscript uit de la was verdwenen.'

'Oh, meid! Dat snap ik wel. Je hebt dit al eens eerder meegemaakt, toch?'

'Wat?' Haar mond viel open. Ze had nooit iemand over haar verleden verteld. 'Hoe weet je dat?'

'Oh...' Femke schraapte nerveus haar keel. 'Sorry, dat mocht ik misschien niet weten. Mijn vader was vroeger politie agent. Hij maakte deel uit van het team dat achter die seriemoordenaar aan zat. Hij heeft het zichzelf nooit vergeven dat ze hem niet konden pakken. Daarom is hij uiteindelijk gestopt. Jij was de enige overlevende, toch?'

Beelden van haar ouders en haar kleine broertje flitsten voor haar ogen. 'Ja,' verzuchte ze vermoeid. 'Dat klopt.'

'Sorry, ik... Ik had er nooit over moeten... Shit, ze komt eraan. Ik moet gaan. Eh, koffie binnenkort?'

'Lijkt me leuk,' lachte Mara. 'En Femke?'

'Ja?'

'Bedankt.' Het woord kwam omhoog vanuit de grond van haar hart en ze hoopte maar dat Femke dat kon horen.

'Oh, meid, geen probleem. Ik wist wel dat er niets van dat verhaal klopte. Spreek je later!'

Zelfs toen ze opgehangen had, wilde de glimlach haar gezicht niet verlaten. Femke geloofde haar. Dan was het nog niet verloren. Niet bereid om de telefoon, die haar zojuist zoveel opluchting had bezorgd, alweer weg te leggen, scrolde Mara door haar apps heen. Bijna zonder na te denken opende ze haar nieuws-app.

Oorlog in het buitenland, het kabinet dat niet wilde formeren, één of andere jaren 70 ster die overleden was... Het gebruikelijke.

Ze wilde de app al bijna weer sluiten toen haar oog op een artikel viel.

L.J. Mooij's nieuwste manuscript gelekt, schreeuwde de kop.

Door Sem ten Oever

In de nacht van woensdag op donderdag verscheen het nieuwste boek van Nederlands schrijfster L.J. Mooij, getiteld De Schaduwtuin, op verschillende piraten-websites. Uitgeverij Gabriël, waar Mooij al sinds het begin van haar carrière haar verhalen uitgeeft, geeft aan nog te onderzoeken hoe dit heeft kunnen gebeuren.

Mooij heeft de afgelopen jaren al enkele bestsellers uitgegeven en De Schaduwtuin zou, naar eigen zeggen, opnieuw een hit worden. Haar "beste boek tot nu toe", loofde Mooij het verhaal vorige maand nog. Fans keken enthousiast uit naar de publicatie datum, die over minder dan een maand zou zijn. Maar het lek was hen voor. De Schaduwtuin is inmiddels al meer dan vierhonderdduizend keer gedownload.

Vierhonderdduizend keer. Een brok vormde in haar keel. Arme Lisanne. Ze wist dat de schrijfster ontzettend naar de publicatie van dit boek had uitgekeken. Ze wist hoe trots ze op dit boek was geweest. Niet alleen "haar beste boek tot nu toe", maar ook "hiermee zal ik de top vijf beste schrijvers van Nederland halen".

Voor ze er erg in had, was Mara opnieuw door haar contactlijst aan het scrollen. Toen ze bij de L's aankwam, drukte ze snel op het groene icoontje, zonder zichzelf een kans te geven om van gedachten te veranderen.

De telefoon ging maar een paar keer over voordat de klik kwam. 'Ja?'

'Lisanne!' Mara rechtte haar rug. Eindelijk. 'Fijn dat ik je te pakken heb gekregen. Luister, het spijt me ontzettend voor wat er gebeurd is.'

'Het spijt je?'

'Ja, ik –'

'Het spijt je?' Geschrokken kromp Mara ineen op de bank. Ze had de oudere vrouw nog nooit zo woedend gehoord. 'Wat spijt je dan precies, Ossevoort? Dat je mijn manuscript gelekt hebt of dat ze ontdekt hebben dat jij het was?'

'Wat? Nee, dat is niet –'

'Bespaar me je smoesjes!' riep Lisanne kwaad. 'Lilian heeft het me allemaal al verteld. Je was betrapt en dus begon je de boel bij elkaar te liegen. Ik vertrouwde je eigenlijk al nooit. Zo zie je maar weer dat je altijd op je onderbuikgevoel moet vertrouwen.'

Haar woorden staken als een klap in haar gezicht. 'Lisanne, luister, alsjeblieft, het is niet mijn schuld.'

'Het is wél jouw schuld, Mara,' schamperde ze. 'Het is jouw schuld dat ik helemaal niets aan mijn beste boek zal verdienen. En nu ben ik ook nog in een nieuw contract met de uitgeverij gedwongen, want wie anders wil mijn boeken na dit schandaal nog uitgeven? En als kers op de taart moet ik vanaf nu ook nog met die Christiaan samenwerken, omdat jij je hebt laten ontslaan. Dus ja, Mara Ossevoort, het is wel jouw schuld.'

Ze opende haar mond om iets te zeggen – wat wist ze nog niet – maar de snelle pieptoon van de verbroken verbinding onderbrak haar. Ze kreunde luid en gooide de telefoon in een hoek van de bank. Haar hoofd legde ze verslagen in haar handen.

Na het gesprek met Femke had ze enige hoop gehad. Nu niet meer.

Misschien had Lisanne wel gelijk. Misschien was het echt haar schuld. Als zij het manuscript niet mee naar huis had genomen, dan was het nooit gelekt. Als zij de politie eerder had gebeld, dan had Lisanne nu niet het gevoel dat ze in een contract gedwongen was. En als zij gewoon had opgemerkt, verdomme, dat het manuscript uit haar la verdwenen was, dan hoefde Lisanne nu niet met Christiaan samen te werken.

Die zal wel blij zijn, dacht Mara bitter. Een geluk bij een ongeluk, voor Christiaan. Hij wilde al jaren met L.J. Mooij werken. Femke had haar eens verteld dat hij dat meerdere keren bij Lilian aangevraagd had.

Nu ze erover nadacht... Misschien was Christiaan wel degene die er het meeste baat bij had dat zij ontslagen werd. Niet alleen wist de uitgeverij er een nieuw contract met L.J. Mooij uit te slepen, maar nu had hij ook nog de cliënt die hij al zo lang wilde.

Hij wist ook nog eens dat Mara het manuscript mee naar huis genomen had én hij dacht dat ze op vakantie zou zijn. Haar hart bonkte bij deze realisatie. De puzzelstukjes pasten wel erg goed aan elkaar.

Kon Christiaan het manuscript hebben gestolen?