Ineens ontstaat er paniek in het ziekenhuis. Dokters rennen naar de kamer van Julius. Ik ren ze achterna. Ik kijk naar het bed van Julius. Het bed is leeg. Het raam staat open. De wind waait naar binnen en laat de gordijnen bewegen. Ik ren naar het raam. Beneden ligt Julius. Ik wend mijn blik af. De tranen stromen over mijn wangen. Dan zie ik wat op het kussen liggen. Het is een brief. Ik vouw hem open en begin te lezen.

Door mijn tranen kan ik nauwelijks zien. Ik begin nog harder te huilen. De ouders van Julius zijn ook in tranen. Ik geef de brief aan hen. Ik begin te rennen. Harder, steeds harder, het ziekenhuis uit. Ik ren naar de plek waar Julius ligt. Er staat een hele groep artsen omheen. Ik duw ze aan de kant en laat me op mijn knieën vallen.

Wat moet ik doen? Ineens voel ik een warme hand op mijn schouder. Ik hoor een stem zeggen dat ik moet opstaan. De persoon leidt me naar binnen. Ik krijg een kop thee in mijn handen gedrukt en ik word in een stoel gedrukt. Ik kijk naar de persoon. Het is de dokter. Ik ben nog steeds in tranen. Ik neem een klein slokje van de thee.

'Doe geen domme dingen,' zegt de dokter zacht. 'Dit was de keus van Julius. Hij wilde het zelf. Hij kon niet anders. Hij zou niet willen dat jij hetzelfde deed. Hij zou willen dat je gewoon verder zou leven.' Ik knik, nog altijd huilend. 'Ik snap dat dit een grote schok voor je is, maar Julius was in de ban van Ana. Hij zat gevangen en kon niet meer terug.'

Ik heb inmiddels mijn hele kop thee leeggedronken. 'Niet naar buiten gaan,' waarschuwt de dokter me. Ik knik. Het maakt allemaal niet meer uit. Ik zie mijn ouders op me af rennen. Mijn moeder slaat haar armen om me heen, net zoals mijn vader. Zo blijven we nog een hele tijd zitten.

Als iedereen weer zit, realiseer ik me dat de dokter gelijk had. Ik was in paniek. Ik kon hele domme dingen doen. Het was goed dat hij me probeerde te kalmeren. Ik zou er ook niks mee opschieten als ik ook sprong.

Ik laat me meevoeren door mijn moeder naar de auto. Ik kijk nog een keer achterom, naar de plek waar het gebeurde. De grond is weer schoon. Ik slik. Ik zal moeten proberen om verder te gaan met mijn leven.